Εποπτικές (αμπελο)Φιλοσοφίες

Ο Βέλγος επόπτης εν η αλήθκεια, πέραν των εγκεφαλικών που μου επροκάλεσεν τα χρόνια που τον ηξέρω, έσιει πει κατά καιρούς μεγάλες κουβέντες. Έσιει μιαν ενδιαφέρουσαν προοπτική για τη ζωή τζαι την κοινωνία, τζαι εμπειρίαν 64 χρόνων, οπόταν πάντα απολάμβανα να κουβεντιάζω μαζί του για την κοινωνία, τον κόσμο, την πολιτική, τη ζωή γενικότερα (βασικά όσον δεν εσυζητούσαμεν για το διδακτορικό μου ήμασταν μια χαρά).

Που την εχτεσινή κουβέντα μας λοιπόν, που εξελίχτηκεν ακριβώς όπως το επερίμενα (ο επόπτης έπρηξεν με να συνεργαστώ με τον καθηγητή που μου προτείνει τα τελευταία 2 χρόνια, τζι εγώ για ακόμα μια φορά αντί να διαφωνήσω με πυγμήν ήμουν απλά οκ, ναι, καταλαβαίνω τζαι έσιεις δίκαιο. Κλασσικά), κρατώ τούτην την αλληγορική κουβέντα του επόπτη:

Έσιει έναν παιχνίδιν, εν ξέρω να το ξέρεις, στο οποίο έναν άτομο που την παρέα βάλλει στο νουν του έναν συγκεκριμένο άτομο (στην Κύπρο τούτον το παιχνίδιν ελαλούσαμεν το "ψυχολόγο") τζαι οι υπόλοιποι κάμνουν ερωτήσεις για να έβρουν ποιον εν τούτο το άτομο. Τζείνος που απαντά τες ερωτήσεις μπορεί να πει μόνον Ναι ή Όχι έχοντας στο νου του το συγκεκριμένο άτομο. Το ενδιαφέρον με το παιχνίδιν ένι ότι ακόμα τζι αν δεν έσιεις στο νου σου ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά απλά απαντήσεις τυχαία τες ερωτήσεις, οι υπόλοιποι πάλε θα καταλήξουν σε έναν άτομο εν τέλει, φτάνει να είσαι συνεπής στες απαντήσεις σου.

Το ηθικόν δίδαγμαν; Εν χρειάζεται να ξέρεις που πριν στη ζωή, να έσιεις έναν ξεκάθαρον πλάνον εκ των προτέρων. Φτάνει να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου τζαι εν τέλει εννά καταλήξεις κάπου. Σίουρα πράματα.

Ίνταλως τα καταφέρνει ο επόπτης δεν ξέρω, αλλά πάντα καταφέρνει να πει τα κατάλληλα πράματα την κατάλληλη στιγμήν.

ΥΓ: η ειρωνία (δυστυχώς για τον επόπτη) ένι ότι το να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου επιβάλλει το να μεν κάμω τζείνον που εισηγείται.

Βελγική κάθοδος (άνοδος κατακρίβειαν)

Αγαπητέ αναγνώστη,

Είμαι σε φρικάρισμαν μόουντ. Δεν μπορείς να διανοηθείς.
Που τα χτες το απόγευμαν που έπιασα το ήμειλ που το Βέλγιο, που τον πρώην μάστρο τζαι επόπτη:

Έρκουμαι στο Λάντον σε μιαν εβδομάδα. Στοπ (εν είσιεν στοπ γιατί ήταν ήμειλ τζαι όι τηλεγράφημα, αλλά όπως τζαι να το κάμουμεν, εν λλίον πιο δραματικόν έτσι)

Να βρεθούμεν να τα πούμεν. Στοπ.

Τι κάμνεις τωρά που άποψην δουλειάς; Στοπ.

Μιλούμεν έπαθα 4 απανωτά πάνικ αττάκς. Τούτη εν η επίδραση του Βελγίου τζαι κυρίως του επόπτη πάνω μου.

Όσο τζαι αν επροσπάθησα αγαπητέ αναγνώστη ήταν αδύνατον να το αποφύγω. Οπόταν την επόμενη εβδομάδα εγώ τζαι ο επόπτης θα βρεθούμεν να τα πούμεν μετά πρωινού.

Ούφφοουυυυυ.

