Επιστροφή νούμερο 3

Η τρίτη μου καλοκαιρινή επιστροφή που Κύπρον ήταν ζόρικη  (οι επιστροφές το σιημώναν έννεν οι ίδιες εν μετρούν). Τρίτο καλοτζαίρι που πάω Κύπρο σαν τουρίστας (φέτι εγόρασα τζαι καπέλο που τη Λαική Γειτονιά να φαίνουμαι τέλεια τουρίστας). Δυσκολεύκουν τα πράματα φίλε αναγνώστη. Το μαράζι εν λλίον πιο μεγάλο, παιρνεί λλίον παραπάνω τζαιρόν να περάσει. Η Κύπρος λείπει μου λλίον παραπάνω. Τζαι παράλληλα η Κύπρος φαντάζει τζαι λλίον πιο ξένη. Τι να πεις??

Έφαα μεάλην φατζιάν φίλε αναγνώστη τούτες τες 3-4 πρώτες μέρες. Εγινήκαν τζαι διάφορα που ποδά. Τωρά εκατάφερα να φέρω λλίον τα μίλια μου. Τζαι τωρά που μου επέρασεν το μεάλον το μαράζιν είπα να σου πω τα νέα μου. 

Που λες που ήμουν στην Κύπρο είχα στο νου να σου πω για μιαν ταινιάρα που είδα στο θερινό σινεμά (όποιος δεν πάει στον μαραθώνιο κατίσιη του, έσιει εξαιρετικό πρόγραμμα όπως πάντα), το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα. Τρεις μέρες αφού εκατέφθασα Κύπρον αγαπημένε αναγνώστη, άκου πρόβλημαν, η πρώην επόπτρια που το ΠανΚυ εκάλεσεν με μαζί με άλλους τωρινούς φοιτητές της έσσω της για ποτά τύπου γνωριμία-πάρτυ (γιατί εγώ λείπω τζαι 3 χρόνια εν τους ιξέρω ούλλους στο ΠανΚυ πλέον). Έλα όμως που εγώ έφτασα στη νήσο κουρτισμένη να δω τζείνην την ημέραν τη συγκεκριμένη τούτην την ταινία κάτω που τον Λευκωσιάτικο ουρανό στην αυλή του Κωστάντια να μυρίζουν τα δεντρά τζαι τα γαριδάκια Χαραλάμπους. Αλλά τζαι πάλε γουρουνιά να πω όι της επόπτριας (εξανακάλεσεν με τζαι πάλε εν επία). Δύο μέρες αν το πιστεύκεις δεν έξερα τι να κάμω. Η σχέση έβαλλεν στοιχήματα: θα συμπεριφερθώ selfish or selfless; εν ήταν σίουρος που ήταν να κάτσει η πίλλια. Τζαι έκατσεν στο σινεμά φίλε μου.

Τζαι έτσι για να ξέρεις η ταινία ήταν τόοοοοοοοοσο τόσο ωραία, ίσως όι τόσο το στόρυ όσον η ατμόσφαιρα. Έχω να δω τόσο ατμοσφαιρική-τύπου-"παραμύθια της χαλιμάς" ταινία που την Πολίτικη Κουζίνα (εν ξέρω πως μου ήρτεν αλλά τούτον εθθυμήθηκα σαν την εθόρουν). Ατμόσφαιρα δεν φαντάζεσαι αναγνώστη. Ρομαντική. Τούτον που ελάλεν η Μ. πριν λλίον τζαιρόν ότι λείπει μας το παραμύθι. Τούτον ακριβώς ήταν. Παραμύθι. Έτσι καθόλου εν εμετάνιωσα που εσυμπεριφέρθηκα γαιδουρίσιμα. Γιατί ήταν τέλεια. 

Κατά τα άλλα, έκαμα λλία πράματα φέτι να σου πω την αλήθκεια στες διακοπές. Εν επία Πάφο να φανταστείς, ούτε κάμπινγκ, ούτε στον παράδεισο του Πωμού, ως τζαι Καλά Καθούμενα επία μια φορά μόνο (επία όμως στο καινούργιο το Χαράτσι, εγκρίνεται φούλ). Ούτε πολλές θάλασσες επία. Έτο με τες πυράες τζαι με τες δουλειές επεριοριστήκαμεν λλίον. Αλλά είδα τες φίλες μου. Εκόψαμεν κουβέντες, εκάμαμεν παρουσιάσεις (γιατί κάποιοι δουλεύκουν) στα κκαφέ σαν τον παλιό καλό καιρό, εκυνηγήσαμεν μελλοντικούς γκόμενους στες Φοινικούες με την κολλητή που το σχολείο (όπως ακριβώς στο σχολείο). Είδα την οικογένεια παραπάνω από ότι συνήθως. Επία στο ΠανΚυ, παραπάνω φορές από ότι υπολόγισα, αλλά έτο, έσιει τζείνον το κάτι. Εν οικογένεια το ΠάνΚυ. Με έναν τρόπον που εν θα μπορέσει να εν άλλον πανεπιστήμιο ποττέ. Γενικώς είσιεν ανθρώπους τούτον το καλοκαίριν. Λλία πράματα πολλά πλάσματα. Νοτ μπαντ ατ ολ. 

