(αρέσκει μου πολλά τούτον το τραούδιν)
Πε, αγαπητέ αναγνώστη, όι, πε, πόσος τζαιρός επέρασεν, πόσα χρόνια, που την τελευταία φορά που έγραψα υπαρξιακόν πόστ (ποιος είμαι και που πάω, τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος) που το γραφείο, κωλοβαρώντας (που λεν τζαι τα καλαμαράκια) αντί να δουλεύκω.
Χρόοοονια. Που τζείνες τες όι τζαι τόσον ένδοξες μέρες του διδακτορικού στο Βέλγιο, που προτιμώ να μην θυμάμαι. Σήμερα, που εν έσιει κανένα στο γραφείο (γιατί τζαι οι εγγλέζοι πιάννουν άδειες τον Αύγουστο) τζαι δεν έχω τίποτε, ειλικρινά τίποτε να κάμω, ήρτεν η ώρα να σου κλαφτώ.
Είμαι σίουρη ότι εν τα επεθύμησες καθόλου τούτα. Ούτε εγώ.
Το πρόβλημα μου αγαπητέ αναγνώστη/στρια, εν ότι (ναι ναι εννά το πω) είμαι 30 χρονών τζαι ακόμα δεν ξέρω τι μου γίνεται.
Σε 2 μήνες τελειώνω που τούτη τη δουλειά τζαι πρέπει να έβρω μιαν άλλη επειγόντως (γιατί πιερώννουμεν τζαι ενοίκιο στο Λάντον) τζαι αν με ρωτήσεις, που με ρωτούν ούλλοι, ίντα δουλειάν θέλεις ακριβώς δεν ξέρω τι να τους πω. Φίλε μου, ετέλειωσεν το μάστερ, ετέλειωσεν το διδακτορικόν, τελειώνει τούτη η δουλειά, τζαι πάλε ίνταλως τα καταφέρνω είμαι στα ίδια διλήμματα.
Θέλω να κάμω έρευναν. Τούτον ξέρω το. Θέλω να γίνω καθηγήτρια; θέλω να γινώ ΡΙ; θέλω να γράψω πρότζεκτ; Εν είμαι ακριβώς σίουρη (ψιλοβαρκέ να σου πω την αλήθκεια). Τζαι αν ναι, ίντα θέμα, σε ποιο πανεπιστήμιο, σε ποια χώρα; (γιατί κάπου στο βάθος του υποσυνείδητου μου αγαπητέ αναγνώστη αχνοφαίνεται το ΠανΚυ, ή το όνειρον του ΠανΚυ, γιατί ποιος ξέρει πως εν η πραγματικότητα πλέον).
Τζι αν δεν θέλω να κάμω τίποτε που τούτα ούλλα, τότε τι;
Τούτη η ζωή ρε παιδί μου να μεν σάζεται με τίποτε. Δηλαδή, πέραν της σχέσης, τίποτε άλλον σταθερόν δεν έχω. Τζαι το σιηρόττερον ένι ότι όσον με φρικάρει τούτη η αστάθεια τζαι αβεβαιότητα, άλλον τόσο με φρικάρει η ιδέα των σταθερών πραμάτων.
Με λλία λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.
Τζαι μέσα σε ούλλα τα άλλα να έχω τζαι τη σχέση που θέλει να γινεί πατέρας (έβαλεν μπρος το σχέδιο γάμος-σπίτι-οικογένεια-πρόβατα-φουκου, ναι ναι, τα πρόβατα τζαι η φουκου εν αδιαπραγμάτευτα). Μα για να γινεί κάποιος γονιός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει ο ίδιος. Τζαι εγώ νομίζω απέχω ακόμα.
ΥΓ: τούτον εν έναν ακόμα ποστ που εγράφτηκεν κυρίως για μέναν. ίσως να μεν κάμνει νόημαν σε σέναν αγαπητέ αναγνώστη, αλλά εν πειράζει, άντεξε με λλίον.
Πε, αγαπητέ αναγνώστη, όι, πε, πόσος τζαιρός επέρασεν, πόσα χρόνια, που την τελευταία φορά που έγραψα υπαρξιακόν πόστ (ποιος είμαι και που πάω, τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος) που το γραφείο, κωλοβαρώντας (που λεν τζαι τα καλαμαράκια) αντί να δουλεύκω.
Χρόοοονια. Που τζείνες τες όι τζαι τόσον ένδοξες μέρες του διδακτορικού στο Βέλγιο, που προτιμώ να μην θυμάμαι. Σήμερα, που εν έσιει κανένα στο γραφείο (γιατί τζαι οι εγγλέζοι πιάννουν άδειες τον Αύγουστο) τζαι δεν έχω τίποτε, ειλικρινά τίποτε να κάμω, ήρτεν η ώρα να σου κλαφτώ.
