Η σχέση στην Κύπρο (the aftermath)

(πως εξήχασα να σας το πω τούτον δεν ξέρω)

αγαπητέ αναγνώστη μου,

μετά που περίπου 5 μήνες που τότε που η σχέση επάτησεν το πόδιν της στην Κύπρο τζαι το κοσμοπολίτικον χωρκόν μας, τζαι παρά τες προσπάθειες μου (σχέδια δράσης) για απόκρυψη της σχέσης που την κουτσομπόλα γειτόνισσα,

την προηγούμενη εβδομάδα η Μάνα έλαβεν τα πρώτα συγχαρητήρια (για τα χαρτώματα, ολάν) συνοδευόμενα που το "τζαι που εν ξένος να μεν πεις τίποτε, ούσσου, εν πειράζει".

Αμ, μπορεί να άρκησεν αλλά το χαπάριν εν τέλει ήρτεν. ουδέν κρυπτόν υπό τον (χωρκάτικον) ήλιον που λένε

Είπα της Μάνας να διαρρεύσει τη βρώμαν ότι επαντρεύτηκα τζιόλις να πιάμεν κανέναν φακελλούδιν. Να φκάλουμεν τζαι το κάτι τις μας αν μη τι άλλο

Ακούσαμεν το τζαι τούτο...

"Your advantage and disadvantage is that you are highly intelligent".

Τάδε έφη ο Επόπτης σήμερα στο καθιερωμένο ανασκόπηση-της-χρονιάς μιττινγκ μας.

Τι θέλει να πει ο ποιητής με το "disadvantage" αφήνω το στη φαντασία σας.

Μια ματιά στον Παράδεισο

Προχτές που λέτε φκαίνοντας που το σταθμό του τρένου στο Λονδίνο θκυό τύποι που τζείνους τους χτυπημένους, εδώκαν μου έναν φυλλάδιο με τα γνωστά. Θα καταστραφεί ο κόσμος τζαι θα έρτει η Δευτέρα Παρουσία τζαι οι καλοί θα παν στον Παράδεισο (οι κακοί ας καούν στην κόλαση χου γκιβς ε φακ?). Τα γνωστά.

Το ενδιαφέρον του φυλλαδίου όμως ήταν ότι ήταν εικονογραφημένο. είσιεν τέλοσπάντων, κότζιαμου πολύχρωμον εξώφυλλον, που από ότι εκατάλαβα ήταν μια απλή καθημερινή εικόνα που τον παράδεισο. Τζαι επειδή δεν θέλω να σας αφήκω έτσι αγαπητοί αναγνώστες χωρίς να ξέρετε, θα έθελα να αναλύσω μαζί σας το όραμα του δημιουργού (της εικόνας όι του άλλου του Δημιουργού) για τον Παράδεισο, έτσι για να ξέρετε πως θα ένι. 

Έχουμε και λέμε αγαπητέ αναγνώστη. Καταρχήν ο Παράδεισος, εν ξέρω αν θορείς καλά την εικόνα, στο βάθος αριστερά έσιει κάτι βουνά τύπου Αλπεις τζαι το σπίτι της Χάιντις (εν την θορείς στην εικόνα γιατί τούτη εν η ώρα που οι ροκόλοι τζοιμούνται στον παράδεισο). Στο βάθος δεξιά λλίον παραπέρα που το σπίτιν της Χάιντις έχουμε ένα κορίτσι και ένα άλογο που στην αρκήν ενόμισα ότι εν η Ζήνα δε γούοριορ πρίνσες, αλλά λόγω ξανθής κόμης μάλλον άκυρο. Ίσως εν τέλει να εν απλά "Το κορίτσι και το άλογο", για τους φίλους του πορνό που (κάποιοι) θα καταλήξουν στον Παράδεισο (ο Θεός βάλλει τζαι έτσι θεματολογία στον παράδεισο για να προσελκύσει παραπάνω φανς φαίνεται). 

Στο κέντρο δε της εικόνας έχουμεν έναν που τους ταράνδους του Άη Βασίλη. Γιατί εντάξει τι νομίζεις ότι κάμνουν οι τάρανδοι τες υπόλοιπες μέρες του χρόνου??? Εννοείται βόσκουν σιτάριν στον κάμπο της Μεσαρκάς στον Παράδεισο. Τζαι εντάξει αγαπητέ αναγνώστη, ως τωρά μπορεί να σου εφάνηκεν σουρεαλιστικό το φόντο, αλλά το υπόλοιπο νομίζω εν απόλυτα λογικό τζαι αναμενόμενο. 