Εξού βέβαια τζαι η φατζιά γιατί δαμέ συνήθως εν το ανάποδο, πολλά πράματα (τα μισά ξενέρωτα αλλά ας ένι), αλλά λλία πλάσματα. Αααααχχχχχχχ. 

ΥΓ: Βεβαίως δεν ελείψαν τα παρατράγουδα. Στο αεροδρόμιο έπετυχα για ΑΚΟΜΑ μια φορά αστυνομικό στον έλεγχο να συμπεριφέρεται σε τουρίστες σαν να εν γαούρκα ή φυλακισμένοι (Τζαι τες θκυό φορές σε μελαμψους. Τυχαίο; Δε νομίζω). Δηλαδή, πως καρτεράς τουρίστας να ξαναέρτει στη χώρα σου άμαν ο χώρκατος τσιριλλά του πλασμάτου?? Εν τους μαθαίνουν τρόπους ολάν? αν όι έσσω τους τζιαμέ στην αστυνομία, στο αεροδρόμιο?? Σε ούλλα τα αεροδρόμια να σου συμπεριφερτούν με το σεις τζαι με το σας. Εμάς τούτα εν μας χρειάζουνται. Ας φκάλουμεν τουλάχιστον τζείνον το χοσπιταλιτυ που τα διαφημιστικά του ΚΟΤ, εν παραπλάνηση. Μιλούμεν ύστερα που το εσκέφτουμουν ενευρίασα τόοοοοοοοοοσον πολλά που αποφάσισα να κάμω καταγγελίαν κάπου, δηλαδή εν γίνεται. Αλλά που???

38 χρόνια μετά...

εύχομαι να ήμασταν λλίον πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.

Πριν λλίες μέρες σε μιαν εκπομπήν του ΡΙΚ εμιλούσαν κάτι παιθκιά ελληνοκύπριοι τζαι τουρκοκύπριοι. Ένας είσιεν πει πας στην κουβένταν (παραφράζω ότι αθθυμούμαι) ότι τα συρματομπλέγματα τα φυσικά ανοίξαν, αλλά τα συρματομπλέγματα στην ουσίαν εν ακόμα τζιαμέ.

Εσκέφτηκα πόσον αλήθκεια ήταν τούτον. Τόσα χρόνια μετά το 2003 οι ζωές μας εν οι ίδιες όπως ήταν πριν (ως προς τούτον εννοώ). ίσως με εξαίρεσην τζείνην την μειονότητα που ενδιαφέρετουν να έσιει σχέσεις με τους "άλλους" που πριν τζαι τωρά μπορεί να το κάμνει με παραπάνω ευκολία. Για τους υπόλοιπους, το άνοιγμα των συρματομπλεγμάτων δεν άλλαξεν τίποτες άλλον πέραν του περιστασιακού ψουμνίσματος στην άλλην μερκάν (άτε τζαι κανέναν καζίνον).

Το ότι θέλουμεν διακαώς να ζούμεν μαζίν τζαι οι κατζοί οι Τούρτζοι εν μας αφήνουν εν ψέμαν. Εν μια αφήγηση που την είπαμεν τόσες πολλές φορές μπας τζαι πιστέψουμεν την. Το ότι λαχταρούμεν να ενώσουμεν το νησί μας εν άλλον έναν που τούτα τα ψέματα. Τζείνον που θορώ εγώ εν ότι εξεγράψαμεν τον τον Βορράν μες το νου μας, μες την καρκιά μας. Ή μάλλον μες την καρκιά μας κραούμεν την ανάμνησην του Βορρά όπως ήταν προ πολέμου. Τούτος ο τωρινός εν μας αφορά στην πολλά ουσίαν του πράματος (μιλώ για την πλειοψηφία όπως την ζω όι για ούλλους προφανώς).

Το "τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά", το επιβαλλόμενον αρχικά, εγίνην στο τέλος τρόπος ζωής τζαι σκέψης, αποδεκτός τζαι προτιμώμενος.

Σε τούτην την επέτειον την τόσο επώδυνην (πως μεταφέρεται αλήθκεια ο πόνος ενός πολέμου που γενιά σε γενιά), άλλον δεν έχω τι να πω φέτι (μήπως εν τα είπαμεν ούλλα ήδη??) πέραν του ότι είμαι έτοιμη να δεχτώ όσον τζι αν με πονεί τζι αν με πληγώνει, μιαν ειλικρινήν τοποθέτηση της πλειοψηφίας απέναντι στο κυπριακόν πρόβλημαν.

