Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Nεολαίοι

Στον Καπνόν που λαλείτε (Kapnos Airport Shuttle, άκου ποιος καπνός) στην αναχώρηση προς Βέλγιο μεριά (τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μέσα που λένε), είμασταν καμπόσα πλάσματα, ανάμεσά τους τζαι μια ομάδα νεολαίων, θα ταν πας τα 14-15 (παραπάνω αποκλείεται). Αρέσκουν μου οι μιτσιοί ώρες ώρες, έχουν μιαν ζωντάνιαν ρε παιδί μου, ακούουνται (όπως ακουούμασταν τζι εμείς στην ηλικία τους δηλαδή) τζαι ας σπάζουν τα φκιά μου μερικές φορές, στην πραγματικότητα αρέσκει μου.

Άμα δε δώκεις προσοχή στο τι λαλούν (εν τζαι θέλω να κρυφακούω, απλά έτο τυχαίνει, χούιν του επαγγέλματος αν θέλεις, ξέρω γω;) πολλά ενδιαφέροντα πράματα θα ακούσεις. Κάποια αιώνια εφηβικά, που τα είπαμεν ούλλοι, κάποια καινούργια, εποχιακά. Τζαι εν τζαι εχάλασεν με που κουβαλούν external hard disk στες διακοπές τους (ας πούμεν τι στ’ ανάθεμαν θα το κάμεις;), ούτε που το πιο σημαντικό θέμα προς επίλυση ήταν το αν θα μπορούν να έχουν Facebook στο κινητό τζιαμέ που θα ένι (επήρα το απόφασην ότι μια μέρα θα γυρεύκει ο άνθρωπος μια γωνιά σε τούτον τον πλανήτη να χωστεί που το Ίντερνετ τζαι εν θα βρίσκει), εντάξει εχάλασεν με λλίον που 15 χρονών κότσιροι (με το συμπάθειο) παν στη Μύκονο να δουν τον David Guetta (ας πούμεν ποιος νοήμων γονιός διά λεφτά στη 14χρονη κόρη του να πάει με τες φίλες της στα μπαρ της Μυκόνου; Τι; Τάχα είσαι ο σούπερ-κουλ γονιός που δεν έχει κολλήματα;). Τζείνον που με εχάλασεν πολλά ήταν που άκουσα τη φράση «τζείνος ο πρήχτης ο τζύρης μου….».

Πέτε με οπισθοδρομικιά, συντηρητικιά, πουριτανή (πέτε με ό,τι θέλετε), αλλά όσες φορές μου εσπάσαν τα νεύρα μου οι γονιοί μου καθως μεγάλωνα δεν μπορώ να ανακαλέσω ούτε μια φορά που να είπα έτσι κουβέντα (ή αντίστοιχης βαρύτητας) για τους γονιούς μου είτε μπροστά τους είτε μπροστά στους φίλους μου. Ούτε καν που μέσα μου. Ούτε που το εσκέφτηκα ποττέ. Φαίνεται μου πολλά ασέβεια, τζαι όι ο σεβασμός έννεν κάτι ξεπερασμένο, όπως το να σου αρέσκει ο Σάκης.

Τζαι υποθέτω, απλά υποθέτω (γιατί μπορεί να εν μια που τζείνες τες εξαιρέσεις, έτσι κρατώ μια πισινή) ότι τζείνος ο πρήχτης ο τζύρης του εν τζείνος που πιερώννει το κινητό που πιάννει τζαι Facebook, τα ακριβά στυλάτα ρούχα, μεν σου πω τζαι τες διακοπές του.

Ξέρω τι εννα πείτε. «Κολλάς τζαι εσού σε κάτι λεπτομέρειες…». Εμ, η κολλητή Σ. λαλεί ότι η πραγματική ψυσιή ενός ανθρώπου εν στα πολλά απλά τζαι μιτσιά που φαίνεται.

3 σχόλια:

Sike είπε...

αρχικά έπια το τούτο («μια μέρα θα γυρεύκει ο άνθρωπος μια γωνιά σε τούτον τον πλανήτη να χωστεί που το Ίντερνετ τζαι εν θα βρίσκει») να το κάμω paste επειδή μου άρεσεν, αλλά τελικά εν ούλλο το ποστ που μου άρεσεν.

Ανώνυμος είπε...

poso dikeos exis se 0la!Tze e3alou o an8ropos stis leptomeries pu fenete!en oi leptomeries pu ine simantikes sti zoi mas!etsi pisteuko!

Κασσάνδρα είπε...

Νομίζω στην Κύπρο αρχίσαμε τζαι χάνουμε την μπάλα.. Εννοώντας φυσικά ότι οι γονείς στην προσπάθεια τους να δώσουν στα παιδιά τους ότα τζείνοι εν εμπρορέσαν ποτέ να έχουν, τους δημιουργούν τέτοιους χαρακτήρες που όχι μόνο δεν σέβονται τα πλάσματα που τους φέραν σε τούτο τον κόσμο (τζαι που τους δίνουν τούτα ούλλα) αλλά δεν σέβονται καν τους εαυτούς τους, την αξιοπρέπεια και την ύπαρξη τους.

Την προηγούμενη εβδομάδα που είμουν Κύπρο, θάλασσα, είχε μια παρέα δίπλα μου (15-16 χρονών) που εβρίζουνταν μεταξύ τους με τόσο χυδαίες βρισιές που ούτε ένας φορτηγατζής δεν ξέρει. Και μιλώ για αγόρια αλλά και για κορίτσια.

Κρίμα.