(μεν ανησυχείτε, εν θα τραουδήσω…)
Εξεκίνησα με διαθέσεις αυτό-αποκάλυψης, αλλά εμάγκωσα, το ομολογώ.
Δεν ξέρω πώς να αρχίσω ένα κείμενο για τον εαυτό μου. Να πάω τόσο πίσω, στη μέρα που γεννήθηκα με soundtrack το «Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες» ;
Να πάω ακόμη πιο πίσω να σας πω για δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που αποφάσισαν κάποτε να ενώσουν τις ζωές τους και να μου κληροδοτήσουν το πιο αλλοπρόσαλλο γενετικό υλικό; Να σας μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια στη φτωχογειτονιά, που by the way δεν βρέχει ποτέ (όχι σαν αυτή του Μπιθικώτση); Για τα τραύματα της πρώιμης εφηβείας μου;
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, έτσι αρχίζω απ’ την αρχή. Εν αρχή ήν ο λόγος. Και ο λόγος, η λογική, ήταν πάντα το Α και το Ω μου (για τα υπόλοιπα 22 γράμματα δεν παίρνω όρκο). Είμαι που τζείνους τους ανθρώπους που αναλύουν ορθολογιστικά τα πάντα. Συνήθως σκέφτομαι τόσο πολύ που συγχύζομαι, και μετά σκέφτομαι για τις σκέψεις μου για να ξε-συγχιστώ. Καμιά φορά ξεχνώ και την αρχική μου σκέψη. Τζαι μες στην τόσην σκέψην χάνω καμπόσα πράματα, το συναίσθημα, τον εαυτόν μου, την ουσία. Ο εσωτερικός μου κόσμος εν σαν το δωμάτιον μου: μονίμως άνω κάτω, τζαι οι σημαντικές κόλλες εν χωσμένες που κάτω που τες στοίβες της χαρτούρας που μαζεύκω.
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ταλαντευόμουνα ανάμεσα στο να κάνω τα πάντα και το να μην κάνω τίποτα (το δεύτερο είναι πολύ πιο εύκολο, γι’ αυτό επιδίδομαι σε αυτό συχνά), ανάμεσα στην επιθυμία να είμαι σαν όλους τους άλλους και στην επιθυμία να είμαι ξεχωριστή (μάλλον ισχύει τζείνον το «είσαι μοναδικός, όπως όλοι οι άλλοι»). Ούλλα με μέναν μετατρέπουνται σε δίλημμα, τζαι παρά το ότι εγεννήθηκα κάτω από το άστρον του Ζυγού εν εκατάφερα ακόμα να μπαλανσάρω τίποτες. Εν χάννω τες ελπίδες μου πάντως.
Που ήμουν μιτσιά, πολλά μιτσιά, ο κόσμος μου εκτείνετουν ουσιαστικά στο χωρκόν μου, στο δίπλα χωρκόν τζαι στους θκυο-τρεις τόπους που μας επαίρναν οι γονιοί μου στη Λευκωσίαν. Θθυμούμαι να σκέφτουμαι (που τες ελάχιστες αναμνήσεις που έχω που τζείνην την ηλικίαν) «αποκλείεται να εν μόνον τούτον». Εξεκίνησα τότε να θορώ τηλεόρασην μετά μανίας (εκτυπούσα απίστευτες ώρες μπροστά στην οθόνην) τζι εθκιάβαζα βιβλία με ακόμα μεγαλλύττερη μανία. Εθκιάβαζα τα πάντα. Κόμικς, αστυνομικά (ελάτρευα τες ιστορίες με ντεντέκτιβ τζαι ήταν το πρώτον επάγγελμαν που εξέφρασα την επιθυμία να ακολουθήσω), τα πάντα. Στες ταινίες, στα βιβλία οι πιθανότητες ήταν αμέτρητες, στην πραγματική ζωή, γάμησέ τα.
Έτσι εκόλλησα. Επροτιμούσα την ασφάλεια της μυθοπλασίας φαίνεται. Ακόμα τζαι σήμερα είμαι κολλημένη, εντάξει, όχι στο βαθμό της παιδικής μου ηλικίας, αλλά αρκετά. Στην ζωήν, λαλούν τζαι οι (φονιάδες των λαών) Αμερικάνοι υπάρχουν doers τζαι viewers. Ε, εγώ είμαι viewer τέφινιτλυ. Έννεν πολλά ωραίον να το λαλείς, ακούεται αντικειμενικά νάκκον μίζερο, αλλά αφού εν η αλήθκεια, ίντα μπου ννα κάμω; να σας πω ψέματα; (ποττέ). παλεύκω το πάντως να ξέρετε με συνειδητή, όχι και τόσο συντονισμένη για να είμαι ειλικρινής, προσπάθεια.
(κάπου δαμέ εμάγκωσα. τι μπορεί να θέλει να ξέρει κάποιος για μέναν; οκ. διορθώνω. τι μπορεί να θέλω να πω σε κάποιον που θέλει εν θέλει εννά μάθει για μένα;)
Ταλέντα: εν είχα ποττέ κανέναν, αλλά αν εμπορούσα να θκιαλέξω, εννά ήθελα να μπορούσα να γράφω, να γράφω ωραία. Ζηλεύκω τους ανθρώπους που μπορούν να γράφουν, τζαι εν ο πιο σίουρος τρόπος για έναν άντραν να με εντυπωσιάσει (τζαι οι γνώσεις για πράματα που εν κατέχω με τίποτε, όπως η πολιτική, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τζι η φυσική). Πιθανότατα εν γι’αυτό που ξεκίνησα τζαι το βλογ, για να περιπαίζω τον εαυτόν μου ότι κάτι γράφω.
Αγαπημένη ταινία/μουσική/βιβλίο: εν σας λαλώ για έναν τζαι μοναδικόν λόγο. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ. είμαι αναποφάσιστη σε σημείον ψυχοπαθολογίας, είπαμεν το.
Όνειρα/στόχοι: όπως παραπάνω δεν μπορώ να πάρω μιαν απόφασην τζαι δυσκολεύκουμαι αφάνταστα να έχω ξεκάθαρες επιθυμίες τζαι στόχους. έμαθα, μετά που πέρσι, ότι εν εντάξει να μεν ξέρεις καμιάν φοράν, τζαι πρέπει να χειρίζεσαι το άγχος της αβεβαιότητας. φυσικά άμαν εν ξέρεις που πάεις, εν προφανές ότι εν θα πάεις τζαι πούποτε, αλλά άτε. εννά τα ξεδιαλύνω ελπίζω.
Αγαπημένος τόπος για κλάμαν: που ήμουν μιτσιά έκλαια μόνον μέσα στην τουαλέττα. ως αγοροκόριτσον, είχα τζείνον το αντρικόν το να μεν σε δει κανένας να κλαίεις. που τον τζαιρόν που εξεκίνησα να οδηγώ, το αυτοκίνητον. έχω κάμει τες πιο απίστευτες διαδρομές μέσα στο αυτοκίνητον κλαίγοντας, που τες πιο ιδιαίτερες στιγμές μου. εν νομίζω ότι έσιει κανέναν που εν το έκαμεν (ελπίζω εσάς να μεν τυχαίνει να γυρίζετε δεξιά τζαι να θορείτε το διπλανόν να σας θορεί παράξενα, όπως εγώ).
