εύχομαι να ήμασταν λλίον πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Πριν λλίες μέρες σε μιαν εκπομπήν του ΡΙΚ εμιλούσαν κάτι παιθκιά ελληνοκύπριοι τζαι τουρκοκύπριοι. Ένας είσιεν πει πας στην κουβένταν (παραφράζω ότι αθθυμούμαι) ότι τα συρματομπλέγματα τα φυσικά ανοίξαν, αλλά τα συρματομπλέγματα στην ουσίαν εν ακόμα τζιαμέ.
Εσκέφτηκα πόσον αλήθκεια ήταν τούτον. Τόσα χρόνια μετά το 2003 οι ζωές μας εν οι ίδιες όπως ήταν πριν (ως προς τούτον εννοώ). ίσως με εξαίρεσην τζείνην την μειονότητα που ενδιαφέρετουν να έσιει σχέσεις με τους "άλλους" που πριν τζαι τωρά μπορεί να το κάμνει με παραπάνω ευκολία. Για τους υπόλοιπους, το άνοιγμα των συρματομπλεγμάτων δεν άλλαξεν τίποτες άλλον πέραν του περιστασιακού ψουμνίσματος στην άλλην μερκάν (άτε τζαι κανέναν καζίνον).
Το ότι θέλουμεν διακαώς να ζούμεν μαζίν τζαι οι κατζοί οι Τούρτζοι εν μας αφήνουν εν ψέμαν. Εν μια αφήγηση που την είπαμεν τόσες πολλές φορές μπας τζαι πιστέψουμεν την. Το ότι λαχταρούμεν να ενώσουμεν το νησί μας εν άλλον έναν που τούτα τα ψέματα. Τζείνον που θορώ εγώ εν ότι εξεγράψαμεν τον τον Βορράν μες το νου μας, μες την καρκιά μας. Ή μάλλον μες την καρκιά μας κραούμεν την ανάμνησην του Βορρά όπως ήταν προ πολέμου. Τούτος ο τωρινός εν μας αφορά στην πολλά ουσίαν του πράματος (μιλώ για την πλειοψηφία όπως την ζω όι για ούλλους προφανώς).
Το "τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά", το επιβαλλόμενον αρχικά, εγίνην στο τέλος τρόπος ζωής τζαι σκέψης, αποδεκτός τζαι προτιμώμενος.
Σε τούτην την επέτειον την τόσο επώδυνην (πως μεταφέρεται αλήθκεια ο πόνος ενός πολέμου που γενιά σε γενιά), άλλον δεν έχω τι να πω φέτι (μήπως εν τα είπαμεν ούλλα ήδη??) πέραν του ότι είμαι έτοιμη να δεχτώ όσον τζι αν με πονεί τζι αν με πληγώνει, μιαν ειλικρινήν τοποθέτηση της πλειοψηφίας απέναντι στο κυπριακόν πρόβλημαν.
Αν εκαιγούμασταν για επανένωσην, έτσι μέραν κάθε χρόνον θα επλημμυρίζαν οι στράτες με σιηλλιάες Ε/Κ τζαι Τ/Κ μαζί (τωρά που εν έσιει συρματομπλέγματα) να διαδηλώνουν ενάντια στην κατάσταση. Σιηλλιάες. Γιατί εν το κάμνουμεν ? Εν μας κόφτει, εν καιγούμαστεν τόσον πολλά πλέον, εσυνηθίσαμεν, αποδεχτήκαμεν την κατάσταση, εν τζαι πολλοθέλουμεν anyway να αλλάξει η ζωή μας που με τόσον κόπον εσάσαμεν; Εν ξέρω.
Όποια τζι αν εν η αλήθκεια, ας την πούμεν κάποτε στους εαυτούς μας.
Θέλουμεν διχοτόμηση (η πλειοψηφία τουλάχιστον), ή μάλλον έχουμεν διχοτόμησην που επιλογήν πλέον.
Ας υπογράψουμεν τα χαρκιά να τελειώννουμεν.
