United (ε καλά όι τζαι τόσο) Kingdom (περασμένα μεγαλεία) αλλιώς Don't cry for me Erykini

(26/01/17: έθελα να γράψω κάτι για τες πρόσφατες αποφάσεις του δικαστηρίου δαμέ για το Μπρέξιτ, αλλά μετά ήβρα τούτο το άρθρο στα πρόχειρα μου που το έχω γραμμένο που το καλοτζαίρι, μετά διαφοροποιημένο το Νιόβρη, αλλά για κάποιο λόγο έμεινεν στα πρόχειρα. Ε σήμερα εν η μέρα του).

(Έθελα να γράψω κάτι για τον Τράμπαν τούτες τες μέρες, τζαι μετά αθθυμήθηκα ότι είχα γράψει κάτι τότε με το Μπρέξιτ, το οποίο για κάποιο λόγο δεν εδημοσίευσα. Βάλλω το δαμέ, γιατί οι σκέψεις μου εν πάνω κάτω οι ίδιες στα θκυό θέματα. Περιληπτικώς: Κανεί κλάμαν, ολάν, κανεί. Ειδικά οι πόξω που την Αμερική, θα έπρεπεν να εκάμναν πάρτυ που οι Αμερικάνοι έχουν έναν τράμπαν για πρόεδρο, πέρκει τζαι κόψει κανένας πόλεμος πίσω, τζαι γλυτώσει κανένας σύριος ή άλλη μαυριδερή ράτσα.) 

Τα νέα του δημοψηφίσματος εμέναν ήβραν με στη Χαλκιδική, εφτομάδα του μέλιτος, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ίντερνετ (η σχέση ήταν να πεθάνει, έπαιρνεν κάθε πρωίν βαθιές ανάσες τζαι ελάλεν του εαυτού του "this is good for me, this is a good exercise, this is good, this is good"). Μόνον παραλία, ήλιον τζαι φαίν (δώστου μπουγάτσα).

Εννοείται εψηφίσαμεν πριν να φύουμεν, με ταχυδρομική ψήφο (γιατί έσιει τζαι έτσι πράμαν), αλλά τον πανικό του αποτελέσματος εν τον εβιώσαμεν ευτυχώς. Ώσπου να στραφούμεν επεράσαν οι πρώτες 2-3 μέρες. Φυσικά ο πανικός επαρέμεινε, τζαι κυρίως το κλάμαν τζαι ο θρήνος. Τζείνον το "εν γίνεται, μεν μου το πείτε ότι εν αλήθκεια, εν θα το αντέξω" τζαι το "απαναγία μου εκαταστράφηκεν ο κόσμος τζαι τι θα απογίνουμε σε τούτη τη ζωή".

Εγώ εν το εσυμμερίζουμουν ούτε το συμμερίζουμαι το κλάμαν, παρά το ότι εψήφισα remain γιατί αν έσιει κάτι που μας έμαθεν η ιστορία εν το "τους εγγλέζους μην τους κλαις". Προχτές που εφκήκεν στη δημοσιότητα η έκθεση για το Ιράκ μετά που τόσα χρόνια, εσκέφτουμουν εν τούτον το κράτος που αγωνιούμεν τι θα απογίνει; Ίσως για το ευτύτερο καλό, να πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να αποκτήσει τζαι λλία παραπάνω δικά του προβλήματα.

Ο άλλος λόγος που δεν συμμετέχω καθόλου στον πανικό εν το ότι είμαι δημοκράτισσα κατά βάθος (αν τζαι έχω ώρες ώρες δικτατορικόν ύφος) τζαι ούλλη η συζήτηση κάμνει με να νιώθω άβολα. Στη δημοκρατίαν (τάχα μου ότι εν δημοκρατία) ο λαός επήρεν μιαν απόφαση. Αν εν ηλίθια απόφαση, που ένι, ο λαός εννά μάθει που τα λάθη του. Ενοχλούν με οι συζητήσεις του τύπου οι μεγάλοι σε ηλικία εψηφίσαν έξοδο λες τζαι η ψήφος σου πρέπει να έσιει διαφορετική βαρύτητα αναλόγως της ηλικίας σου. Ενοχλούν με αφάνταστα τα πετίσιον στο ίντερνετ για να ακυρωθεί το δημοψήφισμα/να γινεί έναν άλλον, που ανθρώπους που δεν μπορούν να δεχτούν τον απλόν (τζαι μερικές φορές οδυνηρό) κανόνα της πλειοψηφίας. Καταλάβω ήταν κοντά το αποτέλεσμαν, αλλά τζαι πάλε. πλειοψηφία.

Ούτε μου αρέσκει ο τρόπος που παρουσιάζουνται οι ρατσιστικές επιθέσεις μετά το δημοψήφισμαν, λες τζαι εν το δημοψήφισμαν που έκαμεν τους ανθρώπους ρατσιστές τζαι όι το αντίθετον.