Πράμαν για το οποίον λαλώ που μέσα μου "ευτυχώς": ευτυχώς που όταν ούλλοι ελαλούσαν μου να βάλω δασκάλα πρώτην επιλογήν στες προεισαγωγικές, ήμουν πεισματάρικον μουλάριν, τζαι επέμενα ψυχολογίαν. ήταν η πιο παράλογη, αλλά τζαι η πιο σοφή απόφαση ever. ευτυχώς. Τζαι για τα κωλόπαιδα, τζαι για μέναν. Ποττέ πριν εν είχα βιώσει τόσον ενθουσιασμόν με τα πράματα που εμάθαινα. Ποττέ πριν εν είχα τέθκοιαν επίγνωσην για τον εαυτόν μου, τζαι τους ανθρώπους γενικότερα (τζαι τους ποντικούς).
Σημαντικές φάσεις της ερωτικής μου ζωής που τα έκανα σκατά: ΟΛΕΣ
Άντρες που με έφτυσαν: εν πιο εύκολο να πω τζείνους που εν με έφτυσαν
Άντρες που εν με έφτυσαν, με λευκό ποινικό μητρώο, χωρίς ψυχολογική διαταραχή ή χρόνια ασθένεια: Μηδέν
Επειδή οι ιδέες μου εξαντλούνται, και ο χρόνος μου επίσης, σταματώ το πόουστ εδώ. εάν κάποιος εθκιάβασεν ως το τέλος (Μπράβο είσαι ο καλύτερος/η), τζαι έσιει συγκεκριμένες απορίες που δεν καλύπτονται από τα παραπάνω, μπορεί:
α) να πάει να δει τον τελικό του Χ-factor να φέρει τα μίλια του
β) να υποβάλει σχόλιο-ερώτηση. εάν δεν είναι σεξουαλικού περιεχομένου, θα την απαντήσω!
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009
Λίγη κατανόηση παρακαλώ
Θα ήθελα πραγματικά η κυπριακή κοινωνία να έδειχνε λίγη παραπάνω κατανόηση.
Τέλος πάντων κάποιος να καταλάβει το δράμα του κυπραίου αστυνομικού.
Έμπα ρε παιδί μου λλίον στη θέση του. Εν μια χαρά μπάτσος σαν ούλλους τους άλλους τζι έσιει τζαι τούτος δικαιώματα. Γιατί δηλαδή οι άλλοι συνάδελφοι του έχουν την ευκαιρία να ξιτιμάζουν, να δέρνουν φοιτητές, αριστερούς, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς τζαι ξέρω γω ποιους άλλους. Τζαι τα δακρυγόνα τους σύρνουν τα, τζαι το ξύλο τους, αξιοποιούν πλήρως τη στολήν τους τζαι τζείνην τη διαφανή ασπίδα (με το ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ πάνω), χρησιμοποιούν τα όπλα τους σε πραγματικούς στόχους (ακίνητους βέβαια, αλλά έστω). Ούλλα έχουν τα. Τίποτες εν τους λείπει. Οι κυπραίοι δηλαδή γιατί όι; εππέσαν που το εξόστ της μοτόρας; Τι φταίει ο καημένος κυπραίος μπάτσος που εν έσιει φοιτητικόν κίνημαν ο τόπος; έννεν κρίμαν; Σύρνουν κάτι λλία δακρυγόνα τζαι δέρνουν όσο μπόρουν στα γήπεδα, αλλά πρέπει να καταλάβεις, εν εξανάγκης. Αν είσιεν φοιτητές ή αναρχικούς εν θα εχρειάζουνταν να δέρουν φίλαθλους.
γιατί το άλλο; τόσες διεφθαρμένες αστυνομίες έσιει σε ούλλον τον κόσμο τζι οι άλλοι εν παραιτούνται. έννεν άδικον, ρωτώ, μιαν φοράν στο τόσο που αποκαλύπτουνται ενα-θκυό τόσα δα σκάνδαλα (σιγά το πράμα ρε παιθκιά), να ζητούν που τον αρχηγόν να παραιτηθεί; Να παραιτηθεί, μίσιη μου. Τόσοι τζαι τόσοι διεφθαρμένοι, τόσα τζαι τόσα κάμνουν άλλοι τζαι τη θεσούαν τους εν τη χάνουν. ο δικός μας γιατί; δύο μέτρα και δύο σταθμά δηλαδή; έσιει δίκαιον πραγματικά....
Η κυπριακή αστυνομία βιώνει έντονα το αίσθημα της αδικίας. Λίγη κατανόηση παρακαλώ.
Τέλος πάντων κάποιος να καταλάβει το δράμα του κυπραίου αστυνομικού.
Έμπα ρε παιδί μου λλίον στη θέση του. Εν μια χαρά μπάτσος σαν ούλλους τους άλλους τζι έσιει τζαι τούτος δικαιώματα. Γιατί δηλαδή οι άλλοι συνάδελφοι του έχουν την ευκαιρία να ξιτιμάζουν, να δέρνουν φοιτητές, αριστερούς, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς τζαι ξέρω γω ποιους άλλους. Τζαι τα δακρυγόνα τους σύρνουν τα, τζαι το ξύλο τους, αξιοποιούν πλήρως τη στολήν τους τζαι τζείνην τη διαφανή ασπίδα (με το ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ πάνω), χρησιμοποιούν τα όπλα τους σε πραγματικούς στόχους (ακίνητους βέβαια, αλλά έστω). Ούλλα έχουν τα. Τίποτες εν τους λείπει. Οι κυπραίοι δηλαδή γιατί όι; εππέσαν που το εξόστ της μοτόρας; Τι φταίει ο καημένος κυπραίος μπάτσος που εν έσιει φοιτητικόν κίνημαν ο τόπος; έννεν κρίμαν; Σύρνουν κάτι λλία δακρυγόνα τζαι δέρνουν όσο μπόρουν στα γήπεδα, αλλά πρέπει να καταλάβεις, εν εξανάγκης. Αν είσιεν φοιτητές ή αναρχικούς εν θα εχρειάζουνταν να δέρουν φίλαθλους.
γιατί το άλλο; τόσες διεφθαρμένες αστυνομίες έσιει σε ούλλον τον κόσμο τζι οι άλλοι εν παραιτούνται. έννεν άδικον, ρωτώ, μιαν φοράν στο τόσο που αποκαλύπτουνται ενα-θκυό τόσα δα σκάνδαλα (σιγά το πράμα ρε παιθκιά), να ζητούν που τον αρχηγόν να παραιτηθεί; Να παραιτηθεί, μίσιη μου. Τόσοι τζαι τόσοι διεφθαρμένοι, τόσα τζαι τόσα κάμνουν άλλοι τζαι τη θεσούαν τους εν τη χάνουν. ο δικός μας γιατί; δύο μέτρα και δύο σταθμά δηλαδή; έσιει δίκαιον πραγματικά....
