Ακου τωρά κουβέντα. Σπίτιν μου γενέθλια παραδοσιακά εν γιορτάζουμεν. Είμαστεν λλίον παράξενη οικογένεια τι να κάμουμεν;
Βασικά εν που τότε που εν ήμασταν πλέον μωρά για να μας κάμνουν οι γονιοί μου πάρτυ με τούρτα (του αρφού μου σταθερά το τριφύλλιν της Ομόνοιας, εμέναν τζείνον το σοκολάτα που μέσα, σοκολάτα πόξω, σοκολάτα παντού) τζαι σαντουιτσούθκια τριγωνικές φέτες με χαμ και τυρί, τζαι μπαλόνια, τζαι μαλακιούλες για τα μωράκια τυλιμένες σε εφημερίδαν, εσταματήσαμεν να γιορτάζουμεν σπίτι γενέθλια.
Δηλαδή περίπου που τα 11-12 μου. Βασικά οι μέρες των γενεθλίων θεωρούνται σπίτι μου ως μέρες σαν όλες τις άλλες, τίποτε το σημαντικόν. Γι' αυτόν τζαι έτυχεν μερικές φορές να ξεχάσω ότι έχω γενέθλια. Τζαι εγώ τζαι η υπόλοιπη οικογένεια. Ο Ιρλανδός φίλος μου λαλεί ότι τούτον μιαν μέραν θα το λαλώ στον ψυχίατρον τζαι ο ψυχίατρος θα πει "ααα έτσι εξηγούνται όλα...", αλλά τον αγνοώ. Εν είχα ποττέ κανέναν ιδιαίτερον πρόβλημαν που εν εγιόρταζα γενέθλια. Ήμουν λλίον καταθλιπτική έφηβη εν η αλήθκεια τζαι εν μου αρέσκαν τζαι πολλά τα παναϋρκα. Εκόφταν με τα δέντρα που επεθανίσκαν στον Αμαζόνιο, τα μωρά στην Αφρικήν που πεινούν, τζαι ο κόσμος που εν απαίσιος τζαι μαύρος, ξέρετε τωρά. Εφηβεία.
Όταν εμεγάλωσα, τζι εμπήκα στο Πανεπιστήμιον, εξεκίνησα να γιορτάζω γενέθλια. Με την παρέαν μου δηλαδή. Στην αρκήν γιατί οι κολλητές Μ. και Μ.#2 εβρίσκαν το πολλά ανώμαλον να μεν γιορτάζω γενέθλια, μετά γιατί σιγά-σιγά εσυνήθισα τζι εγώ την ιδέα. Αλλά ως τζιαμέ. Σπίτιν μου πάλε εν εγιορτάζαμεν τα γενέθλια μου.
Ε, φέτος οι γονιοί μετά αδελφού εκάμαν μου έκπληξην με τούρταν σοκολάταν που πάνω, καραμέλαν, ξηρούς καρπούς τζαι παγωτό βανίλλια που μέσα (τα γούστα μας εβελτιωθήκαν προφανώς με το πέρασμα του χρόνου). Κανονικότατα, κεράκια, φωτογραφίες και τα ρέστα. Τζαι εν νομίζω ότι εν επειδή εγίνηκα 25 (έναν τέταρτον του αιώνα, το μισόν του 50, half way to 30 που τα είκοσι), αλλά μάλλον επειδή φεύκω από την οικογενειακήν εστίαν λίαν συντόμως.
Με το που είδα την τούρταν ένιωσα μιλούμεν τόοοσον σκατά που στην πρωινήν μου συζήτησην με τη Μητέρα στην ερώτησην "Εν θα στεναχωρηθείς που εννά φύεις τζαι εν θα μας θορείς;" απάντησα "Να σου πω την αλήθκειαν μου όι".
Γαούρα. Είμαι μια γαούρα. τι είμαι; Γαούρα (= γαιδούρα).
