Η εβδομάδα των ντοκυμαντέρ.

Τούτες τες μέρες, που την Παρασκευή δηλαδή που επαρέδωσα το γέρημο το διδακτορικό τζαι επέστρεψεν ο αέρας στα πνεμόνια μου (επειδή έφυεν τζείνην η ταφόπλακα στο στήθος) θορώ κάμποση τηλεόραση εν η αλήθκεια, αλλά τζαι πράματα που ήταν στην αναμονή.

Είδα που λέτε θκυό άλλα ντοκυμαντέρ μετά το Εν ονόματι της πατρίδος. Τζαι τα θκυό ήβρα τα στο γιουτιούμπιν για όσους ενδιαφέρονται.

Το έναν ήταν το ντοκυμαντέρ "Ερείπια: Το χρονικό μιας διαπόμπευσης", που μου το εισηγήθηκε η κολλητή η Κάτω Ύδατα, τζαι ουσιαστικά παρουσιάζει τζείνην την άθλια, πραγματικά άθλια ιστορία που εξελίχθηκε στην Ελλάδα με τις γυναίκες φορείς του έιντς. Το μέγεθος της αθλιότητας του συστήματος εσυνειδητοποιήσαμεν το ούλλοι βλέποντας το τι εγίνετουν στα ΜΜΕ τότε, αλλά μαθαίνοντας παραπάνω λεπτομέρειες μέσα που το ντοκυμαντέρ, πραγματικά η ξεφτίλα παίρνει ακόμα πιο τεράστιες διαστάσεις.

Το πιο τραγικό ίσως εν ότι καμία αντίδραση, καμία τιμωρία δεν επήλθε σε τούτους τους ανθρώπους των ΜΜΕ που επαραβιάσαν ίσως κάθε δεοντολογία. Καλά για το Λοβέρδο, τον τότε υπουργό εν το συζητούμεν καν. Πότε ετιμωρήθηκεν πολιτικός αλήθκεια; Εσυζητούσαμεν μετά με την Κάτω Ύδατα το πόσον στον πραγματικό κόσμο δεν αξίζουν ούλλες οι ανθρώπινες ζωές το ίδιο. Ειδικά κάποιες ομάδες ανθρώπων, τζείνοι που τσιλλιούνται στον πάτο της κοινωνίας, οι ναρκομανείς, οι εκδιδόμενες γυναίκες, εν πραγματικά ασήμαντοι για το σύστημαν. Expendables που λεν, αναλώσιμοι. Ή τουλάχιστον στες κοινωνίες που εφτιάξαμεν.... Αν τα νεύρα σας εν ευαίσθητα μεν το δείτε, γιατί εν ποτζείνα τα ντοκυμαντέρ που τσακκίζουν νεύρα, αφτέννουν λαμπούθκια κλπ. Αν είσαστεν σε ήρεμη κατάσταση δέτε το. έσιει πολλύν ενδιαφέρον.

Το άλλον που είδα, εθθύμισεν μου το ένας ανώνυμος πριν λλίες ημέρες. Το "Sharing an island". Τούτον ομολογώ είδα το που κάποια φάση τζαι μετά  κλαμουρισμένη. Εθθύμισεν μου τες δικές μου πρώτες εμπειρίες με Τουρκοκύπριους, στο Αμέρικα που σας επεριέγραφα πριν χρόνια δαμέ. Που ήταν τόσο συναισθηματικές τζαι έντονες που ακόμα τζαι σήμερα 10 σχεδόν χρόνια μετά τζίζουν μου.

Εσυνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κάποια στάδια που σταθερά λαμβάνουν χώρα σε τούτες τες πρώτες επαφές με τον "'άλλο" (τουλάχιστον ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που δεν εζήσαν τα γεγονότα). Τζαι ίσως απλά πρέπει να τα περάσουμεν ούλλοι μας.

Στην αρκήν, εν ούλλα άβολα. Αναπόφευκτα εννά γινεί τζείνη η κουβέντα. Για το τι έγινε τότε. Εν μπορεί να μεν. Εν σαν να υπάρχει κάτι αόρατον στην ατμόσφαιρα. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο που λεν οι εγγλέζοι. Σε κάποια φάση απλά εννά γινεί η συζήτηση. Τζαι η συζήτηση πιθανώς εννάν έντονη, με πολλύν συναίσθημαν, ακόμα τζαι διαφωνίες. Πάλε εν αναπόφευκτο. τζαι μετά έρκεται τζείνη η συνειδητοποίηση για το πόσο διαφορετικά εμάθαμεν ή μας εδιδάξαν την ιστορία. Για πρώτη φορά ίσως γίνεται τόσον εμφανής η προοπτική του άλλου. Τζείνη που εν εσυνειδητοποιήσες ποττέ, ή τουλάχιστον εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πριν.

Τζαι μετά ξεκινά μια φάση του ανακαλύπτουμεν τες ομοιότητες. Εν ξέρω πόσο συνειδητά επίεν το πράμαν στη μουσική στο ντοκυμαντέρ, αλλά για μας τότε στο Αμέρικα ήταν αυθόρμητο. Σε ένα μεντιτεράνεαν εστιατόριο που μας επήραν για φαίν θυμούμαι (το φαίν χάλια). έτσι χωρίς να το συνειδητοποιήσουμεν εβρεθήκαμεν να τραουδούμεν 30 πλάσματα την ψιντρή βασιλιτζιά σε θκυό γλώσσες. Τζαι τούτον αναπόφευκτο.
Τζαι μετά δημιουργείται τζείνη η αισιοδοξία. Η αισιοδοξία για το μέλλον. Που εν λογικό να δημιουργηθεί άμαν τζείνη η πρώτη εμπειρία εν θετική. τζαι που ίσως εν καταδικασμένη να σβήσει άμαν ανακατωθεί με την υπόλοιπη κοινωνία που δεν είσιεν τούτη την εμπειρία.

μακάρι να μπορούσαμε να περάσουμε ούλλοι που τούτα τα στάδια. Τα επώδυνα, γιατί έσιει τζαι φάσεις που έννεν εύκολες, αλλά τζαι τα λυτρωτικά. Υποθέτω σε κάποια φάση εννά πρέπει να το κάμουμεν, εάν εν δηλαδή να δημιουργήσουμεν ούλλοι μαζί έναν κράτος μια μέρα. Γιατί ήδη μοιραζούμαστεν έναν νησί.

Τέλοσπάντων, πολλά πολλά ενδιαφέρον.