Η κυπριακή αστυνομία βιώνει έντονα το αίσθημα της αδικίας. Λίγη κατανόηση παρακαλώ.
Σούτσος
Πρώτον. Μεν πάει ο νους σας στη σούτσου.
Δεύτερον. Αν είσαι ένας που τους 3 καλαμαράες που ξέρω μεν πάεις παρακάτω, είμαι σίουρη ότι εθκιάβασες το ήδη.
Τρίτον. Αν είσαι που τους υπόλοιπους 3 κυπραίους που με θκιεβάζουν πάτα δαμέ τζαι θκιάβαστο. Προλαβαίνω σε. Εννά σκεφτείς "ουυυυ, καλαμαράς". Μετά εννά σκεφτείς "άλλος ένας καλαμαράς που εν ιξέρει, που μας κάμνει κριτικήν, γιατί βλέπει τα πράματα με τα δικά του κριτήρια, τη δικήν του προοπτική. Σαν τζαι τζείνοι εν καλλύττεροι κλπ κλπ"
Ναι. Εν άλλος ένας καλαμαράς που βλέπει τα πράματα με τη δική του προοπτική. Εν τζαι εννα σας βλάψει....
Δεύτερον. Αν είσαι ένας που τους 3 καλαμαράες που ξέρω μεν πάεις παρακάτω, είμαι σίουρη ότι εθκιάβασες το ήδη.
Τρίτον. Αν είσαι που τους υπόλοιπους 3 κυπραίους που με θκιεβάζουν πάτα δαμέ τζαι θκιάβαστο. Προλαβαίνω σε. Εννά σκεφτείς "ουυυυ, καλαμαράς". Μετά εννά σκεφτείς "άλλος ένας καλαμαράς που εν ιξέρει, που μας κάμνει κριτικήν, γιατί βλέπει τα πράματα με τα δικά του κριτήρια, τη δικήν του προοπτική. Σαν τζαι τζείνοι εν καλλύττεροι κλπ κλπ"
Ναι. Εν άλλος ένας καλαμαράς που βλέπει τα πράματα με τη δική του προοπτική. Εν τζαι εννα σας βλάψει....
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
Παραλήρημα μοναξιάς
Το δωμάτιο είναι κρύο. Ούτε θέρμανση, ούτε σόμπα. Λες και κατά βάθος επιθυμώ να κρυώνω. Το κρύο μου θυμίζει ότι έχω ακόμη σώμα. Χαμογελώ στη σκέψη. Κοντεύω να το ξεχάσω. Το σώμα μου. Το περιφέρω χωρίς να το νιώθω, όπως τα μωβ μυωπικά γυαλιά μου που μετά από χρόνια τα φορώ χωρίς καν να αισθάνομαι την παρουσία τους.
Δεν νομίζω ότι το αγαπώ. Το σώμα μου. Δεν το φροντίζω, όχι πια, ούτε καν τα χρειώδη. Δεν το κοιτάω στον καθρέφτη. Δεν το μοιράζομαι. Αγνοώ τις ανάγκες του και τα αγωνιώδη ουρλιαχτά του. Σαν να το τιμωρώ για κάτι. Λες και με απογοήτευσε …. Με απογοήτευσε, το απογοήτευσα, ποιος ξέρει;
Σφίγγω την κουβέρτα. Μου αρέσει να με ζεσταίνει, κι ας είναι πιο αποτελεσματικές οι ηλεκτρικές συσκευές. Η κουβέρτα μ’ αγκαλιάζει. Η κουβέρτα κλείνει μέσα της το σώμα μου. Η κουβέρτα. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη… Η κουβέρτα.
Δεν νομίζω ότι το αγαπώ. Το σώμα μου. Δεν το φροντίζω, όχι πια, ούτε καν τα χρειώδη. Δεν το κοιτάω στον καθρέφτη. Δεν το μοιράζομαι. Αγνοώ τις ανάγκες του και τα αγωνιώδη ουρλιαχτά του. Σαν να το τιμωρώ για κάτι. Λες και με απογοήτευσε …. Με απογοήτευσε, το απογοήτευσα, ποιος ξέρει;
Σφίγγω την κουβέρτα. Μου αρέσει να με ζεσταίνει, κι ας είναι πιο αποτελεσματικές οι ηλεκτρικές συσκευές. Η κουβέρτα μ’ αγκαλιάζει. Η κουβέρτα κλείνει μέσα της το σώμα μου. Η κουβέρτα. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη… Η κουβέρτα.
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
Ψώνια
Μπορείς να φανταστείς το πιο άσχημο, αντι-αισθητικό, αντι-θηλυκό, μεν σου πω τζαι αντι-τρομοκρατικό (ούτε απαγωγέας εν σου κοντεύκει) φόρεμα, χωρίς καμία απολύτως ομορφιά, στο χρώμα το γκρίζο το γεροντοκορέ;
Ε, τούτον το φόρεμαν που εκάθετουν στο κατάστημα καταχωνιασμένον (είμαι σίουρη ότι κανένας εν του έριξεν δεύτερην μαθκιάν), εγώ εγόρασα το. Τζαι εν κανεί που εν άσιημον, εν τζαι μεγάλο μου!!!
κάθουμαι τζαι θορώ το απένταντι τζαι έναν πράμαν μου έρκεται στο νου: γιατί.... μα γιατί;.... ΓΙΑΤΙ;
Τούτην ήταν η τελευταία φορά που επία για ψώνια μόνη μου, ποττέ ξανά. Που δαμέ τζαι να πάει πάντα με συνοδεία. Μεν σου πω ότι εννά διώ λεφτά της κολλητής μου να μου γοράζει ότι θέλει, εγώ εν θα μπαίνω καν στα καταστήματα.
Το σιηρόττερον εν σας το είπα: σκέφτουμαι σοβαρά τζιόλας να το φορήσω. θα γελάσει τζαι το παρδαλόν κατσίκι, ο κάθες πικραμένος, οι απανταχού λευκωσιάτισσες .... ούφφου.
Ε, τούτον το φόρεμαν που εκάθετουν στο κατάστημα καταχωνιασμένον (είμαι σίουρη ότι κανένας εν του έριξεν δεύτερην μαθκιάν), εγώ εγόρασα το. Τζαι εν κανεί που εν άσιημον, εν τζαι μεγάλο μου!!!
κάθουμαι τζαι θορώ το απένταντι τζαι έναν πράμαν μου έρκεται στο νου: γιατί.... μα γιατί;.... ΓΙΑΤΙ;
Τούτην ήταν η τελευταία φορά που επία για ψώνια μόνη μου, ποττέ ξανά. Που δαμέ τζαι να πάει πάντα με συνοδεία. Μεν σου πω ότι εννά διώ λεφτά της κολλητής μου να μου γοράζει ότι θέλει, εγώ εν θα μπαίνω καν στα καταστήματα.