Καταρχήν έχουμεν θκυό παιθκιά που το West Side story, που μπορεί ναν μετανάστες στο Αμέρικα, αλλά μόλις ετραουδίσαν έναν ανεβαστικό τραγουδάκι τζαι γιαυτό θορούμεν τους έτσι ολόχαρους (εξάλλου εν στον παράδεισο. ιδιαίτερη λεπτομέρεια στο ολόλευκο δόντι. στον Παράδεισο δεν έσιει τερηδόνα). Τζαι μπροστά που τα κοπέλια η αναμενόμενη σοδειά του Παραδείσου. Καταρχήν παπαρούνες. έννεν τυχαίον που λαλούμεν το "η θρησκεία εν το όπιο του λαού". Μετά ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ κοτζινοκόλοκα, γιατί όπως ούλλοι ξέρουν οι κολοκοτές είναι προϊόν heaven-made-in-heaven. Τζαι κάτω κάτω δεξιά το απαραίτητο μηλούδιν γιατί τι θα ήταν ο Παράδεισος χωρίς τον απαγορευμένο καρπό?? Τζαι επειδή γενικώς εν που τα πιο διαφημισμένα προϊόντα του Παραδείσου βλέπουμε εδώ στην εικόνα ότι τα μήλα εν καλογυαλλισμένα έναν έναν που την Φιλιππινέζα του Παραδείσου. 

Εν ξέρω για σας αλλά εγώ μετά που τούτο αναμένω τη Δευτέρα Παρουσία με αγωνία.     

Μαντέψετε που πάει η Ερυκίνη σας (χουμίσια)

για συνέδριο δηλαδή...



ΥΓ: ας πούμεν που ούλλες τες πόλεις ίσια σε τούτην που ήταν όνειρο ζωής πρέπει να πάω με τους ξενέρωτους τους συνάδελφους μου?

Σάββατο

Κάθε φορά που πάω με τη σχέση Ιρλανδία για γάμο νιού παρέα της σχέσης (ούλλοι παντρεύκουνται τα γέριμα) βιώνω το ίδιο χολλυγουντιανό σενάριο. Ξέρετε τζείνον που στο σχολείο στην αντροπαρέα έσιει έναν κοπελλούιν που εν κατάσταση μισκίνης-χαμηλών τόνων-χαμηλή αυτοπεποίθηση, όι γκόμενος τέλοσπάντων, που σταθερά εν έσιει τζαι πολλύν σουξέ με τες κοπέλες σε αντίθεση με τους άλλους τους ε τζαι πολλά "ωραίους" ας πούμεν. Τζαι σε κάποια φάση ούλλοι ξαναβρέθουνται τζαι εμφανίζεται τούτον το παιδίν με μιαν καρα-γκομενάρα (τούτη είμαι εγώ για τζείνους που δεν το εκαταλάβαν) τζαι μεινίσκουν ούλλοι χάσκοντα με τζείνον το βλέμμαν το "τούτος με τούτην; ίνταλως τα κατάφερεν;"

Δεν ξέρω πως θα ενιώθαν άλλες στη θέση μου, αλλά δεδομένου του ότι δεν είμαι ακριβώς Αντζελίνα Τζολί να δικαιολογείται το χάσκιασμαν, σε έτσι περιπτώσεις αφτέννουν τα λαμπούθκια μου τζαι έρκεται μου μα έρκεται μου να τους σαπίσω στο ξύλο (ας πούμεν μα τόση υποτίμηση της σχέσης; ε τζαι πίου πίου ρε πελλέ που ελαλούσαμεν στο σχολείο).

ΥΓ.: μετά που τούτον τον γάμο η ιρλανδική εκκλησία ανέβηκε ένα μικρό σκαλοπάτι στα μμάθκια μου, εξαιτίας τούτου του βέρσιον του μυστικού δείπνου στον τοίχο της εκκλησίας. Ας πούμεν, δεν ξέρω ποιοι εν τούτοι, αλλά εν άπαιχτο. Τζαι σε εκκλησία. Μη αφορησμένην που τον Πάπα.  τέλειο?

