Στην ακαδημία

(χρόνια πολλά τζαι καλή χρονιά τζαι τα λοιπά μπάι δε γούει. Ακολουθεί ποστάκιον που εκαρτέραν να γραφτεί που πριν τα Χριστούγεννα, αλλά ας ένι επλακώσαν δουλειές)

Όχι του Πλάτωνα, του Τόνυ τζαι του παρέα του.

Με λλία λόγια εν θα σας πω για φιλοσοφία, αλλά για τρίσιες.

Έπρεπεν που λέτε να κουρευτώ. Εν επίεννεν άλλον. Τζαι δαμέ στα Λονδίνα ανακάλυψα ότι ο πιο φτηνός τρόπος να κουρευτείς (είμαι ακόμα άνεργη διδακτόρισσα, όπως αντιλαμβάνεστε) εν το να γινείς μοντέλο στην ακαδημία του Τόνυ τζαι του παρέα του. Απλά πρέπει να έσιεις χρόνο (γιατί εν μάθημα τζαι παίρνει παραπάνω) τζαι να είσαι οκ με το να σε κουρέψουν όπως θέλουν.

Τζαι είπα ας το δοκιμάσω. Πόσο χάλια να ένι δηλαδή;

Πάω που λέτε τζαι κάθουμαι στη μεσαία καρέκλα, δεξιά τζι αριστερά μου θκυό άλλες κοπέλλες που επίαν επίσης να κουρευτούν. Τρια μοντέλα, τρεις εκπαιδευόμενοι κομμωτές/κομμώτριες τζαι μια κοπέλα που έκαμνεν την εκπαίδευση (μια καλαμαρού με φοσφοριζέ ροζ μαλλίν που εν η αλήθκεια εδημιουργούσεν μου μιαν ανησυχία). Τζαι οι τρεις εκπαιδευόμενοι ήταν που την Κορέα (μεν με ρωτάτε γιατί), που μας είπαν ήρταν την προηγούμενη τζαι είχαν τζετ λαγκ τζαι εν ετζοιμηθήκαν τίποτε, τζαι εν η αλήθκεια εφαίνουνταν λες τζαι ήταν να δώκουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Οπόταν αντιλαμβάνεστε η ανησυχία εμεγάλωσεν. Εδιαπραγματεύτηκα με την καλαμαρού εκπαιδεύτρια για το πόσο κοντά ήταν να κόψουν τα μαλλιά μου (ευτυχώς εγλύτωσα την ξιουρισμένην κκελλέ, πράγμα που δε μπορώ να πω για την κοπέλα στα αριστερά μου) τζαι ένιωσα λλίον πιο καλά, ότι ρε παιδί μου εν οκ, όλα υπό έλεγχο. Όσον επέρναν η ώρα όμως τόσον εσυνειδητοποιούσα ότι που τους τρεις κορεάτες εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η σιηρόττερη μαθήτρια της τάξης. Έβλεπα την που τον καθρέφτη σαν της εξήγαν η καλαμαρού εκπαιδεύτρια τι να κάμει τζαι είσιεν τζείνον το βλέμμαν το όφκερον, του βοδιού που λέμεν, τζείνον το βλέμμαν το "εν καταλάβω λέξην τι λαλείς". Εκούναν την κκελλέν της τζαι ελάλεν "οκ οκ, εκατάλαβα", αλλά τα μμάθκια της ελαλούσαν ότι δεν εκατάλαβεν τίποτε.

Τζαι εξεκίνησεν. Τζαι τζιαμέ που οι άλλοι θκυό εξεκινήσαν να κουρεύκουν με αυτοπεποίθησην εμέναν η δική μου εξεκίνησεν με αργές τζαι φοητσιασμένες κινήσεις, με ένα ανήσυχο ύφος που εφώναζεν σχεδόν "δεν ξέρω τι κάμνω, δεν ξέρω τι κάμνω". Προσεκτικά, προσεκτικά έκοφκεν 5 τρίσιες (κυριολεκτικά), τζαι εσταμάταν, εσκέφτετουν, εξανάκοφκεν αλλό 5. Μετά εσύγκρινεν τες τρίσιες να δει αν τες έκοφκεν ίσια, κάθε 2 λεπτά μιλούμεν. Ας πούμεν που ούλλους τους εκπαιδευόμενους εμέναν έτυχεν μου η αχάπαρη!! Τρεις ώρες επήρεν η κουβέντα, τρεις ώρες αγωνίας. Ναι, ναι, τρεις ώρες για ένα κούρεμα. Η καλαμαρού εκπαιδεύτρια εν τω μεταξύ νιώθωντας το άγχος μου επέρναν κάθε τρεις τζαι λλίον τζαι επροσπαθούσεν να με καθησυχάσει λέγοντας "τέλειο το μαλλί, τεεεέλειο το μαλλί" τζαι έβαλλεν στο λάπτοπ της μουσική, το Γκανμαν στάιλ τζαι άλλα σουξέ της κορεάτικης ποπ, για να ενθαρρύνει τους εκπαιδευόμενους, δε ξέρω, δεν εκατάλαβα.

Τρεις ώρες κούρεμα, με μουσικό υπόβαθρο το Γκανμαν στάιλ. Σουρεαλισμός.

Στην έξοδο η καλαμαρού εκπαιδεύτρια είπεν μου αν θέλω να στραφώ τζαι για βάψιμον.
Είπα "εννά το σκεφτώ" πόξω μου τζαι "πέρκει να σοβαρομιλάς!!!" που μέσα μου τζαι έφυα.

Την επόμενη φορά νομίζω εννά πάω στο κομμωτήριο τζαι κανεί.

ΥΓ: αστεία αστεία, το μαλλίν εφκήκεν μια χαρά στο τέλος.