Περιορισμός σκέψης

Τούτον εν ένα ποστ που εσκέφτηκα να γράψω πριν λλίες εφτομάδες, αλλά ήταν δυσκολάκι. Δεν έξερα πόθεν να αρκέψω τζαι τι να πω ακριβώς. Οπόταν εν το έγραψα, ώσπου προχτές έδοθηκε μου ακόμα έναν έναυσμα. Τα αηδόνια εν σ'αφήνουν να τζοιμηθείς που ελάλεν ο ποιητής.

Τέσπα, εννά αρκέψω που την αρκήν. Πριν λλίες εβδομάδες είχεν ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC για το Matrix τζαι το πόσο παλιο φαίνεται τωρά, τζαι ως φαν της ταινίας (της πρώτης, οι άλλες θκυό ήταν με κρύο με βράστη) είπα να το θκιεβάσω. Επροσπάθησα να το έβρω να σας το βάλω δαμέ, αλλά δυστυχώς από τότε μέχρι σήμερα ο συγγραφέας του άρθρου φαίνεται ότι έκαμεν αλλαγές σε τζείνα τα σημεία που έθελα να σχολιάσω (αναρωθκιούμαι γιατί). Οπόταν εννά σας πω τζείνα που θυμούμαι που το πρώτο βέρσιον του άρθρου. Ελάλεν τζι άλλα (για τα γραφικά της ταινίας, για τες ιδέες της τότε επιστημονικής φαντασίας που τωρά φαίνουνται αστείες κλπ.), αλλά το μεγάλο βάρος ήταν στο ότι εν μια (ακόμα) ταινία όπου ένας λευκός, άντρας, εννά σώσει τον κόσμο με κουνγκ-φου, τζαι έτσι για να μαστε κομπλε εβάλαν του μια γεναίκα τζαι ένα μαύρο ως sidekicks. Δεν έξερα πως να νιώσω για το άρθρο. Να νευριάσω με τον αρθρογράφο που μειώνει έναν ολόκληρο Laurence Fishburne απλά ως "ένα μαύρο" τζαι την Carrie Ann Moss ως "μια γεναίκα"; Να νευριάσω που υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έξω που είδεν το Matrix τζαι που ούλλα τα τεράστια ερωτήματα που θέτει το έργο για την ύπαρξη μας, τη ανθρώπινη συνείδηση, την πραγματικότητα, εστάθηκε σε τούτο; Ας πούμε πόσο πολλά μπορείς να χάννεις το νόημα ρε φίλε; Στο τέλος, να είμαι ειλικρινής ένιωσα βαθύτατη θλίψη, όι για τον/την αρθρογράφο, αλλά για τούτη τη καινούργια γενιά ανθρώπων που δεν έξερεν τι εν το Matrix, τζαι θκιαβάζοντας τούτο το άρθρο είτε εν θα το δει, ή εννά το δει υπό ένα πρίσμα εντελώς άσχετο με την ταινία, με το βασικό της νόημα τέλοσπάντων. Μια γενιά που εκπαιδεύκεται σιγά σιγά με κάθε τρόπο να σκέφτεται με ένα συγκεκριμενό τρόπο, τζείνον των identity politics. Εν αγνοώ θέματα φύλου τζαι φυλής, αλλά αναγνωρίζω ότι έννεν ούλλα τα θέματα τέθκοια, υπάρχουν τζι άλλα θέματα σε μια κοινωνία ή στους ανθρώπους γενικότερα. Αλλά ίσως ζούμε σε μιαν εποχή που προτιμά να αγνοά πολύπλοκα ερωτήματα/θέματα, ή προτιμά τελοσπάντων απλουστευμένες απαντήσεις.

