NOLA

Άρκησεν τούτον το ποστ ξέρω το, αλλά άτε μιαν το’να μιαν τ’άλλο, έτα ούλλα τζιαμέ.

Για τη Νέα Ορλεάνη δεν έχω πολλά να πω. Εξάλλου ότι γίνεται στη Νέα Ορλεάνη, μένει στη Νέα Ορλεάνη που λένε. Όι ότι εγίνηκεν τζαι τίποτες συγκλονιστικό. Το να είσαι τζιαμέ εν που μόνον του συγκλονιστικόν. 

Η Νέα Ορλεάνη εν πραγματικά τούτον που λέμεν πάρτυ σίτυ. Τζαι μπορεί να μεν έσιει τα εντυπωσιακά κτήρια τζαι μνημεία άλλων πόλεων (για τζείνους που εντυπωσιάζουνται με τούτα), αλλά έσιει (πάνω από όλα) ατμόσφαιραν. Ατμόσφαιραν τζαι μουσικήν. Τέλοσπάντων, τι να σας λαλώ? ούλλες οι προσδοκίες εκαλυφτήκαν τζαι με το παραπάνω.

Τζαι με τους συνάδελφους εντάξει ήταν.

Ήπιαμεν τα Hurricanes μας (εκτός που έναν που εν πίνει αλκοόλ ημίσιη μου) στην Bourbon street, μια μικρή Αγία Νάπα εντός Νέας Ορλεάνης (με λλιόττερο ξεπεσμό τζαι καλλύττερη μουσική)...

Εφάαμεν τους αλιγάτορες μας (ξέρω τι εννά πείτε εν αντρέπεσαι?? Αλλά τα γέριμα τα σκοτεινά επείσαν με οι συνάδελφοι ότι άμαν είσαι στη Ρώμη πρέπει να κάμνεις ότι κάμνουν τζαι οι Ρωμαίοι. Εεεε τζαι μετά που κάμποσην αντίστασην ενέδωσα τζαι εδοκίμασα. Να πω την αμαρτία μου ήταν ωραία τα κομματάκια ουράς αλιγάτορα με σως μουστάρδας. Πάντως σούπα χελώνας δεν έφαα, δεν επέλλανα ακόμα)

Επεράσαμεν κάμποσες ώρες στην Jackson Square με τους «καροτσέρη- καροτσέρη ας το καμουτσίκι απ’το χέρι» τζαι τους street artists 

Επίαμεν τζαι στο French Market (εν εψούμνισα τζιαμέ εσυγκρατήθηκα)

Επίαμεν τζαι στον Μισισσίπη αλλά εν εφκήκαμεν σε ατμόπλοιον (γιατί τα ωράρια του εν εταιρκάζαν με τζείνα του συνεδρίου)

Ε καλά εννοείται ότι εκάμαμεν άπειρες βόλτες στο French Quarter, εμείνίσκαμεν τζιαμέ. Εθαυμάσαμεν τα μπαλκόνια του, τζαι τα δρομάκια του.

Επετύχαμεν τζι έναν γάμο στην  Royal street, τον ωραιόττερο για μένα δρόμο της γειτονιάς, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να βιντεογραφήσω με τη νύφη το γαμπρό και όλους τους καλεσμένους (με άσπρα μαντίλια) να ακολουθούν μια μπάντα με χάλκινα που έπαιζεν νεο-ορλεανικούς ρυθμούς (ο πιο ΓΑΜΑΤΟΣ γάμος έβερ)

Ακούσαμεν κάμποση τουριστική τζαζ στην Bourbon street τες πρώτες 2-3 μέρες τζαι μετά ανακαλύψαμεν την Frenchmen street, where the real thing is. Ακούσαμεν απίστευτη μουσική τζαι εφάμεν απίστευτον φαίν στο μπαρ-τάπας εστιατόριο Three Muses, το οποίο συστήνω σε όσους θα τύχει ναν ποττέ στην πόλη. Δίπλα που το blue nile.

Το πιο απίστευτο δε που ούλλα ήταν που επίαμεν στο μπαρ-ρέστοραν του Kermit Ruffins τη νύχτα που ήταν να φκει στον αέρο το πρώτο επεισόδιο της καινούργιας σεζόν του Treme τζαι είσιεν λάιβ μουσική. Τζαι αννοίω την πόρτα τζαι θορώ τον Κέρμιτ ομπρός μου (όι τον βάτραχο, τον τρομπεττίστα), ο οποίος ήταν σούπερ σούπερ πορωμένος, είσιεν μιαν άπαιχτη μαύρη τραγουδίστρια, μιαν τεράστια μπάντα, τζαι έπειξεν μας κάμποση κάμποση μουσική τζαι μετά το λάιβ έκαμεν μας τον ντι-γκέυ τζαι εχορεύκαμεν. Σημειώστε το εχορεύκαμεν παρακαλώ. Εγώ τζαι η μια μου συνάδελφος ήμασταν οι μόνες άσπρες που εχορεύκαν μαζί με μαύρες καλλονές που εσούζαν τον σέξι πισινό τους στους ρυθμούς της μαύρικης μουσικής. Εγώ τζαι η συνάδελφος επροσπαθήσαμεν τα μάλα να ακολοθήσουμεν, αλλά είμασταν σαν τη μούγια μες το γάλαν. Που πάεις ξυπόλητος που λένε. 

Τέλοσπάντων. Ωραία επεράσαμεν. Α επίαμεν τζαι στο συνέδριο. 

ΥΓ: Για όσους δεν ξέρουν τον Κέρμιτ (ούτε εγώ τον έξερα πριν το Treme να είμαι ειλικρινής)  

ΥΓ2: η Νέα Ορλεάνη ονομάζεται τζαι Big Easy, τζι άμαν πάεις τζιαμέ καταλάβεις γιατί. Ίσως οι ανθρώποι της να εν το πιο ενδιαφέρον κομμάτιν της. Όπως μας είπεν κάποιος στο δρόμο "ούλλα να τα καρτεράς στην Νέα Ορλεάνη. Έχουμεν τους δικούς μας κώδικες, το δικό μας νόμο. είμαστεν έναν κομμάτι ξεχωρον που τον υπόλοιπον κόσμο".