ΥΓ: άσχετον τζαι σχετικόν. σήμερα ήρτεν μου στο νου τζείνη η μέρα που επίαμεν στο χωρκόν της μάνας μου το 2005, θκυό χρόνια μετά το άνοιγμα (τόσον μας επήρεν να το αποφασίσουμεν). Τζείνη η μέρα ήταν η πιο θλιβερή της ζωής μου. όποτε τη θυμούμαι γεμώννουν τα μμάθκια μου. Το σπίτιν της, τζείνον με ούλλες τες ιστορίες, τζείνον που εν είδεν 30 χρόνια, εν ήταν τζιαμέ. εστέκετουν θυμούμαι στην μέση του έρημου χωραφκιού ανήμπορη να ταράξει, να κλάψει ακόμα. Αν είσιεν ήχον η καρκιά άμαν ραγίζει θα εξεκουφάνισκεν τα στενά του χωρκού. Κάτι επέθανεν τζείνην την ημέραν. Που τότες εν εξαναπίαμεν. Εν θέλει να το ξαναδει λαλεί. Το χωρκόν της. Το αγαπημένον.
Πριν λλίες μέρες σε μιαν εκπομπήν του ΡΙΚ εμιλούσαν κάτι παιθκιά ελληνοκύπριοι τζαι τουρκοκύπριοι. Ένας είσιεν πει πας στην κουβένταν (παραφράζω ότι αθθυμούμαι) ότι τα συρματομπλέγματα τα φυσικά ανοίξαν, αλλά τα συρματομπλέγματα στην ουσίαν εν ακόμα τζιαμέ.
Εσκέφτηκα πόσον αλήθκεια ήταν τούτον. Τόσα χρόνια μετά το 2003 οι ζωές μας εν οι ίδιες όπως ήταν πριν (ως προς τούτον εννοώ). ίσως με εξαίρεσην τζείνην την μειονότητα που ενδιαφέρετουν να έσιει σχέσεις με τους "άλλους" που πριν τζαι τωρά μπορεί να το κάμνει με παραπάνω ευκολία. Για τους υπόλοιπους, το άνοιγμα των συρματομπλεγμάτων δεν άλλαξεν τίποτες άλλον πέραν του περιστασιακού ψουμνίσματος στην άλλην μερκάν (άτε τζαι κανέναν καζίνον).
Το ότι θέλουμεν διακαώς να ζούμεν μαζίν τζαι οι κατζοί οι Τούρτζοι εν μας αφήνουν εν ψέμαν. Εν μια αφήγηση που την είπαμεν τόσες πολλές φορές μπας τζαι πιστέψουμεν την. Το ότι λαχταρούμεν να ενώσουμεν το νησί μας εν άλλον έναν που τούτα τα ψέματα. Τζείνον που θορώ εγώ εν ότι εξεγράψαμεν τον τον Βορράν μες το νου μας, μες την καρκιά μας. Ή μάλλον μες την καρκιά μας κραούμεν την ανάμνησην του Βορρά όπως ήταν προ πολέμου. Τούτος ο τωρινός εν μας αφορά στην πολλά ουσίαν του πράματος (μιλώ για την πλειοψηφία όπως την ζω όι για ούλλους προφανώς).
Το "τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά", το επιβαλλόμενον αρχικά, εγίνην στο τέλος τρόπος ζωής τζαι σκέψης, αποδεκτός τζαι προτιμώμενος.
Σε τούτην την επέτειον την τόσο επώδυνην (πως μεταφέρεται αλήθκεια ο πόνος ενός πολέμου που γενιά σε γενιά), άλλον δεν έχω τι να πω φέτι (μήπως εν τα είπαμεν ούλλα ήδη??) πέραν του ότι είμαι έτοιμη να δεχτώ όσον τζι αν με πονεί τζι αν με πληγώνει, μιαν ειλικρινήν τοποθέτηση της πλειοψηφίας απέναντι στο κυπριακόν πρόβλημαν.
