Απολογούμαι που σπάζω τη σειρά των ευχάριστων αναρτήσεων για την όμορφη τζαι χαζή πλευρά της ζωής στην Leuven. Εσυνειδητοποίησα εχτές, εντελώς συμπτωματικά, πως έσιει τζαιρόν να γράψω άσιημον ποστ, νευριασμένον ποστ. Τζαι μακάρι να μεν το έγραφα τούτον, αλλά πως να μεν....
Έννεν νευριασμένον ποστ, εν μπορώ καν να νευριάσω.
Κάποια πράματα απλά παγώνουν σε, εν μπορώ να πω ότι νιώθω καν λύπη. Εν τζείνον το συναίσθημαν πάλε.... τζείνον το βάρος στο στήθος, λες τζαι κάποιος έβαλεν μιαν πλάκαν πάνω που τους πνεύμονες σου τζαι η αναπνοή γίνεται πιο δύσκολη τζαι πιο δύσκολη. Έτσι νιώθω κάθε φορά που συνειδητοποιώ τον πραγματικό κόσμο τζιαμέ έξω. Έξω που τον κόσμο μου.
Εν η παρέα με τους Ιρανούς που τα κάμνει ούλλα.
Γιατί το ότι μπαίνουν φυλακή τα πλάσματα που έχουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις εν κάτι γνωστό σε ούλλους.
Το τι μπορεί να κάμουν σε ένα πολιτικό κρατούμενο, είτε άντρα είτε γυναίκα, σε μια φυλακή οι λεγόμενοι δεσμοφύλακες παύλα βασανιστές εν κάτι που λλίον πολλά φανταζούμαστεν ούλλοι.
Το να προκαλούνται αντιδράσεις σε μια χώρα άμαν φκαίνουν προς τα έξω λεπτομέρειες για τους βιασμούς γυναικών πολιτικών κρατουμένων εν επίσης αναμενόμενον τζαι κοντά στον νου.
Το να φκαίνει ο θρησκευτικός ηγέτης της χώρας, ο πιο πανίσχυρος άνθρωπος στο Ιράν που ο λόγος του εν αδιαμφισβήτητος νόμος, τζαι να λαλεί ότι το να κάμεις σεξ με μελλοθάνατη πολιτικό κρατούμενο που είναι παρθένα είναι ένα δώρο που σου στάληκε από το Θεό τζαι ως πράξη εν εξίσου θεάρεστη με το να πάεις στη Μέκκα, δίνοντας ουσιαστικά όχι απλά συγχωροχάρτι αλλά τζαι ώθηση στους δεσμοφύλακες να συνεχίσουν τες πρακτικές βασανισμού στες φυλακές με τες ευχές του, εν κάτι που εγώ εν εμπορούσα να φανταστώ.
Ούτε καν οι Ιρανοί φίλοι μου, που ζουν στον Ιράν, που ξέρουν την κατάσταση που πρώτον σιέριν, εζήσαν την στο πετσίν τους, τζαι ενώ πεθυμούν τον τόπο τους κάθε πέντε λεπτά, σιέρουνται που εφύαν μακριά.
Στο γραφείο μας έππεσεν ησυχία. Η Ιρανή φίλη μου εν συγκλονισμένη ακόμα τζαι φοάται για τζείνον τον φίλο της πίσω στο Ιράν που εν έδωκε σημεία ζωής τες τελευταίες μέρες τζαι εγώ προσπαθώ να αναπνεύσω.
Εν άσιημος ο κόσμος μικρή Ερυκίνη....
Καλλύττερα να μεν ξυπνήσεις ποττέ
(το νέο εν το έψαξα στες ειδήσεις, εν ξέρω αν εφκήκεν προς τα έξω καν. Οι Ιρανοί φίλοι μου επληροφορηθήκαν το που φίλους τους. Έννεν τζαι πράματα που νομίζω φκαίνουν προς τα έξω)
3 σχόλια:
Κατα τα άλλα, οι αμερικάνοι εφορήσαν τους κρατούμενους βρακούθκια πάς τη κκελλέν τους τζι εβουττήσαν τους λλίον μές τη σίκλαν τζιαι ο Κόσμος ούλλος αφήνιασεν μαζίν τους. Τούτα που γίνονται στο Ιράν έν τα θωρεί κανένας. Εν σκέττη αηδία, έχω τζι εγώ φίλους τζιαι λαλούν μου τα.
ΔΙάσπορος
@Διάσπορος
φίλε μου τζαι οι Αμερικάνοι εν κάμνουν λλία. Απλά τείνουμε να είμαστεν πιο έντονοι με τους Αμερικάνους (και λοιπούς συγγενείς, μεν ξεχνιόμαστε) γιατί μες το νου μας εν "πολιτισμένες" τζαι "δημοκρατικές" κοινωνίες, μη χέσω, τζαι σοκάρει μας το να ακούμε τέτοια, ενώ που τους Ιρανούς, τους Ιρακινούς, τους Αφγανούς κλπ. λαλείς "ε, καλά, αναμενόμενο". Επειδή τους έχουμε μες το νου μας, ως κάτι κατώτερο που τον πολιτισμένο δυτικό άνθρωπο, εν σοκαρούμαστεν άμαν κάμνουν τέθκοια πράματα.
μήπως όμως εννά έπρεπε; μήπως φταίμεν τζαι εμείς ούλλοι λλίον, που μπορεί σε μιαν κοινωνίαν να γίνεται κάτι τέθκοιον χωρίς να προκαλείται κατακραυγή σε παγκόσμιο επίπεδο; μήπως εάν ως κόσμος ερκούμασταν τζαι ελαλούσαμεν "όπα ρε φίλε τι κάμνεις;" να μεν είχε το θράσος ο οποιοσήποτε να φκει τζαι να πει μπράβο που πάνω. Μήπως τούτον έννεν ανοχή;
Το να γίνεται ο κακός χαμός στες ειδήσεις ούλλου του κόσμου επειδή σκοτώνουν έναν αμερικάνο ή εγγλέζο στες φυλακές, αλλά να μεν κυκλοφορεί τίποτε αν γινεί το ίδιο σε έναν Ιρανό. Όπως τζαι με τη μιτσιά, την Μαντλίν. Εγίνηκεν ΤΟ σούσουρον, εν είσιεν πλάσμαν στον κόσμον που να μεν έξερεν τη φάτσα της μιτσιάς. Γιατί ήταν ασπρούα, ξανθούα, εγγλέζα. Ας ήταν κογκολέζα τζι ελάλουν σου πόσοι ήταν να την γυρέψουν.
persepolis...
Δημοσίευση σχολίου