Buenos Aires

Κόκκινο. Το χρώμα της πόλης. Το χρώμα του πάθους. Κόκκινα φώτα και κόκκινα φορέματα και κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά. Στριφογυρίζω, στροβιλίζομαι.Αβέβαια τα βήματα σε ρυθμούς ερωτικούς. Ποτέ δε μου άρεσαν οι στροφές, μα τώρα γυρίζω, γυρίζω. Και με κρατά. Το χέρι του στη μέση μου σε ένα αέναο ταγκό. Μέχρι να ξημερώσει, μέχρι… ποιος ξέρει μέχρι πότε.

Ο χρόνος, άλλωστε, σ’αυτή την πόλη δεν κυλά. Ο χρόνος εδώ δεν τρέχει βιαστικά. Κάθεται στη γωνιά του δρόμου, πλανώδιος ανθοπώλης, φτιάχνει μπουκέτα από μαργαρίτες και τριαντάφυλλα και τα χαρίζει σε ερωτευμένους περαστικούς. Δε θυμάμαι τι μέρα είναι, δεν μπορώ να υπολογίσω την ώρα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ούτε καν την εποχή. Τίποτα εδώ δεν μετρά το χρόνο. Ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία. Ακόμη και για μένα πια.

Τα μάτια του είναι μπλε και η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Το χέρι του στη μέση μου, η ανάσα του στο λαιμό μου. Και στροβιλίζομαι σε ένα όνειρο χωρίς τέλος.

Σημείωση: Στην πραγματικότητα το χρώμα της πόλης δεν είναι το κόκκινο. Είναι μάλλον πολύχρωμη.