Αν εκαιγούμασταν για επανένωσην, έτσι μέραν κάθε χρόνον θα επλημμυρίζαν οι στράτες με σιηλλιάες Ε/Κ τζαι Τ/Κ μαζί (τωρά που εν έσιει συρματομπλέγματα) να διαδηλώνουν ενάντια στην κατάσταση. Σιηλλιάες. Γιατί εν το κάμνουμεν ? Εν μας κόφτει, εν καιγούμαστεν τόσον πολλά πλέον, εσυνηθίσαμεν, αποδεχτήκαμεν την κατάσταση, εν τζαι πολλοθέλουμεν anyway να αλλάξει η ζωή μας που με τόσον κόπον εσάσαμεν; Εν ξέρω.
Όποια τζι αν εν η αλήθκεια, ας την πούμεν κάποτε στους εαυτούς μας.
Θέλουμεν διχοτόμηση (η πλειοψηφία τουλάχιστον), ή μάλλον έχουμεν διχοτόμησην που επιλογήν πλέον.
Ας υπογράψουμεν τα χαρκιά να τελειώννουμεν.
ΥΓ: άσχετον τζαι σχετικόν. σήμερα ήρτεν μου στο νου τζείνη η μέρα που επίαμεν στο χωρκόν της μάνας μου το 2005, θκυό χρόνια μετά το άνοιγμα (τόσον μας επήρεν να το αποφασίσουμεν). Τζείνη η μέρα ήταν η πιο θλιβερή της ζωής μου. όποτε τη θυμούμαι γεμώννουν τα μμάθκια μου. Το σπίτιν της, τζείνον με ούλλες τες ιστορίες, τζείνον που εν είδεν 30 χρόνια, εν ήταν τζιαμέ. εστέκετουν θυμούμαι στην μέση του έρημου χωραφκιού ανήμπορη να ταράξει, να κλάψει ακόμα. Αν είσιεν ήχον η καρκιά άμαν ραγίζει θα εξεκουφάνισκεν τα στενά του χωρκού. Κάτι επέθανεν τζείνην την ημέραν. Που τότες εν εξαναπίαμεν. Εν θέλει να το ξαναδει λαλεί. Το χωρκόν της. Το αγαπημένον.
11 σχόλια:
Έχει βοηθήσει καθόλου το "άνοιγμα" των οδοφραγματων στο θέμα της επαναπροσέγγισης;;
Και σε ποιό ποσοστό οι Ε/Κ ήσαν υπέρ της επανένωσης πριν το 2003 σε σχέση με σήμερα;;
Μιχάλης
Εν διχοτόμηση που θέλουμε ναι. Λύση όπως τη θέλουμε εμείς, μετά που έζησε τόσος κόσμος τζαι εκάμαν του σπίτι του τζίντη γη, εν μπορεί να υπάρξει.
Πονεί, αλλά η διχοτόμηση εν ο μόνος τρόπος.
Κατά τα άλλα τζι εμείς απήαμε κάποτε να δούμε το σπίτι της μάμμας. Εν θέλω να το σκέφτουμαι. επήα τζαι είδα το πέλλαπαϊς που το είχα καμό γιατί τόσα χρόνια ήταν τζιαμέ, αλλά για μένα ήταν μια εικόνα σε ένα τετράδιο του δημοτικού.
Έννα πάω ξανά κάποτε να δω τζι άλλα πράματα.
Τζαι τέλος. Γίνεται η καρκιά μου περιβόλι, αλλά εν μπορώ να μεν τα δω μια φορά....
ανώνυμε, σίγουρα το ποσοστό δεν ήταν "σωστό" από την έννοια ότι πολλοί ψήφισαν "όχι" στο σχέδιο Ανάν, μόνο και μόνο για να μειωθεί η διαφορά από το "ναι"
" Το "τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά", το επιβαλλόμενον αρχικά, εγίνην στο τέλος τρόπος ζωής τζαι σκέψης, αποδεκτός τζαι προτιμώμενος."
Μεγάλη αλήθκεια τούτον, πολλά μεγάλη. Τζιαι αν το καλοσκεφτείς, πόσον απέχει τούτη η αλήθκεια που τες επίσημες προκηρύξεις μας, την παιδείαν μας, κλπ; Εν ούλλα βασισμένα πας το ψέμαν.
