Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Middle Class

Βλέποντας το μπλόγκ μου τωρά, συνειδητοποιώ ότι έσιει τζαιρόν να γράψω δαμέ. Επίσης έσιει τζαιρό να πάω σινεμά.

Αλλά εβούρουν αγαπητέ αναγνώστη. "Αγκαστρωμένη γεναίκα;" εννά μου πεις τζαι εννά έσιεις δίκαιο. Βουρώ να τελειώσω δουλειές πριν να έρτει το τέκνον τζαι να μεν μπορώ να κάμω τίποτε (ξέρετε οι προτεραιότητες του καθενιού). Επίσης, κάπου μεταξύ 10ωρων στη δουλειά τζαι της φυσιολογικής κούρασης που φέρνουν τα έξτρα 8 κιλά, δε σώννω πλέον να δω μια ταινία 1.5 ώρα που την αρκήν ως το τέλος, κόφκω 2-3 κουρούθκια στο ενδιάμεσο. Πως να πάω τζαι σινεμά τρομάρα μου; Που τον τζαιρόν που εξεκίνησεν η κρυάδα στην Κύπρο τζαι αρκέψαμεν τες ταινίες σπίτι στον καναπέ (με τη σχέση κάμνουμεν catch-up στες "Τοπ 100 καλύτερες ταινίες"), ετζοιμήθηκα στα: Fargo, Driving Miss Daisy, Gangs of New York, το 12 Angry men είδα το ούλλον κατακρίβειαν. Α τζαι σε 2-3 επεισόδια Sopranos, 5-6 επεισόδια The crown, ε τζαι 2-3 επεισόδια Masterchef  the Professionals (δεν ξέρω τι με ελύπησεν παραπάνω που το έχασα).

Όπως τζαι να έχει, όπως καταλαβαίνετε, πέραν της δουλειάς τζαι της εγκυμοσύνης κλπ, τίποτε ιδιαίτερο δε συμβαίνει δαμέ. Η ζωή μου κατακρίβειαν εν τόοοοοσο βαρετή, μέχρι αηδίας (η απάντηση του κόσμου άμαν το λαλώ τούτον εν ότι σε λλίες εφτομάδες εν θα βαρκούμαι καθόλου, με ένα γελούι του τύπου, καημένη τι σε καρτερά, που είμαι σίουρη εν ειλικρινές, αλλά ξέρεις ότι δεν εννοούν "εν θα βαρκέσαι γιατί θα κάμνεις κάτι τόσο exciting", αλλά μάλλον "εν θα βαρκέσαι όπως δε βαρκέται κάποιος που εν στο CIA torturing program", τεσπα φκαίνω εκτός θέματος).

Η μόνη μέρα που είχα εμπνευστεί να σας γράψω ήταν έτσι πριν 1-2 εβδομάδες όταν επίαμεν για φαίν με τους γειτόνους μας που πάνω στην πολυκατοικία. Οι γειτόνοι ένα ζευγάρι Ιρλανδοί (ναι ναι τζιάλλοι Ιρλανδοί στη Λευκωσία), που ήρταν στην Κύπρο για λλίον τζαι μπορεί να μείνουν επ' άπειρον (αλήθκεια αρέσκει τους): ο τύπος δουλεύκει σε μια που τζείνες τες δουλειές που εν καταλάβω, χρηματο-οικονομικά, σε μεγάλη διεθνή εταιρεία, ματσό κατάσταση, η κοπέλα του δασκάλα σε σχολείο (και τώρα σε σχολείο στην Κύπρο, χαχα, η κοπέλα έπαθεν πολιτισμικό σοκ).

Όπως τζαι να έχει, με τους γειτόνους ελαλούσαμεν να πάμε εδώ και καιρό για φαίν. Εθκιαλέξαν να πάμεν σε ένα χαικλέ wine bar-εστιατόριο, έναν που εγώ εξαναπέρασα πόξω τζαι εν εφαντάστηκα ποττέ ότι εννά έμπαινα μέσα. Τούτο που μόνον του δε θα ήταν τζαι πολλά παράξενο υποθέτω, αν δεν έρκετουν σε συνδυσμό με 2-3 άλλες εξόδους σε καινούργια εστιατόρια στη Λευκωσία που είχαμε κάμει πάνω κάτω την ίδια περίοδο με τες κολλητές. Γιατί ναι σε τούτη τη φάση η βασική μου δραστηριότητα εν το φαίν σε καινούργιους τόπους. Απλά έτυχεν ούλλα τούτα τα εστιατόρια που δεν είχα ξαναπάει ναν σχετικά χαικλέ τζαι γκουρμεδιές.