Εν ξέρω πως θα αντέξω ακόμα μια συζήτηση για το μέλλον μου (ναι πολλά χοτ ττόπικ τελευταίως), στην οποία ξέρω που τα τωρά ότι δεν θα συνεννοηθούμεν καθόλου μα καθόλου (όπως ούλλες τες άλλες φορές δηλαδή).

Μόνον στην σκέψην φκαίννει η πίεση μου.

ΥΓ: εμπήκα στον μπλόκκερ σήμερα τζαι είδα ότι το προηγούμενον ποστ είσιεν 400 αναγνώσεις. Κάτι λάθος πρέπει να έκαμεν ο μπλόκκερ. Αν όχι, τότε ουάου.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθουυυυύμε

(αρέσκει μου πολλά τούτον το τραούδιν)

Πε, αγαπητέ αναγνώστη, όι, πε, πόσος τζαιρός επέρασεν, πόσα χρόνια, που την τελευταία φορά που έγραψα υπαρξιακόν πόστ (ποιος είμαι και που πάω, τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος) που το γραφείο, κωλοβαρώντας (που λεν τζαι τα καλαμαράκια) αντί να δουλεύκω.

Χρόοοονια. Που τζείνες τες όι τζαι τόσον ένδοξες μέρες του διδακτορικού στο Βέλγιο, που προτιμώ να μην θυμάμαι. Σήμερα, που εν έσιει κανένα στο γραφείο (γιατί τζαι οι εγγλέζοι πιάννουν άδειες τον Αύγουστο) τζαι δεν έχω τίποτε, ειλικρινά τίποτε να κάμω, ήρτεν η ώρα να σου κλαφτώ.

Είμαι σίουρη ότι εν τα επεθύμησες καθόλου τούτα. Ούτε εγώ.

Το πρόβλημα μου αγαπητέ αναγνώστη/στρια, εν ότι (ναι ναι εννά το πω) είμαι 30 χρονών τζαι ακόμα δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Σε 2 μήνες τελειώνω που τούτη τη δουλειά τζαι πρέπει να έβρω μιαν άλλη επειγόντως (γιατί πιερώννουμεν τζαι ενοίκιο στο Λάντον) τζαι αν με ρωτήσεις, που με ρωτούν ούλλοι, ίντα δουλειάν θέλεις ακριβώς δεν ξέρω τι να τους πω. Φίλε μου, ετέλειωσεν το μάστερ, ετέλειωσεν το διδακτορικόν, τελειώνει τούτη η δουλειά, τζαι πάλε ίνταλως τα καταφέρνω είμαι στα ίδια διλήμματα.

Θέλω να κάμω έρευναν. Τούτον ξέρω το. Θέλω να γίνω καθηγήτρια; θέλω να γινώ ΡΙ; θέλω να γράψω πρότζεκτ; Εν είμαι ακριβώς σίουρη (ψιλοβαρκέ να σου πω την αλήθκεια). Τζαι αν ναι, ίντα θέμα, σε ποιο πανεπιστήμιο, σε ποια χώρα; (γιατί κάπου στο βάθος του υποσυνείδητου μου αγαπητέ αναγνώστη αχνοφαίνεται το ΠανΚυ, ή το όνειρον του ΠανΚυ, γιατί ποιος ξέρει πως εν η πραγματικότητα πλέον).

Τζι αν δεν θέλω να κάμω τίποτε που τούτα ούλλα, τότε τι;

Τούτη η ζωή ρε παιδί μου να μεν σάζεται με τίποτε. Δηλαδή, πέραν της σχέσης, τίποτε άλλον σταθερόν δεν έχω. Τζαι το σιηρόττερον ένι ότι όσον με φρικάρει τούτη η αστάθεια τζαι αβεβαιότητα, άλλον τόσο με φρικάρει η ιδέα των σταθερών πραμάτων.

Με λλία λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.

Τζαι μέσα σε ούλλα τα άλλα να έχω τζαι τη σχέση που θέλει να γινεί πατέρας (έβαλεν μπρος το σχέδιο γάμος-σπίτι-οικογένεια-πρόβατα-φουκου, ναι ναι, τα πρόβατα τζαι η φουκου εν αδιαπραγμάτευτα). Μα για να γινεί κάποιος γονιός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει ο ίδιος. Τζαι εγώ νομίζω απέχω ακόμα.


ΥΓ: τούτον εν έναν ακόμα ποστ που εγράφτηκεν κυρίως για μέναν. ίσως να μεν κάμνει νόημαν σε σέναν αγαπητέ αναγνώστη, αλλά εν πειράζει, άντεξε με λλίον.