Παραλήρημα μοναξιάς

Το δωμάτιο είναι κρύο. Ούτε θέρμανση, ούτε σόμπα. Λες και κατά βάθος επιθυμώ να κρυώνω. Το κρύο μου θυμίζει ότι έχω ακόμη σώμα. Χαμογελώ στη σκέψη. Κοντεύω να το ξεχάσω. Το σώμα μου. Το περιφέρω χωρίς να το νιώθω, όπως τα μωβ μυωπικά γυαλιά μου που μετά από χρόνια τα φορώ χωρίς καν να αισθάνομαι την παρουσία τους.

Δεν νομίζω ότι το αγαπώ. Το σώμα μου. Δεν το φροντίζω, όχι πια, ούτε καν τα χρειώδη. Δεν το κοιτάω στον καθρέφτη. Δεν το μοιράζομαι. Αγνοώ τις ανάγκες του και τα αγωνιώδη ουρλιαχτά του. Σαν να το τιμωρώ για κάτι. Λες και με απογοήτευσε …. Με απογοήτευσε, το απογοήτευσα, ποιος ξέρει;

Σφίγγω την κουβέρτα. Μου αρέσει να με ζεσταίνει, κι ας είναι πιο αποτελεσματικές οι ηλεκτρικές συσκευές. Η κουβέρτα μ’ αγκαλιάζει. Η κουβέρτα κλείνει μέσα της το σώμα μου. Η κουβέρτα. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη… Η κουβέρτα.