Ραούφ, στο καλό τζαι μεν μας γράφεις

Ομολογώ εψιλοσυγκλονίστηκα στην ανακοίνωση του θανάτου του Ραούφ Ντεκτάς (θυμούμαι πόσον εγελούσα ως παιδίν με το όνομα Ραούφ, εν σας θυμίζει λλίον σιύλλον?).

όι ότι ελυπήθηκα. Εν εχάρηκα (ας πούμεν ποιος σιέρεται με τον θάνατον ενός πλασμάτου) αλλά πραγματικά εν ελυπήθηκα τίποτες. Τζαι μεν με πεις κατζιάραν Ραούφ, τζαι για τον Τάσσσσον που ήταν πασh ελληνοκύπριος, τα ίδια έναν περίπου είπα.

απλά νιώθω ότι ετέλειωσεν κάτι. έναν κεφάλαιον. Μεγάλον τζιόλις. Για μας τους γενιά του '80, το κυπριακόν υπήρξεν ανέκαθεν συνυφασμένον με το όνομα Ραούφ Ντεκτάς. Τζαι για τους μιτσιούς που επροσπαθούσαν να καταλάβουν τι εγίνην τζαι με τα παιδικά μας τα μυαλά που μπορούσαν να κατανοήσουν μόνον έννοιες καλού-κακού (τες ενδιάμεσες αποχρώσεις πρέπει να μεγαλώσει κανείς για να αρκέψει να τες αντιλαμβάνεται) τζείνος ο πασιής με το αστείον όνομαν ήταν ο κακός. Παρόλαυτά, θέλεις που εν έξερα (εγώ προσωπικά τουλάχιστον) τη σύγχρονην ιστορίαν της Κύπρου με πολλές λεπτομέρειες (εν τούτα τα πράματα που στο σχολείον αποφεύγουν να σου πουν πολλά πολλά), θέλεις που ως παιδίν έτσι τζι αλλιώς εν εκαταλάβαινα τι έπαιζεν, ιδιαίτερον πρόβλημαν με το συγκεκριμένον πλάσμαν δεν είχα πέραν που το ότι επροσωποποιούσεν αν θέλεις την κατάσταση μιας μοιρασμένης κύπρου.

Τα σιηρόττερα λόγια που άκουσα ποττέ που πλάσμαν για τον Ραούφ Ντεκτάς ήταν αν το πιστεύκεις αγαπητέ αναγνώστη που μιαν Τουρκοκύπρια, τότε το 2005 σε έναν δικοινοτικό πρόγραμμα στο Αμέρικα, που τζείνην την κοπέλαν που το έφερεν η μοίρα να μεινίσκει σε τζείνον το πολυαγαπημένον χωρκόν της μάνας μου, στο ίδον εκείνο σπίτιν της θκειάς μου (τα συναισθήματα που εγεμώσαν τζείνον το κυπριακόν σαλόνιν όταν επίαμεν πρώτη φορά στο χωρκό τζαι άνοιξεν μας την πόρταν η κοπέλα που εγνώρισα μερικούς μήνες πρίν δεν υπάρχουν λέξεις να τα περιγράψω, τζι ας εκαρφώθηκεν μες το νου μου η πιο μικρή λεπτομέρεια με τον πιο ζωντανό τρόπο). Τέλοσπάντων, στην κουβέντα μας μια μέρα για τες εκλογές στα κατεχόμενα τζαι τον Ταλάτ Ντεκτάς κλπ., τούτη η κοπέλα εμίλησεν τόσον άσιημα για τον Ντεκτάς τζαι με τόσον συναίσθημα, που ενώ εν θυμούμαι τίποτε που το τι είπεν, θυμούμαι πολλά καλά την έντασην τζαι το θυμό τζαι την απέχθεια ακόμα που είδα στο πρόσωπον της.

Τζαι τούτον νομίζω λαλεί τα ούλλα. Να πάει στο καλόν, τζαι τζείνος τζαι οι υπόλοιποι που εβάλαν το χεράκιν τους στο να είμαστεν ακόμα δαμέ.