Εκσυγχρονισμός (σε όλο το μεγαλείο του)

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη (ε τι να ήταν, βροχερή; δαμέ γελούμεν). Εφορτώθηκα υπομονήν, γιατί διαφορετικά εν την φκάλεις στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, τζαι εξεκινησα. Έφτασα τζιαμέ κατά τες 11 και διαπίστωσα έκπληκτη πως καινούργια, καινοτόμα και υπερσύγχρονα συστήματα έχουν αρχίσει να λειτουργούν στο χώρο.

Κοιτώ αριστερά που λαλείς τζαι παραραμ (τούτα εν τα ντραμς για περαιτέρω αγωνία) είσιεν ποτζίνον το μηχανηματούδιν, ναι ποτζίνον το μηχανούδιν που φκάλλει νούμερα, τζαι οθονούες που εδείχναν τον αριθμό στο χώρο για τες εγγραφές (τζαι παντού τεράστιες σημειώσεις που ελαλούσαν ότι ΠΡΕΠΕΙ να πιάσετε νούμερον για να γραφτείτε). Ένιωσα ξαφνικά την εθνική υπερηφάνια να με διακατέχει. Το μικρό νησίν μας κάμνει δειλά δειλά μικρά βηματάκια προς το σύγχρονο πολιτισμό.

Πιάνω που λαλείτε το χαρτούδιν μου, 140, θορώ την οθονούαν, 124. Μια χαρά σκέφτουμαι, πάω τζαι κάθουμαι. Επήρεν μου λλιην ώραν να το συνειδητοποιήσω. Μπροστά στα παράθυρα που γίνουνται οι εγγραφές τα πλάσματα εστέκουνταν ουράν. Μάνα μου ρε, εσκέφτηκα στην αρχή, έν ξέρουν τα πλάσματα αλόπως ότι τον αριθμόν εν γι' αυτόν που τον έχουμεν για να μεν κουντιούμαστιν στην ουρά. Μετά, όμως, εξεκίνησα να το υποψιάζουμαι. Θορώ την οθονούαν μπροστά μου:
124.....124.......(δύο λεπτά μετά)...124

Εν χαλασμένη; εσκέφτηκα. Πάω στην ουράν το χαντό να δω σε τι αριθμόν είμαστεν τζαι συνειδητοποιώ ότι τα πλάσματα στην ουράν εν εστέκουνταν καν με την σειράν του αριθμού τους (εκρατούσαν όμως ούλλοι τα χαρτούθκια τους στο σιέριν, ακόμα εν εκατάλαβα γιατί). Λαλώ: "Συγγνώμην, μα τι γίνεται; εννεν με το νούμερον που πάμε;" Τζαι απαντά μου ένας του νοσοκομείου που επέρναν τζεινην την ώραν: "όι ολάν, πιάστε γυρίν να γραφτείται τζαι μεν τα θορείτε τζείνα."

ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΑΝΑΘΘΕΜΑΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕΝ ΤΑ ΧΑΡΤΟΥΘΚΙΑ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ;;;;;

Το καλόν ήταν ότι εν είσιεν πολλύν κόσμον τζαι ετέλειωσα τη δουλειάν μου σε λλιόττερον που μιαν ώραν (χρόνος ρεκόρ για το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας)