Αγαπημένο μου μπλοκκάκι

28η Οκτωβρίου 2009 (καμία σχέση με επετειακό αφιέρωμα, με το ΟΧΙ του Μεταξα, μπλε και άσπρο ριγέ σημαιάκι)

3:30 τα χαράματα

Αεροδρόμιο Λάρνακας. Από τη στιγμή που έμεινα μόνη μου εδώ νιώθω πιο ήρεμη. Ίσως το άγχος των ημερών να είχε τέτοια ένταση λόγω της θλίψης. Γιατί αυτό το πράγμα δεν είναι εύκολο. Ευτυχώς που τα συναισθήματα απλά εκαλυφτήκαν που το άγχος, διαφορετικά θα έκλαια τζαι εγώ τούτες τες μέρες, μπορεί τζαι να το μετανοιωνα, ποιος ξέρει. Εν οι αποχωρισμοί. Η αίσθηση του τελευταίου. Αβάσταχτη. Ο τελευταίος καφές στα Καλά, η τελευταία μέρα στο UCY, το τελευταίο dinner με την οικογένεια. Τζαι οι συγγενείς να πηαινοέρκουνται τζαι να λαλούν " Εν πειράζει. Τι να κάμουμεν; Εννά περάσουμεν." Είναι αυτή φυσιολογική αντίδραση στο διδακτορικό; Μα πάλε εν είμαστεν φυσιολογική οικογένεια.

Η ώρα της επιβίβασης έφτασεν. Πρέπει να πάω. Εύχομαι μόνο να μεν είχα τόσον άγχος. Μπορεί να φταίει που έχω ενδιάμεσο χρόνο στες δύο πτήσεις 30 λεπτά. Αν υπάρχει Θεός κάπου ας κάμει να προλάβω την πτήσην τζαι υπόσχομαι να μεν το ξανακάμω.

Ώρα 7:30.

Επρόλαβα το το αεροπλάνο τελικώς. Είπαν ότι στη Βουδαπέστην είσιεν 7 βαθμούς κελσίου. Εγώ πάντως εν ένωσα Θεόν. Όι γιατί εφορούσα το χτηνόν (τουτέστιν το υπέρχοντρο σακάκι που εγόρασα στο Βερολίνον με γούνινη επένδυση για την οποίαν έπρεπεν να ξιουριστεί ολόκληρον κοπάδιν), αλλά γιατί που την ώρα που κατέβηκα εβούρουν σαν την πελλή. Το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης εν μικρόν, αλλά εγώ έκαμα το ένα βουρίν ούλλον, φωνάζοντας "Brussels, Brussels" σε όποιον ένστολον εθορούσα. Να μου ππέφτει η κάρτα επιβίβασης πάνω στο τρέξιμον τζαι να γυρεύκουμαι μετά στους διαδρόμους. Ναν καλά τα παιθκιά που την ήβρασιν. Τζαι τελικώς φτάνω στο Gate. Να μεν έσει κανένα άλλο, οι πόρτες κλειστές, το αεροπλάνον ξεκινημένον τζι ούλλοι εκαρτερούσαμεν με. Μάνα μου ρε εκαρτερούσαν με.

Ώρα 11 το πρωί.

Το αεροδρόμιο των Βρυξελλών είναι γεμάτο πίνακες, ωραία πράματα. Περνώ από το κατάστημα με τα σοκολατάκια, σκέφτομαι ότι έχω έρθει στο σωστό μέρος. Μαζεύω τις βαλίτσες μου επιτέλους, η μια σπασμένη, πως θα την κουβαλήσω χωρίς χερούλι; Μου παίρνει περίπου ένα τέταρτο να κατεβάσω τις βαλίτσες από τα σκαλιά. Τι στα ανάθεμα παίρνω μαζί μου τα γέριμα; Όταν τελειώνει το μαρτύριο συνειδητοποιώ ότι υπήρχαν κυλιόμενες από την άλλη πλευρά. Βλάκα. Στο τρένο με βοηθά μια άλλη κοπέλα να κουβαλήσω τα πράγματα. Με το που βγαίνει το τρένο από το υπόγειο ο ήλιος ξεχύνεται. Το Βέλγιο με υποδέχεται ηλιόλουστο, δεν ξέρω τι θερμοκρασία έχει έξω, αλλά πάντως έχει ήλιο. Δέντρα και μικρά σπιτάκια στη διαδρομή. Σύντομα το τραίνο φτάνει στο σταθμό. Ένας Γάλλος κύριος με βοηθά με τις βαλίτσες. Πόσον έξυπνος εν τζείνος που βάλλει κυλιόμενες στο ανέβα, αλλά κανονικές στο κατέβα; Έλεος. Όπως τζι αν έσιει φκαίνω που το σταθμό για να αντικρύσω αυτό.

Τα χεράκια μου εν αντέχουν άλλο φόρτωμα έτσι αποφασίζω να πάρω ταξί για το ξενοδοχείο. Ο τύπος μια αντιπαθούκλα και μισή. Το δωμάτιο σου είναι στο δεύτερο όροφο είπε κι έφυγε. Τζαι έμεινα εγώ, οι βαλίτσες τζαι οι σκάλες. Σε κανένα μισάωρο εκατάφερα να μπω στο δωμάτιο. Το μπάνιο εν έσιει φως, αλλά δε βαριέσαι, ποιος θέλει να θορεί την ώραν που λούννεται ή την ώρα που κατουρά. Περιττές πολυτέλειες. Παρετω τα πράματα τζαι φκαίνω στο δρόμο. Αφού έφαα το πιο αδιανόητο σάντουιτς για μεσημεριανό (κάτι που μόνο το θεσπέσιο αμαρτωλό πρωινό του Θείου Πέπε στην Ισπανία μπορεί να ξεπεράσει), κάθομαι στο πάρκο της πόλης μπροστά στη λίμνη με τες παπιρούες.

Here i am φίλε μου. Here i am.

Η μοναξιά έσιει μιαν παράξενην αίσθησην ελευθερίας.

ΥΓ: συμπληρωματικά στο προηγούμενο ποστ γιατί είναι σημαντικό να λεχθεί, η σημαντικότερη ίσως παρατήρηση από το ταξίδι στο Βερολίνο. Υπάρχει ο μύθος ότι οι Γερμανοί δεν είναι ιδιαίτερα ωραίοι, ότι εν λλίον κρυόκωλοι και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά για την προσωπικότητά τους. Το λοιπόν, που προσωπικότηταν εν ξέρω, αλλά που εμφάνισην πραγματικά εν πολλά ωραίοι. Τέλοσπαντων ανά πάσα στιγμή άμαν κοιτάξεις γύρω σου εννά έβρεις έναν ωραίον άντραν. Διαπιστωμένον.