Μιχάλη,
δεν ξέρω τζαι εγώ διερωτούμαι. Εννά είσιεν ενδιαφέρον να είχαμεν τες στατιστικές. Εν αμφιβάλλω για το ότι ήταν καλόν που άνοιξαν τα οδοφράγματα, πιστεύκω ότι ήταν έναν καλό βήμα. Ούλλοι θυμούμαστεν τζείνες τες πρώτες μέρες. Τότε εδημιουργήθηκε μια δυναμική, μια ελπίδα, ήταν οι μέρες έντονες, συναισθηματικές, αλλά επόκατσεν το πράμαν τζαι ουσιαστική επαναπροσέγγιση δεν επιτεύχθη ποττέ. Εφκήκαν αν μη τι άλλο στην επιφάνειαν τζαι οι άλλοι λόγοι που μας εκρατούσαν τζαι κρατούν μας χώρια.
Μουνλάιτ,
εγώ προσωπικά αν εμπορούσα να θκιαλέξω σε έναν ιδανικό κόσμο εν θα εθκιάλεα διχοτόμηση, ούτε να σύρουμεν τους Τ/Κ στη θάλασσα, εννά εθκιάλεα μιαν Κύπρο με σύστημα τύπου Βέλγιο, αλλά στο πιο πετυχημένον (γιατί τζαι δαμέ εκάμαν τα θάλασσα), δηλαδή ομοσπονδία. Αλλά αφού η πλειοψηφία εν θέλει έννεν με το ζόριν. τζαι προτιμώ να λαλούν τα πλάσματα ειλικρινά ναι όσον τζι αν πονεί προτιμώ το τούτο παρά να περιπαιζούμαστε μεταξύ μας. τζαι εγώ επία πέλλαπάις, τζερύνειαν τζαι κάτω λευκωσία που την άλλη μερκά. αρέσκει μου. φυσικά νιώθω λλίον τουρίστας που εξερευνά έναν καιρούργιο τόπο, που εν λογικό, αλλά ξέρεις σκέφτεσαι τούτος εν ο τόπος μου εν θα έπρεπεν να είμαι τουρίστας. Αλλά άτε...
μαριε,
πολλύς παραλογισμός. τζαι συγκλονίζει πόσον τζαιρόν πάει τούτον το πράμαν. το γελοίον δε είναι ότι εκτός που μας κανένας άλλος εν τα πιστεύκει τούτα (δες ευρωπαίοι) τζαι νομίζουν ότι είμαστεν πελλοί ή κάτι.
εγω σκεφτομαι πολλες φορες τον παππου μου τον τζυρη μου τζιαι αλλους μεαλληττερους που μου εδιηγουνταν ιστοριες που εδουλεφκαν την ιδια γη,που εζουσαν ειρηνικα με τους τουρκοκυπριους τζιαι εσυννενοουνταν στα κυπριακα τζιαι το πως εκαμαν τουντον κοσμο να βλεπει τους καλαμαραες, τους ξενους, που εζουσαν σε αλλη χωρα, με διαφορετικη ψυχοσυνθεση κλπ σαν αδελφους τζιαι τους τουρκοκυπριους με τους οποιους αναγιωθηκαν μαζι σαν ξενους τζιαι εχθρους.Τζιαι μαραζωνω. μαραζωνω πολλα. καλλυττερα να μεν το σκεφτομαι
os paidi tis epanaproseggisis, pou imoun mikri en ekatalavena kan giati ginountai touta oulla. Oi istories tou pappou mou itan j dikes mou giati eixa j go filous tk j etheorousa to fisiologiko. Megalonontas arxisa na katalavaino. J oso eprospathousa na kamo touw allous na me katalavoun toso me ekamnan na niotho tzeini potzei tzai sou poda en j eisai tourkala. otan anoiksan ta sirmatoblegmata eno exoumen gi potzei en epiamen potte na ti doume. ta xronia en polla. evoleftikamen poda oulloi mas.katheis me ton tropo tou. O pappous lalei en kales j mnimes... panta emetafraza to "me inta karkia na pao na do.. na do ti? osa eixa j en exo? osa eixa j exasa? osa mou epivalan? oksa ta adelfia pou xasa"
είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και κανένας εν ξέρει ιστορία, και κανένας εν ενδιαφέρετε να μάθει,
Η άποψη μου είναι ότι περιπαιζούμαστε ως πάρατjιει.
