Ο ατομικισμός των ατομικών δικαιωμάτων

(θέλω να σας γράψω ποστάκιον για τα πάμπολλα ίντερβιου που έχω τούτες τες μέρες τζαι τα εργασιακά διλήμματα, σκέψεις, καταθλίψεις, που έρκουνται μαζίν τους, αλλά άτε τούτον εν λλίον πιο επείγον. τα προσωπικά θα έρτουν μετά).

Αφορμή για τούτον το ποστ εν τζείνον το Women's March που έγινε στο Αμέρικα προχτές, που μου έφερε στο νου σκέψεις που έχω κάμει τζαι στο παρελθόν (είπαμεν είμαι άνεργη διδακτόρισσα, έχω χρόνο να σκέφτουμαι πράματα).

Το λοιπόν... πριν λλίον τζαιρόν είδα μιαν ταινία που λέγεται Pride, εν ξέρω αν σας το είπα. Έν ήταν ακριβώς αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά ήταν βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία, που μου έκαμεν πολλήν εντύπωση. Ήταν που λέτε η ιστορία μιας ομάδας LGBT ακτιβιστών που το Λάντον τη δεκαετία του 1980, που αποφασίσαν να συμπαρασταθούν στους μεταλλορύχους που εκάμναν τότε απεργίες (κάπου στην Ουαλλία ή κάτι). Εν μια ιστορία βασικά τούτου που λαλούμεν solidarity.

'Εκαμεν μου εντύπωση τότε που το είδα τζαι έκαμεν με τζαι εσκέφτηκα λλίον το πόσον ωραίον ήταν τούτο το solidarity, μεταξύ ανθρώπων που επεράσαν παρόμοια (όπως λαλεί ο πρωταγωνιστής μες την ταινία) τζι ας εν που πολλά διαφορετικούς κόσμους, αλλά τζαι πόσον σπάνιον ένι επίσης. Το πόσον ο ακτιβισμός συχνά οδηγεί σε μη βοηθητικούς διαχωρισμούς. Ενώ εν ένας τρόπος συλλογικής αντίδρασης, έσιει τζαι έναν πολλά ατομικιστικόν κομμάτιν, όταν ουσιαστικά τζείνον για το οποίον παλεύκεις εν τα δικά σου δικαιώματα, αναλόγως με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου (τζαι τα δικαιώματα των υπολοίπων σαν εσένα φυσικά).

Ελάλεν κάποιος σε ένα μπλογκ για το κίνημα black lives matter για παράδειγμα, για το πως τούτον το μόττο το black lives matter εν λλίον λειψόν, ότι λείπει του έναν too. black lives matter too. Τζαι τι γίνεται με τζείνες τες ζωές τες καφετούες; Εννά σου πει ο άλλος, οι καφέ ας κάμουν τες δικές τους διαδηλώσεις. Εμείς είμαστεν μαύροι (αφρο-αμερικάνοι ή τέλοσπάντων ποιος εν ο πολιτικάλλυ κκορρέκτ τρόπος να πεις ένα μαύρο άνθρωπο μαύρο, ας μεν αρκέψω με τον πολίτικαλλυ κορρέκτ κατακερματισμό της γλώσσας), κόφτει μας μόνο για τους μαύρους. Τζαι γιατί ναν black lives matter τζι όχι all lives matter, εν τζαι έσιει τίποτε που θέλουν οι μαύροι που εν διαφορετικό που τζείνο που θέλουν τζαι οι  άσπροι τζαι οι κίτρινοι τζαι οι μπλε, έννε; Κανένας εν θέλει να τον παίζει η αστυνομία χωρίς λόγο.

Έβλεπα λοιπόν τες χιλιάδες των γυναικών που εμαζευτήκαν να κάμουν πορεία προς το Λευκό Οίκο στην Αμερική τζαι εσκέφτουμουν που ήταν τούτες ούλλες οι γυναίκες όταν οι αστυνομικοί επαίζαν μαύρους χωρίς λόγο πριν λλίους μήνες; Γιατί εν έγινε αντίστοιχη πορεία καμιά φορά για το σύστημα υγείας στην Αμερική; Που ήταν τούτες ούλλες οι γεναίτζες όταν ο Μπους εξεκίναν πόλεμο, όταν ο Κλίντον εξεκίναν πόλεμον, όταν ο Ομπάμα εξεκίναν πόλεμο; (α ναι ούλλοι οι πόλεμοι εν σε χώρες μακρινές τζαι εξωτικές, δεν μας επηρεάζει άμεσα).

Ενοχλεί με βέβαια τζαι το ότι εκάμναν πορεία ενάντια στον πρόεδρο που εψηφίσαν οι συμπολίτες τους (όι στες πολιτικές του), αλλά τούτον εν άλλη συζήτηση. Ενοχλεί με κυρίως τούτος ο διαχωρισμός των δικαιωμάτων. Είμαστε γυναίκες τζαι παλεύκουμε για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν γίνεται να είμαστεν άνθρωποι τζαι να παλεύκουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων; Τζαι υποθέτω ενοχλεί με που κινητοποιείται κάποιος άμαν θιχτούν τα δικά του δικαιώματα, γιατί εν τζείνα που έχουν σημασία. Ακόμα παραπάνω ενοχλεί με που τα δικαιώματα έχουν demographics, γιατί κανονικά εν θα έπρεπεν. Έννε;

ΥΓ: εννά μου πεις άτε τζι εσού κάτι εννά έβρεις να κατακρίνεις, κάθεσαι έσσω σου με το πληκτρολόγιο τζαι κρίνεις τζείνους που κάμνουν κάτι. Εν θα έπρεπε καν να μιλάς. Ίσως να έσιεις δίκαιο, αλλά τουλάχιστον εγώ εν το παίζω ακτιβίστρια.