Είμαι σίουρη ότι εν τα επεθύμησες καθόλου τούτα. Ούτε εγώ.
Το πρόβλημα μου αγαπητέ αναγνώστη/στρια, εν ότι (ναι ναι εννά το πω) είμαι 30 χρονών τζαι ακόμα δεν ξέρω τι μου γίνεται.
Σε 2 μήνες τελειώνω που τούτη τη δουλειά τζαι πρέπει να έβρω μιαν άλλη επειγόντως (γιατί πιερώννουμεν τζαι ενοίκιο στο Λάντον) τζαι αν με ρωτήσεις, που με ρωτούν ούλλοι, ίντα δουλειάν θέλεις ακριβώς δεν ξέρω τι να τους πω. Φίλε μου, ετέλειωσεν το μάστερ, ετέλειωσεν το διδακτορικόν, τελειώνει τούτη η δουλειά, τζαι πάλε ίνταλως τα καταφέρνω είμαι στα ίδια διλήμματα.
Θέλω να κάμω έρευναν. Τούτον ξέρω το. Θέλω να γίνω καθηγήτρια; θέλω να γινώ ΡΙ; θέλω να γράψω πρότζεκτ; Εν είμαι ακριβώς σίουρη (ψιλοβαρκέ να σου πω την αλήθκεια). Τζαι αν ναι, ίντα θέμα, σε ποιο πανεπιστήμιο, σε ποια χώρα; (γιατί κάπου στο βάθος του υποσυνείδητου μου αγαπητέ αναγνώστη αχνοφαίνεται το ΠανΚυ, ή το όνειρον του ΠανΚυ, γιατί ποιος ξέρει πως εν η πραγματικότητα πλέον).
Τζι αν δεν θέλω να κάμω τίποτε που τούτα ούλλα, τότε τι;
Τούτη η ζωή ρε παιδί μου να μεν σάζεται με τίποτε. Δηλαδή, πέραν της σχέσης, τίποτε άλλον σταθερόν δεν έχω. Τζαι το σιηρόττερον ένι ότι όσον με φρικάρει τούτη η αστάθεια τζαι αβεβαιότητα, άλλον τόσο με φρικάρει η ιδέα των σταθερών πραμάτων.
Με λλία λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.
Τζαι μέσα σε ούλλα τα άλλα να έχω τζαι τη σχέση που θέλει να γινεί πατέρας (έβαλεν μπρος το σχέδιο γάμος-σπίτι-οικογένεια-πρόβατα-φουκου, ναι ναι, τα πρόβατα τζαι η φουκου εν αδιαπραγμάτευτα). Μα για να γινεί κάποιος γονιός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει ο ίδιος. Τζαι εγώ νομίζω απέχω ακόμα.
ΥΓ: τούτον εν έναν ακόμα ποστ που εγράφτηκεν κυρίως για μέναν. ίσως να μεν κάμνει νόημαν σε σέναν αγαπητέ αναγνώστη, αλλά εν πειράζει, άντεξε με λλίον.
8 σχόλια:
Η γνώση είναι δύναμη. Επειδή εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις και ο άντρας σου ξέρει, νομίζω στο τέλος θα υπερισχύσει και θα γίνει και πατέρας :-)
Και επειδή το να γίνεις καθηγήτρια ή PI απαιτεί πολύ κόπο και αφοσίωση, πιστεύω καλά κάνεις να ξεκαθαρίσεις από τώρα τι είδους οικογένεια οραματίζεται ο καθένας, πριν καταβάλεις τον κόπο. Ξέρω υπερβολικά πολλούς Βρετανούς για τους οποίους το να είναι η γυναίκα stay at home mother όσο τα παιδιά είναι μικρά είναι αδιαπραγμάτευτο. Θα περιμένει να αναλάβεις εσύ όλο ή το μεγαλύτερο part του childcare? Η δουλειά του σηκώνει να λείπει όταν χρειάζεται κάτι το μωρό (flexible schedule? telecommuting?) Οι παιδικοί σταθμοί στο Λονδίνο κοστίζουν γύρω στις £1000 το μήνα (επίσης στο Λονδίνο δεν θα μπορεί να έχει πρόβατα!) – εάν εργάζεσαι, θα το σηκώνουν τέτοιο έξοδο οι μισθοί σας;
Δεν χρειάζεται να με ευχαριστήσεις που σε άγχωσα...
