Κανονικά θα σας έγραφα ένα ποστ λέγοντας πόσο πόσο ανυπομονώ που έρκουμαι Κύπρο σε 3 μέρες (εν έσιει έτσι πράμαν σαν τη χαρά του να παέννεις έσσω σου ρε παιδί μου, παττίσιες σαστείτε τζαι έρκουμαι με όρεξην).
Αλλά άλλαξα γνώμην. Αποφάσισα να σας γράψω έναν ποστ για τον επόπτη μου, μετά τα celebration drinks της ομάδας την Παρασκευή μια που επιάσαμεν υποτροφίες τζαι ριάλλια για έρευνα.
Δεν θυμούμαι πόσα σας είπα στο παρελθόν για τον επόπτη μου, αλλά εν ένας πολλά καλός άνθρωπος τζαι παίρνει το ρόλο του Πατέρα όλων μας μερικές φορές. Ως πατέρας λοιπόν, πιστεύκω θα του άρεσκε να τον εθαυμάζαμεν, να τον είχαμεν πρότυπο ξέρετε.
Εγώ όμως η γαϊδούρα, λόγω διαφορετικών ερευνητικών ενδιαφερόντων είχα τζαι έχω άλλα πλάσματα στην έρευνα που θαυμάζω φουλ. Τζαι χωρίς να ξέρω έκαμνα ενθουσιασμένα σχόλια στον επόπτη μου του στυλ "αα εθκιάβασα το βιβλίο του τάδε, τζαι άρεσε μου τόοοοσον πολλά η θεωρία του, εν τόσον κουλ, my new hero". Τζαι ο επόπτης ο καημένος εξίνιζεν λλίον τα μούτρα του, τζαι έκαμνεν σχόλια του τύπου, "ε καλά εν τζαι λαλεί τζαι τίποτε σπουδαίο". Απογοητεύκετουν λλίον νομίζω.
Τούτα τα εισαγωγικά. Την Παρασκευή που λέτε είμαστεν κάπου σε έναν καφέ τζαι πίνουμεν μπύρες κάτω που τον βελγικό ήλιο (ναι υπάρχει έτσι πράμαν) τζαι εγώ με τον επόπτη να έχουμε ξεκινήσει συζήτηση για το πως ήταν στο πανεπιστήμιο στον τζαιρόν του. Τζαι ο επόπτης να μου λαλεί για την "κρίσιμην" (όπως την είπε) χρονιάν του '68. Ο ίδιος τότε 15 χρονών εβούραν στες διαδηλώσεις μαζί με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του που ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο.
Τζαι ελάλεν (ελεύθερη μετάφραση) "Ποτέ ξανά μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε τέθκοια αμφισβήτηση της εξουσίας, της κάθε εξουσίας. Ούτε που θυμούμαι γιατί διαδηλώναμε. Διαδηλώναμε για τα πάντα. Είχε κλείσει το πανεπιστήμιο θυμούμαι για ένα εξάμηνο γιατί οι φοιτητές αρνούνταν να κάμουν μαθήματα. είχε μια διαδήλωση κάθε εβδομάδα στην bondgenotelaan (ειρωνικά η Μακαρίου της Λουέβεν σήμερα). Θυμούμαι ακόμα τα σημάδια στην πλάτη μου που το water canon. Ήταν η ατμόσφαιρα διαφορετική τζείνον το τζαιρόν. υπήρχεν τζείνη η ιδέα, η παράλογη, ότι εμπορούσαμεν να αλλάξουμεν τον κόσμο. Ήμασταν σίγουροι ότι εμπορούσαμεν. Σήμερα οι νέοι δεν νοιάζονται".
Κάπου τζιαμέ στο water canon έθελα να του πω, "wow you are my hero", αλλά εντράπηκα. Εν ξέρω εν μου εφκήκεν να το πω. Έπρεπεν, έννεν??
Αλλά άλλαξα γνώμην. Αποφάσισα να σας γράψω έναν ποστ για τον επόπτη μου, μετά τα celebration drinks της ομάδας την Παρασκευή μια που επιάσαμεν υποτροφίες τζαι ριάλλια για έρευνα.
Δεν θυμούμαι πόσα σας είπα στο παρελθόν για τον επόπτη μου, αλλά εν ένας πολλά καλός άνθρωπος τζαι παίρνει το ρόλο του Πατέρα όλων μας μερικές φορές. Ως πατέρας λοιπόν, πιστεύκω θα του άρεσκε να τον εθαυμάζαμεν, να τον είχαμεν πρότυπο ξέρετε.
