Μια μέρα στο λογιστήριο (έναν θεωρητικό σίκουελ)

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

σήμερα το πρωί ήταν η μέρα (που το έξερα θα έρκετουν) που έπρεπεν να πάω στο Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας (μεν με ρωτάς γιατί έτο εργασιακά ατυχήματα), τζαι σαν ήμουν τζιαμέ εσκέφτουμουν που μέσα μου, έτο θορώ το το ποστ να γράφεται μπροστά στα μμάθκια μου. Θα γράψω ένα σικουελ του παλιού μου του πόστ που είχα γράψει για το Λογιστήριο τότε που επίεννα τακτικά πριν 10 ακριβώς χρόνια.

Τελικά, το σίκουελ είναι θεωρητικό γιατί προφανώς δεν έγραψα ποττέ ποστ για το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας. Έγραψα ένα για το Λογιστήριο του ΠανΚυ, αλλά εν στα πρόχειρα μου για 10 χρόνια. 'Αααααρα, άκυρο το σίκουελ.

Τέλοσπάντων, αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια. Να μεν στα πολυλογώ, το μόνο που θυμούμαι που την τελευταία φορά που είχα έτσι συχνή επαφή με το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας τότε το 2008-2009, κάπου τζιαμέ, εν ότι κάθε φορά που επίεννα τζιαμέ, κάθε φορά, ασχέτως του τι ώραν επίεννα, οι 4 κοπέλλες του γραφείου είτε ετρώαν είτε επαραγγέλλαν φαί είτε ελαλούσαν τι θα παραγγείλουν ή τι θα μαειρέψουν/τι εμαειρέψαν εψες. Κάθε φορά. Τζαι είσιεν τζαι έναν τύπο, που δε θυμούμαι το όνομαν του, αλλά ο γέρημος εβούραν σαν τον Βέγγο, γιατί ήταν βασικά το μόνον πλάσμαν που εδούλευκεν (όταν ήμουν εγώ τζιαμέ τουλάχιστον) τζαι ήταν εξαιρετικός, έκαμνα τη δουλειά μου πάντα μια χαρά. Το άλλο που θυμούμαι εν ότι το γραφείο με 5 υπαλλήλους είχε 0 υπολογιστές. Αφού θυμούμαι μιαν ημέραν επία τζιαμέ τζαι είσιεν έναν υπολογιστή, αρχαίο μεν φανταστείτε ότι ήταν τζαι η πιο σύγχρονη τεχνολογία τζαι εκάθουνταν 4 πλάσματα που πάνω με δέος να έβρουν ίνταλως δουλεύκει.

Οπόταν αντιλαμβάνεσαι ότι επία σήμερα με πολλά χαμηλές προσδοκίες στο Υπουργείο. Στην υποδοχή είσιεν έναν τύπο που επιαεν τα στοιχεία μου, ποια ειμαι τζαι που πάω, που μου έδωκεν σε παρακαλώ κάρταν επισκέπτη για να μπω στο κτήριο (τζαι είσαι κάπως, ουαο, αλήθκεια;) τζαι είπε μου που να παω. Επία τζαι ήβρα μιαν κοπέλα στο γραφείον της, που είσιεν σημειωτέον υπολογιστή, η οποία έπιασεν τα λεφτούθκια μου, τζι έδωκε μου απόδειξη μέσα σε 5 λεπτά. Συγκλονιστικές στιγμές. Φοβούμενη ότι θα καταλήξω πάλε σε καμιά καττίνα, ερώτησα με δισταγμό εαν μπορώ να έχω κανένα κκόπυ της απόδειξης τζαι η κοπέλα έδειξε μου τη φωτοτυπική στο διάδρομο.
- Να πάω μόνη μου λαλώ της (έκπληκτη) να φκάλω κόπυ;
- Εν ξέρεις να φκάλεις κόπυ, θέλεις βοήθεια;
- Όι, όι, εννά τα καταφέρω.

Αν μη τι άλλο, όσο κι αν εξελιχθεί η δημόσια υπηρεσία, τουλάχιστον τούτον το χαλαρό και ανεπίσημο της διαδικασίας για κκόπυ που είναι και σήμα κατατεθέν του κυπριακού δημόσιου παραμένει. Όι μπράβο.