Προς Αρχιεπίσκοπο

Αγαπητέ κύριε Χρυσόστομε Βου (κύριε, πανιερώτατε ή όπως αλλιώς σε λαλούν),

εάν πραγματικά επιθυμείς να γίνεις Μακάριος στη θέση του Μακάριου, να κλέψεις την παράσταση, να στρέψεις τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σου και να μείνεις στην ιστορία των παπάδων, μπορείς κι εσύ όπως και ο προκάτοχός σου να εξοριστείς, να αυτο-εξοριστείς σε κάποιο εξωτικό νησί, στις Σευχέλλες, τα Μπαρμπέιντος, τη Τζαμάικα, τα νησιά του Πάσχα (που εν τζαι χριστιανικά)..... Όπου θέλεις, τέλοσπάντων, εν τζαι έχουμεν πρόβλημαν. φτάνει να εν μακριά που δαμέ.

Για σκέψου το.... εν θα ήταν ωραία; τζαι εσύ εννά γίνεις διάσημος τζι εμείς εννά ησυχάσουμεν. Αν δεν το κάμνεις για την ψωνηλίασην (λέξη της κολλητής μου) σου τουλάχιστον κάμε το για την ψυχική μου υγεία. Εν γίνεται, κάπου τζι μέσα (στον εκκλησιαστικά κρουσμένον εγκέφαλον) πρέπει να υπάρχει έναν ίχνος χριστιανικού αισθήματος. Λυπήθου με την τάλαινα (= ταλαίπωρη, καμία σχέση με το φάλαινα).
Γιατί εν αντέχω άλλον. Εν μπορώ να σε θορώ, εν μπορώ να σε ακούω, εν μπορώ να ακούω άλλους να μιλούν για σένα, εν μπορώ να μαθαίνω ότι έκαμες το έναν τζαι το άλλον. Θκυό λύσεις μπορώ να σκεφτώ: ή που θα είσαι ένας εξόριστος αρχιεπίσκοπος ή που θα κάμουμεν αίτησην οι απανταχού εκνευρισμένοι να σταματήσει ο θεσμός του Αρχιεπίσκοπου σε τούτον τον τόπο (γιατί το να συναχτείς νάκκον έχει γίνει εμφανές ότι εν μπορεί να υπάρξει ούτε ως πιθανότητα).

Τζι αν ζορίζεται οικονομικά η Αρχιεπισκοπή (ούλλους τους μεγαλοεπιχειρηματίες εχτύπησεν τους η κρίση), μεν ανησυχείς εννά τσοντάρουμεν ούλλοι τζαι εννά σου φκάλουμεν έναν εισιτήριον, χωρίς επιστροφή πάντα. εγώ πάντως τες οικονομίες μου.... χαλάλι σου.

Με πολλήν πολλήν αγάπην
τζαι φιλούθκια σταυρωτά,

το μισησμένον τέκνον σου,

Ερυκίνη.