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Πελλάρες να περνά η ώρα
Τζι άμαν θορείς ούλλη μέρα βίντεοκλιπ ανακαλύπτεις πολλά πράματα. Όπως για παράδειγμαν το πόσον ωραίον τραούδιν τζαι βίντεο εν τούτον:
αλλά τζαι το που εχώστηκεν η τελευταία αναρχικιά/αντιεξουσιάστρια που εσυμμετείχε το Δεκέμβρη στο πλιάτσικο στα καταστήματα της Αθήνας. Αφού εσύναξεν όλα τα σέξι συνολάκια, ασορτί πάντα με την κουκούλαν, επίεν στο Αμέρικα να τα κάμει επίδειξην http://www.youtube.com/watch?v=1iLDIj0pDHk&feature=fvst (παέννετε κατευθείαν στο 0:45 όσοι εν αντέχετε το είδος)
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας αλλιώς Προβλήματα στον Παράδεισο
Τζαι ήβρες την τέλειαν δουλειάν. Που πιερώννεσαι να κάθεσαι ούλλη μέρα, να μπαίνει ένας το πολλύν θκυό πελάτες τζι εσύ να προσκολιέσαι με ίντερνετ, MSN, να θορείς τηλεόρασην, να έρκεται καμιάν κολλητή σου να κουτσομπολεύκετε, να θκιαβάζεις περιοδικά, τζαι να πιερώννεσαι (εξανάπα το τούτον;). Ποιον εν το πρόβλημαν λοιπόν;
Το πρόβλημαν μου με το playlist που παίζει ούλλη μέρα στη δουλειάν έννεν το υπέρτατο σουξεδάκι των "Ζουζουνιών", "Όοοοοκι, Όοοοκι, Όοοοοοκι, ας χορέψουμε παιδιά", ούτε το γιουροβιζιονικό "Fairytale", ούτε καν ο Πλούταρχος, Μπάμπαλη τζαι Ζακ Στεφάνου ούτως η αλλιώς αρέσκουν μου, το πρόβλημαν μου εν ο Χατζηγιάννης.
Ξέρεις τι σημαίνει να δουλεύκεις οκτάωρον τζαι να ακούεις ούλλην την ώραν ένα playlist με 10 τραγούδια να επαναλαμβάνεται ξανά τζαι ξανά τζαι ξανά, τζαι τα πέντε που τα δέκα ναν του Χατζηγιάννη; Τα μαθηματικά μου εν λειψά έτσι εν ξέρω πόσες φορές εν σε έναν οκτάωρον, πάντως παραπάνω από όσον μπορώ να αντέξω.
Ξέρεις τι σημαίνει να εσυνήθισες τόσον πολλά τα τραουθκια του Χατζηγιάννη που σαν ξεσκονίζεις τα ξύλινα αλογάκια να σιγομουρμουράς τους στίχους " Πάρτα όλα, όλα δικά σου, κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου, Πάλεψέ με σώμα με σώμα, κάνε με ότι θες λίγο ακόμα;" (ο Χριστός τζι η Παναγία, τώρα που το θορώ γραμμένο αντιλαμβάνουμαι το μέγεθος της τραγωδίας).
ΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΚΕΙ Ο ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ.
Καταλάβετε???
ΕΝ μου αρέσκει.
Τζαι εξεκίνησεν να αποτυπώννεται στον εγκέφαλον μου..... να καταγράφεται στην Μακρόχρονη μου μνήμη....
Έτσι, αναγκαστικά, μια εν η λύση. Βάλλω την τηλεόρασην, που πρέπει να δείχνει μονίμως κινούμενα σχέδια τάχα, στο RAGE τζαι θορώ βίντεοκλιπ, κλείω τον Χατζηγιάννην μεν πάθω τζαι τίποτε, βάλλω την τηλεόραση στο full τζι ακούω μουσικήν. Κανονικήν.
Τζι άμαν μπει πελάτης βιαστικά βιαστικά αλλάσσω κανάλιν τζαι πάλε πίσω στον Χατζηγιάννην.
Το θέμαν εν ότι μερικές φορές μπορεί να μεν προλάβω, όπως προχτές με τους Peppers (τους Red Hot Chilli) τζαι να μπει η πελάτισσα να ψουμνίσει παιχνίδιν για το μωρούδιν της τζαι να δει κάτι τίτσιρους με τατού. Εν τζαι πειράζει.
Πειράζει;
Το πρόβλημαν μου με το playlist που παίζει ούλλη μέρα στη δουλειάν έννεν το υπέρτατο σουξεδάκι των "Ζουζουνιών", "Όοοοοκι, Όοοοκι, Όοοοοοκι, ας χορέψουμε παιδιά", ούτε το γιουροβιζιονικό "Fairytale", ούτε καν ο Πλούταρχος, Μπάμπαλη τζαι Ζακ Στεφάνου ούτως η αλλιώς αρέσκουν μου, το πρόβλημαν μου εν ο Χατζηγιάννης.
