Διακοπές mode

Με τούτα τζαι με τζείνα εφκήκεν τζαι σε μας ο ήλιος.
Εφκήκαν τα καλοτζαιρινά για τα καλά που το αρμάρι μετά που κάτι μήηηηηνες.
Εφκήκεν τζαι ο λαός στα πάρκα τζαι τες πλατείες.
Εκάμαμεν τζαι το πρώτο μπάρμπεκιου της χρονιάς (ξαφνικό τηλεφώνημα Μάνας: έλα Ερυκίνη τι κάμνεις, πακετάρεις? Όι αφτέννω κάρβουνα τωρά, μιλούμεν ύστερα).

Εμπήκεν το καλοτζαίριν τζαι ο ήλιος τζαι το φως. Τζαι η χαρά.
Συνολική χαρά.
Πόσον χαρούμενους κάμνει τούτους τους ανθρώπους δαμέ ο ήλιος.
Μακάρι να ήταν τόσον απλόν λαλείς που μεσα σου.

Αύριο χαράματα κάμνω ίσως το τελευταίο μου ταξίδι Βρυξέλλες- Λάρνακα. Ίσως.
Ίσως τελευταίο τζαι ίσως να φτάσω λάρνακα, με έτσι πτήσεις που κανόνισα.
Εν ξέρω πως νιώθω με τούτο να είμαι ειλικρινής.
Εν παράξενο, έχω ακόμα 5-6 μήνες τζι όμως ούλλα αρκέψαν να έχουν μιαν εσάνς αποχαιρετισμού.

Στο γραφείο επίεν 2 η ώρα. με 1.5 ώρα διάλειμμα για σάντουιτς στο πάρκο τζαι παγωμένο καφέ. Αντί δουλειάς γράφω ποστ. Υποθέτω ο νους μου άρκεψεν ήδη να πετά για Κύπρο (σύντομα θα ακολουθήσει τζαι το σώμα, εκτός αν το σώμα καταλήξει Ρώμη, κανείς δεν ξέρει με την Σάιπρους).
Παράξενο πράμα. το συναίσθημα πριν τες διακοπές ακολουθεί πάντα την ίδια πορεία. Αρχικά κάπου στες 15 μέρες πριν εν πτωτική, δηλαδή αρνητικό. Άγχος (παραπάνω από ότι συνήθως), να κάμεις όσα πρέπει πριν να φύεις, τζαι σταθερά εν προλαβαίνεις. Τζαι κάπου στες 2-3 μέρες πριν το ταξίδι χτυπά έτσι απρόσμενα ο ενθουσιασμός τζι η προσμονή.

Ώσπου να κάμει το αεροπλάνον τζείνην την στροφή ξυστά πάνω που τη θάλασσα (ή έτσι νιώθεις ρε παιδί μου) πριν να προσγειωθεί.

Tot dan κοπέλια!!