Μπορούμεν να συζητήσουμεν πολλά, αν ήταν λάθος να κάμει το δημοψήφισμαν, αν ήταν η σωστή στιγμή, κυρίως τζαι πιο σημαντικό για μένα, το τι γίνεται μετά, αλλά όι το αποτέλεσμαν. Το αποτέλεσμαν εν τζείνον που ένι. Τζι αν ο κόσμος επαρασύρθηκεν που ηλίθιους με ψευδή επιχειρήματα, υπάρχουν πολλά αληθείς λόγοι που εγίνηκεν τούτον τζαι κανένας δεν κάθεται να ασχοληθεί.

Το μέλλον δεν προβλέπεται ιδιαιτέρως καλό. Αλλά όι επειδή εννά φύει το ΗΒ που την Ευρώπη (AN τζαι όποτε φύει), αλλά γιατί λαλεί σου θα μειωθεί ο φόρος των επιχειρήσεων, τζαι άμαν μειωθεί ο φόρος στες επιχειρήσεις εννά αυξηθούν οι φόροι στους υπολοίπους τζαι άλλα τέθκοια καλά που έρκουνται. Γιατί στο τέλος της ημέρας το σημαντικόν εν το πως ζεις τη ζωή σου, ίντα κοινωνίαν φτιάχνεις για τον εαυτό σου τζαι τους συμπολίτες σου όι εαν είσαι μέσα ή πόξω που την Ευρώπη.

ΥΓ (11/11/2016): σήμερα το πρωίν είδα παρόμοια πετίσιον στο Ίντερνετ για ανατροπή του αποτελέσματος στο Αμέρικα. Το πόσον εύκολα πετάσσουνται τα αποτελέσματα εκλογών/δημοψηφισμάτων άμαν εν μας βολεύκουν εν τραγικό. Πρώτα ήταν ο Τσίπρας που έκαμεν το όχι, ναι, πριν λλίες μέρες το δικαστήριον αποφάσισεν δαμέ ότι ασχέτως του δημοψηφίσματος για το Μπρέξιτ, το άρθρο 50 (για την έξοδο) θα πρέπει να περάσει που κοινοβουλευτική ψηφοφορία τζαι τωρά τούτα. Τζαι κάπως έτσι η δημοκρατική ψήφος εγίνηκεν ενοχλητικό κουνουπούδιν, ψεκάστε, τελειώσατε.

ΥΓ (26/01/2017): Η άνεργη διδακτόρισσα που τα χτες παύει να είναι άνεργη διδακτόρισσα, μετά που ένα σερί συνεντεύξεων, στα οποία ήμουν θεά, πάλε, τζαι έναν έκατσεν κοπέλλια. Οπότε κάτι μου λέει ότι εννά έχω υλικό να σας πρήζω σύντομα.

Ο ατομικισμός των ατομικών δικαιωμάτων

(θέλω να σας γράψω ποστάκιον για τα πάμπολλα ίντερβιου που έχω τούτες τες μέρες τζαι τα εργασιακά διλήμματα, σκέψεις, καταθλίψεις, που έρκουνται μαζίν τους, αλλά άτε τούτον εν λλίον πιο επείγον. τα προσωπικά θα έρτουν μετά).

Αφορμή για τούτον το ποστ εν τζείνον το Women's March που έγινε στο Αμέρικα προχτές, που μου έφερε στο νου σκέψεις που έχω κάμει τζαι στο παρελθόν (είπαμεν είμαι άνεργη διδακτόρισσα, έχω χρόνο να σκέφτουμαι πράματα).

Το λοιπόν... πριν λλίον τζαιρόν είδα μιαν ταινία που λέγεται Pride, εν ξέρω αν σας το είπα. Έν ήταν ακριβώς αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά ήταν βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία, που μου έκαμεν πολλήν εντύπωση. Ήταν που λέτε η ιστορία μιας ομάδας LGBT ακτιβιστών που το Λάντον τη δεκαετία του 1980, που αποφασίσαν να συμπαρασταθούν στους μεταλλορύχους που εκάμναν τότε απεργίες (κάπου στην Ουαλλία ή κάτι). Εν μια ιστορία βασικά τούτου που λαλούμεν solidarity.

'Εκαμεν μου εντύπωση τότε που το είδα τζαι έκαμεν με τζαι εσκέφτηκα λλίον το πόσον ωραίον ήταν τούτο το solidarity, μεταξύ ανθρώπων που επεράσαν παρόμοια (όπως λαλεί ο πρωταγωνιστής μες την ταινία) τζι ας εν που πολλά διαφορετικούς κόσμους, αλλά τζαι πόσον σπάνιον ένι επίσης. Το πόσον ο ακτιβισμός συχνά οδηγεί σε μη βοηθητικούς διαχωρισμούς. Ενώ εν ένας τρόπος συλλογικής αντίδρασης, έσιει τζαι έναν πολλά ατομικιστικόν κομμάτιν, όταν ουσιαστικά τζείνον για το οποίον παλεύκεις εν τα δικά σου δικαιώματα, αναλόγως με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου (τζαι τα δικαιώματα των υπολοίπων σαν εσένα φυσικά).