Ξέρεις τι σημαίνει να δουλεύκεις οκτάωρον τζαι να ακούεις ούλλην την ώραν ένα playlist με 10 τραγούδια να επαναλαμβάνεται ξανά τζαι ξανά τζαι ξανά, τζαι τα πέντε που τα δέκα ναν του Χατζηγιάννη; Τα μαθηματικά μου εν λειψά έτσι εν ξέρω πόσες φορές εν σε έναν οκτάωρον, πάντως παραπάνω από όσον μπορώ να αντέξω.
Ξέρεις τι σημαίνει να εσυνήθισες τόσον πολλά τα τραουθκια του Χατζηγιάννη που σαν ξεσκονίζεις τα ξύλινα αλογάκια να σιγομουρμουράς τους στίχους " Πάρτα όλα, όλα δικά σου, κάνε τη φωτιά μου φωτιά σου, Πάλεψέ με σώμα με σώμα, κάνε με ότι θες λίγο ακόμα;" (ο Χριστός τζι η Παναγία, τώρα που το θορώ γραμμένο αντιλαμβάνουμαι το μέγεθος της τραγωδίας).
ΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΚΕΙ Ο ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ.
Καταλάβετε???
ΕΝ μου αρέσκει.
Τζαι εξεκίνησεν να αποτυπώννεται στον εγκέφαλον μου..... να καταγράφεται στην Μακρόχρονη μου μνήμη....
Έτσι, αναγκαστικά, μια εν η λύση. Βάλλω την τηλεόρασην, που πρέπει να δείχνει μονίμως κινούμενα σχέδια τάχα, στο RAGE τζαι θορώ βίντεοκλιπ, κλείω τον Χατζηγιάννην μεν πάθω τζαι τίποτε, βάλλω την τηλεόραση στο full τζι ακούω μουσικήν. Κανονικήν.
Τζι άμαν μπει πελάτης βιαστικά βιαστικά αλλάσσω κανάλιν τζαι πάλε πίσω στον Χατζηγιάννην.
Το θέμαν εν ότι μερικές φορές μπορεί να μεν προλάβω, όπως προχτές με τους Peppers (τους Red Hot Chilli) τζαι να μπει η πελάτισσα να ψουμνίσει παιχνίδιν για το μωρούδιν της τζαι να δει κάτι τίτσιρους με τατού. Εν τζαι πειράζει.
Πειράζει;
ΥΓ: άσχετη ανακοίνωσις. Το είδα στου Πλάνητα και θυμήθηκα. Ο καινούργιος Βουκώλος κόσμε είναι εδώ. Φρέσκος, φρέσκος, σπαρταράει, με γεύση από διεθνή κουζίνα. Κοπιάστε.
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Για την ALERT
τζι αφού ετελειώσαν τα μικρά μεγάλα προσωπικά θέματα, μπαίνουν στην άκρη, γιατί θέλω να μιλήσω λλίον για την ALERT, τζι εγώ. Γιατί νιώθω βασικά πως αν δεν μιλούμεν τζι εμείς για την ALERT, ξίαστην την κουβένταν.
Στη συνάντηση της προηγούμενης εφτομάδας στη Φανερωμένην ήμουν τζι εγώ. Εγώ ανακατωμένη πολλά στην οργάνωσην τούτην εν είμαι, τα πλάσματα που εν μέσα εν τα ξέρω, αλλά θέλω όσον μπορώ να βοηθώ.Να πω την αλήθκειαν μου επαραξενεύτηκα με τη συζήτηση που έγινεν. Το τελευταίον πράμαν που επερίμενα ήταν μιαν συζήτησην τύπου "Τι εκάμαμεν λάθος". Τέλοσπάντων, πιστεύκω ότι η Alert κανέναν λάθος εν κάμνει, τζι αν το θέμαν των 10 αστυνομικών επόκατσεν έννεν η Alert που φταίει, αλλά μάλλον η διαδικασία. Που πιστεύκω επίτηδες γίνεται όπως γίνεται. Που αναβολήν σε αναβολήν για να ξιάσει ο κόσμος.
έφτασα σε τζείνον το σημείον που λαλώ ότι εν καλλύττεροι οι αστυνομικοί που δέρνουν παρά οι δικαστές τζι οι νομικοί που εκάμαν μιαν τέθκοιαν υπόθεσην έναν θέμαν στην αντζέντα, ανάμεσα στα πολλά, στυγνά, ψυχρά. Αν μη τι άλλον το ξύλον επροκάλεσεν έναν συναίσθημαν, μια συναισθηματική αντίδραση, η γραφειοκρατία εν προκαλεί τίποτε. πάει αργά αργά τζαι το σύστημαν εξοικειώνεται, εν εντιδρά.