Το σιηρόττερον εν σας το είπα: σκέφτουμαι σοβαρά τζιόλας να το φορήσω. θα γελάσει τζαι το παρδαλόν κατσίκι, ο κάθες πικραμένος, οι απανταχού λευκωσιάτισσες .... ούφφου.
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Εκσυγχρονισμός (σε όλο το μεγαλείο του)
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη (ε τι να ήταν, βροχερή; δαμέ γελούμεν). Εφορτώθηκα υπομονήν, γιατί διαφορετικά εν την φκάλεις στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, τζαι εξεκινησα. Έφτασα τζιαμέ κατά τες 11 και διαπίστωσα έκπληκτη πως καινούργια, καινοτόμα και υπερσύγχρονα συστήματα έχουν αρχίσει να λειτουργούν στο χώρο.
Κοιτώ αριστερά που λαλείς τζαι παραραμ (τούτα εν τα ντραμς για περαιτέρω αγωνία) είσιεν ποτζίνον το μηχανηματούδιν, ναι ποτζίνον το μηχανούδιν που φκάλλει νούμερα, τζαι οθονούες που εδείχναν τον αριθμό στο χώρο για τες εγγραφές (τζαι παντού τεράστιες σημειώσεις που ελαλούσαν ότι ΠΡΕΠΕΙ να πιάσετε νούμερον για να γραφτείτε). Ένιωσα ξαφνικά την εθνική υπερηφάνια να με διακατέχει. Το μικρό νησίν μας κάμνει δειλά δειλά μικρά βηματάκια προς το σύγχρονο πολιτισμό.
Πιάνω που λαλείτε το χαρτούδιν μου, 140, θορώ την οθονούαν, 124. Μια χαρά σκέφτουμαι, πάω τζαι κάθουμαι. Επήρεν μου λλιην ώραν να το συνειδητοποιήσω. Μπροστά στα παράθυρα που γίνουνται οι εγγραφές τα πλάσματα εστέκουνταν ουράν. Μάνα μου ρε, εσκέφτηκα στην αρχή, έν ξέρουν τα πλάσματα αλόπως ότι τον αριθμόν εν γι' αυτόν που τον έχουμεν για να μεν κουντιούμαστιν στην ουρά. Μετά, όμως, εξεκίνησα να το υποψιάζουμαι. Θορώ την οθονούαν μπροστά μου:
124.....124.......(δύο λεπτά μετά)...124
Εν χαλασμένη; εσκέφτηκα. Πάω στην ουράν το χαντό να δω σε τι αριθμόν είμαστεν τζαι συνειδητοποιώ ότι τα πλάσματα στην ουράν εν εστέκουνταν καν με την σειράν του αριθμού τους (εκρατούσαν όμως ούλλοι τα χαρτούθκια τους στο σιέριν, ακόμα εν εκατάλαβα γιατί). Λαλώ: "Συγγνώμην, μα τι γίνεται; εννεν με το νούμερον που πάμε;" Τζαι απαντά μου ένας του νοσοκομείου που επέρναν τζεινην την ώραν: "όι ολάν, πιάστε γυρίν να γραφτείται τζαι μεν τα θορείτε τζείνα."
ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΑΝΑΘΘΕΜΑΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕΝ ΤΑ ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ;;;;;
Το καλόν ήταν ότι εν είσιεν πολλύν κόσμον τζαι ετέλειωσα τη δουλειάν μου σε λλιόττερον που μιαν ώραν (χρόνος ρεκόρ για το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας)
Κοιτώ αριστερά που λαλείς τζαι παραραμ (τούτα εν τα ντραμς για περαιτέρω αγωνία) είσιεν ποτζίνον το μηχανηματούδιν, ναι ποτζίνον το μηχανούδιν που φκάλλει νούμερα, τζαι οθονούες που εδείχναν τον αριθμό στο χώρο για τες εγγραφές (τζαι παντού τεράστιες σημειώσεις που ελαλούσαν ότι ΠΡΕΠΕΙ να πιάσετε νούμερον για να γραφτείτε). Ένιωσα ξαφνικά την εθνική υπερηφάνια να με διακατέχει. Το μικρό νησίν μας κάμνει δειλά δειλά μικρά βηματάκια προς το σύγχρονο πολιτισμό.
Πιάνω που λαλείτε το χαρτούδιν μου, 140, θορώ την οθονούαν, 124. Μια χαρά σκέφτουμαι, πάω τζαι κάθουμαι. Επήρεν μου λλιην ώραν να το συνειδητοποιήσω. Μπροστά στα παράθυρα που γίνουνται οι εγγραφές τα πλάσματα εστέκουνταν ουράν. Μάνα μου ρε, εσκέφτηκα στην αρχή, έν ξέρουν τα πλάσματα αλόπως ότι τον αριθμόν εν γι' αυτόν που τον έχουμεν για να μεν κουντιούμαστιν στην ουρά. Μετά, όμως, εξεκίνησα να το υποψιάζουμαι. Θορώ την οθονούαν μπροστά μου:
124.....124.......(δύο λεπτά μετά)...124
Εν χαλασμένη; εσκέφτηκα. Πάω στην ουράν το χαντό να δω σε τι αριθμόν είμαστεν τζαι συνειδητοποιώ ότι τα πλάσματα στην ουράν εν εστέκουνταν καν με την σειράν του αριθμού τους (εκρατούσαν όμως ούλλοι τα χαρτούθκια τους στο σιέριν, ακόμα εν εκατάλαβα γιατί). Λαλώ: "Συγγνώμην, μα τι γίνεται; εννεν με το νούμερον που πάμε;" Τζαι απαντά μου ένας του νοσοκομείου που επέρναν τζεινην την ώραν: "όι ολάν, πιάστε γυρίν να γραφτείται τζαι μεν τα θορείτε τζείνα."
ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΑΝΑΘΘΕΜΑΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕΝ ΤΑ ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ;;;;;
Το καλόν ήταν ότι εν είσιεν πολλύν κόσμον τζαι ετέλειωσα τη δουλειάν μου σε λλιόττερον που μιαν ώραν (χρόνος ρεκόρ για το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας)
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009
Twilight
Και ναι μπήκαμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος». Εξηγούμαι.
Τούτη η κολλητή μου, ας την πούμε Μ#3, έναν κριτήριον έσιει για την επιλογήν ταινιών, την ομορφιάν του πρωταγωνιστή. Τούτος εν τζι ο λόγος που εν τη αφήνουμεν να πιαίνει μόνη της στο dvdαδικο (τη μια φορά που επίεν μόνη της έφερεν το «Ο πρίγκιπας κι εγώ» 1 και 2. Εκόντεψα να αυτοκτονήσω τζείνην τη μέραν). Όταν είδεν το τρέιλερ του Twilight είπεν εν υπάρχει περίπτωση, εννά πάμεν.
