Βέλγιο: 4 χρόνια τζαι 2 μήνες - Μια αποτίμηση πριν το τέλος (2)

Μερικούς μήνες μετά που το πρώτο μέρος τούτης της αποτίμησης σήμερα ήρτεν η μέρα για το δεύτερο. Γραμμένο που ένα μικρούλι διαμέρισμα στο πιο χιπστερικό κομμάτι του Λονδίνου τούτη τη φορά.

Σήμερα, που λέτε, 7 Μαρτίου ήταν το τελευταίο τελευταίο ντεντλαιν που έβαλα στον εαυτό μου για να παραδώσει το πάνω-κάτω τελικό κείμενο του διδακτορικού στην επιτροπή για έγκριση. Που τα σήμερα, σε ένα μήνα το πολύ θα έχω το βιβλίο. Σε θκυό μήνες (ελπίζω) την υποστήριξη.

Με λλία λόγια είμαστεν που τ'αλήθκεια πριν το τέλος (αν τζαι το τέλος αρκεί ακόμα, αρκεί,αρκεί, τζαι δεν μπορωωώ, δεν μπορωώ να περιμένωωωωωω).

Τέλοσπάντων, τούτη την κρίσιμη μέρα είπα, λοιπόν, να κάμω το δεύτερο κομμάτι της αποτίμησης της βέλγικης μου εμπειρίας, κυρίως για μένα, γιατί πρέπει να φκούν που μέσα μου τζαι να καταγραφούν (έτσι αν βαρκέστε τούτα τα ποστ μου, προσπεράστε τα παρακάτω τζαι ελάτε άλλη μέρα που θα έχουμε άλλο θέμα).

Προσπαθώ μέσα στο νου μου να καταλήξω κάπου, σε μια κουβέντα, πρόταση, φράση που να εμπεριέχει, το πιο ουσιαστικό πράμα που έμαθα, το απόσταγμα που λένε τούτων των 4 χρόνων, αλλά εν δύσκολο. Γιατί το διδακτορικόν ήταν μεγάλη μαθησιακή εμπειρία.

Νομίζω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι του διδακτορικού ήταν ο συμβιβασμός. Η αποδοχή της θέσης ήταν συμβιβασμός εξαρχής. τζαι η ζωή εν γεμάτη συμβιβασμούς κοπέλλες τζαι κοπέλλια, τζαι ήταν η ώρα μου τζαι μένα να μάθω να κάμνω μερικούς. Ή τουλάχιστον έτσι ενόμιζα. Γιατί ως τότε ότι είχα κάμει στες σπουδές μου άρεσκεν μου. Τζαι εβρέθηκα μπροστά στο ντεμί. Το ντεμί εν πολλά ύπουλη φάση. Έννεν κάτι που ξεκάθαρα γουστάρεις, ούτε κάτι που ξεκάθαρα εν θέλεις με τίποτε, εν τζείνον που μπορείς να πεις εντάξει ρε παιδί μου, ιτ γουιλ ντου.

Τζαι εγώ είπα ναι, τζαι για χίλιους τζαι ενα λόγους θα εξαναλάλουν ναι 1000 φορές. Για λόγους προσωπικούς, όι εργασιακούς. Γιατί φίλοι τζαι φίλες απλά δεν ξεκινάς να εντρυφήσεις σε ένα θέμα, που θα ερευνήσεις για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια με το "εεε εν οκ". Ασιημη αρκή.
Απόσταγμα πρώτον λοιπόν, τα διδακτορικά θέλουν ενδιαφέρον, θέλουν να τα γουστάρεις, αλλιώς εν απλά μια ταλαιπωρία που εν υπάρχει λόγος να υποβάλεις τον εαυτό σου.
Η πολωνή συνάδελφος ελάλεν μιαν φορά ότι εν μια δουλειά όπως ούλλες οι άλλες (εμείς επιερωννούμασταν), αλλά εν ένι. έσιει ένα μεγάλο κομμάτιν που εν δημιουργία, τζαι όπως λαλεί τζαι η κολλητή η Ε. to live creatively is to deeply care about something. Τζαι εγώ μπορεί να είχα λλίον ενδιαφέρον για το θέμα μου, που επόλλυνεν συν τω χρόνω, αλλά εν το ενοιάστηκα ποττέ.