Παρασκευή

Κάτι ασυνήθιστο εγίνηκεν στο αεροδρόμιον τούτην τη φορά. Στην ουρά για τον έλεγχο εκόντεψεν μου μια γιαγιά, εν ξέρω γιατί εμένα (ίσως να της εφάτσαρα συντοπίτισσα, ποιος ξέρει?). Με αγγλικά, με γαλλικά, με τίποτες. Με νοήματα εσυνεννοηθήκαμεν. Έθελεν να τη βοηθήσω να έβρει που να πάει. Έδειξεν μου την κάρτα επιβίβασης της. Τύρανα. Επεράσαμεν μαζί τον έλεγχο, εστέκετουν δίπλα μου ούλλην την ώρα σιωπηλά χαμογελώντας μου αμήχανα.

Εθορούσα την τζαι εσκέφτουμουν πόσην οικειότητα με έκαμε να νιώσω. Επήρεν μου λλίην ώραν να συνειδητοποιήσω πόσον έμοιαζεν της γιαγιά Π., της γιαγιάς της φιλενάδας της Κάτω Ύδατα. Τα ρούχα, η κορμοστασιά (η μικρή), τα μαλλιά της ακόμα, η παρουσία της (σιγανά τζαι ταπεινά που λαλεί τζαι το τραούδιν), αχ τζαι τζείνη η καθαρότητα στο βλέμμα. Ούλλα εμοιάζαν της τόσον πολλά.

Επίαμεν μαζί στο gate της, όπου ήβρεν πλάσματα του τόπου της τζαι έφυεν σιωπηλά όπως ήρτεν. Εσιερετηθήκαμεν με τα μμάθκια. Επία στο δικό μου το gate, τζι έκατσα ανάμεσα σε τσιεμπεροφορούσες γιαγιάδες που επιένναν Αμπου-Ντάμπι. Εθθυμήθηκα τα τσιεμπέρκα της δικής μου της γιαγιάς, που της εγόραζεν η μάνα μου που την Λήδρας. Τελευταίον τσιεμπέριν που θυμούμαι ζωηρόν λιλά με πράσινα φκιορούθκια (μοντέρνον ελάλουν της). Τζαι την άλλην μου τη γιαγιά, επίσης τσιεμπεροφορούσα, που μια φορά θθυμούμαι (ίνταλως μου ήρτεν τούτη η ανάμνηση τωρά?) έππεσεν τζαι έσπασεν το σιέριν της (ήμουν Δημοτικό τότε). Τζαι εβοήθουν την να λούσει τα μαλλιά της τα ως τη μέσην, με πράσινο σαπούνι θυμούμαι, τζαι εχτένιζα την τζαι έκαμνα της τα βρουλιά της (σούπερ ενθουσιασμός η μιτσιά Ερυκίνη). Τζαι ο παππούς, σαν τούτον τον κύριο δαμέ δίπλα, διεθνές το ντύσιμο. Κουστούμι, πουκαμισούδιν, τζαι τρικόν (ή γιλεκον τρικέτινον) v-καρέ. Τζαι μπαστουνούιν. Μες τες πούντζιες ο παππούς σταθερά κουφέττες toffee, που εμέναν εν μου αρέσκουν, αλλά εδίαν μας τες κρυφά της μάνας μας τζαι της γιαγιάς μας τζαι είχαν άλλη γλύκα.

Πως μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος δίχα γιαγιάδες με τσιεμπέρκα τζαι παππούδες με τρικέτινα γιλέκα αλήθκεια? Δίχα τούτης της γενιάς?

Η ώρα της επιβίβασης ήρτεν. Έπιασα τα πράματα μου τζαι εμπήκα στο αεροπλάνον. Έκατσα στη θέση μου τζαι έκλεισα τα μμάθκια μου να τζοιμηθώ.

Τζαι ετρέχαν δάκρυα, δάκρυα, τόσα δάκρυα...  

Σκέψεις για τες εκλογές

Τούτην την Κυριακήν είχα κάμποσην αγωνία. Να μου πεις τι σε κόφτει εν τζαι εν της χώρας σου εκλογές... έλα όμως που επίστευκα τζαι πιστεύκω ότι εν εκλογές που θα μας επηρεάσουν ούλλους. Θκυό πράματα επαρατήρησα τούτες τες μέρες των εκλογών που με εκάμαν να σκεφτώ.