Ήμουν, που λαλείς, 99,9% σίουρη ότι θα ήμασταν οι μόνοι ενήλικες σε μια αίθουσα με 15χρονα. Ποιος άλλος πάει να δει μιαν έφηβην που ερωτεύκεται έναν «καλό» βρυκόλακα; Κι όμως, καλέ μου αναγνώστη. Δεν είσιεν ούτε έναν 15χρονο…
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Τζαι καλά εμείς επίαμεν για τον ομολογουμένως ωραιότατον πρωταγωνιστή (δες δίπλα. Εγέλασεν τους βέβαια λλίον η πούδρα) . Τζαι καλά οι άντρες της παρέας ήρταν στο συγκεκριμένον γιατί τους εκουβαλήσαμεν. Τζείνη η αντροπαρέα, πίσω αριστερά, με ποια λογική ήρτεν εν μπορώ να καταλάβω. Εγώ που είμαι τζαι γυναίκα και σε αρκετές φάσεις εβαρέθηκα το. Φαντάζουμαι τζείνοι.
Σε όσους το σκέφτουνται να παν, προειδοποιώ, ξανασκεφτείτε το. τζαι κυρίως μεν καρτεράτε γαίματα ή δράσην σαν κάτι ταινίες τύπου Blade ή τέθκοια. Εν μια ρομαντική εφηβική ταινία σαν όλες τις άλλες με ιδιαιτερότητες: το αγόρι βλέπει την κοπέλα σαν να θέλει να την καταβροχθίσει. Κυριολεκτικά.
Πάντως ο τύπος άξιζεν τα τα λεφτά του, εάν είσαι γυναίκα (τόσο το καλύτερο), όσο κι αν βαρεθείς, που εννά βαρεθείς, αποκλείεται να μετανιώσεις που επίες.
ΥΓ: υπάρχει όντως ταινία «Ο πρίγκιπας κι εγώ», εν το έφκαλα που το νου μου, τζαι όντως έγινεν τζαι sequel (WHYYYY?). Ότι τζι αν κάμεις, ΜΕΝ το δεις. Ακόμα τζι αν σου χαρίσουν το dvd, κάψε το.
Τούτη η κολλητή μου, ας την πούμε Μ#3, έναν κριτήριον έσιει για την επιλογήν ταινιών, την ομορφιάν του πρωταγωνιστή. Τούτος εν τζι ο λόγος που εν τη αφήνουμεν να πιαίνει μόνη της στο dvdαδικο (τη μια φορά που επίεν μόνη της έφερεν το «Ο πρίγκιπας κι εγώ» 1 και 2. Εκόντεψα να αυτοκτονήσω τζείνην τη μέραν). Όταν είδεν το τρέιλερ του Twilight είπεν εν υπάρχει περίπτωση, εννά πάμεν.
Ήμουν, που λαλείς, 99,9% σίουρη ότι θα ήμασταν οι μόνοι ενήλικες σε μια αίθουσα με 15χρονα. Ποιος άλλος πάει να δει μιαν έφηβην που ερωτεύκεται έναν «καλό» βρυκόλακα; Κι όμως, καλέ μου αναγνώστη. Δεν είσιεν ούτε έναν 15χρονο…
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Τζαι καλά εμείς επίαμεν για τον ομολογουμένως ωραιότατον πρωταγωνιστή (δες δίπλα. Εγέλασεν τους βέβαια λλίον η πούδρα) . Τζαι καλά οι άντρες της παρέας ήρταν στο συγκεκριμένον γιατί τους εκουβαλήσαμεν. Τζείνη η αντροπαρέα, πίσω αριστερά, με ποια λογική ήρτεν εν μπορώ να καταλάβω. Εγώ που είμαι τζαι γυναίκα και σε αρκετές φάσεις εβαρέθηκα το. Φαντάζουμαι τζείνοι.
Σε όσους το σκέφτουνται να παν, προειδοποιώ, ξανασκεφτείτε το. τζαι κυρίως μεν καρτεράτε γαίματα ή δράσην σαν κάτι ταινίες τύπου Blade ή τέθκοια. Εν μια ρομαντική εφηβική ταινία σαν όλες τις άλλες με ιδιαιτερότητες: το αγόρι βλέπει την κοπέλα σαν να θέλει να την καταβροχθίσει. Κυριολεκτικά.
Πάντως ο τύπος άξιζεν τα τα λεφτά του, εάν είσαι γυναίκα (τόσο το καλύτερο), όσο κι αν βαρεθείς, που εννά βαρεθείς, αποκλείεται να μετανιώσεις που επίες.
ΥΓ: υπάρχει όντως ταινία «Ο πρίγκιπας κι εγώ», εν το έφκαλα που το νου μου, τζαι όντως έγινεν τζαι sequel (WHYYYY?). Ότι τζι αν κάμεις, ΜΕΝ το δεις. Ακόμα τζι αν σου χαρίσουν το dvd, κάψε το.
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009
Η μάνα μου κι εγώ
Κλασσικά στυλιστικά σχόλια της Μάνας Ερυκίνης, όταν έχω πάρει τσάντα, σακάκι, κλειδιά και οδεύω προς την πόρτα (με το soundtrack του "Chariots of fire"), γιατί ναι, κάποιοι ακόμα ζουν με τους γονείς τους (κατάρα, κατάρα) :
- ίνταλως εν έτσι τζείνα τα μαλλιά σου μια ζωή; καλά μάνα μου εν χτενίζεσαι πριν να φύεις;
Ερυκίνη: Μα εν χτενισμένα!!!
- γιατί εν βάφεσαι λλίον ρε κόρη μου;
Ερυκίνη (ανάλογα με την περίσταση): 1) Μα είμαι βαμμένη ή 2) Ου ρε μάνα, σιγά να μεν βαφτώ να πάω ...
Μάνα: 1) Πούντο εν φαίνεται... ή 2) Γιατί οι άλλες παν άβαφτες;
- γιατί εν φορείς σκουλαρίκια καμιά φορά; ή κανένα βραχιόλι; Αφού έσιεις.
Ερυκίνη: (ακατάληπτο μουρμουρητό, τρέχω προς την πόρτα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι εν η γεναίκα που με γέννησε)
και το γενικότερο σχόλιο
- Ντύνεσαι πάαρα πολλά σεμνά. πάρα πολλά. Αν δεν δείξεις τωρά που είσαι νέα πότε εννά δείξεις;
Κάπου δαμέ έχω ήδη φύγει...
Γενικότερο συμπέρασμα: Αν άκουα τη μάνα μου, ή που εννά είχα γκόμενο ή που εννά κατέληγα στο πεζοδρόμιο.....
- ίνταλως εν έτσι τζείνα τα μαλλιά σου μια ζωή; καλά μάνα μου εν χτενίζεσαι πριν να φύεις;
Ερυκίνη: Μα εν χτενισμένα!!!
