Επιστροφή στη Δημόσια Υπηρεσία

που ουδεμία σχέση δεν έχει με τη Γαλάζια Λίμνη.



Η σημερινή μου οδύσσεια στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας οδήγησε στις εξής συγκλονιστικές παρατηρήσεις:



1. Το σύστημα με τα νούμερα εξακολουθεί να λειτουργεί, όπως ακριβώς λειτουργούσε την άλλη φορά.

2. Στην Κύπρο δεν ήμαστε μια ατομικιστική κοινωνία όπως οι κρυόκωλες οι δυτικές. βλέπεις στις άλλες χώρες στην ουρά τα πλάσματα στέκουνται ο ένας μπροστά που τον άλλον, καμία κοινωνικοποίηση, καμία αλληλεπίδραση, εν ούλλοι του τύπου "εγώ απλά ήρτα να κάμω τη δουλειά μου, εν με κόφτει που τους άλλους". αντίθετα στο νοσοκομείο τζαι γενικότερα στην Κύπρο θα δεις ένα μπουλούκι ανθρώπων να συνάουνται μπροστά που το παραθυρούιν, να μουντάρουν κατακρίβειαν στο παραθυρούιν. εννά κόψουν την κουβένταν τους, εννά έβρουν γνωστούς τους, φυσικά εννά κουντιθούν, εννά καυκαλατίσουν (=τσακωθούν), αλλά τζαι τούτα εν στο παιχνίδιν της αλληλεπίδρασης.

3. Οι γιαγιάες εν ύπουλα όντα. Εν γιαγιούλες, θορείς τες έτσι να περπατούν με δυσκολίαν, για να κόψουν να παν Λατσιά πρέπει να αλλάσσουν θκυό λεωφορεία, να ταλαιπωρούνται, τζαι σκέφτεσαι μάνα μου ρε.... ώσπου να τα σκεφτείς τούτα ούλλα, η γιαγιά ετρύπωσεν στην ουρά (εν καρτερά να της παραχωρήσεις τη σειρά σου, ούτε σε ρωτά, απλά μουντάρει), εμπήκεν πρώτη, έπιασεν την κάρταν της, άνοιξεν την πόρταν του γιατρού σαν εξέταζεν άλλον πλάσμαν, τζαι μάσιεται η νοσοκόμα να την πείσει να φκεί πόξω.

4. ο ρυθμός κάποιων εργαζόμενων εξακολουθεί να είναι ο αργότερος δυνατός. η γιαγιούλα, μόνιμος θαμώνας στο μαγαζί, λαλεί μου πριν εξαφανιστεί "ου μάνα μου, μαν τούτη σήμερα; εν τζαι, κάμνει 1ο ώρες τούτη". φυσικά άμαν προσέξεις εννά δεις ότι στο να απαντήσει το κινητό της δευτερόλεπτα πριν φτάσω στο παραθυρούδιν, ήταν γρήγορη σαν άνεμος...

5. ακόμα τζι άμαν έσιει χώρους στάθμευσης στο νοσοκομείο, έσιει πάντα έναν χαντόν που εννά παρκάρει ακριβώς μπροστά που το διάδρομο που έσιει για να περνάς πεζός τζαι να πιαίννεις στο κτήριον.

6. υπάρχει ένα πρωτοποριακό σύστημα που βοηθά τους αρρώστους να χαλαρώσουν, να μην σκέφτονται ότι πονούν ή τέλοσπάντων ότι έχουν κάτι που τους ταλαιπωρεί. Εξηγώ. Πολλοί φοούνται τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τη μυρωθκιά..... ειδικά τζιαμέ που κάθεσαι στην αίθουσαν αναμονής.... εν το σιηρόττερον. Τζαι ξαφνικά ακούεις του θεράποντες γιατρούς να φωνάζουν ο ένας του άλλου μέσα στο γραφείον, όχι λογω σοβαρής επαγγελματικής διένεξης, αλλά για τη διοίκηση της Ομόνοιας, τον προπονητή της Ομόνοιας, την κατάσταση της Ομόνοιας.... Αμέσως χαλαρώνεις, φεύκει λλίον ο νους σου ρε παιδί μου. άσε που δίνεται η ευκαιρία στο φίλαθλο άρρωστο να μπει στη συζήτηση και έτσι αναπτύσσεται και η θεραπευτική σχέση. Συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια.

7. Η θεραπευτική σχέση και η οικειότητα θεραπευτή-θεραπευόμενου φτάνει στο απόγειο όταν η νοσοκόμα λέει στον ασθενή που περιμένει να εξεταστεί από το γιατρό να πάει στο τέλος του διαδρόμου, τρίτη πόρτα αριστερά, να ξυπνήσει το γιατρό και να του πει να έρτει να πιάσει δουλειάν. Πέτε μου που αλλού θα έβρετε έτσι πράμαν; Που;