Ιστορίες από το Αμέρικα 1

επειδή πρώτον βαρκούμαι να δουλέψω σήμερα και δεύτερον ετσακκίσαν μου τα νεύρα μου τόσο που εν νιώθω καν τύψεις κι ενοχές (εν τζαι θέλουν τζαι πολλά τα νεύρα μου ξέρετε), είπα να τα παραιτήσω τζαι να ξεκινήσω το οδοιπορικό στην Αμέρικα τη γη της ευκαιρίας (my ass).

έτσι που λέτε, καταρχήν δύο πράματα δε μου αρέσαν με τίποτες στο Αμέρικα:
1. το ότι εν ούλλα τόσο μα τόσο ψεύτικα. Μα τι φρούτα, τι χυμοί, γενικώς τα φαγιά ρε παιδί μου (εκτός αν πάεις σε εστιατόριο), ευγευστα μεν, αλλά δεν είσαι σίουρος που τι στανάθεμα αποτελείται τζείνον που τρώεις/πίνεις γιατί πορτοκάλι σίουρα δεν είναι. Ψεύτικες επίσης τζαι οι χαιρετούρες των συναδέλφων με τα ψεύτικα ολολευκα-δόντια χαμόγελα τζαι τες τσιριχτές φωνές hiiiiiiiii how are you? Που λαλεί τζαι το άσμαν, ψευτικά τα δάκρυα σου, ψεύτικα και τα φιλιά σου, ψευτικά τα σ'αγαπώ σου, όλα ψεύτικα (ποιος το τραουδά τούτον άραγες σου???)

2. το ότι ούλλα εν τόσο μα τόσο αυτοματοποιημένα. Εντάξει καλέ μου είπαμεν η τεχνολογία κάμνει μας λλίον τεμπέληδες, με πόρτες να ανοίξουμε με τίποτε, αλλά τα γέριμα σόρυ τζιόλας άμαν κάθουμαι να κατουρήσω επιθυμώ να τραβήξω το καζανάκι μόνη μου τζι όι να αποφασίσει ο οποιοσδήποτε αισθητήρας (που μπορεί να εν τζαι χαλασμένος ή να μαγκώσει ή να μεν καταγράψει το αιθέριο μου σώμα) πότε θέλει να πιτσιλλίσει τον εξίσου αιθέριο πισινό μου με νερό (όχι δεν μου εσυνέβηκε, αλλά 10 μέρες εν εκατούρησα μια φορά ανεννοιας).

Αυτά τα λίγα τα εισαγωγικά.

Οι μέρες στο Αμέρικα που λέτε αγαπητοί φίλοι χωρίζονται σε δύο φάσεις, την προ συνεδρίου με τη σχέση διακοπούλες τζαι τη του συνεδρίου, όπου σχέση, συνάδελφοι, επόπτρια από κύπρο και άλλοι λοιποί άσχετοι έγιναν ένα μπάχαλο. Στην πρώτη φάση που λέτε, μια και το πανεπιστήμιο δεν πλήρωνε αποφασίστηκε να μην πάμε σε χλιδάτο ξενοδοχείο (από ότι φαίνεται στο κέντρο της βοστώνης έσιει μόνο κάτι χιλτον, χολιντέι ινν, ιντερκοντινένταλ, ριτζ, πλάζα, όλα τα λιτά κι απέρριττα), αλλά να μείνουμε σε χόστελ. Εγώ σε χόστελ εξανάμεινα, πολλά ωραίο στο Βερολίνο, ξαναπάω βουρητή, αλλά σε χόστελ με κοινά μπάνια/τουαλέττες, πρώτη φορά.

Την πρώτη φορά που ήταν να κάμω μπάνιο επήρε κάτι ώρες γιατί δεν ήθελα να τζίσω πουποτε ούτε εγώ ούτε τα ρούχα μου (γιααααξ). με κόπο τζαι σίηλια ζόρκα τελικώς εκαταφέραμεν να φκάλουμεν τα ρούχα τζαι να μπούμεν κάτω που το ντους. Το ντους καμιά ένδειξη που εν το κρυόν που εν το βραστόν. βασικά εν είσιεν. να κάθουμαι εγώ κάτω που το νερό το σιόνιν να γυρίζω το ένα και μοναδικό πράμαν στο ντους, τίποτες. να μαχουμαι της κοπέλας δίπλα, που ελούννετουν ολόχαρη (ένιωθα τη βράστη που το δίπλα ντους ας πούμε) "excuse me excuse me" τζαι να μεν μου απαντά η γαούρα. "Μαν, μιλούμεν σιονίζω δαμέ". Δηλαδή εν πολλά παράξενο να θέλει να σου μιλήσει η κοπέλα στο δίπλα ντους??? κύριε ελέησον. Αυτή η ψυχρολουσία ήταν το καλωσόρισμα μου στες ΗΠΑ. την επομένη εξήγησεν μου η σχέση το κόλπο τζαι ελούθηκα κανονικά. Τα καλά νέα αγαπητοί φίλοι είναι ότι όοοολα συνηθίζονται σ'αυτή τη ζωή ακόμα και τα κοινά μπάνια (τζαι το ότι δεν εκολλήσαμεν τίποτες).

Το χόστελ ήταν κατά βάση ψιλό- εως χοντρό-χάλια. Σε σύγκριση με το γερμανικό τουλάχιστον, αλλά ήταν εντάξει για χόστελ, τι επερίμενες??? το μεγάλο το σοκ ήταν το παραπέρα δωμάτιο, στο οποίο εμείνισκε μια κυρία τζαι όταν άνοιξε μια φορά την πόρτα τζαι εντελώς τυχαία είδα το μέσα, ήταν ένα κανονικό δωμάτιο, δηλαδής λες τζαι κάποιος εμείνισκε τζιαμέ όχι για λλίες μέρες αλλά για πολλά παραπάνω. επήρε λλίον τζαιρόν ώσπου να καταλάβω ότι είσιεν τζιάλλους που εμεινίσκαν στο χόστελ, μόνιμα. το σπίτι τους ήταν ένα δωμάτιο τζαι ένα μπάνιο κοινό με ακόμα 15 πλάσματα. Τζαι τωρά που το γράφω εν το πιστεύκω. Η σχέση είπεν "σε σύγκριση με το δρόμο εν κάτι". εγώ λαλώ OMG που λαλούν τζαι οι αμερικάνοι (παράκληση στους αγγλόφωνους λαούς να κόψουν τα ακρωνύμια, καλά βαρκέστε να τραβήσετε το καζανάκι ως τζαι να πείτε θκυό λέξεις ολάν?? έλεος)

Η συνέχεια λίαν συντόμως στις οθόνες σας (τώρα την κάνω για Βρυξελιώτικη μουσικούλα)....