Ερυκίνη uncensored and unplugged

(μεν ανησυχείτε, εν θα τραουδήσω…)

Εξεκίνησα με διαθέσεις αυτό-αποκάλυψης, αλλά εμάγκωσα, το ομολογώ.

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω ένα κείμενο για τον εαυτό μου. Να πάω τόσο πίσω, στη μέρα που γεννήθηκα με soundtrack το «Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες» ;

Να πάω ακόμη πιο πίσω να σας πω για δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που αποφάσισαν κάποτε να ενώσουν τις ζωές τους και να μου κληροδοτήσουν το πιο αλλοπρόσαλλο γενετικό υλικό; Να σας μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια στη φτωχογειτονιά, που by the way δεν βρέχει ποτέ (όχι σαν αυτή του Μπιθικώτση); Για τα τραύματα της πρώιμης εφηβείας μου;

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, έτσι αρχίζω απ’ την αρχή. Εν αρχή ήν ο λόγος. Και ο λόγος, η λογική, ήταν πάντα το Α και το Ω μου (για τα υπόλοιπα 22 γράμματα δεν παίρνω όρκο). Είμαι που τζείνους τους ανθρώπους που αναλύουν ορθολογιστικά τα πάντα. Συνήθως σκέφτομαι τόσο πολύ που συγχύζομαι, και μετά σκέφτομαι για τις σκέψεις μου για να ξε-συγχιστώ. Καμιά φορά ξεχνώ και την αρχική μου σκέψη. Τζαι μες στην τόσην σκέψην χάνω καμπόσα πράματα, το συναίσθημα, τον εαυτόν μου, την ουσία. Ο εσωτερικός μου κόσμος εν σαν το δωμάτιον μου: μονίμως άνω κάτω, τζαι οι σημαντικές κόλλες εν χωσμένες που κάτω που τες στοίβες της χαρτούρας που μαζεύκω.

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ταλαντευόμουνα ανάμεσα στο να κάνω τα πάντα και το να μην κάνω τίποτα (το δεύτερο είναι πολύ πιο εύκολο, γι’ αυτό επιδίδομαι σε αυτό συχνά), ανάμεσα στην επιθυμία να είμαι σαν όλους τους άλλους και στην επιθυμία να είμαι ξεχωριστή (μάλλον ισχύει τζείνον το «είσαι μοναδικός, όπως όλοι οι άλλοι»). Ούλλα με μέναν μετατρέπουνται σε δίλημμα, τζαι παρά το ότι εγεννήθηκα κάτω από το άστρον του Ζυγού εν εκατάφερα ακόμα να μπαλανσάρω τίποτες. Εν χάννω τες ελπίδες μου πάντως.

Που ήμουν μιτσιά, πολλά μιτσιά, ο κόσμος μου εκτείνετουν ουσιαστικά στο χωρκόν μου, στο δίπλα χωρκόν τζαι στους θκυο-τρεις τόπους που μας επαίρναν οι γονιοί μου στη Λευκωσίαν. Θθυμούμαι να σκέφτουμαι (που τες ελάχιστες αναμνήσεις που έχω που τζείνην την ηλικίαν) «αποκλείεται να εν μόνον τούτον». Εξεκίνησα τότε να θορώ τηλεόρασην μετά μανίας (εκτυπούσα απίστευτες ώρες μπροστά στην οθόνην) τζι εθκιάβαζα βιβλία με ακόμα μεγαλλύττερη μανία. Εθκιάβαζα τα πάντα. Κόμικς, αστυνομικά (ελάτρευα τες ιστορίες με ντεντέκτιβ τζαι ήταν το πρώτον επάγγελμαν που εξέφρασα την επιθυμία να ακολουθήσω), τα πάντα. Στες ταινίες, στα βιβλία οι πιθανότητες ήταν αμέτρητες, στην πραγματική ζωή, γάμησέ τα.

Έτσι εκόλλησα. Επροτιμούσα την ασφάλεια της μυθοπλασίας φαίνεται. Ακόμα τζαι σήμερα είμαι κολλημένη, εντάξει, όχι στο βαθμό της παιδικής μου ηλικίας, αλλά αρκετά. Στην ζωήν, λαλούν τζαι οι (φονιάδες των λαών) Αμερικάνοι υπάρχουν doers τζαι viewers. Ε, εγώ είμαι viewer τέφινιτλυ. Έννεν πολλά ωραίον να το λαλείς, ακούεται αντικειμενικά νάκκον μίζερο, αλλά αφού εν η αλήθκεια, ίντα μπου ννα κάμω; να σας πω ψέματα; (ποττέ). παλεύκω το πάντως να ξέρετε με συνειδητή, όχι και τόσο συντονισμένη για να είμαι ειλικρινής, προσπάθεια.