Ελάλεν κάποιος σε ένα μπλογκ για το κίνημα black lives matter για παράδειγμα, για το πως τούτον το μόττο το black lives matter εν λλίον λειψόν, ότι λείπει του έναν too. black lives matter too. Τζαι τι γίνεται με τζείνες τες ζωές τες καφετούες; Εννά σου πει ο άλλος, οι καφέ ας κάμουν τες δικές τους διαδηλώσεις. Εμείς είμαστεν μαύροι (αφρο-αμερικάνοι ή τέλοσπάντων ποιος εν ο πολιτικάλλυ κκορρέκτ τρόπος να πεις ένα μαύρο άνθρωπο μαύρο, ας μεν αρκέψω με τον πολίτικαλλυ κορρέκτ κατακερματισμό της γλώσσας), κόφτει μας μόνο για τους μαύρους. Τζαι γιατί ναν black lives matter τζι όχι all lives matter, εν τζαι έσιει τίποτε που θέλουν οι μαύροι που εν διαφορετικό που τζείνο που θέλουν τζαι οι  άσπροι τζαι οι κίτρινοι τζαι οι μπλε, έννε; Κανένας εν θέλει να τον παίζει η αστυνομία χωρίς λόγο.

Έβλεπα λοιπόν τες χιλιάδες των γυναικών που εμαζευτήκαν να κάμουν πορεία προς το Λευκό Οίκο στην Αμερική τζαι εσκέφτουμουν που ήταν τούτες ούλλες οι γυναίκες όταν οι αστυνομικοί επαίζαν μαύρους χωρίς λόγο πριν λλίους μήνες; Γιατί εν έγινε αντίστοιχη πορεία καμιά φορά για το σύστημα υγείας στην Αμερική; Που ήταν τούτες ούλλες οι γεναίτζες όταν ο Μπους εξεκίναν πόλεμο, όταν ο Κλίντον εξεκίναν πόλεμον, όταν ο Ομπάμα εξεκίναν πόλεμο; (α ναι ούλλοι οι πόλεμοι εν σε χώρες μακρινές τζαι εξωτικές, δεν μας επηρεάζει άμεσα).

Ενοχλεί με βέβαια τζαι το ότι εκάμναν πορεία ενάντια στον πρόεδρο που εψηφίσαν οι συμπολίτες τους (όι στες πολιτικές του), αλλά τούτον εν άλλη συζήτηση. Ενοχλεί με κυρίως τούτος ο διαχωρισμός των δικαιωμάτων. Είμαστε γυναίκες τζαι παλεύκουμε για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν γίνεται να είμαστεν άνθρωποι τζαι να παλεύκουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων; Τζαι υποθέτω ενοχλεί με που κινητοποιείται κάποιος άμαν θιχτούν τα δικά του δικαιώματα, γιατί εν τζείνα που έχουν σημασία. Ακόμα παραπάνω ενοχλεί με που τα δικαιώματα έχουν demographics, γιατί κανονικά εν θα έπρεπεν. Έννε;

ΥΓ: εννά μου πεις άτε τζι εσού κάτι εννά έβρεις να κατακρίνεις, κάθεσαι έσσω σου με το πληκτρολόγιο τζαι κρίνεις τζείνους που κάμνουν κάτι. Εν θα έπρεπε καν να μιλάς. Ίσως να έσιεις δίκαιο, αλλά τουλάχιστον εγώ εν το παίζω ακτιβίστρια.

Στην ακαδημία

(χρόνια πολλά τζαι καλή χρονιά τζαι τα λοιπά μπάι δε γούει. Ακολουθεί ποστάκιον που εκαρτέραν να γραφτεί που πριν τα Χριστούγεννα, αλλά ας ένι επλακώσαν δουλειές)

Όχι του Πλάτωνα, του Τόνυ τζαι του παρέα του.

Με λλία λόγια εν θα σας πω για φιλοσοφία, αλλά για τρίσιες.

Έπρεπεν που λέτε να κουρευτώ. Εν επίεννεν άλλον. Τζαι δαμέ στα Λονδίνα ανακάλυψα ότι ο πιο φτηνός τρόπος να κουρευτείς (είμαι ακόμα άνεργη διδακτόρισσα, όπως αντιλαμβάνεστε) εν το να γινείς μοντέλο στην ακαδημία του Τόνυ τζαι του παρέα του. Απλά πρέπει να έσιεις χρόνο (γιατί εν μάθημα τζαι παίρνει παραπάνω) τζαι να είσαι οκ με το να σε κουρέψουν όπως θέλουν.