Τζαι έβαλεν με η δραστηριότητα σε σκέψεις:

α) ότι η Λευκωσία εγίνηκε πολλά χαικλέ, τζαι γκουρμεδοκατάσταση (πουρές γλυκοπατάτας τζαι χοιρινό σε red wine jus τζαι άλλα τέθκοια μαστερσεφικά (είπαμε θορούμε τζαι Masterchef τούτες τες μέρες  οπόταν... έμπνευση). Που ενισχύει την αρχική εντύπωση που είχα τότε που επέστρεψα στην Κύπρο πριν ένα χρόνο σχεδόν, ότι το χάσμα μεταξύ τάξεων (φτωχών τζαι όχι τόσο φτωχών) σε τούτη την πόλη εμεγάλωσεν στα τελευταία 10 χρόνια και

β) ότι εγώ η ίδια άλλαξα τάξην τζαι επισήμως μπαίνω τζαι εγώ σε τζείνην την κατηγορία που λέμεν middle class. Γιατί πάω σε τούτα τα χαϊκλέ εστιατόρια, τζαι αρέσκει μου τζαι που πάνω. Το φαίν εννοώ. Ο κόσμος, εντάξει.... Είμαι ακόμα του τύπου, τι κάμνω εγώ ανάμεσα σε τούτους ούλλους, αλλά τέσπα. Μπορεί να φταίει που ο σύζυγος τωρά δουλεύκει σε τράπεζα (εν μπορώ να περιπαίζω τραπεζικούς υπαλλήλους πλέον), που έχουμεν τέλοσπάντων λεφτά. Τζαι όποιος προέρχεται που οικογένεια εργατικής τάξης, ξέρει τι ντροπή ή ενοχή ένι το να έσιεις λεφτά. Το καλόν εν ότι εννεν δικά μου, εγώ ακόμα φκάλλω οκ λεφτά, αλλά όι πολλά (η σχέση εν μπορεί να καταλάβει γιατί επιμένω σε χωριστούς λοαρκασμούς, αφού δε μου συμφέρει, αλλά ναι εν λλιόττερον ιδεολόγος που μέναν).

Η τρίτη παρατήρηση που με επαραξένεψεν, αγαπητέ αναγνώστη/στρια, ήρτεν τζείνη τη μέρα, μετά το φαίν με τους γειτόνους, στο χαικλέ εστιατόριο. Μετά ήταν ούλλοι κάπως πάμε κάπου για ποτό; Τζαι μια τζαι ήμασταν κοντά στη New (Division, εν γίνεται να μεν ξέρεις τι εννοώ εαν είσαι Λευκωσιάτης), εγώ είπα ας πάμεν New, αν τζαι έννεν τόσον ωραία το χειμώνα, όσο το καλοκαίρι, αν τζαι έξερα ότι οι γειτόνοι ήταν παραπάνω του χαικλέ cocktail bar, είπα γιατί όχι; Πάμεν, πιάννουμεν τα ποτά μας (εγώ μη-αλκοολούχο μοχίτο, είπαμεν αγκαστρωμένη γεναίκα) καθούμαστε στο μέσα-έξω (ξέρετε  τζείνον τον υποτιθέμενο εξωτερικό χώρο που εν κλειστός που ούλλες τες πάντες). Μετά που λλίον ούλλοι ήταν κάπως πάμεν στο έξω τραπεζάκιν για λλίον αέρα; (ναι έναν που τα κακά της New εν ότι ούλλοι καπνίζουν στο μέσα-έξω, τζαι επίσης έσιει σόπαν που έφκαλλεν καπνό για κάποιο λόγο τζείνην τη μέρα)

Τζαι ήταν πολλά ωραία.

