Γιατί η λύση επείγει

Ο Τέκι εν η πρόσφατη μου ανακάλυψη στο χώρο των μπλόγκ, των ελληνικών μπλογκ δηλαδής. Αρέσκει μου, αν τζαι εν καταλάβω ούλλα τα τεχνικά πράματα που λαλεί (είπαμεν εγώ που οικονομικά τζαι πολιτική δεν πολλοσκαμπάζω).

Σε έναν πρόσφατον του άρθρο, για την κρίση στην Ελλάδα, η συζήτηση στα σχόλια εγύρισεν σε κάποια φάση στην Κύπρο τζαι στο Ανάν (που το ότι το αποκαλεί Αυνάν, καταλάβεις ότι εν του άρεσκεν τζαι πολλά η ιδέα), παρά ταύτα αναπτύσσει στο σχόλιον του τους λόγους γιατί θεωρούσεν ότι ήταν μια λύση. Θα έθελα να τους μοιραστώ μαζί σας, γιατί περιγράφουν με τον καλλύττερο τρόπο όσα σκέφτουμαι τωρά τελευταίως, δηλαδής ότι έτσι όπως εξελίσσουνται τα πράματα γυρώ μας δεν μας παίρνει άλλον να παίζουμεν πελλόν.

Τούτον εν έναν μέρος της απάντησης του Τέκι σε έναν σχολιαστή (τα τονισμένα δικά μου):

..... Ποιό είναι το πρόβλημά μου και για ποιο λόγο το σχέδιο αυνααν μου φαινόταν μια κάποια λύση. Η κύπρος από το 74 παραμένει σένα στρατηγικό λίμπο και τα λίμπο μπορείς να τα διατηρήσεις επ’αόριστο μόνο αν έχεις τη στρατιωτική δύναμη να το πράξεις (όπως πχ η δυτική όχθη του ισραήλ και τα υψωματα του γκολάν). Η κύπρος δεν το διαθέτει και αμφιβάλω κατά πόσο το διαθέτει και η ελλάδα να το πράξει για λογαριασμό της κύπρου.
αυτό το λίμπο μπορεί να τους σκάσει στα μούτρα ανά πάσα στιγμή και το γεγονός πως δεν τους έσκασε, έχει να κάνει περισσότερο με τη στροφή της ευρώπης μακριά από την τουρκία μετά το 2004-05 (διαφορετικά θα ήταν τουλάχιστον δίκαιο να αναγνωριστεί η β.κύπρος ως ανεξάρτητο κράτος της ΕΕ και δεν ήταν καθόλου απίθανο να συμβεί). Το ότι τους βγήκε και το παραδέχομαι δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα παιχνίδι στο καζίνο.
Το ίδιο ισχύει και με τις τωρινές κολεγιές με το ισραήλ, τα αέρια κλπ κλπ.Το θετικό (?) για τους κύπριους είναι πως όλα τα κόμματά τους λειτουργούν σχεδόν σαν κοινός οργανισμός, ακόμα και οι “κουμουνιστές” του χριστόφια. (το ερωτηματικό είναι πως αυτό θα είναι πρόβλημα αν το πολιτικό σύστημα καταρρεύσει, αλλά οι κυπριακή κοινωνία δεν έχει δείξει να επιζητά κάποια αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας). Οπότε αυτό τους δίνει μια συναίνεση και μια συνέχεια (με εντυπωσίασε πως η εθνικοποίηση των τραπεζών με την οποια απείλησε ο χριστόφιας τους τραπεζίτες αντιμετωπίστηκε με τέτοια χαλαρότητα από τους υπόλοιπους).
όμως η κύπρος με τις πράξεις της συνεχώς δημιουργεί πιθανά flashpoints. ευτυχώς δεν έχει σκάσει κανένα μέχρι στιγμής, αλλά πολλά από αυτά είναι έτοιμα. Και το ακόμα πιο κακό είναι πως ακόμα κι αν ένα σκάσει, είναι ικανό να διαλύσει ένα τόσο μικρό κράτος.
πχ τι εμποδίζει τους τούρκους να ξυπνήσουν μια μέρα και να στείλουν μια πλατφόρμσα γεώτρησης με τη σημαία της β κύπρου να ανοίξει μια τρύπα 1χλμ μακριά από τις τρύπες που ανοίγουν οι κύπριοι? Αν ήμουν τούρκος προσωπικά αυτό θα έκανα και θα έλεγα αφού σιγουρευτώ για το αν υπάρχουν σοβαρές ποσότητες, και οκ αφού δεν έχει ληθεί το ζήτημα μισα-μισά.
τι εμποδίζει τους σύριους μια μέρα (είτε υπό αυτό είτε υπό καινούργιο καθεστώς) να πουνε μαζί με τους αιγύπτιους πως χμμ οκ παιδιά καλά τα μοιράσατε αλλά εμείς δεν συμφωνήσαμε στη μοιρασιά. Τα πετρέλαια της κασπίας υπάρχουν από το 1960 και ακόμα τα μοιράζουν μεταξύ τους.
γιαυτό λέω πως η κύπρος παίζει σενα γεωπολιτικό καζίνο και διαθέτει πολύ μικρές δυνατότητες να μπλοφάρει. το οτι έχει το κυπριακό άλυτο λειτουργεί στα πάντα ως πιθανός καταλύτης.

ΥΓ: ενοχλεί με κάποιες φορές όταν οι Έλληνες της Ελλάδας μιλούν για το κυπριακό ως κομμάτιν της εξωτερικής τους πολιτικής, λες τζαι η Κύπρος εν έναν που τα νησιά της Ελλάδας, με τρόπο δηλαδή που δεν αναγνωρίζουν την αυτοδυναμία μας (ούτε οι "αδελφοί" έλληνες) να τα κάμουμεν που μόνοι μας πίλιες. Παρόλα αυτά, καμιά φορά το πως βλέπει κάποιος τα πράματα που τα έξω, μπορεί να εν πολλά χρήσιμον πράμαν για να σκεφτούμαστεν τζαι λλίον άλλες προοπτικές.
ΥΓ2: με ούλλες τες μ****κίες περί στρατιωτικής βάσης του Ισραήλ κλπ (που δεν πιστεύκω ότι δεν εφκήκεν κάποιος επίσημα να διαψεύσει έτσι πράμαν), τζαι τα κουντήματα με τα πετρόλλαα, πιστεύκω ότι ΑΜΕΣΑ πρέπει να λύσουμεν το κυπριακόν, τζαι να ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕΝ πλήρως. πλέον δεν τίθεται θέμα αποκατάστασης μιας αδικίας που έγινεν στο παρελθόν, αλλά προσπάθεια διαφύλαξης του μέλλοντος.