Τζαι είπα ας το δοκιμάσω. Πόσο χάλια να ένι δηλαδή;

Πάω που λέτε τζαι κάθουμαι στη μεσαία καρέκλα, δεξιά τζι αριστερά μου θκυό άλλες κοπέλλες που επίαν επίσης να κουρευτούν. Τρια μοντέλα, τρεις εκπαιδευόμενοι κομμωτές/κομμώτριες τζαι μια κοπέλα που έκαμνεν την εκπαίδευση (μια καλαμαρού με φοσφοριζέ ροζ μαλλίν που εν η αλήθκεια εδημιουργούσεν μου μιαν ανησυχία). Τζαι οι τρεις εκπαιδευόμενοι ήταν που την Κορέα (μεν με ρωτάτε γιατί), που μας είπαν ήρταν την προηγούμενη τζαι είχαν τζετ λαγκ τζαι εν ετζοιμηθήκαν τίποτε, τζαι εν η αλήθκεια εφαίνουνταν λες τζαι ήταν να δώκουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Οπόταν αντιλαμβάνεστε η ανησυχία εμεγάλωσεν. Εδιαπραγματεύτηκα με την καλαμαρού εκπαιδεύτρια για το πόσο κοντά ήταν να κόψουν τα μαλλιά μου (ευτυχώς εγλύτωσα την ξιουρισμένην κκελλέ, πράγμα που δε μπορώ να πω για την κοπέλα στα αριστερά μου) τζαι ένιωσα λλίον πιο καλά, ότι ρε παιδί μου εν οκ, όλα υπό έλεγχο. Όσον επέρναν η ώρα όμως τόσον εσυνειδητοποιούσα ότι που τους τρεις κορεάτες εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η σιηρόττερη μαθήτρια της τάξης. Έβλεπα την που τον καθρέφτη σαν της εξήγαν η καλαμαρού εκπαιδεύτρια τι να κάμει τζαι είσιεν τζείνον το βλέμμαν το όφκερον, του βοδιού που λέμεν, τζείνον το βλέμμαν το "εν καταλάβω λέξην τι λαλείς". Εκούναν την κκελλέν της τζαι ελάλεν "οκ οκ, εκατάλαβα", αλλά τα μμάθκια της ελαλούσαν ότι δεν εκατάλαβεν τίποτε.

Τζαι εξεκίνησεν. Τζαι τζιαμέ που οι άλλοι θκυό εξεκινήσαν να κουρεύκουν με αυτοπεποίθησην εμέναν η δική μου εξεκίνησεν με αργές τζαι φοητσιασμένες κινήσεις, με ένα ανήσυχο ύφος που εφώναζεν σχεδόν "δεν ξέρω τι κάμνω, δεν ξέρω τι κάμνω". Προσεκτικά, προσεκτικά έκοφκεν 5 τρίσιες (κυριολεκτικά), τζαι εσταμάταν, εσκέφτετουν, εξανάκοφκεν αλλό 5. Μετά εσύγκρινεν τες τρίσιες να δει αν τες έκοφκεν ίσια, κάθε 2 λεπτά μιλούμεν. Ας πούμεν που ούλλους τους εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η αχάπαρη!! Τρεις ώρες επήρεν η κουβέντα, τρεις ώρες αγωνίας. Ναι, ναι, τρεις ώρες για ένα κούρεμα. Η καλαμαρού εκπαιδεύτρια εν τω μεταξύ νιώθωντας το άγχος μου επέρναν κάθε τρεις τζαι λλίον τζαι επροσπαθούσεν να με καθησυχάσει λέγοντας "τέλειο το μαλλί, τεεεέλειο το μαλλί" τζαι έβαλλεν στο λάπτοπ της μουσική, το Γκανμαν στάιλ τζαι άλλα σουξέ της κορεάτικης ποπ, για να ενθαρρύνει τους εκπαιδευόμενους, δε ξέρω, δεν εκατάλαβα.

Τρεις ώρες κούρεμα, με μουσικό υπόβαθρο το Γκανμαν στάιλ. Σουρεαλισμός.

Στην έξοδο η καλαμαρού εκπαιδεύτρια είπεν μου αν θέλω να στραφώ τζαι για βάψιμον.
Είπα "εννά το σκεφτώ" πόξω μου τζαι "πέρκει να σοβαρομιλάς!!!" που μέσα μου τζαι έφυα.

Την επόμενη φορά νομίζω εννά πάω στο κομμωτήριο τζαι κανεί.

ΥΓ: αστεία αστεία, το μαλλίν εφκήκεν μια χαρά στο τέλος.