Εγώ όμως η γαϊδούρα, λόγω διαφορετικών ερευνητικών ενδιαφερόντων είχα τζαι έχω άλλα πλάσματα στην έρευνα που θαυμάζω φουλ. Τζαι χωρίς να ξέρω έκαμνα ενθουσιασμένα σχόλια στον επόπτη μου του στυλ "αα εθκιάβασα το βιβλίο του τάδε, τζαι άρεσε μου τόοοοσον πολλά η θεωρία του, εν τόσον κουλ, my new hero". Τζαι ο επόπτης ο καημένος εξίνιζεν λλίον τα μούτρα του, τζαι έκαμνεν σχόλια του τύπου, "ε καλά εν τζαι λαλεί τζαι τίποτε σπουδαίο". Απογοητεύκετουν λλίον νομίζω.
Τούτα τα εισαγωγικά. Την Παρασκευή που λέτε είμαστεν κάπου σε έναν καφέ τζαι πίνουμεν μπύρες κάτω που τον βελγικό ήλιο (ναι υπάρχει έτσι πράμαν) τζαι εγώ με τον επόπτη να έχουμε ξεκινήσει συζήτηση για το πως ήταν στο πανεπιστήμιο στον τζαιρόν του. Τζαι ο επόπτης να μου λαλεί για την "κρίσιμην" (όπως την είπε) χρονιάν του '68. Ο ίδιος τότε 15 χρονών εβούραν στες διαδηλώσεις μαζί με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του που ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο.
Τζαι ελάλεν (ελεύθερη μετάφραση) "Ποτέ ξανά μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε τέθκοια αμφισβήτηση της εξουσίας, της κάθε εξουσίας. Ούτε που θυμούμαι γιατί διαδηλώναμε. Διαδηλώναμε για τα πάντα. Είχε κλείσει το πανεπιστήμιο θυμούμαι για ένα εξάμηνο γιατί οι φοιτητές αρνούνταν να κάμουν μαθήματα. είχε μια διαδήλωση κάθε εβδομάδα στην bondgenotelaan (ειρωνικά η Μακαρίου της Λουέβεν σήμερα). Θυμούμαι ακόμα τα σημάδια στην πλάτη μου που το water canon. Ήταν η ατμόσφαιρα διαφορετική τζείνον το τζαιρόν. υπήρχεν τζείνη η ιδέα, η παράλογη, ότι εμπορούσαμεν να αλλάξουμεν τον κόσμο. Ήμασταν σίγουροι ότι εμπορούσαμεν. Σήμερα οι νέοι δεν νοιάζονται".
Κάπου τζιαμέ στο water canon έθελα να του πω, "wow you are my hero", αλλά εντράπηκα. Εν ξέρω εν μου εφκήκεν να το πω. Έπρεπεν, έννεν??
7 σχόλια:
Ε έπρεπεν! =p
Αν το εσκέφτης εκατάλαβεν το
οι νεοι σημερα ( οσους εν εσασεν ο παπας) με πτυχια τζιαι προσοντα προσπαθουν να επιβιωσουν σε παρταιμ δουλειες (αν ηβρουν) σε μια οικονομια που παει που το κακο στο σειροττερο.Εν ρεαλιστες. Εν πιστεφκουν σε ουτοπιες.Προτεραιοτητα τους εν η επιβιωση . Τον τζαιρο που ηταν νεος ο καθηγητης σου η ευρωπη τζιαι οι ΗΠΑ εζουσαν τρελλην αναπτυξη με ελαχιστη ανεργια τζιαι οι νεοι εθελαν να ζουν σε μιαν ουτοπικη κοινωνια .Οι νεοι τοτες επαναστατουσαν κοντρα σε ενα συστημα με κοινωνικες ανισοτητες που τους ηθελε να γινουν οπως οι γονιοι τους που εκαλοβολεφτηκαν σε μια δουλεια τζιαι απολαμβανναν το σπιτουι τους τζιαι την ευμαρεια τους. Οι νεοι τωρα φκαινουν στους δρομους τζιαι απαιτουν τα ωφεληματα που ειχαν οι γονιοι τους αλλα το παναυριν ετελεψεν.