Πρώτον, το πόσον μεγάλον πράμαν εν η ελπίδα. Τζαι πόσον μη στηριζόμενο στη λογική επίσης. Συζητώντας με τον Γάλλο παρέα για τον Ολάντ (ο οποίος θα κάμει πάρτυν είπεν άμαν εκλεγεί), είσιεν μου πει, "εντάξει κρατάτε μικρόν καλάθιν, ας πούμεν ο άνθρωπος εν σοσιαλιστής, μεν καρτεράς τζαι θαύματα στην Ευρώπη". Τζαι κάπου τζιαμέ εσυνειδητοποίησα πόσην ελπίδαν εβάλαμεν πάνω του, για την αλλαγή ξέρεις (που συνειρμικά εθθύμισεν μου το παγκόσμιο πάθος για τον Ομπάμα τότε που εκλέγετουν λες τζαι έναν πλάσμα μπορεί να φέρει την άνοιξη, λέμε τώρα). Το ίδιο τζαι με τες εκλογές στην Ελλάδα που καθόλου δεν εφκάλαν έναν τελικό αποτέλεσμα. Αλλά χωρίς να είμαι τζιαμέ τζαι που τες κουβέντες στα μπλόγκς ένιωσα το. Τούτον το παράλογον (που δεν βασίζεται σε δεδομένα ατ λιστ) συναίσθημα ελπίδας που τους έδωκεν το γεγονός τζαι μόνον ότι εψηφίσαν (ασχέτως του τι εψηφίσαν, τουλάχιστον είχαν το τσιάνς να πουν κάτι). τζαι όι καθόλου δεδομένον δεν ήταν το να πει ο λαός τι θέλει, εξάλλου είδαμεν πόσο δημοκρατικά εμπήχτηκεν ο Παπαδήμος (τζαι ο Μόντι στην Ιταλία, αλλά επειδή αγαπούν τον ούλλοι, κανένας εν χαλιέται που ο άνθρωπος δεν εψηφίστηκε).

Το δεύτερον ήταν η όλη συζήτηση περί Χρυσής Αυγής, το ποσοστό της οποίας που καθόλου δεν με εκπλήσσει γιατί ας το αποδεχτούμεν επιτέλους έσιει πολλά πλάσματα στες κοινωνίες μας που εν ρατσιστές. τζαι εψηφίσαν τους γιατί φαντάζομαι εν τζείνα τα πλάσματα που άμαν οι Χρυσαυγίτες σαπίζουν έναν μετανάστη λαλούν "καλά κάμνουν". Χωρίς τούτον να σημαίνει ότι εν χρυσαυγίτες οι ίδιοι ή ότι εννά εκάμναν ότι κάμνουν, αλλά ρε παιδί μου υπάρχουν πλάσματα που βρίσκουν λογική στες πράξεις τους, πράγμα που τους παρέχει τζαι μιαν άλφα νομιμοποίηση. Εγώ προσωπικά έσιεσα πάνω μου βλέποντας την εικόνα τζείνου που δεν ξέρω τι τον λαλούν (αλλά εν το καινούργιο πρόσωπο του τρόμου για μένα) πίσω που την αλτέρνατιβ σβάστικα της Χρυσής Αυγής γιατί εντάξει κοτσιαμου ελληναράδες εν θέλουν να χρησιμοποιήσουν το σύμβολο που εχρησιμοποιήθηκε με τόση επιτυχία που τον καινούργιο εχθρό του έθνους, τη Γερμανία (λες τζαι άμαν αλλάξει το σύμβολον ουυυυ αλλάξαν ούλλα. αλλά αγαπημένε αναγνώστη μεν εκπλήσσεσαι. η βλακεία εν απαραίτητη για να γινεί κανείς φασίστας). Τζαι, (αν και εσκέφτουμουν το που τζαιρόν), εψές επήρα το απόφαση τζαι αλλάσσω επισήμως άποψη που είχα, τζείνην που εστήριζεν "το δικαίωμα του φασίστα να είναι φασίστας".