Όσον το σκέφτουμαι, τόσον παραπάνω σιουρεύκουμαι. Το βασικότερο πρόβλημα στην υπόθεσην δεν είναι η χρήση βίας από την αστυνομία, αλλά η αντιμετώπιση της που το κράτος το ίδιον. Βλέπεις για έναν άνθρωπο με εξουσία, έννεν δύσκολον να περάσει στην κατάχρηση, οι γραμμές εν λεπτές, τζαι τούτοι οι δέκα έννεν τέρατα. Μπορεί να συμβεί κάτι τέθκοιο τέλοσπάντων. Το θέμαν εν η πολιτεία τι κάμνει; μια πολιτεία που ενδιαφέρεται τάχα για τον πολίτη. Μήπως δεν θα εντρέπετουν ένας Αρχηγός Αστυνομίας να γίνουνται τέθκοια πράματα στο σώμα που διευθύνει; μήπως δε θα εντρέπετουν ένας πρόεδρος της δημοκρατίας να συμβαίνουν κάτι τέθκοια στη χώρα του τζαι να φκαίνει να διακηρύττει το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο; Προφανώς το επίπεδον ντροπής διαφέρει που άνθρωπο σε άνθρωπο. Τζαι στες θέσεις εξουσίας βρίσκεις κατά βάσην ανθρώπους ποθκιάντραπους. Απορώ αν μπορούμεν να μηνύσουμεν το κράτος για αδιαφορία. Αν εμπορούσαμεν θα το έκαμνα.
Όπως τζαι να έσιει, η Alert τίποτε εν κάμνει λάθος, αντιθέτως προσπαθά, όσον μπορεί. Τζαι ξέρετε κάτι; Έν έχουν σπόνσορες την Τράπεζαν Κύπρου τζαι το Σούπερ FM να γεμώσουν τη Κύπρον στιλιζαρισμένες αφίσες σε ούλλους τους τοίχους, σε ούλλα τα φώτα σαν την Άννα Βίσση. Πρέπει τζαι εμείς να είμαστεν λλίον όξυπνοι. Ας μεν καρτερούμεν να μας φέρουν το φαίν ομπρός μας τζαι να μας το μασήσουν τζιόλις.
Εν γελοίον να πρέπει να πιάσουμεν έναν-έναν τους φοιτητές του Πανεπιστημίου να τους πούμεν για την Alert τζαι να τους πείσουμεν τζιόλας να δώκουν παρόν, να τους πούμεν γιατί εννά έπρεπεν να τους κόφτει. Εν τραγικόν. Όι επειδή βαρκούμαστεν να το κάμουμεν, αλλά γιατί, μες το νου μου τουλάχιστον, ένας νέος άνθρωπος μπορεί να τα σκεφτεί τζαι που μόνος του τούτα. Κανονικά εν θα έπρεπεν να χρειάζεται τόσον κούντημαν.
Τζαι ξέρεις ποιον εν το πιο τραγικόν; πως ούτε με το κούντημαν εν συγκινείται κανένας. Που ούλλους τους φοιτητές που εμίλησα για την Alert, τζείνος που έδειξεν πιο πολλύν ενδιαφέρον τζαι ο πιο πρόθυμος να συμμετάσχει σε διαδηλώσεις ή οτιδήποτε ήταν ένας ξένος ερασμικός φοιτητής. Συγχαρητήρια ακόμα μια φορά στους φοιτητές μας. Κερδίζουν όλους τους πόντους της πιλόττας, αλλά κανέναν στην καρδιά μου.
Τέλοσπάντων, το πρόβλημαν έννεν της Alert, αλλά του λαού, τζαι του συστήματος, που όπως αναμένετο, κάμνει ότι περνά που το σιέριν του να κουκουλώσει την υπόθεσην, να τη βάλει κάτω κάτω στη στοίβα, να ξεχαστεί, τζαι τζιαμέ που ο κόσμος, ακόμα τζαι τζείνοι οι 50 που ενδιαφέρουνται, βαρεθεί, να περάσουν μιαν ωραιότατην αθώωσην, έναν ωραιότατον πιαίννετε σπίτι σας τζαι λυπούμαστεν που σας ταλαιπωρήσαμε κύριοι αστυνομικοί.