Ασέρα τζαι φουρνόφκιε (ίντα όνομαν τζαι τούτον!)
Εκατάλαβεν το νομίζω :))
ανώνυμε,
Εν διαφωνώ απαραιτήτως μαζί σου, αλλά εν νομίζω το πρόβλημαν να εν η λύση. ίσως ακριβώς το αντίθετο θα επερίμενες, να υπάρξει ακόμα παραπάνω ανάγκη για να αλλάξει τούτος ο κάλπικος ο ντουνιάς. Πάεννε στα πανεπιστήμια, στο δικό μας δαμέ τζαι στο άλλον έσσω μας. στα σχολεία επίσης. πιάε τζείνους τους ανθρώπους κάτω που τα 20, πόσοι που τούτους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμον???
Οι ουτοπίες εν για τους νέους. Αλίμονο σε τζείνους τους νέους που δεν πιστεύκουν σε ουτοπίες. Αλίμον μας. Το όραμαν εν μεγάλη κουβέντα. Τζαι το όραμαν, ακόμα τζαι το παράλογο, το μη ρεαλιστικόν, εν τζείνον που έφερεν τες μεγάλες αλλαγές τότες. Οι νέοι εν η δύναμη, οι νέοι έχουν την πελλάραν, να μεν θορούν τα πράματα ρεαλιστικά. Τζαι τούτη η πελλάρα παίρνει τον κόσμον μπροστά. Τζαι το παγκόσμιον καθεστώς εκατάφερεν τα καλά. εσκότωσεν την πελλάρα αποβλακώνοντας τα κοπελλούθκια. Τζαι δεν υπάρχει πιο λυπηρόν πράμαν.
** διορθωσις:
... το πρόβλημαν να εν η κρίση όι η λύση (εν πολλά πρωίν τα γέριμα)
κοιταξε ο υπαρκτος σοσιαλισμος που εβλεπαν ως ουτοπια οι νεοι τζιαι σαν την λυση στα προβληματα του καπιταλισμου απετυχε παταγωδως. Που εννα βρεθει καποιος που εννα προτεινει κατι για να φκουμε που τουντο χαος, ο κοσμος εννα τον ακολουθησει. Πελλους εshει πολλους αλλα εν θα τους εβρεις στο δρομο να πετασσουν πετρες γιατι εν μες σε οργανισμους , εργαστηρια, βουλες,μπροστα που το λαπτοπ κλπ προσπαθωντας να καλλυτττερεψουν τον καλπικο ντουνια
Ανώνυμε,
επανάσταση εν τζαι γίνεται μόνον μέσα στους δρόμους. Κατακρίβειαν μες τα γραφεία τζαι τα εργαστήρια τζαι τους οργανισμούς έσιει παραπάνω αξίαν. Φτάνει να γίνεται. Γιατί δεν ξέρω πόσοι ενδιαφέρουνται για να κάμουν τον κόσμον καλλύττερον.
Παρόλα αυτά νομίζω μιλώ για έναν άλλον μέρος του πληθυσμού, τους μαθητές, τους φοιτητές, τζείνους που ακόμα εν εμπήκαν μες τη ζωή αν θέλεις. Τζαι εν μπορώ να αγνοήσω την αδιαφορία τους για τα κοινά. Που τζαι τον τζαιρόν μου η πλειοψηφία αδιαφορούσεν δηλαδή.
Εγώ εν μιλώ για ιδεολογίες, εννοώ εν κρίνω την ιδεολογία τους τζαι αν πέτυχεν αν απέτυχεν, αλλά την θεώρησην τους για τον κόσμον. Το πάθος τους τζαι την ορμήν τους, τζαι την πρωτοβουλίαν τους χωρίς να έσιει κάποιος που "..να προτείνει κάτι..." όπως λαλείς. Η ιδέα του λαού/ψηφοφόρου ως follower, ενοχλεί με.
τζαι σήμερα ειδικά έτσι όπως εν τα πράματα, ο λαός αν δεν πιάει τα ηνία (τζαι εν μιλώ για καμιάν κομμουνιστικήν επανάσταση, απλά για εμπλοκή του λαού στες αποφάσεις), αν μείνει θεατής καρτερώντας κάποιον που το σύστημαν να συγκινηθεί να προτείνει κάτι... κλάφτα χαράλαμπε.
Δημοσίευση σχολίου