Πρέπει να πηγαίνουμε απέναντι, να τα θωρούμε, να μεν ξεχνούμε, ειδικά εμείς που εν τα ξέρουμε.
Έτυχε σας να πρέπει να εξηγήσετε το τι γίνετε στην Κυπρο σε ξένους? Εγώ έτσι αντιλήφθηκα τον π[αραλογισμό
Ανώνυμε,
τζαι εγώ μαραζώνω άμαν τα σκέφτουμαι. μακάρι να μεν εκαταλήγαν τα πράματα έτσι. αλλά άμαν ππέσουν οι πρώτοι νεκροί... πως μπορείς να πάεις σε πρότερη κατάσταση? τουλάχιστον όπως είμαστεν εμείς τωρά δεν γίνεται. δεν υπάρχει τούτον. ίσως σε 50 χρόνια ή κάτι.
Μισιρλού,
καταλάβω σε. ούλλοι οι συγγενείς μου είπαν τα ίδια όταν επίαν. ότι επροτιμούσαν να μείνουν με την ανάμνηση παρά να δουν το χωρκόν τους έτσι. Κατανοητό. αλλά συμφωνώ με την Βεατρίκη ότι πρέπει να παέννουμεν. όι μόνον για να μαθαίνουμεν. αλλά για κάποιον που θέλει να τα νιώθει τόπον του εν απαραίτητο. μακάρι να επαένναμεν παραπάνω. Να εκάμναμεν πράματα παραπάνω ποτζεί ως κοινότητες, μακάρι να εμπαίναμε σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού των σχέσεων μας με το ποτζεί. αλλά εν το εκάμαμεν (ούτε τζαι εγώ). ίσως γιατί ο πόνος εν πολλύς, ακόμα τουλάχιστον. φοούμαι όμως η ιστορία εν θα μας καρτερά να κλείσουν οι πληγές μας.
Βεατρίκη,
έτυχε μου, έτυχε μου τζαι ακριβώς που τότε εσυνειδητοποίησα πόσον ανάγκην έχουμεν ως λαός για λλίην ειλικρίνειαν. κανένας δεν μας πιστεύκει, εννοώ αν σου έτυχε να πεις σε ξένους τα πράματα όπως τα λαλούμεν μεταξύ μας καταλάβεις ότι εν σε πιστεύκουν γιατί οι πράξεις μας δείχνουν άλλα.
όσο για την έλλειψη γνώσης της ιστορίας, ας εν καλά το εκπαιδευτικό σύστημα που εκατάχωσεν τη νεώτερη κυπριακή ιστορία καλά καλά. Εμείς στο κλασσικό εκάμαμεν την ιστορία της Κύπρου μετά το 60 βιαστικά τζαι που πάνω που πάνω, στην τρίτη τάξη, τελευταίες εβδομάδες πριν τες προεισαγωγικές, τζαι εν ήταν καν μες την ύλη των εξετάσεων. Ας πούμεν αίσχος.
PARADISE LOST: http://hlithioagrino.blogspot.com/2009/10/paradise-lost.html
θυμουμαι σε μιαν εκπομπη πριν γρονια ενας δημοσιογραφος (νομιζω ηταν ο Γεννναρης) εμιλαν με εναν Tουρκοκυπριο για την εοκα (την Α).Σε καποια φαση ρωτα ο δικος μας απορημενος γιατι οι Τουρκοκυπριοι εβοηθουσαν τους εγγλεζους τον τζιαιρο του αγωνα.Τζιαι ο Τουρκοκυπριος απαντα επισης απορημενος οτι εν οι Ελληνοκυπριοι που ηθελαν την ενωση με την Ελλαδα τζιαι οι τζεινοι. τα συμπερασματα δικα σας
Τζαι εγώ θέλω να πιένω, να τα θωρώ...αλλά πονεί η ψυσhή μου να πρέπει να δείχνω το διαβατήριο μου για να περάσω.
Δημοσίευση σχολίου