Τζαι τούτον πιστεύκω πρέπει η Alert, ούλλοι μας να δούμε, πως αντιδρούμεν στο κουκούλωμαν, όι τόσον στο ξύλον. Τι εννά κάμουμεν τζαι πως σταματούμεν τούτην τη διαδικασίαν; Εγώ ως μπλοκκερ μπορώ να συνεχίσω να γράφω πόστ για τους δέκα αστυνομικούς δέκα χρόνια ακόμα τζαι να τα θκιαβάζουν τζαι να θυμούνται οι δέκα (το πολύν) αναγνώστες μου. Τι πετυχαίνουμεν; Πετυχαίνουμε κάτι;
Στη συνάντηση της προηγούμενης εφτομάδας στη Φανερωμένην ήμουν τζι εγώ. Εγώ ανακατωμένη πολλά στην οργάνωσην τούτην εν είμαι, τα πλάσματα που εν μέσα εν τα ξέρω, αλλά θέλω όσον μπορώ να βοηθώ.Να πω την αλήθκειαν μου επαραξενεύτηκα με τη συζήτηση που έγινεν. Το τελευταίον πράμαν που επερίμενα ήταν μιαν συζήτησην τύπου "Τι εκάμαμεν λάθος". Τέλοσπάντων, πιστεύκω ότι η Alert κανέναν λάθος εν κάμνει, τζι αν το θέμαν των 10 αστυνομικών επόκατσεν έννεν η Alert που φταίει, αλλά μάλλον η διαδικασία. Που πιστεύκω επίτηδες γίνεται όπως γίνεται. Που αναβολήν σε αναβολήν για να ξιάσει ο κόσμος.
έφτασα σε τζείνον το σημείον που λαλώ ότι εν καλλύττεροι οι αστυνομικοί που δέρνουν παρά οι δικαστές τζι οι νομικοί που εκάμαν μιαν τέθκοιαν υπόθεσην έναν θέμαν στην αντζέντα, ανάμεσα στα πολλά, στυγνά, ψυχρά. Αν μη τι άλλον το ξύλον επροκάλεσεν έναν συναίσθημαν, μια συναισθηματική αντίδραση, η γραφειοκρατία εν προκαλεί τίποτε. πάει αργά αργά τζαι το σύστημαν εξοικειώνεται, εν εντιδρά.
Όσον το σκέφτουμαι, τόσον παραπάνω σιουρεύκουμαι. Το βασικότερο πρόβλημα στην υπόθεσην δεν είναι η χρήση βίας από την αστυνομία, αλλά η αντιμετώπιση της που το κράτος το ίδιον. Βλέπεις για έναν άνθρωπο με εξουσία, έννεν δύσκολον να περάσει στην κατάχρηση, οι γραμμές εν λεπτές, τζαι τούτοι οι δέκα έννεν τέρατα. Μπορεί να συμβεί κάτι τέθκοιο τέλοσπάντων. Το θέμαν εν η πολιτεία τι κάμνει; μια πολιτεία που ενδιαφέρεται τάχα για τον πολίτη. Μήπως δεν θα εντρέπετουν ένας Αρχηγός Αστυνομίας να γίνουνται τέθκοια πράματα στο σώμα που διευθύνει; μήπως δε θα εντρέπετουν ένας πρόεδρος της δημοκρατίας να συμβαίνουν κάτι τέθκοια στη χώρα του τζαι να φκαίνει να διακηρύττει το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο; Προφανώς το επίπεδον ντροπής διαφέρει που άνθρωπο σε άνθρωπο. Τζαι στες θέσεις εξουσίας βρίσκεις κατά βάσην ανθρώπους ποθκιάντραπους. Απορώ αν μπορούμεν να μηνύσουμεν το κράτος για αδιαφορία. Αν εμπορούσαμεν θα το έκαμνα.
Όπως τζαι να έσιει, η Alert τίποτε εν κάμνει λάθος, αντιθέτως προσπαθά, όσον μπορεί. Τζαι ξέρετε κάτι; Έν έχουν σπόνσορες την Τράπεζαν Κύπρου τζαι το Σούπερ FM να γεμώσουν τη Κύπρον στιλιζαρισμένες αφίσες σε ούλλους τους τοίχους, σε ούλλα τα φώτα σαν την Άννα Βίσση. Πρέπει τζαι εμείς να είμαστεν λλίον όξυπνοι. Ας μεν καρτερούμεν να μας φέρουν το φαίν ομπρός μας τζαι να μας το μασήσουν τζιόλις.