(κάπου δαμέ εμάγκωσα. τι μπορεί να θέλει να ξέρει κάποιος για μέναν; οκ. διορθώνω. τι μπορεί να θέλω να πω σε κάποιον που θέλει εν θέλει εννά μάθει για μένα;)

Ταλέντα: εν είχα ποττέ κανέναν, αλλά αν εμπορούσα να θκιαλέξω, εννά ήθελα να μπορούσα να γράφω, να γράφω ωραία. Ζηλεύκω τους ανθρώπους που μπορούν να γράφουν, τζαι εν ο πιο σίουρος τρόπος για έναν άντραν να με εντυπωσιάσει (τζαι οι γνώσεις για πράματα που εν κατέχω με τίποτε, όπως η πολιτική, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τζι η φυσική). Πιθανότατα εν γι’αυτό που ξεκίνησα τζαι το βλογ, για να περιπαίζω τον εαυτόν μου ότι κάτι γράφω.

Αγαπημένη ταινία/μουσική/βιβλίο: εν σας λαλώ για έναν τζαι μοναδικόν λόγο. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ. είμαι αναποφάσιστη σε σημείον ψυχοπαθολογίας, είπαμεν το.

Όνειρα/στόχοι: όπως παραπάνω δεν μπορώ να πάρω μιαν απόφασην τζαι δυσκολεύκουμαι αφάνταστα να έχω ξεκάθαρες επιθυμίες τζαι στόχους. έμαθα, μετά που πέρσι, ότι εν εντάξει να μεν ξέρεις καμιάν φοράν, τζαι πρέπει να χειρίζεσαι το άγχος της αβεβαιότητας. φυσικά άμαν εν ξέρεις που πάεις, εν προφανές ότι εν θα πάεις τζαι πούποτε, αλλά άτε. εννά τα ξεδιαλύνω ελπίζω.

Αγαπημένος τόπος για κλάμαν: που ήμουν μιτσιά έκλαια μόνον μέσα στην τουαλέττα. ως αγοροκόριτσον, είχα τζείνον το αντρικόν το να μεν σε δει κανένας να κλαίεις. που τον τζαιρόν που εξεκίνησα να οδηγώ, το αυτοκίνητον. έχω κάμει τες πιο απίστευτες διαδρομές μέσα στο αυτοκίνητον κλαίγοντας, που τες πιο ιδιαίτερες στιγμές μου. εν νομίζω ότι έσιει κανέναν που εν το έκαμεν (ελπίζω εσάς να μεν τυχαίνει να γυρίζετε δεξιά τζαι να θορείτε το διπλανόν να σας θορεί παράξενα, όπως εγώ).

Πράμαν για το οποίον λαλώ που μέσα μου "ευτυχώς": ευτυχώς που όταν ούλλοι ελαλούσαν μου να βάλω δασκάλα πρώτην επιλογήν στες προεισαγωγικές, ήμουν πεισματάρικον μουλάριν, τζαι επέμενα ψυχολογίαν. ήταν η πιο παράλογη, αλλά τζαι η πιο σοφή απόφαση ever. ευτυχώς. Τζαι για τα κωλόπαιδα, τζαι για μέναν. Ποττέ πριν εν είχα βιώσει τόσον ενθουσιασμόν με τα πράματα που εμάθαινα. Ποττέ πριν εν είχα τέθκοιαν επίγνωσην για τον εαυτόν μου, τζαι τους ανθρώπους γενικότερα (τζαι τους ποντικούς).

Σημαντικές φάσεις της ερωτικής μου ζωής που τα έκανα σκατά: ΟΛΕΣ

Άντρες που με έφτυσαν: εν πιο εύκολο να πω τζείνους που εν με έφτυσαν

Άντρες που εν με έφτυσαν, με λευκό ποινικό μητρώο, χωρίς ψυχολογική διαταραχή ή χρόνια ασθένεια: Μηδέν

Επειδή οι ιδέες μου εξαντλούνται, και ο χρόνος μου επίσης, σταματώ το πόουστ εδώ. εάν κάποιος εθκιάβασεν ως το τέλος (Μπράβο είσαι ο καλύτερος/η), τζαι έσιει συγκεκριμένες απορίες που δεν καλύπτονται από τα παραπάνω, μπορεί:
α) να πάει να δει τον τελικό του Χ-factor να φέρει τα μίλια του
β) να υποβάλει σχόλιο-ερώτηση. εάν δεν είναι σεξουαλικού περιεχομένου, θα την απαντήσω!