Αποφοίτηση

(θα έγραφα κάτι εντελώς άλλο, αλλά μετά από το σχόλιο-ερώτημα περί τηβέννου και αποφοίτησης η Ερυκίνη ανακαλεί στη μνήμη της μια όχι και τόσο μεγαλειώδη μέρα).

Ιούλης. 2006 νομίζω (στο Πανεπιστήμιο Κύπρου όλα τα χρόνια φαίνουνται τα ίδια. Τέλος και πάντων). Η μέρα, τυπική, κυπριακή, καλοκαιριάτικη. Πελλολαλλαρκά δηλαδή. Η οικογένεια Ερυκίνης στο σπίτι να ετοιμάζεται. Η μάνα μου να προσπαθεί να πεισει τον αδελφό μου, ο οποίος βαριέται να έρτει. Ο πατέρας να καταριέται που εβάλαν την αποφοίτησην καθημερινή τζαι ήταν πτώμαν που την κούρασην. Η Ερυκίνη σας θορεί τον εαυτόν της στον καθρέφτη. Μαύρη τήβεννος τζαι μαύρον καπέλλον, τζαι γυαλιά. μόνον έναν όνομαν μού έρκεται στον νου, έναν όνομαν, ένας μύθος: Χάρυ Πότερ....
Το καπέλο στρογγυλό με ένα εξόγκωμα στο κέντρο, σαν το μανιτάρι όπως σχολίαζε τότε θυμάμαι η φίλη και συνοδοιπόρος Kalioush. Νευριάζω. Συγγνώμην, αλλά εγώ εγεννήθηκα μες την αμερικανιά. Που εν τα τετράγωνα τα καππελλούθκια, που εν λεπτά όπως το χαρτόνιν τζαι έχουν έναν λουρούδιν που κρέμμεται ποτζί ποδά;;; Τι σκατά εσπούδαζα τόσα χρόνια, τόσος κόπος, έναν λουρούδιν εν το δικαιούμαι; Αντ'αυτού το μανιτάρι...... Χάλιν μαύρον. Ας ένι.

Η τελετή αρχίζει στις 7. Οι απόφοιτοι μισή ώρα πιο νωρίς. Μαζευόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο. Η ξανθιά μπαρμπέ (αλά Barbie δηλαδή) γραμματέας του τμήματος είναι μαζί μας, τζαι μερικοί καθηγητές που ήρταν να μας καμαρώσουν, να μας πουν το στερνό (που αλί και τρις αλί δεν ήτανε στερνό) αντίο, να μας θκιώξουν ποιος ξέρει.... τζαι ούλλοι εμείς με την ίδιαν γελοιότηταν την όποιαν ενοικιάσαμεν μιαν φάουσαν ριάλλια, να γελούμεν ο ένας με το χάλιν του άλλου. Τζαι μετά φωτογραφίες. Σαν τους κομπάρσους στην τελευταία Χαριποτερική ταινία. Κανένας που μας εν ήταν συγκινημένος. Κανένας. Ίσως γιατί για κανέναν που μας εν ήταν το τέλος των σπουδών. Γιατί ούλλοι εθέλαν να τελειώσει ή και τα δύο μαζί.

Η τελετή ξεκινά τζι εμείς καθούμαστεν με τα μαύρα μες τον ήλιον. Το γαμημένο το μανιτάριν εν πολλά βαρύν, εν μπορεί να σου κάμει αέραν. Πυρά, πολλή πυρά. Ξεκινούν οι ομιλίες. Βαρετά, βαρετά. Χασμουριέμαι, χασμουριέσαι, χασμουριέται, χασμουριόμαστε, χασμουριέστε, χασμουριούνται. Εμίλησεν τζι ο πρύτανης, τζαι ο Υπουργός Παιδείας, τζι ο Πρόεδρος της ΦΕΠΑΝ που άρεσεν την μάνας μου (εγυάλλισεν της για γαμπρός φαντάζουμαι), τζαι μετά ξεκινά η χαιρετούρα. Έδωκα το σιέριν μου του πρύτανη σε version Kellog's-Frosties-πρωινό-για-δύναμη. Έδωκεν μου έναν πορτοκαλίν φάκελον με το πτυχίον μου μέσα. Επρόσεξεν τα μωβ γυαλιά μου, έκαμεν μου τζαι κομπλιμέντον, τζαι μετά ο επόμενος. Μετά που ώρες, στην πραγματικότηταν ήταν 3, εμέναν εφανήκαν μου απλά πάαρα πολλές, εσηκωθήκαμεν να σύρουμεν το καππελλίν ψηλά ψηλά στα πέρατα του ουρανού. Ούλλοι μαζίν συγχρονισμένα όπως στα έργα. Ε, όι ακριβώς. Κανένας εν έξερεν πότε να σύρει το καππέλον τζαι εθορούσαν ούλλοι τον δίπλα τους, τζαι τζιαμέ που έθελες να το σύρεις ως τζιαμέ που φτάνει η κουτάλα σου (που λαλεί τζι η kalioush) επρόσεχες να το σύρεις κοντά γιατί πρώτον επιασες το (είπαμεν) μιαν φάουσαν ριάλλια, τζαι δεύτερον ήταν κουττούτζιν, αν έβρισκεν κανέναν πας την κκελλέν;;;

Το μόνον που θθυμούμαι που τζείνην την ημέραν εν ότι είχα βαρεθεί πάααρα πολλά, πάρα πολλά, τζι ήταν πυρά. Τζαι επίεννεν πολλήν ώραν. Φυσικά οι επόμενες αποφοιτήσεις που παρακολούθησα ήταν πολύ καλύτερες, πιο σύντομες τουλάχιστον. Καμιάν συγκίνησην, ούτε χαράν, ούτε λύπην τζείνην την ημέραν.
Το μόνον ωραίον που μου έμεινεν εν τζείνες οι φωτογραφίες με τους υπόλοιπους συμφοιτητές πριν να ξεκινήσει με τη γελοία περιβολή. Αρέσκει μου να τες θορώ. Έχουν χάζιν.

Τζείνην την ημέραν είπα ότι εν έπρεπεν να επίεννα ποττέ. Τωρά λαλώ ότι τζαι με τούτα που ξέρω πάλε εννά επίεννα, μιαν φοράν έτσι για την εμπειρίαν, με την τήβεννον τζαι ούλλες τες μαλακίες... Δεύτερην, όμως, με τίποτε!!!! Έτσι, φέτος, που αποφοιτώ (ελπίζω δηλαδή) ΠΑΛΕ που το Πανεπιστήμιον Κύπρου, τη μέρα της αποφοίτησης ψάξτε με σε κανένα παρακμιακό μπαρ, θα κάθομαι στο μπαρ και θα αποχαιρετίσω εφτά χρόνια πανεπιστημιακής ζωής με ένα σφηνάκι-μπόμπα. ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ!

ΥΓ: αλλά όσοι εν το εζήσαν το παναύριν ποττέ να το πράξουν, ειδικά εάν έχεις καλή σχέση με τους συμφοιτητές σου (θα είναι άλλη μια στιγμή παραλογισμού στο UCY που θα μοιραστείς με φίλους) τζαι ειδικά εάν οι γονιοί σου κόφκουνται να σε δουν με τήβεννο, έν ένας σχετικά ανώδυνος τρόπος να τους κάμεις να χαρούν (σε σύγκριση πχ. με το γάμο)