Έτσι στο άσχετο

Τες τελευταίες θκυό μέρες εχτύπησεν με η αδράνεια κατακούτρελα (που λαλεί τζαι η Μ.). τζείνον το πράμαν που εν σηκώννεσαι που το κρεβάτι, που εν κάμνεις απολύτως τίποτε, που βαρκέσαι να ταράξεις τζαι κινείσαι μόνο για τες διαδρομές κρεβάτι- καναπές, καναπές-κουζίνα (τουτέστιν ψυγείο), καναπές- κρεβάτι, κρεβάτι-τουαλέττα (πολλές διαδρομές τελικά). εχτές εν το επάλεψα καν, μπορώ να πω απόλαυσα το. σήμερα σπρώχνω τον εαυτό μου, αλλά εν ταράσσει. είδα πολλήν τηλεόραση, πάααρα πολλή, τζαι έκατσα αμέτρητες ώρες μπροστά που το αναθεματισμένο το labtop...

θέλω να γράψω τζι ένα πόουστ αλλά βαρκούμαι. άσε που εν μπορώ να εστιαστώ σε ένα πράμαν, σκέφτουμαι διάφορα.

Τον Τάσσον, τζαι τες κηδείες γενικόττερα που ούλλοι λαλούν πόσον καλός ήταν ο μακαρίτης (οποιοσδήποτε μακαρίτης). Άσσιχτίρ. άμαν τον επήεννες καλώς, άμαν εν τον επήεννες σσιώπα. τα κακά λόγια για τους πεθαμένους εν αντιδεοντολογικά τζι ανώφελα (ας του τα λάλες μες τα μούτρα του όσον έζιεν να μπορεί να σου απαντήσει), αλλά τζαι τα καλά .... έλεος. ε όι να κάμνεις τον άλλον φοινιτζιά. το σιηρόττερον εν οι επικήδειοι. ίντα θλιβερόν, ως τζαι στην κηδεία σου να λαλεί ο κόσμος που μέσα του "άτε πότε εννά τελειώσει". στη δική μου κηδεία εν θέλω να μιλήσει κανένας, τζαι στον καφέ να σερβίρετε φραπέδες με δούκισσα ή ΙΟΝ φουντούκι ή καλλύττερα κρέπες με νουτέλλα.

Στην τηλεόραση κάποιος αποκάλεσεν τους αναρχικούς/αναρχο-αυτόνομους "υπονομευτές της δημοκρατίας". εν είμαι αναρχικιά, ούτε αντιεξουσιάστρια, βρίσκω τους υπερβολικά ρομαντικούς. για μέναν τούτον ένι. ρομαντικοί. ακούεται πολλά παράξενον, άμαν το λαλείς για ανθρώπους που εννά εσύρναν μια μολότωφ, εννά καταστρέφαν, εννά πυρπολούσαν κλπ. τζι όμως τούτοι οι άνθρωποι ονειρεύκουνται μιαν κοινωνίαν ελεύθερη, πιο ελεύθερην από ότι μπορεί να υπάρξει ποττέ (κατά τη γνώμη μου βέβαια) άμαν έσιεις μιαν ομάδαν ανθρώπων που πρέπει να συμβιώσουν. Ίσως να εν υπονομευτές της παρούσας πολιτικής κατάστασης, της δημοκρατίας πάντως όχι.

Εθκιάβαζα τα πόουστ του φιρφιρή για το θέμα. Διαφωνώ με τις απόψεις του, αλλά έκαμεν με να σκεφτώ. Γιατί να διαμαρτυρηθούμεν για έναν μιτσην καλαμαρά δαμέ στην Κύπρο; Γιατί να μεν διαμαρτυρηθούμεν τζαι για τζείνον τον μιτσήν στην Αυστραλία; Για κανέναν που τους θκυό εν χρειάζεται να διαμαρτυρηθούμεν, έχουμεν καμπόσα δικά μας για να διαμαρτυρηθούμεν. Οι καλαμαράες εφκήκαν στους δρόμους γιατί έχουν πολλά, τόσα πολλά. τζαι τζείνον που εν εκαταλάβαμεν, ούτε εμείς, ούτε τζι οι άλλες χώρες, εν ότι τα προβλήματα των καλαμαράων έννεν "ειδικές περιπτώσεις", ούτε στην Ελλάδα γίνονται πράγματα που δεν γίνονται πουθενά αλλού. Αντιθέτως. Απλά σε άλλες χώρες τα σκάνδαλα δεν έχουν αποκαλυφθεί τόοσο μαζικά ή οι άνθρωποι δεν αντέδρασαν τόσο μαζικά. Εμείς εδώ δεν έχουμε αστυνομική βία; Βεβαίως έχουμε, απλά εστιάζεται κυρίως σε ξένους που δεν έχουν άκρες στην αστυνομία να τους κανονίσουν. Εν έχουμεν προβλήματα; για τούτα να φκούμεν στους δρόμους όι για τα προβλήματα των άλλων.

Εχτές έμαθα τα εξής για το ΛΑΟΣ από την ΕΡΤ: Τα αρχικά σημαίνουν αν θυμούμαι καλά Λαικός Ορθόδοξος Συναγερμός (αν είναι δυνατόν...). Επίσης δεν προφέρεται λάος (όπως αυτό στο Βιετνάμ), αλλά λαός (ίσως κάποιος να έχει μεγάλη δόση χιούμορ, τί να πω;).

Η ζωή συνεχίζεται. Πολλά σκληρόν πράμαν τούτον. Με ή χωρίς εμάς.