Τζαι αφού τα εσκέφτηκα τούτα ούλλα, είπα του εαυτού μου, Ερυκίνη είσαι υπερβολική. Ας πούμε κύριε ελέησον, εν έναν άρθρο σε μιαν ιστοσελίδα. Σιγά. Αλλά μετά ήρτεν το δι-επιστημονικό συνέδριο στο ΠάνΚυ. Πρώτη διάλεξη για τη συνείδηση, τους συνειρμούς, στην επιστήμη τζαι στην τέχνη που έναν τύπο, έτσι ακαδημαϊκό της παλιάς σχολής. Που τζείνους τους ακαδημαϊκούς που δεν κάμνουν PR τέλοσπάντων. Μετά τη διάλεξη είσιεν βέβαια ερωτήσεις πολλές, η συνείδηση πάντα εν θέμα με πολλύ σουξέ, τζαι ήταν ούλλον τόσο ενδιαφέρον. Εκάθουμουν τζιαμέ τζι εσκέφτουμουν ότι ρε παιδί μου υπάρχουν ακόμα ακαδημαϊκοί τζαι faith in science restored. Τζαι έρκεται η τελευταία ερώτηση, που το πιο νεαρό άτομο που έκαμεν ερωτήσεις, τζαι η ερώτηση ήταν γιατί ούλλα τα έργα τέχνης που ανέφερε ήταν που άσπρους άντρες (πχ. Πικάσο) τζαι που εν η αντιπροσώπευση των γυναικών. Τζαι ήρτεν πάλε τζείνη η θλίψη. Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι τούτον εν σχετικό; Με τη συνείδηση τζαι το πως ο εγκέφαλος μας κάμνει συνειρμούς; Θεωρεί το που τ'αλήθκεια σχετικό; Το πιο πιθανόν εν όι, απλά έθελεν να θέσει το θέμα υπό συζήτηση, ή μάλλον έθελεν να κάμει τον ομιλητή να εκφέρει μιαν άποψη. Πάλε γιατί το zeitgeist λαλεί ότι εν με τούτα που πρέπει να ασχολούμαστε.

Δεν ξέρω πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα γίνεται, αλλά νιώθω ότι η σκέψη μας περιορίζεται τόσον πολλά, ίσως παραπάνω τωρά με τα κοινωνικά μέσα, από ότι στο παρελθόν. Μπορεί τζαι ναν το ίδιο, δεν ξέρω, απλά οι τρόποι περιορισμού να αλλάξαν; Το περιεχόμενο του με τι ασχολούμαστεν (αλλά τζαι ο τρόπος προσέγγισης) εν συγκεκριμένο, περιορισμένο τζαι καθοδηγούμενο. Τζι αν δεν είναι που το καθεστώς (τα σχολικά προγράμματα, τα συμβατικά μέσα), αλλά που το ιντερνετ (που δεν είναι τόσο ελεύθερο όσο νομίζουμε), πάλε εν περιορισμός. 

Η (κόρη μου η) σοσιαλίστρια μέσα μου ήταν να ελάλεν ότι το σύστημα προωθεί τα identity politics όσο δεν παίρνει, για να μεν ασχολούμαστεν με άλλα πράματα που εν σημαντικά (το πως οι φτωχοί φτωσιηνίσκουν τζαι οι πλούσιοι πλουσιεύκουν), αλλά να μαχούμαστεν με το ποιος έσιει τι μες τα σιέλλια του, ποιος κάμνει τι μες το κρεβάτι του, πόσον άσπρο/σκούρο εν το δέρμα του καθενιού κλπ, γενικώς πράματα περιφεριακά τζαι άσχετα με το τι έσιει ο καθένας μες τη κκελλέ του. Αλλά άτε, συγκρατώ την. Μπορεί να έσιει τζι άλλες εξηγήσεις.

ΥΓ: Μεν με παρεξηγείτε, εν λαλώ ότι το τι είμαστεν δεν επηρεάζει το πως σκεφτούμαστε, αλλά τυγχάνει να είμαστεν πολλά πράματα τζαι τα βιώματα μας, οι σκέψεις μας, εν δύσκολο να αναχθούν σε ένα μόνο παράγοντα.
ΥΓ2: υποθέτω το βασικό μήνυμα του ποστ εν ότι έσιει τζι άλλα σημαντικά πράματα στη ζωή, που εαν ασχολείσαι μόνο με τα θέματα της υπο-ομάδας σου, χάννεις τα. Τζαι, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη πάντα, τα πιο ουσιαστικά θέματα/ερωτήματα εν πανανθρώπινα.