Εν γελοίον να πρέπει να πιάσουμεν έναν-έναν τους φοιτητές του Πανεπιστημίου να τους πούμεν για την Alert τζαι να τους πείσουμεν τζιόλας να δώκουν παρόν, να τους πούμεν γιατί εννά έπρεπεν να τους κόφτει. Εν τραγικόν. Όι επειδή βαρκούμαστεν να το κάμουμεν, αλλά γιατί, μες το νου μου τουλάχιστον, ένας νέος άνθρωπος μπορεί να τα σκεφτεί τζαι που μόνος του τούτα. Κανονικά εν θα έπρεπεν να χρειάζεται τόσον κούντημαν.
Τζαι ξέρεις ποιον εν το πιο τραγικόν; πως ούτε με το κούντημαν εν συγκινείται κανένας. Που ούλλους τους φοιτητές που εμίλησα για την Alert, τζείνος που έδειξεν πιο πολλύν ενδιαφέρον τζαι ο πιο πρόθυμος να συμμετάσχει σε διαδηλώσεις ή οτιδήποτε ήταν ένας ξένος ερασμικός φοιτητής. Συγχαρητήρια ακόμα μια φορά στους φοιτητές μας. Κερδίζουν όλους τους πόντους της πιλόττας, αλλά κανέναν στην καρδιά μου.
Τέλοσπάντων, το πρόβλημαν έννεν της Alert, αλλά του λαού, τζαι του συστήματος, που όπως αναμένετο, κάμνει ότι περνά που το σιέριν του να κουκουλώσει την υπόθεσην, να τη βάλει κάτω κάτω στη στοίβα, να ξεχαστεί, τζαι τζιαμέ που ο κόσμος, ακόμα τζαι τζείνοι οι 50 που ενδιαφέρουνται, βαρεθεί, να περάσουν μιαν ωραιότατην αθώωσην, έναν ωραιότατον πιαίννετε σπίτι σας τζαι λυπούμαστεν που σας ταλαιπωρήσαμε κύριοι αστυνομικοί.
Τζαι τούτον πιστεύκω πρέπει η Alert, ούλλοι μας να δούμε, πως αντιδρούμεν στο κουκούλωμαν, όι τόσον στο ξύλον. Τι εννά κάμουμεν τζαι πως σταματούμεν τούτην τη διαδικασίαν; Εγώ ως μπλοκκερ μπορώ να συνεχίσω να γράφω πόστ για τους δέκα αστυνομικούς δέκα χρόνια ακόμα τζαι να τα θκιαβάζουν τζαι να θυμούνται οι δέκα (το πολύν) αναγνώστες μου. Τι πετυχαίνουμεν; Πετυχαίνουμε κάτι;
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Ride to the moon (Στη Μόσχα, αδελφές μου στη Μόσχα)
Τζαι μετά που μέρες που βασανίζουμαι, ιδού τα αποκαλυπτήρια, για να καταλάβετε τζι εσείς τι εσημαίναν τα προηγούμενα πόστ.
Καταρχήν ευχαριστώ όλους πραγματικά που εβοηθήσετε, εκάμετε ότι εμπόρετε δηλαδή να βοηθήσετε στη λήψη αποφάσεων. Χρειάζομαι όντως έναν στρατόν που μπλόκκερς για να πάρω μιαν απόφασην.
Λοιπόν, που λαλείτε, η Μαρία έθεσεν το πολλά καλά στο σχόλιον της το δίλημμαν ήταν όντως το φεγγάριν vs τα κουπέπια με το κολοκάσιν. Τζαι μεν γελάτε γιατί το κολοκάσιν με τα κουπέπια είναι ένα λαχταριστό φαί, το αγαπημένον μου μαζί με τους κιοφτέδες. έτσι το θέμαν εν σοβαρόν.
Όσο για το φεγγάρι, καμία υπερβολή. Η Μαρία εν είσιεν ποιητικόν οίστρον.
Όντως.