- γιατί εν βάφεσαι λλίον ρε κόρη μου;
Ερυκίνη (ανάλογα με την περίσταση): 1) Μα είμαι βαμμένη ή 2) Ου ρε μάνα, σιγά να μεν βαφτώ να πάω ...
Μάνα: 1) Πούντο εν φαίνεται... ή 2) Γιατί οι άλλες παν άβαφτες;
- γιατί εν φορείς σκουλαρίκια καμιά φορά; ή κανένα βραχιόλι; Αφού έσιεις.
Ερυκίνη: (ακατάληπτο μουρμουρητό, τρέχω προς την πόρτα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι εν η γεναίκα που με γέννησε)
και το γενικότερο σχόλιο
- Ντύνεσαι πάαρα πολλά σεμνά. πάρα πολλά. Αν δεν δείξεις τωρά που είσαι νέα πότε εννά δείξεις;
Κάπου δαμέ έχω ήδη φύγει...
Γενικότερο συμπέρασμα: Αν άκουα τη μάνα μου, ή που εννά είχα γκόμενο ή που εννά κατέληγα στο πεζοδρόμιο.....
Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
Τίτλοι ειδήσεων
Το πόσον κοινότυποι εν οι τίτλοι που βάλλουν τα κανάλια στες ειδήσεις δεν λέγεται. κάθε φοράν τα ίδια τζαι τα ίδια. Όποτε αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο τζαι η κυβέρνηση τάχα μου θίγεται που τες ματσουτζιές που γίνουνται, μπαίνει ο κλασσικός τίτλος "το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκκαλο". Κάθε φορά. Καλά ρε παιθκιά πόσον πρέπει να κουντίσουμεν τούτον το μασιαίριν ώσπου να βρει κόκκαλο; τελικά πρέπει να είμαστεν πάρα πολλά χοντρόπετσοι...
Εκαταλάβαν το που λαλείς τα κανάλια ότι εκατάντησεν αηδία η φράση τζαι είπαν να την αλλάξουν. Έτσι τη θέση της πήρε το μυστικιστικό (θυμίζει μου λλίον Αποκάλυψην), φροϋδικό, απλό, λιτό κι απέρριττο:
Εκαταλάβαν το που λαλείς τα κανάλια ότι εκατάντησεν αηδία η φράση τζαι είπαν να την αλλάξουν. Έτσι τη θέση της πήρε το μυστικιστικό (θυμίζει μου λλίον Αποκάλυψην), φροϋδικό, απλό, λιτό κι απέρριττο:
"Κάθαρση"
Εννά μπορούσεν άνετα να ήταν τίτλος θρίλερ, έννε;
Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009
Κάτι εξέραν οι αρχαίοι
Η μάνα μου ξέρετε ως το προτελευταίο παιδί μιας φτωχής οικογένειας σ’ ένα χωρκούιν της Κύπρου του κάποτε εν εμορφώθηκεν ιδιαίτερα. έφκαλεν το δημοτικόν, τζι ύστερα δουλειάν. Έτσι, όταν έφτασεν στο αμήν με τα χαρκιά που εγέμωσα την αποθήκην μας (ούλλα τα βιβλία του σχολείου που το «Η γλώσσα μου» της Β’ Δημοτικού, ως την «Πολιτείαν» του Πλάτωνα της Β’ Λυκείου), τζαι αποφάσισεν μιαν καλήν ημέραν που έλειπα να πετάξει το χαρτομάνιν, τον Θουκυδίδην εν τον ελυπήθηκεν. Ούτε που τον εξανάκουσεν άλλωστε, ούτε που ξέρει ποιος ένι, τζαι τι είπεν. Γιατί να τον λυπηθεί;
(αναγκαστικά το πόουστ που έθελα να γράψω ακυρώνεται τζαι περιορίζουμαι σε τζείνα που θυμούμαι).
Ο Θουκυδίδης, που λαλείς μάνα, ήταν ένας άθρωπος που έζησεν πριν πολλά πολλά χρόνια τζαι εκτός του ότι έγραψεν ιστορίαν, ετόνισεν τζαι πολλά πράματα που προτιμούμεν να αγνοούμεν. Είπεν τζείνον που ελαλούσαν τζι οι σοφιστές (εξηγώ σου άλλην φοράν ποιοι εν τούτοι) ότι στες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, το δίκαιον εν το συμφέρον του ισχυρότερου. Ο ισχυρότερος κάμνει όσα του επιτρέπει η δύναμη του, τζι ο αδύναμος υποχωρεί.. Τζαι ο ισχυρός επιβάλλει την εξουσίαν του όπου μπορεί αναγκασμένος που έναν φυσικό νόμο, τζαι τούτος ο φυσικός νόμος υπήρχεν, υπάρχει και θα υπάρχει τζαι ούλλοι στην θέσην του ισχυρού το ίδιον εννά εκάμναν. Τζαι.....
«Ε, σιγά. Εφώτισεν μας να του πεις. Τζαι καλά θέλεις τον τούτον, τον - ίνταλως τον είπες, Θουκυδίδη; - να σου το πει, κόρη μου, πως το μιάλον ψάριν τρώει το μιτσίν; Εν θορείς γυρόν σου μάνα μου; »
Ε, τούτον εν το θέμαν μάνα, ότι θορώ γυρόν μου. Μόνον που κάποιος είπεν επίσης (εν θυμούμαι ποιος) ότι τζείνος που έσιει τη δύναμην να σταματήσει μιαν αδικίαν αλλά εν το κάμνει, εν σιηρόττερος που τζείνον που διαπράττει την αδικίαν (ή κάτι παρόμοιον τελοσπάντων). Τούτον γιατί εν το λαμβάνει κανένας υπόψην;
(αναγκαστικά το πόουστ που έθελα να γράψω ακυρώνεται τζαι περιορίζουμαι σε τζείνα που θυμούμαι).
Ο Θουκυδίδης, που λαλείς μάνα, ήταν ένας άθρωπος που έζησεν πριν πολλά πολλά χρόνια τζαι εκτός του ότι έγραψεν ιστορίαν, ετόνισεν τζαι πολλά πράματα που προτιμούμεν να αγνοούμεν. Είπεν τζείνον που ελαλούσαν τζι οι σοφιστές (εξηγώ σου άλλην φοράν ποιοι εν τούτοι) ότι στες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, το δίκαιον εν το συμφέρον του ισχυρότερου. Ο ισχυρότερος κάμνει όσα του επιτρέπει η δύναμη του, τζι ο αδύναμος υποχωρεί.. Τζαι ο ισχυρός επιβάλλει την εξουσίαν του όπου μπορεί αναγκασμένος που έναν φυσικό νόμο, τζαι τούτος ο φυσικός νόμος υπήρχεν, υπάρχει και θα υπάρχει τζαι ούλλοι στην θέσην του ισχυρού το ίδιον εννά εκάμναν. Τζαι.....