Αν εκαιγούμασταν για επανένωσην, έτσι μέραν κάθε χρόνον θα επλημμυρίζαν οι στράτες με σιηλλιάες Ε/Κ τζαι Τ/Κ μαζί (τωρά που εν έσιει συρματομπλέγματα) να διαδηλώνουν ενάντια στην κατάσταση. Σιηλλιάες. Γιατί εν το κάμνουμεν ? Εν μας κόφτει, εν καιγούμαστεν τόσον πολλά πλέον, εσυνηθίσαμεν, αποδεχτήκαμεν την κατάσταση, εν τζαι πολλοθέλουμεν anyway να αλλάξει η ζωή μας που με τόσον κόπον εσάσαμεν; Εν ξέρω.

Όποια τζι αν εν η αλήθκεια, ας την πούμεν κάποτε στους εαυτούς μας.

Θέλουμεν διχοτόμηση (η πλειοψηφία τουλάχιστον), ή μάλλον έχουμεν διχοτόμησην που επιλογήν πλέον. 

Ας υπογράψουμεν τα χαρκιά να τελειώννουμεν.

ΥΓ: άσχετον τζαι σχετικόν. σήμερα ήρτεν μου στο νου τζείνη η μέρα που επίαμεν στο χωρκόν της μάνας μου το 2005, θκυό χρόνια μετά το άνοιγμα (τόσον μας επήρεν να το αποφασίσουμεν). Τζείνη η μέρα ήταν η πιο θλιβερή της ζωής μου. όποτε τη θυμούμαι γεμώννουν τα μμάθκια μου. Το σπίτιν της, τζείνον με ούλλες τες ιστορίες, τζείνον που εν είδεν 30 χρόνια, εν ήταν τζιαμέ. εστέκετουν θυμούμαι στην μέση του έρημου χωραφκιού ανήμπορη να ταράξει, να κλάψει ακόμα. Αν είσιεν ήχον η καρκιά άμαν ραγίζει θα εξεκουφάνισκεν τα στενά του χωρκού. Κάτι επέθανεν τζείνην την ημέραν. Που τότες εν εξαναπίαμεν. Εν θέλει να το ξαναδει λαλεί. Το χωρκόν της. Το αγαπημένον. 

Το άκρον άωτον της πυράς..

(σύντομο ποστ από το καζάνι σλασh Κύπρος)

Να αννοίεις τη τσέντα σου να έβρεις τον σκληρό δίσκο που έσιεις φυλαμένα ούλλα σου τα μπακαπ τζαι (αυτό το τονίζω) δύο σεζόν Γκέιμ οφ Θρόουν τζαι περίπου 20 ταινίες (ούλλα νόμιμα) τζαι να ανακαλύπτεις ότι που τες ψηλές θερμοκρασίες εζάωσεν το usb τζαι δεν μπαίνει πάνω σε υπολογιστή.

Φάουσαν ολάν!

My hero

Κανονικά θα σας έγραφα ένα ποστ λέγοντας πόσο πόσο ανυπομονώ που έρκουμαι Κύπρο σε 3 μέρες (εν έσιει έτσι πράμαν σαν τη χαρά του να παέννεις έσσω σου ρε παιδί μου, παττίσιες σαστείτε τζαι έρκουμαι με όρεξην).
Αλλά άλλαξα γνώμην. Αποφάσισα να σας γράψω έναν ποστ για τον επόπτη μου, μετά τα celebration drinks της ομάδας την Παρασκευή μια που επιάσαμεν υποτροφίες τζαι ριάλλια για έρευνα.


Δεν θυμούμαι πόσα σας είπα στο παρελθόν για τον επόπτη μου, αλλά εν ένας πολλά καλός άνθρωπος τζαι παίρνει το ρόλο του Πατέρα όλων μας μερικές φορές. Ως πατέρας λοιπόν, πιστεύκω θα του άρεσκε να τον εθαυμάζαμεν, να τον είχαμεν πρότυπο ξέρετε. 


Εγώ όμως η γαϊδούρα, λόγω διαφορετικών ερευνητικών ενδιαφερόντων είχα τζαι έχω άλλα πλάσματα στην έρευνα που θαυμάζω φουλ. Τζαι χωρίς να ξέρω έκαμνα ενθουσιασμένα σχόλια στον επόπτη μου του στυλ "αα εθκιάβασα το βιβλίο του τάδε, τζαι άρεσε μου τόοοοσον πολλά η θεωρία του, εν τόσον κουλ, my new hero". Τζαι ο επόπτης ο καημένος εξίνιζεν λλίον τα μούτρα του, τζαι έκαμνεν σχόλια του τύπου, "ε καλά εν τζαι λαλεί τζαι τίποτε σπουδαίο". Απογοητεύκετουν λλίον νομίζω.