Επειδή κανένας κυπραίος άντρας εν εδεήθηκεν ποττέ να μου φέρει τον ουρανόν με τ' άστρα, αποφάσισα να ξενιτευτώ τζαι να έβρω έναν που να μπόρει ρε παιδί μου. Γιατί μεν νομίζετε θέλει τζι ο αστροναύτης τον ψυχολόγον του. Τζαι αφού μπορώ να είμαι εγώ ο επιστήμονας που θα κάμει ψυχολογίαν του διαστήματος, γιατί να μεν το επιδιώξω;
Έτσι έκαμα αίτησην. Σε τζείνον το πανεπιστήμιον στο Βέλγιο που στέλνει έναν ψυχολόγον ερευνητήν κάθε τρεις τζαι λλίον να πάει να βρίσκει τους αστροναύτες τζαι να κάμνει αξιολόγησην της συναισθηματικής τους κατάστασης. Όι μεν ανησυχείτε εν θα παέννω στο διάστημαν να βρίσκω τους αστροναύτες, αλλά στη γη, τζαι συγκεκριμένα στη Μόσχα, στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα (Να σας παίξω λίγο;).
Τωρά ξέρω τι λαλείτε που μέσα σας καλά εν τέλεια πελλή τούτη η Ερυκίνη, ανάμεσα στους αστροναύτες τζαι στα κουπέπια, σκέφτεται τα κουπέπια; Να είσαστεν λλίον επιεικής παρακαλώ, τζαι να μεν βιαστείτε να με κρίνετε που το σκέφτηκα διπλά τριπλά τζαι τρίδιπλα. Τζαι που τελικά απέρριψα τους αστροναύτες. Γιατί δεν ξέρετε όλες τις λεπτομέρειες.
Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη υπάρχει τζαι σκοτεινή πλευρά στο φεγγάρι, the dark side of the moon που λαλούσιν. Τζαι το dark side of the moon φίλε μου μπορώ να σας το περιγράψω με μια μόνο λέξη, μαθηματικά. Πολλύν μαθηματικόν, αλά πολλύν. Τζαι πολλύν modeling (όι τζείνον που πάεις πάνω κάτω στην πασαρέλλαν, αλλά τζείνον που γράφεις εξισώσεις σε πρόγραμμαν τζαι ξέρω γω τι). Ξέρω τι εννά πεις. Σιέσισσα, εφοήθηκεν λλίους αριθμούς. Φίλε τζαι εσύ εννά εφοάσουν εάν είσιες να κάμεις μαθηματικά που το Λύκειον (τζαι στο Λύκειο να σου έκαμνεν τρία χρόνια μάθημα ένας καθηγητής με το παρατσούκλιν Πάολο, από παλιά βραζιλιάνικη τηλενουβέλα το παρατσούκλι, που αντί να κάμνει μάθημα ετζοιμάτουν πάνω στην έδραν).
Να' μαι ειλικρινής εν επολλοβοήθηκα τα μαθηματικά, ότι εν θα τα καταφέρω, είμαι σπιριθκιά αφτούμενη λαλεί ο Πατέρας, πιάννω τα γλίορα με λλία λόγια. Το θέμαν εν " Θέλω να περάσω τα υπόλοιπα 4 χρόνια της ζωής μου κάμνοντας έναν διδακτορικόν με έτσι περιεχόμενον;". Τζαι η απάντηση εν όι, εν γουστάρω τα μαθηματικά τζαι τα μοντέλα τζαι την στατιστικήν για προχωρημένους. Τζι αν θα το έκαμνα εννά το έκαμνα απλά τζαι μόνον για να αποδείξω στον εαυτόν μου ότι μπόρω, για την πρόκλησην με λλία λόγια. Αλλά που την άλλην, οι αστροναύτες; το διδακτορικόν; το βέλγιον; η ζωή; η ευκαιρία; να το αφήκω να πάει;
Τζαι η απάντηση ήρτεν που το πανεπιστήμιον το ίδιον. Εν ξέρω πόσοι φοιτητές γίνουνται δεκτοί σε πιο πολλές θέσεις που τζείνες που εκάμαν αίτησην, αλλά επειδή εγώ είμαι τζαι γαμώ τες φοιτήτριες (τζαι κούκλα τζαι έξυπνη εν ξέρω αν σας το είπα), επροσφέραν μου τζι άλλην θέσην χωρίς να κάμω αίτησην. Τζαι που τους αστροναύτες στέλνουν με σε τζείνους τους τύπους που εν άρρωστοι, αλλά εν έχουν τίποτε, τζείνους με τα ψυχοσωματικά με λλία λόγια. Αστροναύτες ή άρρωστοι; Με φόβον τζαι χωρίς πάθος, να πω την αλήθκειαν μου, οι άρρωστοι.