«Ε, σιγά. Εφώτισεν μας να του πεις. Τζαι καλά θέλεις τον τούτον, τον - ίνταλως τον είπες, Θουκυδίδη; - να σου το πει, κόρη μου, πως το μιάλον ψάριν τρώει το μιτσίν; Εν θορείς γυρόν σου μάνα μου; »
Ε, τούτον εν το θέμαν μάνα, ότι θορώ γυρόν μου. Μόνον που κάποιος είπεν επίσης (εν θυμούμαι ποιος) ότι τζείνος που έσιει τη δύναμην να σταματήσει μιαν αδικίαν αλλά εν το κάμνει, εν σιηρόττερος που τζείνον που διαπράττει την αδικίαν (ή κάτι παρόμοιον τελοσπάντων). Τούτον γιατί εν το λαμβάνει κανένας υπόψην;
Στερεότυπον
Εν ξέρω γιατί αλλά ποττέ εν μου άρεσκαν τα μουστάτζια. Όι ούλλα, κάποια. Βλέπετε, έχω τα μουστάτζια άμεσα συνδεδεμένα με τον χαρακτήραν του αθρώπου που κουβαλούν. Άκου τωρά στερεότυπον, οι άθρωποι που έχουν χοντρά μουστάτζια (σαν του Ττερλικκά ας πούμεν) νομίζω ότι εν καλά πλάσματα, ενώ αντίθετα τζείνα τα λεπτά μουστάτζια φέρνουν μου στον νουν κατζίαν τζαι έχω την παράλογην πεποίθησην ότι τα πλάσματα που τα έχουν εν κακά. Παράλογον έννεν;
Πραγματικά....
εν μπορώ να καταλάβω......................
πως τζαι γιατί μου δημιουργήθηκεν έτσι στερεότυπον...
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
Κύπρος και επανάσταση
Γεννημένη το 1984, παιδί της δεκαετίας του '90 (ίσως της πιο νεκρής ιδεολογικά δεκαετίας στον τόπο μας, θες η ευμάρεια, το βόλεμα, δεν ξέρω), αρκετά μετά την εισβολή, δεν έχω δει και πολλές μαζικές αντιδράσεις στον τόπο μας. Φαντάζομαι θα υπήρξαν στο παρελθόν, αλλά τουλάχιστον όχι κάποια που να θυμούμαι προσωπικά.
Τζαι οι λόγοι που ο κόσμος εν αντιδρά εν διάφοροι (σίγουρα έννεν το ότι ελείψαν μας οι λόγοι). ίσως γιατί η μεγάλη πλειοψηφία εν "βολεμένη", γιατί ο πολύς κόσμος δεν βρίσκεται στα όρια (της φτώσιας, της πείνας, της αντοχής του), στην κατάστασην του "εν έχω τίποτε να χάσω", που εννά ωθούσεν πολλούς στην αντίδρασην, ίσως γιατί επέρασεν σε μερικούς τζείνον το "σσιώπα τζαι κάμνε τη δουλειάν σου", τζαι ίσως γιατί είμαστεν τόσον μικρός τόπος που κανένας εν μπορεί να χωθεί μέσα στην ανωνυμίαν του πλήθους. Ούλλες οι "επαναστάσεις" στην Κύπρον, όπως τη ζω εγώ, (τονίζω το τούτον, γιατί μπορεί να μεν ισχύει βάσει των εμπειριών άλλων ανθρώπων) φαίνουνται μου καταδικασμένες να εν προσωπικές. Κάθε φοράν, για οποιοδήποτε θέμαν, εννά αντιδράσουν 2-3, 5 πλάσματα, άτε 15-25. Άμαν αντιδράσεις στον τόπον μας φαίνεσαι προσωπικά, τζαι για κάποιον λόγον κανένας εν θέλει να φανεί (ίσως γιατί εν θέλει να έσιει προσωπικές επιπτώσεις). τζαι ακριβώς επειδή εν τόσον αδύναμη η φωνή που τελικά ακούεται, ούλλες οι αντιδράσεις εν ψιλοκαταδικασμένες σε αποτυχία.
Εξ ανάγκης, λοιπόν, δαμέ, άμαν αποφασίσεις να φωνάξεις για κάτι (πέραν των γενικότερων κοινωνικών αντιδράσεων, ο καθένας κάμνει τζαι τη δικήν του προσωπικήν "επανάστασην") ξέρεις ότι είσαι μόνος σου. Ξεκινάς να φωνάζεις τζι ελπίζεις ότι τζαι οι άλλοι άμαν σε ακούσουν εννά ξεθαρρέψουν τζαι να σταθούν δίπλα σου. Ίντα κρίμαν, όμως, πόσες φορές εν ακολουθήσαν άλλοι; τζαι είσαι μόνος σου (άτε το πολλύν με άλλους 2). ξέρεις ότι εν μάταιον, κανένας εν θα σε ακούσει, η προσπάθεια σου πιθανότατα εν θα έσιει αποτέλεσμα, ξέρεις ότι στα μμάθκια των άλλων η φωνή σου έννεν μια γενική αντίδραση, αλλά προσωπική (αυτομάτως εσύ γίνεσαι ο "αντιδραστικός", ο "προβληματικός"), τζαι ότι μπορεί την προσπάθειάν σου να την πληρώσεις. τζαι τι κάμνεις ; σταματάς ή εξακολουθείς να φωνάζεις ; Τζι όμως, συνεχίζεις να φωνάζεις. Μαγκιά σου. Μεγάλη μαγκιά. Να το ξέρεις. Τζαι είμαι περήφανη που υπάρχεις μες τούτον τον τόπον, γιατί θέλει κότσια, να το ξέρεις.
Τζαι να είσαι αισιόδοξος/η, η γενιά του '90 εξεκίνησεν να γερνά τζαι η γενιά του 2000 έρκεται πιο παθιασμένη, πιο ασυμβίβαστη, τζαι λλιόττερον ανεκτική. Τα πράματα αλλάσσουν, νιώθω το που τζαιρόν, τζαι στον κόσμον, τζαι στον τόπον μας. Οι κυβερνήσεις του κόσμου στρέφουνται πάλε στον εθνικισμόν τζαι στον πόλεμον, τζαι οι νέοι πάλε στην επανάστασην. Να το ξέρεις, το καζάνιν βράζει, τζαι δαμέ. Πίστεψέ το.
