Κρίσεις πανικού και τα λοιπά

Πάντα επίστευκα ότι εννά πεθάνω που κάτι ενδιαφέρον ρε παιδί μου, μια δολοφονία, μια σπάνια ασθένεια, μιαν αυτοκτονίαν έστω, αλλά Όοοοιι, εν που το άγχος που εννά πεθάνω στο τέλος. Σίουρα πράματα.

Πάντα είχα μιαν τάσην προς το άγχος, το άγχος το τύπου φύρνουμαι, δηλαδή ενώ δεν ήμουν ιδιαίτερα φυρμένη του άγχους, υπήρχαν εκείνες οι ενδείξεις ότι άμα λάχει μπορώ τζαι να φυρτώ. Ε, τωρά που έλαχεν, εφύρτηκα.

Τωρά εννά μου πεις ίντα φύρνεσαι; πάεις σε μιαν ευρωπαικήν χώραν, εν θα έσιεις το φόον να σε τζιλλήσουν μες την στράταν αν πιάεις ποδήλατον, να σε σαπατζιάσει κανένας αστυνομικός επειδή ενόμιζεν ότι ήσουν κάποιος άλλος ή επειδή επίες σε street party,....εν γνωστόν άλλωστε ότι όσοι εν στους δρόμους εν του δρόμου (κυπριακή αστυνομική λογική, μεν το ψάχνεις). Τι αγχώνεσαι;

Εμ, τζι εσύ εννά αγχώνεσουν αν 3 μέρες πριν να αναχωρήσεις εν είσιες πιάσει ακόμα letter of admission, αν είσιες 3 μέρες να κανονίσεις τα χαρκιά σου, αλλά να μεν μπορείς να τα κανονίσεις επειδή εν έσιεις letter of admission, μέσα στες 3 μέρες να ανακαλύπτεις ένα σωρό πράματα που πρέπει να κανονίσεις τζαι κανένας εν εδεήθηκεν να σου πει ότι έπρεπεν να τα κανονίσεις. Τζαι να μεν μπορείς να κάμεις τζαι τίποτε επειδή εν έσιεις letter of admission. εξανάπα το τούτο;

Τζαι να μου λαλεί ο Βέλγος ο παρέας να rest assured, όμως, γιατί εδεχτήκαν με, τούτον εν σίουρον.

Ε, με τες κρίσεις πανικού που τραβώ κάθε μέρα ρε παρέα έννεν rest assured αλλά rest in peace που ννα καταλήξω στο τέλος.

ΥΓ1. τζι εν με κανούν ούλλα τα άλλα, διώ τζαι πάνω σε ούλλους τους ξινισμένους/ βαριεστημένους/ αγενείς δημοσίους υπαλλήλους.
ΥΓ2. τούτον το κείμενον εν για να εξηγήσω με τι πεζά, βλακώδη πράματα εγέμωσα το νου μου τούντες μέρες τζαι εν εκατάφερα να κάτσω να γράψω έναν κείμενο για το Μανώλη, ούτε καν να σκεφτώ τα τελευταία γεγονότα. Το μόνο που ξέρω να πω με βεβαιότητα, είμαι σίουρη, εν ότι ο Μανώλης, είναι δέντρο θηλυκό, έσιει μιαν ομορφιάν που μου φκάλλει θηλυκόν δηλαδή. Τζαι ο Μανώλης είναι δέντρον ελεύθερον, εν ανήκει σε κανέναν, ούτε στους χρυσαυγίτες, ούτε στους μπάτσους, ούτε στους θρησκόληπτους που παν αγρυπνίες στην εκκλησιάν της φανερωμένης, ούτε στους εντός των τειχών κατοίκους, ούτε στους μετανάστες, ούτε στους αναρχικούς, ούτε στους νεολαίους.
Καμιάν πλατείαν εν διεκδικώ, γιατί έννεν δική μου, μεν μου ζητήσετε να το κάμω, εν θα έρτω μαζί σας, αλλά εννά διεκδικούσα, τζαι μιαν τζαι σιήλλιες φορές, το δικαίωμαν το δικό μου τζαι του οποιουδήποτε στην ελεύθερην έκφρασην, με street party ή οτιδήποτε, τζαι κυρίως σε μιαν αξιοπρεπή σύλληψη. Γιατί εαν έκαμα κάτι παράνομον τζαι πρέπει να συλληφθώ, τούτον εν με κάμνει κάτι δεύτερης κατηγορίας, εν με κάμνει πράμαν/αντικείμενον, είμαι ακόμα άνθρωπος. Είτε μαύρος, είτε άσπρος, είτε μετανάστης, είτε πελλοκοπελλούδιν με σκουλαρίτζια τζαι τατού, εν είμαι τίποτε λλιόττερον που σέναν κύριε αστυνόμε. τζι όι κύριε Αρχηγέ της Αστυνομίας αξιοπρεπής σύλληψη έννεν απαραίτητα οτιδήποτε περιλαμβάνει λλιόττερο ξύλο που τες συλλήψεις των συναδέλφων σας στην Ελλάδα. Τι σόι μέτρο σύγκρισης εν τούτο;