Έμαθα τόσα πολλά για τη δουλειά, πως κάμνουμεν πειράματα, προγραμματισμό, στατιστική, πως να κάμνεις παρουσιάσεις κλπ κλπ. Εννοώ που τα αλήθκεια επήρα πολλά πράματα, τζι ας μεν είσιεν μαθήματα το διδακτορικό, έμαθα, αναπτύχθηκα ως επαγγελματίας τζαι ως άνθρωπος που λεν. Τζείνον που εν έμαθα πολλά καλά στο τέλος ήταν ο συμβιβασμός. Τέσσερα χρόνια εβασανίστηκα τζαι εβασάνισα τζι άλλους για να φέρω το θέμα σε τζείνα που γουστάρω έστω τζαι λλίον. Τζαι έκαμα τα πίλιες στο τέλος. Έκαμα πάαααρα πολλήν εξάσκηση στο συμβιβασμό τούτα τα χρόνια, πολλή. Αλλά τούτον το βασικό εν τα κατάφερα να το συμβιβάσω. Γιατί εν γίνεται.

Έτσι παρόλα τα θετικά που παίρνεις βιώνοντας έναν πράμαν όπως το διδακτορικό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πριν φύω που το Βέλγιο να μεν το ξανακάμω. Ποττέ. Ούτε το διδακτορικό, ούτε τόσο μεγάλους συμβιβασμούς (γιατί μιτσιούς ούλλοι κάμνουμεν).

Το άλλο που έμαθα εν το τι σημαίνει εργασιακό περιβάλλον.
Εφκήκα στο χώρο εργασίας τέλοσπάντων. Επία που φοιτήτρια σε εργαζόμενη (κάποιου είδους, γιατί εν μπορώ να πω ότι ήταν δουλεια 9-5). Τζαι τούτη εν μετάβαση που υποθέτω πονεί μας ούλλους (εμάς τα κακομαθημένα ατ λίστ).
Αλλά νομίζω εν λλίον πιο επώδυνον άμαν γίνεται δουλειά σου τζείνον που έκαμνες μέχρι πρότεινος για προσωπικήν ευχαρίστηση, που προσωπικόν ενδιαφέρον.
Απόσταγμαν δεύτερον, λοιπόν εν ότι το να πιερώννεσαι, το να έσιεις μάστρον, αλλάσσει τα πάντα. Τούτον που λέμεν εξωτερική κινητοποίηση καμία σχέση δεν έσιει με την εσωτερική κινητοποίηση.
  
Παράλληλα, εβρέθηκα που το Πανεπιστήμιο Κύπρου, σε έναν που τα τοπ πανεπιστήμια της Ευρώπης (ή έτσι θέλουν να εν), σε μια χώρα με το πιο ηλίθιο σύστημα ακαδημαικής ανέλιξης έβερ τζαι ανάμεσα στους πιο κινητοποιημένους, παραγωγικούς, ανταγωνιστικούς ανθρώπους που εγνώρισα στη ζωή μου. Πανέξυπνους βέβαια τζαι ικανότατους, τζαι κοινωνικά αδέξιους αρκετές φορές, αλλά παναγία μου ανταγωνιστικούς.

Εν μπορώ να πω ότι εν είχαμεν τέθκοιους τζαι στην Κύπρο, αλλά ήταν η εξαίρεση, όι ο κανόνας. Τζαι ξαφνικά εβρέθηκα να είμαι εγώ η εξαίρεση. Κάπου ανάμεσα σε πισώπλατες μαχαιριές, τζαι χουμίσια του στυλ "εγώ εδημοσίευσα το πέμπτο άρθρο μου/ετέλειωσα το προποσαλ μου/πειραμά μου κλπ. Εσύ Ερυκίνη ακόμα;", τζαι κουτσομπολιά πίσω που τη ράσιη σου, τζαι κρυμμένες αντζέντες. Είπα σας τα τζαι πιο παλιά, τότε που τα εζούσα νομίζω. Έμαθα στο Βέλγιο που πρώτο σιέριν τούτα που οι φίλοι μου που κάμνουν διδακτορικό στην Κύπρο απλώς ακούσαν που καθηγητές που τους επεριέγραφαν πως εν το σύστημαν άουτδέαρ. Τζαι εν που τ'αλήθκεια μια ζούγκλα εκεί έξω.

