Η ώρα μας

εχτές εθκιάβασα τούτον το ποστ της φίλης μου της Κάτω Ύδατα τζαι έκαμεν με αλήθκεια να σκεφτώ. Κάπου λαλεί ότι ήρτεν η ώρα μας. Η ώρα της γενιάς μας να παλέψει για κάτι. Τζείνης της γενιάς των μεγαλωμένων στη δεκαετία του '90, εμάς που εζήσαμε ως τωρά τη ζωή μας μέσα στην σχετική (και πλασματική) ευμάρεια των τραπεζικών δανείων, εμάς που απολαμβάνουμεν ελευθερίες που προηγούμενες γενιές επαλέψαν για χάρη μας.

όσον θκιαβάζω ειδήσεις, τζι όσον συνειδητοποιώ τα όσα γίνουνται με απόλυτη νομιμοποίηση επειδή "εν κρίση τωρά", τόσο βεβαιώνουμαι μέρα με τη μέρα, ότι τούτη εν η ώρα. Η ώρα μας. ήρτεν η ώρα μας να παλέψουμε για κάτι, να αντισταθούμε σε τούτον που γίνεται. Ομπρός στα μμάθκια μας οι άρχοντες λαλούν (χωρίς αιδώ) "εεεε η δημοκρατία με τη μορφή που έσιει εν πολλοκολλά με το οικονομικό μας σύστημα έτσι ας την αλλάξουμεν λλίον". Τζαι εμείς πρέπει να τους απαντήσουμεν. όι το "ότι πείτε, εσείς καταλάβετε", αλλά το "όι ρε μαλάκες, να αλλάξετε το σύστημα σας να ταιρκάζει με τη δημοκρατία μας".

Τζαι στο τέλος της ημέρας όταν εμπαίναμεν στην Ευρώπη εν μας είπεν κανένας ότι εννά κάθουνται θκυό χώρες που τες 27 να αποφασίζουν τζαι να διατάσσουν τες υπόλοιπες τι να κάμουν. Εντάξει ρε κύριοι να εναρμονίσουμεν τες οικονομίες μας, αλλά να κάτσουμεν ούλλοι μαζί τζαι να πάρουμεν τες αποφάσεις, όι να' μαστεν εμείς οι μαλάκες σας. Αν εν τούτον το πράμαν η "πολυπόθητη" Ευρώπη, ε, εγώ εν τη θέλω.

τα πιο βασικά πράματα γλυστρούν που τα σιέρκα μας σιγά σιγά, τζι εν μιλώ μόνον για τες δουλειές, τους μισθούς, τα εργατικά δικαιώματα, το κοινωνικόν κράτος. Μιλώ για αξιοπρέπειαν τζαι τη δυνατότητα του λαού να συμμετέχει στες αποφάσεις που λαμβάνει η χώρα του, η κυβέρνηση του, αλλά τζαι της κάθε χώρας να συμμετέχει σε τζείνες τες ευρωπαϊκές αποφάσεις που την αφορούν. Εν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνουν τα πράματα σιηρόττερα που τωρά, αλλά εννά γινού. Τζαι το να σφίξουμεν το ζωνάρι τζαι να κάμουμεν ότι ότι μας που πριν μας πιάει τζαι εμάς η μπάλα, έννεν η λύση. Πρέπει να ενώσουμεν τες φωνές μας με τζείνους που φωνάζουν (προς το παρόν κανένας ουσιαστικά, αλλά έστω). Πρέπει να τους πούμεν "ως δαμέ", ούλλοι οι λαοί, ούλλων των χωρών. Πρέπει να φκούμεν στους δρόμους όι για τη μόδα (δαμέ οι φοιτητές κάμνουν μου occupy leuven γιατί είδαν το στην τηλεόραση τζαι ίντα ωραία ευκαιρία να πιούμεν μπύρες τζαι να κάμουμεν πάρτυ), να φκούμεν σοβαρά.

Σήμερα το πρωίν επία στη δουλειά μου, εθκιάβαζα τη στατιστική μου τζαι εσκέφτουμουν τι σκατά κάμνω μέσα σε ένα γραφείο σε έτσι περίοδο. ξέρω εν βαρύγδουπον, αλλά εννά το πω, η ιστορία καλεί μας, ναι, εμάς την brain damaged γενιά του '90, να κάμουμεν επιτέλους κάτι. Ήρτεν η ώρα μας.

ΥΓ: αναλύοντας τις πιο πάνω σκέψεις μου σήμερα στην συνάδελφο και φίλη Ε. εξηγώντας γιατί πρέπει να πάμε σε μια διαδήλωση στες Βρυξέλλες, έπιασα έναν τέθκοιο παραξενεμένο βλέμμα (του στυλ επέλλανεν τζαι τούτη), λες τζι ήμουν πίσω στο funky ΠανΚυ. Νοσταλγία.