Εσού τι γλώσσαν μιλάς / Εσύ τι γλώσσα μιλάς;

Έναν που τα πράματα που με ενθουσιάσαν μόλις ανακάλυψα τα blog (τα κυπριακά blog) ήταν που εθκιάβαζα κυπριακά, που εθόρουν γραμμένα τα κυπριακά. Aσυνήθιστη εμπειρία. Εν πολλά περίεργον πράμαν τούτο. Άμαν γράφω, φκαίνει μου πολλά πιο εύκολα να γράψω ελληνικά αντί κυπριακά, αλλά σκέφτουμαι τζαι μιλώ κυπριακά... άμαν προσπαθώ να μιλήσω ελληνικά (καλαμαρίστικα δηλαδή, γιατί τζαι τα κυπριακά ελληνικά ένουν) νιώθω λλίον ανάπηρη, ψάχνω τες λέξεις, ζορίζουμαι να συντάξω προτάσεις, τέθκοια. νομίζω πως εν φυσιολογικόν όμως, γιατί εφκήκα που έναν εκπαιδευτικό σύστημαν που τούτον μου έμαθε, να θκιαβάζω τζαι να γράφω ελληνικά, τζαι όι τζείνον που μιλώ καθημερινά.

τέλος πάντων το θέμαν του πόουστ έννεν τούτον το παράδοξον, ούτε το γιατί να μαθαίνουμεν ελληνικά στο σχολείο (εμέναν προσωπικά αρέσκουν μου). το θέμα του πόουστ έννεν ούτε το αν μας αρέσκουν τα καλαμαρίστικα, αλλά το αν μας αρέσκουν τα κυπριακά.
τι εννοώ; πριν λλίον τζαιρό εγνώρισα έναν ερασμικό φοιτητήν στο πανεπιστήμιο, τζαι η πρώτη ερώτηση που μου έκαμεν ήταν αν μου αρέσκουν τα κυπριακά. Εχασκιάστηκα (άκρως πετυχημένη τζαι περιγραφική κυπριακή λέξη). το πρώτον πράμαν που εσκέφτηκα ήταν: τι σόιν ερώτηση εν τούτη;
λαλώ του: εν η γλώσσα μου, φυσικά τζαι αρέσκουν μου, γίνεται να μεν μαρέσκουν; τζαι είπεν μου ο άνθρωπος ότι εγνώρισεν άλλους κυπραίους που εν τους αρέσκουν τα κυπριακά.

τζαι κάπου δαμέ αναρωθκιούμαι: πως μπορεί κάποιου να μεν του αρέσκει η γλώσσα που μιλά; πως εκαταντήσαμεν έτσι; να ντρεπούμαστεν για το πως μιλούμεν; γιατί πιστεύκω τούτον ένι. εδιαμορφώθηκε με κάποιον τρόπον η εντύπωση πως τα κυπριακά εν παρακαθκιανά, χωρκάτικα, μη σοβαρά / μη επίσημα, ή τέλος πάντων εν ξέρω ακριβώς τι. έχουμεν τόσον κόμπλεξ με τη γλώσσα μας (τζαι με πολλά άλλα δηλαδή), που προσπαθούμεν να την αρνηθούμεν σαν τζαι εννα σταματήσουμεν να είμαστεν κυπραίοι, άμαν καλαμαρίζουμεν.

Σπάζουν τα νεύρα μου, άμαν ακούω ηθοποιούς σε κυπριακές σειρές να καλαμαρίζουν (σαν να τζαι το "Αγαπώ σε" έσηει λλιότερη σημασίαν που το "Σ' αγαπώ"). Σπάζουν τα νεύρα μου ακόμα παραπάνω άμαν στες κυπριακές σειρές χρησιμοποιούν τα κυπριακά με τρόπον περιπαιχτικόν, τζαι νευριάζω άμαν ακούω κυπραίους να καλαμαρίζουν ξέρω γω στο πανεπιστήμιο, στο καφέ, γιατί θέλουν να το παίξουν κάπως. τζαι πιο πολλά που ούλλα νευριάζω με τον εαυτόν μου άμαν μπαίνω τζαι εγώ στη διαδικασία πχ. άμαν πρέπει να κάμω μιαν παρουσίασην, μιαν ομιλίαν (συνήθως ξεκινώ ελληνικά, εν τα καταφέρνω, τζαι καταλήγω σε σοφτ κυπριακά).

εν λαλώ να μεν μαθαίνουμεν ελληνικά (ειδικά τα αρχαία εν τόσον κοντά σε τούτον που μιλούμεν), ούτε το να μεν μιλούμεν ελληνικά ποττέ, κυρίως άμαν ο συνομιλητής εν καταλάβει κυπριακά (πχ. καλαμαράες), αλλά να απενοχοποιήσουμεν τη διάλεκτον που μιλούμεν. Εννεν αντροπή να γράψει κάποιος έναν τραούδιν στα κυπριακά, ή να μιλήσει ένας υπουργός κυπριακά, ή να σηκώσεις το σηέριν σου στο μάθημαν να πεις απάντησην στα κυπριακά, ή να πεις πως νιώθεις στα κυπριακά.

τζαι, τέλος πάντων, το "Αγαπώ σε" εν πιο αληθινόν που το "Σ'αγαπώ" (εκτός αν είσαι καλαμαράς, οπόταν οκ).