 Εγώ δηλαδή ήβρα το ωραίον. Ήταν λλίον κρυαδούα, αλλά όι πολλά, σχετικά γλυτζιά η νύχτα, ωραία κουβέντα με τα κοπέλια κάτω που το Γιαννή (βουκεμβίλια), ωραία μουσική αλλά όι πολλά δυνατά έξω... Ο γείτος όμως ήταν λλίον έτσι ανήσυχος. έβλεπα τον λλίον ανήσυχο δηλαδή. Σε κάποια φάση λαλεί μου
- "Ερυκίνη, μπορείς να μου εξηγήσεις τι κάμνουν τούτοι τζιαμέ;" Τζαι δείχνει μου 3-4 παιθκιά που εκάθουνταν σε κάτι σκαλούθκια στο απέναντι πεζοδρόμιο, εκαπνίζαν, επίναν τη μπυρούα τους τζαι εκουβεντιάζαν.
-"ότι κάμνουμεν τζι εμείς" λαλώ του.
- Ναι, αλλά γιατί εν έξω στο πεζοδρόμιο; Μπροστά που τζείνον το κατάστημα; επέμενεν ο γείτος.
Εγώ εν εκατάλαβαινα τι εννοούσε.
- ξέρω γω λαλώ του; έννεν κρυάδα, τζαι αρέσκει τους το έξω; έσιει σκαλούθκια;
- Ναι, αλλά εν οκ να κάθουνται να πίνουν έτσι έξω στο πεζοδρόμιο;
-Γιατί όχι; λαλώ εγώ. Τι κάμνουν;

Ο γείτονας εξακολουθούσε να φαίνεται απορημένος, ανήσυχος.

Εγώ ακόμα να μεν καταλάβω. Η σχέση να παρεμβαίνει τζαι να εξηγά ότι η Λευκωσία δεν είναι ακριβώς Λάντον, που εαν έσιει 4-5 νεαρούς σε μια γωνιά του δρόμου, σιέζεσαι να περάσεις, γιατί μπορεί ναν συμμορία (τούτον εν λλίον αλήθκεια). Ούτε έχουμε τόσο πρόβλημα αλκοολισμού να απαγορεύεται το αλκοόλ σε ανοικτούς χώρους, τζαι ότι ξέρεις, εννεν κάτι επικίνδυνο, people do it all the time τζαι don't worry. Ο γείτος εψιλοηρέμησε μετά, αλλά αναστατώθηκα εγώ.

Έσιει πλάσματα που ανησυχούν για την ασφάλειάν τους εαν δουν 3-4 νέους με ράστα τζαι όχι πολλά φάνσυ ρούχα (νομίζω τζαι τούτον έπαιζε ρόλο), να κόφκουν κουβέντες over a drink and a cigarette (ας πούμεν το πιο φυσιολογικό πράμα) and I am one of them?

existential crisis mode on....
     

3 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Το μούφα γκαστρό δεν εντυπωσιάζει :)

Όταν η διασκέδαση δεν έσ̆ει ενταχτεί μέσα στην αγοράν είναι περιθωριακή τζ̆αι ρέμπελλη να φοβίζει τα κύτταρα της :)

Ερυκίνη είπε...

έσιεις δίκαιον Ασέρα !

παι δε γουέι, αρέσκει μου η λέξη ρέμπελλη πολλά :))).

Moonlight είπε...

Θυμούμαι στη Γαλλία που έφτασα μέρες που ούλλη η πόλη εμαζεύκετουν στην κεντρική πλατεία όπου εστήνετουν τεράστια οθόνη τζαι επροβάλλετουν το ματς ράγκμπι της ημέρας, και τα σούπερμαρκετ εσταματούσαν να πωλούν αλκοόλ μετά το μεσημέρι και έβρισκα το παρανοϊκό. Και εν μιλούμε για καμιά πόλη άγρια, μιλούμε για μιαν μικρή πόλη, ήσυχη όσο πρέπει, με ζωή όση πρέπει, φοιτητές και "εναλλακτικό" πληθυσμό όσο πρέπει. Γκόου φίγκιαρ, άι γκεσς.
Εξήγα του γήτου ότι εν έχει πολλή διαφορά τούτο που εκάμναν τα παιθκιά με τζείνο που κάμνουμε ούλλοι άμα πάμε για άφτερ γουέρκ ντρινκς (ακούεις κι εσύ) σε γνωστό μπαρ-γουάιν μπαρ στο κέντρο και καθούμαστε απέναντι που έχει παγκάκι ή πας στο πεζούλι του μαγαζιού απέναντι επειδή εν θέλουμε να είμαστε σπιλατζιασμένη με τον υπόλοιπο κόσμο. Σέιμ σιτ, ντίφρεντ κλασς. :p