Εν εν λλίον τραγικόν;
ποιός εν ο πιο έξυπνός κόρη Ερυκίνη; Εσύ οξά η σχέση; Γιατί να μεν κάτσει η σχέση να αναγιώσει κοπελλούθκια άφού τα θέλει;
Εν εν τραγικόν που πρέπει να θυσιάσεις αυτά που σου ετάξαν για να τραβήσεις τα κόστη ούλλων τούτων των επενδύσεων, επειδή ανακαλύφκεις ξαφνικά ότι η αγορά ζητά μάμμες;
Μπορεί να σου τύχει τίποτε το τυχερόν που να τα συνδιάσεις όλα. Τζιυνήα το τζιαι μεν παραδωθείς χωρίς μάχη. Αν σου τύχει, πιάσε έγιες, εν πιο συμπαθητικές τζιαι καθαρές που τα πρόβατα. Τζιαι τα χαλλούμια εν πιο μυρωδάτα :))
Φαντάσου ότι αρωτώ την κόρη μου που μπαίνει στην προεφηβία ποιός που τους συμμαθητές της εν άξιος να είναι μάστρος της τζιαι λαλει μου ΚΑΝΕΝΑΣ. Eίναι όλοι τους λλιόττεροι μου, πιο τσαμπουκκάδες, τζιαι μάλιστα ψεύτες για να καλύφκουν το τσαμπούκκεμα, φοητσιάρηδες τζιαι μαμμόθρευτοι, τζιαι παίζουν τζιαι ηλήθια παιχνίδια, ιδίως άμαν τους κυβερνούν οι ορμόνες τους τζιαι θέλουν να δείχνουν πόσον μεγάλα αγόρια είναι.
Εγώ παίζω τζιαι περιπαίζω. Τζιαι της λέω ότι "Τζιαι όμως, δεν νομίζω ότι σε μιαν δεκαετίαν θα αλλάξει η κοινωνία", άρα κάμε έστω τζιαι μιαν θεωρητικήν επιλογήν. Κάτω από ποιόν θα ήθελες να είσαι υπό; Έτσι για νοητικήν άσκησην. Μπορεί ο κόσμος να αλλάξει, αλλό μπορεί τζιαι να μεν αλλάξει!
Βάλλω την μπροστά στο αδιέξοδον μπροστά στο οποίον είσαι τωρά. Τζιαι δεν της αρέσκει καθόλου. Μου λαλει ότι θα τα καταφέρει διαφορετικά :)) Δεν ξέρω όμως τι εννοεί, ίσως ούτε τζιαι τζιείνη.
Φυσικά εν τραγικόν, Acera. Τζαι πολλά μάλιστα. Γιατί να μην εφαρμόζεται το Σουηδικό μοντέλο childcare (50-50 πατέρας-μητέρα με πολλές άδειες και φτηνούς σταθμούς) πανευρωπαϊκά; Τι ακριβώς μας κρατά πίσω; Εν οι νοοτροπίες; Εν οικονομικό το θέμα; Δεν ξέρω τι να πω. Όσες προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε όλα γινόμαστε χίλια κομμάτια. Τζαι εν άδικο.
Νοορ,
Ευχαριστώ για το άγχος! Ξέρω γονιούς δαμέ τζαι βλέπω τι τραβούν. Εν η αλήθκεια εν εσυζητήσαμεν ποττέ το θέμα σε λεπτομέρεια. Γιατί εν ήμουν ποττέ ιδιαιτέρως φαν των κοπελλουθκιών, οπόταν το αποφεύγουμεν το θέμαν. Η σχέση απλώς ελπίζει ότι μια μέρα εννά ξυπνήσει το μητρικό μου ένστικτο. Τζαι επειδή ακόμα δεν... τούτα ούλλα εν πράματα που εν τα εσκεφτήκαμεν καν.
Πάντως τζείνον που ξέρω σίουρα εν ότι η σχέση, ευτυχώς, έννεν καθόλου του κόνσεπτ η γυναίκα μένει στο σπίτι. Το αντίθετο.
Πάντως τούτο που λες με τες άδειες, γίνεται τζι αλλού. Οι κολλητοί στη Γερμανία εμπορούσαν να θκιαλέξουν το ποσοστό αδειών μεταξύ τους. Ίσως ναν κάτι που αλλάσσει σιγά-σιγά.
Ασέρα,
Αρέσκει μου η αισιόδοξια της κόρης σου! Μάλλον τζι εγώ έτσι εννά απαντούσα.