Εκτίμησα, ένας θεός ξέρει πόσον, τζείνον τον προστατευμένο κόσμο μας στο ΠανΚυ (τζαι μεν νομίζει κανένας ότι εν γίνεται σοβαρή δουλειά ούτως ή αλλιώς), εκτίμησα τζείνη τη ζεστασιά που ένιωθα, τζαι νιώθω όποτε πάω για επίσκεψην, εκτίμησα τα πλάσματα τζιαμέ, τζείνες τες ιδιότητες τους που λείπουν που τούτους τους ανθρώπους που εγνώρισα, που αν δεν έχουν παραπάνω δημοσιεύσεις που τον δίπλα τους εννά χάσουν τη θέση, τη χρηματοδότηση τζαι τα υπόλοιπα εν ψιλά γράμματα.

Τωρά εννά μου πεις έννεν καλό πράμα που έμαθα πως να επιβιώνω μέσα στη ζούγκλα; (γιατί επιβίωσα) Όι.
Γιατί η επιβίωση περιλαμβάνει να' σαι σκυλί με τα σκυλιά που λαλεί τζαι το τραούδι. Τζαι ήμουν.

Όντας άνεργη στο Λονδίνο, τούτον εν το πράμα που δεν μου λείπει καθόλου. Τζείνη η τοξική ατμόσφαιρα που σε παρασύρει τζαι σένα σε έναν αγώνα για έναν έπαθλο που ποττέ εν εσήμαινεν τίποτε εξαρχής. Τζαι τούτον το αίσθημαν ελευθερίας που νιώθω σήμερα, έννεν μόνον που είχα μιαν τεραστίων διαστάσεων έγνοια τζαι τωρά ετέλειωσε, αλλά τζαι που απελευθερώθηκα που τούτον το πράμαν. εν σαν να είχα έναν παρασιτικό οργανισμό που εκατέλαβεν την ύπαρξην μου για λλίον, τζαι τωρά άφηκεν με ελεύθερη ξανά.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μπορώ να κάμω τούτον το πράμαν αλλά να παραμείνω τούτον που λεν τόσο όμορφα οι εγγλέζοι true to myself. Επροσπάθησα να το κάμω my way που λαλεί τζι ο Σινάτρα. Εν μπορώ να πω ότι εν επαρέκκλινα καθόλου στην πορεία. Κάποιες φορές απλά έπρεπεν τζαι εν είμαι πολλά περήφανη για τούτον. Αλλά εν η αλήθκεια όι πολλά.  Έγραφα σας τον πρώτο χρόνο ότι στον αγώνα Ερυκίνη- Σύστημα, το σύστημαν ενίκαν. Τωρά τα 5' πριν την λήξη της παράτασης, υποθέτω ότι το σύστημαν ενίκησεν, αλλά ήμασταν πολλά κοντά, πολλά κοντά στην ισοπαλία. Κάτι εν τζαι τούτον υποθέτω.

Αναρωθκιούμε αν θα υπάρξει rematch τζαι πως θα πάει τζείνον... Εννά δείξει.  

ΥΓ: κάμνω το να ακούεται πολλά άσιημον, αλλά εν ήταν. είσιεν τζαι κάμποσα γρουσά πλάσματα στο περιβάλλον (οι παραπάνω ήταν μη-Βέλγοι, αλλά εν έσιει σημασία) τζαι εννά τους αδικούσα αν δεν αναγνώριζα ότι έννεν ούλλοι έτσι.

ΥΓ2: κανένας δεν ξέρει πως θα εν τα πράματα αν πιάω ποττέ δουλειά στο Λονδίνο. Πιθανώς ακόμα σιηρόττερα. Οπόταν κατά καποιον τρόπο ίσως ναν για καλό. Που εκπαιδεύτηκα λλίον.