Κάτσε τζαι λλίον τον κώλο σου χαμέ (αλλιώς Χουμίσια ν.2)

Έτσι θα μου ελάλεν η Μάνα, τζαι έτσι θα μου πει δηλαδής άμαν μάθει ότι εκτός που τες διακοπές στην Κύπρον τζαι το συνέδριο στη Νέα Ορλεάνη μαζί με τα κακά της μοίρας μου τον άλλο μήνα, στο ενδιάμεσο θα την κάνω για σύντομες διακοπές "έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου εγώ κι εσύ".

Γιατί εν χορτάννουνται οι γέριμες. Θα σας αφήσω να μαντέψετε πάλε τραγουδιστικά που πάω.

ΥΓ1: ο ενθουσιασμός εν τόσον μα τόσον μεγάλος που εν μπορώ να δουλέψω (5 μέρες πριν το ταξίδι), αλλά που την άλλην εν μπορώ ούτε τζαι να προσκολιούμαι γράφοντας σας πελλάρες δαμέ γιατί μετά την ανακαίνηση του γραφείου απέκτησα τεράστιαν οθόνην που φαίνεται σε ούλλους, έτσι εν μπορώ να χωστώ πλέον. Ούυφφου
ΥΓ2: αναμνήσεις του κάποτε. οι Νάμα αρέσκαν μου που τότε που ήμουν μιτσιά. ήταν έναν που τζείνα τα μικρά μικρά στοιχεία που εδείχναν στην μικρήν Ερυκίνη ότι κάτι εν πάει καλά, εγώ με τους συγχωρκανούς εν πολλοταιρκάζουμεν. Ως παιδί είχα ρωτήσει ούλλα τα πλάσματα που αποτελούσαν τον τότε κόσμο μου αν ξέρουν τους ΝΑΜΑ. Κανένας εν τους έξερεν. Την πρώτη φορά που κάποιος είπεν α ναι ξέρω τους (μια συμμαθήτρια μου κάπου στην εφηβεία), έθελα να την αγκαλιάσω σχεδόν. Εν ήταν τόσον οι ΝΑΜΑ, όσον τζείνον το αίσθημαν το "όι τελικά δεν είμαι εξωγήινος"