Πάντως η λύση του 60% + 60% εργασία + 20% σταθμό ή maman du jour που λαλούμεν στην Ελβετία είναι μια ιδανική λύση για όσους κάμουν για 6 χρόνια μιαν επιλογή με λλιόττερα έσσοδα. Είναι σίουρα καλλύττερη του 100% - 0%. Έχει και άλλες variantes 80%-80%-60%, 80%-60%-40% ανάλογα μισθολογίων, όρων που βάλλουν οι εργοδότες κλπ.
Εκ πείρας κερδίζει τζιαι ο πατέρας σε χαράν τζιαι ποιότηταν ζωής. Με τες άδειες δεν κάμνεις τίποτε. Με τα μιλλοσφοντζίσματα ο φούρνος δεν γεμώννει. Η ποιότητα ζωής με τα μωρά είναι να περνάς χρόνον μαζίντους, πέρα που το Σαββατοκυρίακον.
Άμαν το σκεφτείς καλά, ένας-ανάμισι μισθός κανεί όσον τζιαι δύο για τα ουσιαστικά, τζιαι ποιοτικά για την ζωήν αλλάσσουν ούλλα.
Όμως, άπαξ τζιαι άρκεψες φούλ τάιμ δουλειά, άπαξ τζιαι ανάλαβες υποχρεώσεις, μεγάλο σπίτι, αυτοκίνητο, χρέη, δαπανηρές διακοπές, ξήας το. Δεν πάεις ποττέ πισινή. Ούτε τα δάνεια σε αφήννουν, ούτε οι εργοδότες, ούτε ο φόβος μπας τζιαι δεν τα καταφέρεις, ούτε η πίεση της κοινωνίας. Άμαν το βάλεις αρχικόν στόχον, τζιαι αρχικόν ΟΡΟΝ, για μελλοντικά σχέδια για απογόνους, έσιει χρόνον τζιαι ο άλλος να το μασήσει, να το χονέψει τζιαι στο τέλος να του αρέσει τζιαι να το καταφέρει.
Όσους φίλους έχω που δουλεύουν παρτ ταιμ τζιαι οι δύο, έχουν κοπελλούθκια πιο ισορροπημένα τζιαι φαίνουνται πιο ευχαριστημένοι που τη ζωή παρά να είχαν ένα μεγάλο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.
Aγαπητή Ερυκίνη, αυτά τα ποστ είναι που μας έλειψαν και μας πολύ :)
Νομίζω ότι είναι απόλυτα φυσιολογική αυτή η κατάσταση απροσδιοριστίας για οποιονδήποτε θέλει να ζει δημιουργικά, με την έννοια ότι επανεξετάζει συνεχώς τα βήματα και τις προοπτικές του. Από την άλλη πλευρά, όπως θα ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα, είναι φυσικό αυτό να δημιουργεί ένα μπέρδεμα, κάπου-κάπου και μία μικρή μελαγχολία. Όλα θα τα βρεις βήμα-βήμα, δε σε φοβάμαι!
Ασέρα,
Συμφωνώ απόλυτα. Τούτον που ελάλούσαμεν τζαι στο προηγούμενον ποστ για την ποιότητα ζωής τζαι για τες προτεραιότητες. Εν έχω κοπελλούθκια, αλλά πιστεύκω ότι τούτον που λες εν μεγάλη αλήθκεια. Εν μεγάλη αλήθκεια είτε έσιεις κοπελλούθκια, είτε εν εσιεις δηλαδή. Το καλόν εν ότι τζαι εγώ τζαι η σχέση έχουμεν την ίδια νοοτροπία ως προς τα δάνεια, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα μεγάλα σπίθκια, τζαι τες ακριβές διακοπές. Νοτ ιντερεστετ ιναφ :)).
Δουλεύκω πάρτ-ταιμ τον τελευταίο χρόνο τζαι απολαμβάνω το. Μακάρι να εμπορούσα να συνεχίσω έτσι, αλλά εν το βλέπω (το λάντον το γέριμο, πανάκριβο).
πλανητάρχη,
Ωωωω, καλωσορίσατε αγαπητέ Πλάνητα. Καιρό να σας ακούσουμε. Όπως το λες, μικρή εώς μεγάλη μελαγχολία. Αλλά παρά ταύτα, η αισιοδοξία παραμένει, κάπου κάπως, εννά τα έβρω. Εννα μεν;
(Τούτες τις μέρες ξαναδιάβασα το κείμενο σου το "Να καίγεσαι μέχρι την έκρηξη" 5-6 φορές. Σποτ ον που λεν τζαι οι εγγλέζοι.)
Δημοσίευση σχολίου