Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας

Το φαΐ στο τραπέζι αρχίζει να μειώνεται, όχι να εξαφανίζεται βέβαια, καμία νοικοκυρά που σέβεται τον εαυτό της δεν μαγειρεύει ακριβώς όσο θα φάνε οι καλεσμένοι. Μην πουν ότι τσιγκουνεύτηκες κιόλας... υπολογίζεις ένα περίπου πόσο θα χρειαστείς και βάζεις κάτιτις παραπάνω, το οποίο κατιτίς εννά κάμει περίπου θκυό μέρες να το καταναλώσει η οικογένεια, αλλά εν έσιει σημασίαν.

Οι γυναίκες αρχίζουν να μαζεύουν τα πιάτα. Αντανακλαστικά. Οι άντρες απορροφημένοι στη συζήτηση κάπου μεταξύ της Ομόνοιας που τα έκαμεν σκατά φέτος, του καινούργιου Μερσεντές που πήρε ο ξάδελφος μου, του κυνηγιού και του τελευταίου κινητού του πατέρα μου, που εμέναν φαίνεται μου ακριβώς το ίδιον με το προηγούμενον, αλλά αστο καλύτερα Ερυκίνη.

Κοιτάζω μάνα, θεία, ξάδελφη. Μαζεύουν τα πιάτα μπροστά από τον πασά. Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο πράγμα... να μαζεύει. Ασυνείδητα. Θυμάμαι ένα ξάδελφο μου από τότε που ήμασταν παιδιά όποτε με έβλεπε να σηκώνω πιάτα στα οικογενιακά τραπέζια σαν τούτο σταματούσε ότι έκανε, κι έλεγε με απορημένο ύφος "Τι κάμνεις;" και εγώ δεν είχα απάντηση, σαν τον κλέφτην που τον επιάσαν με τα κλοπιμαία ή σαν τον υπνοβάτη που τον ξύπνησαν απότομα και απορεί που βρίσκεται. Άφηνα τα πιάτα κάτω κι απαντούσα "τίποτε"...

Ωχ, πόσο μισώ αυτές τις στιγμές. Τις οικογενειακές. Πρέπει να εξηγήσω σε όλους τι κάνω στη ζωή μου, πότε θα σταματήσω να σπουδάζω, που θα βρω μετά δουλειά, που δουλεύω, αν δουλεύω, πόσο πληρώνομαι, γιατί δεν κάνω μια φυσιολογική δουλειά, γιατί δεν δίνω τις εξετάσεις για την τράπεζα, για την κυβέρνηση, όπως όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Αν έχω γκόμενο και πότε θα παντρευτώ, γιατί τα χρόνια περνούν. Η γιαγιά μου να υπενθυμίζει ότι επιθυμεί να παντρευτώ πριν να πεθάνει, να με δει νύφη κλείσει τα μάτια της (κλασικός κυπριακός εκβιασμός). Θέλω να φωνάξω σε όλους ότι ΧΕΣΤΗΚΑ, αλλά θα ήταν αγενές κι εγώ είμαι πάντα ευγενική. Τζαι το χειρότερο, δεν μπορώ καν να κατηγορήσω κανέναν ότι ανακατεύεται, γιατί απλούστατα δεν είναι ότι τους νοιάζει, "κουβέντα να γίνεται, πως κάνεις έτσι;" Μόνο που η κουβέντα στρέφεται κατά μυστήριο τρόπο πάντα στο πότε θα πιάσω δουλειά κανονική, σαν άνθρωπος, και στο πότε θα παντρευτώ, σαν άνθρωπος.

Το σόι περνά για καφέ μετά τον αγλέωρα (αλήθεια τι να είναι ο αγλέωρας;;) κι εγώ ακόμη αναρωτιέμαι ποια κανονικότητα παραβιάζω. Με κοιτάζω καθώς περνώ απ' τον καθρέφτη κρατώντας το δίσκο με το γλυκό. Μου φαίνομαι απελπιστικά κανονική. Τρομακτικά κανονική. Λυπηρά κανονική. Σαν όλα τα φυσιολογικά κορίτσια. Σαν άνθρωπος μη σου πω. Τι εννοούν όλοι αυτοί αλήθεια;

Αφήνω το δίσκο στο τραπέζι και πάω να παίξω με τα μωρά της οικογένειας, που αν μη τι άλλο με βρίσκουν κανονικό άνθρωπο, και θα συνεχίσουν να με θεωρούν κανονικό άνθρωπο μέχρι να βγάλω ουρά, φτερά, να γίνω πράσινη ή να μεγαλώσουν. Έχουμε καιρό ακόμη.

Υπομονήν τζαι εννά τη σκαπουλάρουμε τζαι σήμερα....

(η πιο πάνω είναι μια σχεδόν ψεύτικη ιστορία, θα το καταλάβατε υποθέτω από το σημείο εκείνο με το δίσκο με το γλυκό. Προς τιμήν των οικογενειακών στιγμών που αναμένονται λόγω Πάσχα. Οποιαδήποτε σχέσις με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)