Τούτα τα εισαγωγικά. Την Παρασκευή που λέτε είμαστεν κάπου σε έναν καφέ τζαι πίνουμεν μπύρες κάτω που τον βελγικό ήλιο (ναι υπάρχει έτσι πράμαν) τζαι εγώ με τον επόπτη να έχουμε ξεκινήσει συζήτηση για το πως ήταν στο πανεπιστήμιο στον τζαιρόν του. Τζαι ο επόπτης να μου λαλεί για την "κρίσιμην" (όπως την είπε) χρονιάν του '68. Ο ίδιος τότε 15 χρονών εβούραν στες διαδηλώσεις μαζί με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του που ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο. 


Τζαι ελάλεν (ελεύθερη μετάφραση) "Ποτέ ξανά μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε τέθκοια αμφισβήτηση της εξουσίας, της κάθε εξουσίας. Ούτε που θυμούμαι γιατί διαδηλώναμε. Διαδηλώναμε για τα πάντα. Είχε κλείσει το πανεπιστήμιο θυμούμαι για ένα εξάμηνο γιατί οι φοιτητές αρνούνταν να κάμουν μαθήματα. είχε μια διαδήλωση κάθε εβδομάδα στην bondgenotelaan (ειρωνικά η Μακαρίου της Λουέβεν σήμερα). Θυμούμαι ακόμα τα σημάδια στην πλάτη μου που το water canon. Ήταν η ατμόσφαιρα διαφορετική τζείνον το τζαιρόν. υπήρχεν τζείνη η ιδέα, η παράλογη, ότι εμπορούσαμεν να αλλάξουμεν τον κόσμο. Ήμασταν σίγουροι ότι εμπορούσαμεν. Σήμερα οι νέοι δεν νοιάζονται".


Κάπου τζιαμέ στο water canon έθελα να του πω, "wow you are my hero", αλλά εντράπηκα. Εν ξέρω εν μου εφκήκεν να το πω. Έπρεπεν, έννεν??

Χτυπήματα..

Ο Βέλγος συνάδελφος του γάλλου παρέα προχτές μετά που τη δεύτερη στη ζωή του επίσκεψη στην Κύπρο (για συνέδριο) είπε μου ως τελικό συμπέρασμα για τη νήσον μας, ότι εντάξει:

"... it wouldn't be my preferred holiday destination". 

IN YOUR FACE (που λαλούν τζαι οι εγγλέζοι) αχάπαροι ιδιοκτήτες παραλιακών τουριστικών εστιατορίων/μπαρ/καφέ που κοττάτε του τουρίστα χαμηλήν ποιότητα αλλά πανύψηλες τιμές επειδή ως ττόππουζοι νομίζετε ότι ούλλοι οι άλλοι εν παλαβοί τζαι εσείς είσαστεν έξυπνοι. 

IN YOUR FACE αχάπαροι ιθύνοντες που τόσα χρόνια δεν εσυγκινηθήκετε να κάμετε κάτι αξιόλογο που να ελκύσει τουρίστες πχ. πραγματικά μουσεία όι τούτα που έχουμεν να παραπαίουν που παεννουν τα πλάσματα τζαι περιπαίζουν μας ύστερα. 

έτα τωρά.

ΥΓ: κατά τα άλλα εντυπωσιάστηκε που το ΠανΚυ (εδώ αίσθημα υπερηφάνιας) τζαι το επίπεδο της έρευνας. τζαι το φαίν εννοείται.

ΥΓ: εν λλίον αστείο βέβαια του άλλου να του ξινίζει τζαι σέναν να τρέχουν τα σάλια σου τζαι να λαλείς "άτε πότε εννά πάω, πότε εννά πάω", αλλά συμβαίνει σε ούλλους υποθέτω.

Διεθνής καριέρα

Επεράσαν μέρες που την τελευταία φορά που είχα ώραν μπροστά στο ιντερνέττιν (ενώ τωρά δευτέρα πρωί στη δουλειά ουυυυ χρόνος άπλετος).

Που την τελευταία φορά που σας εμίλησα εγινήκαν καμπόσα. Επία Άμστερνταμ, έκαμα πίττες της σάτζιης (τέλειες όι πελλάρες) τζαι μετά που πίεσην των θαυμαστών μου άρκεψα έναν μπλόγκ στα Αγγλικά. Γιατί έχουμεν τζαι σουξέ, τι να κάμουμεν?? Φάε τη σκόνη μου Άννα (Βίσση). Κάμνω διενθή καριέρα (τζαι δίχα να τραουδώ, όπως τζαι εσύ).

http://inky-eri.blogspot.com (για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται).