Τα χρώματα του Πάσχα

Μαύρο: Το χρώμα των φλαούνων μας φέτι, μαυρο-καφέ να είμαι ειλικρινής. Η προσπάθεια μετρά, λαλώ εγώ. Η μάνα μου ακόμα μάσιεται να πείσει εμέναν τζαι τον εαυτόν της ότι έννεν κρουσμένες, απλά καλοψημένες. Πάω πάσον.

Χαλκινο-μπρουντζινο κόκκινο: το χρώμα των αυκών μας, βαμμένα με ρίζες (παραδοσιακά πράματα), τζαι με κλάτσαν τζαι φυλλούιν, είμαστεν μάστροι όι πελλάρες!

Κόκκκινο σκέτο νέττο: το χρώμαν της μούττης μου, είμαι γριππωμένη ρε γαμώτο, τζαι φύσα φύσα εγίνηκα ρούντολφ παράτζαιρα

Άσπρο: το χρώμαν της λαμπάδας μου φέτος (η μάνα μου εν με άφηκεν να πάρω την περσινήν πράσινην-λαχανιά, γιατί ήταν να μας φκάλουν πας τη μούττην του καμπαναρκού ιμίσh), άσπρα και τα απροσδιορίστου αριθμού χαρτομάντιλα που κατανάλωσα τις τελευταίες 4 μέρες...

Μπλέ: το χρώμαν της θάλασσας στο Κάβο Γκρέκο, που τα πιο όμορφα πράματα που μπορείς να δεις στο νησίν της Αφροδίτης. Μίνι εκδρομή σε Αγία Νάπα, Πρωταρά μες το πάσκαν. Τέλεια!!!

Φούξια: (όι η αίγια). Τα λουλούδια στες γλαστρούες που κρέμουνται στη βεράντα ενός σπιθκιού στο χωρκόν μας που πρόσφατα αναπαλαιώθηκεν. Ευτυχώς που έσιει τζαι πλάσματα που αντί να χτίζουν γελοίες σπιταρώνες, αναπαλαιώνουν κάτι "χαλαμάντουρα", πανέμορφα τζαι παραδοσιακά, αλλά αφημένα για χρόνια στο χωρκόν μας, τζαι ομορφίζουν τον τόπον.

Πορτοκαλλίν: το χρώμαν της λέξης πρόχειρο στο blog, που συνοδεύει ούλλα τα κείμενα που έγραψα τες τελευταίες μέρες, ατέλειωτα τζαι χάλια, εν ξέρω τι μου συμβαίνει ρε παιθκιά τωρά τελευταία....

Κίτρινο: το χρώμα του τετραδίου μου με τες σημειώσεις για τη διατριβή μου, κλειστόν λόγω μελαγχολίας για μέρες. Εν γίνεται να παραδώσω καρακατσούνες; πρέπει να εν κείμενον; Σκέφτουμαι ότι αν δε δουλέψω εννά μείνω για πάντα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αλλά ούτε μια τόσον τρομακτική σκέψη εν με κινητοποιεί. Αλήθκεια κάτι μου συμβαίνει...
Α, κίτρινον τζαι το χρώμαν της αυκολέμονης που εφάμεν μετά τον καλό λόον. Το καλλύττερον έθιμον που ούλλα!
Κίτρινον τζαι το τζερούιν πάνω στην τουρτούαν της κολλητής μου που είσιεν γενέθλια εχτές. Έναν τζερούιν. Ποιος θέλει να αθθυμάται ότι γίνεται 25; έναν τέταρτον του αιώνα...

Πράσινον: το χρώμαν του βιβλίου που θκιαβάζω τουντες μέρες. Μπουκόφσκι. Τζαι λαλεί μια φίλη μου, ίνταλως τζαι θκιαβάζεις Μπουκόφσκι; ένας καμένος. Πε τζαι εσού. Έτο τζαι τούτος ατέλειωτος κάθεται στο γραφείον τζαι καρτερά με πότε εννά κάμω όρεξην να θκιαβάσω το υπόλοιπο.... Όντως κάτι μου συμβαίνει.

Ροζ: που εν διαφορετικόν πράμαν που το φούξια (διευκρίνηση για τους άντρες αναγνώστες, γιατί που την ελάχιστην πείρα μου με το εν λόγω φύλο, παρουσιάζουν μια μικρή δυσκολία λεπτού διαχωρισμού των χρωμάτων!!!). Το χρώμα που έχουν οι πιτζάμες μου, ροζ με καρδιούλες (πάει εξεφτιλίστικα τέλεια). ΦΥΣΙΚΑ εν τες εγόρασα εγώ που μόνη μου. Δώρον της κολλητής Σ., όταν επισκέφτηκεν την Αγγλία (πράγμα που οδήγησε και την ίδια και τους Εγγλέζους ένα βήμα πριν το νευρικό κλονισμό, αλλά τούτον εν θέμαν για άλλο πόστ)... τέλος πάντων, τούτες τες γελοίες ροζέ πιτζάμες φορώ τες για πιο πολλές ώρες από ότι τα ρούχα μου... πραγματικά κάτι μου συμβαίνει.... λαλείτε να παθαίνω κατάθλιψην;

Πορτοκαλί (πάλε): το χρώμαν του κουμπιού για δημοσίευση ανάρτησης, σαννα μου τζαι εννά τα καταφέρω σήμερα να ποστάρω κείμενον....