Όχι, δεν είναι αντιφατικό με τη δημοκρατία η μη ανοχή προς τες φασιστικές οργανώσεις. Γιατί μέσα σε μια δημοκρατία η ελευθερία του ενός πάει ως τζιαμέ που δεν επηρεάζει την ελευθερία του αλλουνού. Τζαι μέσα σε μια δημοκρατία ούλλες οι απόψεις μπορούν να ακούγονται. Παρόλα αυτά, αν υπάρχουν στοιχεία ότι μια συγκεκριμένη άποψη/ιδεολογία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την απαραίτητη σύνδεσή της με την απειλή της σωματικής ακεραιότητας οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, τότε τούτη η άποψη/ιδεολογία εν ενάντια στους νόμους ενός δημοκρατικού κράτους. Πρέπει να θεωρηθεί παράνομη τζαι να εκδιώκεται που την αστυνομία. Αν ο φασισμός/εθνικισμός ως ιδεολογία μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς να προωθεί τη βία, κανένα πρόβλημα, αλλά μπόρει? Τα μέχρι στιγμής στοιχεία λαλούν μας ότι αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι (χέρι-χέρι, χέρι-χέρι...). Για μένα η Χρυσή Αυγή δεδομένων των στοιχείων που υπάρχουν για την εγκληματική δραστηριότητα των μελών της θα πρέπει να θεωρηθεί τρομοκρατική οργάνωση ή φατρια (τουλάχιστον έτσι φέρνει) τζαι να φυλακίζουνται όσοι εν μέλη της. Τζείνος που θέλει να με πει αντι-δημοκράτισσα ας με πει.

(πως μπορεί κάποιος που απαιτεί υποχρεωτικόν στάντιγκ οβάσιον να κάμει οποιουδήποτε μάθημαν περί δημοκρατίας αλήθκεια??) 

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει...

κάποιος που καταλάβει ρε παιδί μου που οικονομικά...

α) γιατί στα ανάθεμα πρέπει η κυβέρνηση μας να σώσει τες χρεωκοπημένες τράπεζες? Ποιο οικονομικό τραγικό/καταστροφικό συμβάν μας εμποδίζει να τους πούμεν "άτε έσσω σας", εκτός που τους άνεργους τραπεζικούς υπάλληλους τζαι τες καταθέσεις του κόσμου? Γιατί στο τέλος της ημέρας το πιο πιθανόν ένι από ότι εκατάλαβα να μας συμφέρει ως σύνολο να εγγυηθεί το κράτος ένα ποσοστό των καταθέσεων του κόσμου τζαι να παττίσει η Λαική παρά να της διούμεν τόσα ριάλλια ούλλην την ώρα. Τι μας σταματά? Εσκέφτηκεν κανένας ιθύνων τούτην την εναλλακτική?? Να ζήσουμε τες ζωές μας χωρίς Λαικήν τράπεζα? (τζαι στο τέλος της ημέρας γιατί εν μας ερώτησεν τζαι μας κανένας?)

τζαι κάποιος που καταλάβει που πολιτικήν....

β) γιατί σιηζούμαστεν που οι Τούρκοι μάχουνται να έβρουν πετρόλαα? έσιει κανέναν τόσον παλαβό στη νήσο που ενόμισεν ότι εννά σκάψουμεν τη γη να φκάλουμεν αέριον (άσε τους περιβαλλοντικούς κινδύνους που απασχολούν μόνον εμέναν) τζαι εννά μείνουν με σταυρωμένα τα σιέρκα?? έσιει κανέναν τόσον παλαβό, πολιτικόν ή απλόν πολίτη, που δεν αντιλαμβάνεται τα ρίσκα που (ηλιθιωδώς για μένα, είναι πολλά τα λεφτά άρη, για άλλους) επήραμεν με τα πετρόλαα? Μήπως (τζαι τούτη δεν είναι δική μου σκέψη αλλά κλεμμένη που τον ΤέκιΤσαν) δεν θα έπρεπε να είμαστεν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, πχ. θερμά επεισόδια που τους Τούρκους ή πολιτικές αντιδράσεις που την Τουρκία ή οποιοδήποτε άλλο γείτονα μας, Συρία, Λίβανο, που μπορεί μιαν καλήν ημέρα να ξυπνήσει τζαι να πει "κάτσε τούτα τα πετρόλαα εν τζαι δικά μου". Μήπως αλήθκεια δεν είμαστεν μια μιτσιά χώρα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γ*****εί που τους γειτόνους? Ας μου πει κάποιος που καταλάβει, που στηρίζουμεν το τουπέ μας να καταλάβω τζι εγώ.  

ΥΓ : εγώ αν ήμουν κυβέρνηση τζαι έβρισκα πετρόλαα θα αρνούμουν να τα εξορύξω πριν τη λύση του κυπριακού. θα τα έβαλλα στο τραπέζι των συνομιλιών τζαι θα ελάλουν " έτα κουμπάρε έρογλου που μου κάμνεις κούτζια. Θέλεις λύσην πετρόλαων συμπεριλαμβανομένων για εν θέλεις?? ".