Τζαι οι λόγοι που ο κόσμος εν αντιδρά εν διάφοροι (σίγουρα έννεν το ότι ελείψαν μας οι λόγοι). ίσως γιατί η μεγάλη πλειοψηφία εν "βολεμένη", γιατί ο πολύς κόσμος δεν βρίσκεται στα όρια (της φτώσιας, της πείνας, της αντοχής του), στην κατάστασην του "εν έχω τίποτε να χάσω", που εννά ωθούσεν πολλούς στην αντίδρασην, ίσως γιατί επέρασεν σε μερικούς τζείνον το "σσιώπα τζαι κάμνε τη δουλειάν σου", τζαι ίσως γιατί είμαστεν τόσον μικρός τόπος που κανένας εν μπορεί να χωθεί μέσα στην ανωνυμίαν του πλήθους. Ούλλες οι "επαναστάσεις" στην Κύπρον, όπως τη ζω εγώ, (τονίζω το τούτον, γιατί μπορεί να μεν ισχύει βάσει των εμπειριών άλλων ανθρώπων) φαίνουνται μου καταδικασμένες να εν προσωπικές. Κάθε φοράν, για οποιοδήποτε θέμαν, εννά αντιδράσουν 2-3, 5 πλάσματα, άτε 15-25. Άμαν αντιδράσεις στον τόπον μας φαίνεσαι προσωπικά, τζαι για κάποιον λόγον κανένας εν θέλει να φανεί (ίσως γιατί εν θέλει να έσιει προσωπικές επιπτώσεις). τζαι ακριβώς επειδή εν τόσον αδύναμη η φωνή που τελικά ακούεται, ούλλες οι αντιδράσεις εν ψιλοκαταδικασμένες σε αποτυχία.
Εξ ανάγκης, λοιπόν, δαμέ, άμαν αποφασίσεις να φωνάξεις για κάτι (πέραν των γενικότερων κοινωνικών αντιδράσεων, ο καθένας κάμνει τζαι τη δικήν του προσωπικήν "επανάστασην") ξέρεις ότι είσαι μόνος σου. Ξεκινάς να φωνάζεις τζι ελπίζεις ότι τζαι οι άλλοι άμαν σε ακούσουν εννά ξεθαρρέψουν τζαι να σταθούν δίπλα σου. Ίντα κρίμαν, όμως, πόσες φορές εν ακολουθήσαν άλλοι; τζαι είσαι μόνος σου (άτε το πολλύν με άλλους 2). ξέρεις ότι εν μάταιον, κανένας εν θα σε ακούσει, η προσπάθεια σου πιθανότατα εν θα έσιει αποτέλεσμα, ξέρεις ότι στα μμάθκια των άλλων η φωνή σου έννεν μια γενική αντίδραση, αλλά προσωπική (αυτομάτως εσύ γίνεσαι ο "αντιδραστικός", ο "προβληματικός"), τζαι ότι μπορεί την προσπάθειάν σου να την πληρώσεις. τζαι τι κάμνεις ; σταματάς ή εξακολουθείς να φωνάζεις ; Τζι όμως, συνεχίζεις να φωνάζεις. Μαγκιά σου. Μεγάλη μαγκιά. Να το ξέρεις. Τζαι είμαι περήφανη που υπάρχεις μες τούτον τον τόπον, γιατί θέλει κότσια, να το ξέρεις.
Τζαι να είσαι αισιόδοξος/η, η γενιά του '90 εξεκίνησεν να γερνά τζαι η γενιά του 2000 έρκεται πιο παθιασμένη, πιο ασυμβίβαστη, τζαι λλιόττερον ανεκτική. Τα πράματα αλλάσσουν, νιώθω το που τζαιρόν, τζαι στον κόσμον, τζαι στον τόπον μας. Οι κυβερνήσεις του κόσμου στρέφουνται πάλε στον εθνικισμόν τζαι στον πόλεμον, τζαι οι νέοι πάλε στην επανάστασην. Να το ξέρεις, το καζάνιν βράζει, τζαι δαμέ. Πίστεψέ το.
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
2009!!!!
Τζαι ναι. Σήμερα έχουμεν 2009. Σιγά τα ωά αν με ρωτάτε (που εν με ρωτάτε, εν μόνη μου που τα λαλώ). Βασικά, για μέναν εχτές ήταν Τετάρτη τζαι σήμεραν εν Πέμπτη. Αλλά, εγώ είπαμεν είμαι η πικρόχολη των Χριστουγέννων.
Ο υπόλοιπος κόσμος πάντως εγιόρτασεν τον ερχομόν του νέου έτους με κάθε λαμπρότητα. Τίποτα δεν μας πτοεί. Καμιά οικονομική κρίση εν πρόκειται να μας στερήσει τα πυροτεχνήματα, κανένας νεκρός 15χρονος και καμία εξέγερση δεν θα κλείσει ποτέ τα μπουζούκια στας Αθήνας, κανένας πόλεμος τζαι καμιά σφαγή αμάχων δεν επισκιάζει τους εορτασμούς. αν θα στεναχωρηθείς σε παρακαλώ το πολλύν ως τες 12, γιατί άμα γυρίσει ο χρόνος τζι ύστερα πρέπει να στείλεις τα μηνύματα σου, να κόψεις τη βασιλόπιττα (που πάλε εν θα έβρεις το σελίνιν), να πάεις κάτω με τα καλά σου, να δώκεις μιαν φάουσαν στο κλαμπ για να μαζωχτείς με τους υπόλοιπους, να πιείς, να χορέψεις. Απλά εν προλαβαίνεις.
Πάντως που την νύχταν της παραμονής θκυό απορίες εδημιουργήθηκαν στην κατά βάθος ξανθή Ερυκίνη σας:
α) πραγματικά υπάρχουν πλάσματα που φτιάχνουνται τζαι πιττώνουν με το "wings of change" ;
β) άμαν ευχούμαστεν να ελευθερωθεί η Κύπρος μας τι ακριβώς εννοούμεν;
Ο υπόλοιπος κόσμος πάντως εγιόρτασεν τον ερχομόν του νέου έτους με κάθε λαμπρότητα. Τίποτα δεν μας πτοεί. Καμιά οικονομική κρίση εν πρόκειται να μας στερήσει τα πυροτεχνήματα, κανένας νεκρός 15χρονος και καμία εξέγερση δεν θα κλείσει ποτέ τα μπουζούκια στας Αθήνας, κανένας πόλεμος τζαι καμιά σφαγή αμάχων δεν επισκιάζει τους εορτασμούς. αν θα στεναχωρηθείς σε παρακαλώ το πολλύν ως τες 12, γιατί άμα γυρίσει ο χρόνος τζι ύστερα πρέπει να στείλεις τα μηνύματα σου, να κόψεις τη βασιλόπιττα (που πάλε εν θα έβρεις το σελίνιν), να πάεις κάτω με τα καλά σου, να δώκεις μιαν φάουσαν στο κλαμπ για να μαζωχτείς με τους υπόλοιπους, να πιείς, να χορέψεις. Απλά εν προλαβαίνεις.
Πάντως που την νύχταν της παραμονής θκυό απορίες εδημιουργήθηκαν στην κατά βάθος ξανθή Ερυκίνη σας:
α) πραγματικά υπάρχουν πλάσματα που φτιάχνουνται τζαι πιττώνουν με το "wings of change" ;
β) άμαν ευχούμαστεν να ελευθερωθεί η Κύπρος μας τι ακριβώς εννοούμεν;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)