Έτσι σε λλίον τζαιρόν τζαι για τέσσερα χρόνια θα σας γράφω πόστ που το Βέλγιον, όχι διαστημικά δυστυχώς ή ευτυχώς, αλλά σκέτα βελγικά.
Εν ξέρω αν επήρα τη σωστήν απόφασην.
Κατακρίβειαν τωρά που σας το περιγράφω, φαίνεται μου τόσον εντυπωσιακόν τζαι ουάου τζαι μοναδικόν τζαι γαμάτον τούτον με τους αστροναύτες, που σαννα τζαι μετανοιώνω που έκατσα τζαι έκαμα λίσταν με υπέρ τζαι κατά τζαι αποφάσισα με τη λογική μου.
Λαλείς να προλαβαίνω να αλλάξω γνώμην; Εννά φανώ πολλά σαντανωμένη άμαν τους πω σε διάστημαν μισής ώρας ότι εμετάνωσα;
ΥΓ: προς όλους τους γνωστούς μου, μεν αναρωτηθείτε "γιατί εν μας το είπε". Δεν είπα τίποτα σε κανέναν για τη θέση, εσκόπευκα να σας το ανακοινώσω που κοντά μόλις είχα απάντησην, αλλά όι πιο πριν. Τζαι ελπίζω να μεν θιχτεί κανένας. Σκεφτείτε μόνον ότι ούτε οι γονιοί μου εν το ξέραν. Ακόμα δηλαδή εν ξέρουν ότι εδέχτηκα τη θέση. Εννά τους το ανακοινώσω σιγά σιγά γιατί εν τζαι σε ηλικίαν για καρδιακά, εγκεφαλικά τζαι τέθκοια, μεν έχουμεν δράματα. Το παραϊατρικό προσωπικό να ετοιμάζεται παρακαλώ.
Καταρχήν ευχαριστώ όλους πραγματικά που εβοηθήσετε, εκάμετε ότι εμπόρετε δηλαδή να βοηθήσετε στη λήψη αποφάσεων. Χρειάζομαι όντως έναν στρατόν που μπλόκκερς για να πάρω μιαν απόφασην.
Λοιπόν, που λαλείτε, η Μαρία έθεσεν το πολλά καλά στο σχόλιον της το δίλημμαν ήταν όντως το φεγγάριν vs τα κουπέπια με το κολοκάσιν. Τζαι μεν γελάτε γιατί το κολοκάσιν με τα κουπέπια είναι ένα λαχταριστό φαί, το αγαπημένον μου μαζί με τους κιοφτέδες. έτσι το θέμαν εν σοβαρόν.
Όσο για το φεγγάρι, καμία υπερβολή. Η Μαρία εν είσιεν ποιητικόν οίστρον.
Όντως.
Επειδή κανένας κυπραίος άντρας εν εδεήθηκεν ποττέ να μου φέρει τον ουρανόν με τ' άστρα, αποφάσισα να ξενιτευτώ τζαι να έβρω έναν που να μπόρει ρε παιδί μου. Γιατί μεν νομίζετε θέλει τζι ο αστροναύτης τον ψυχολόγον του. Τζαι αφού μπορώ να είμαι εγώ ο επιστήμονας που θα κάμει ψυχολογίαν του διαστήματος, γιατί να μεν το επιδιώξω;
Έτσι έκαμα αίτησην. Σε τζείνον το πανεπιστήμιον στο Βέλγιο που στέλνει έναν ψυχολόγον ερευνητήν κάθε τρεις τζαι λλίον να πάει να βρίσκει τους αστροναύτες τζαι να κάμνει αξιολόγησην της συναισθηματικής τους κατάστασης. Όι μεν ανησυχείτε εν θα παέννω στο διάστημαν να βρίσκω τους αστροναύτες, αλλά στη γη, τζαι συγκεκριμένα στη Μόσχα, στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα (Να σας παίξω λίγο;).
Τωρά ξέρω τι λαλείτε που μέσα σας καλά εν τέλεια πελλή τούτη η Ερυκίνη, ανάμεσα στους αστροναύτες τζαι στα κουπέπια, σκέφτεται τα κουπέπια; Να είσαστεν λλίον επιεικής παρακαλώ, τζαι να μεν βιαστείτε να με κρίνετε που το σκέφτηκα διπλά τριπλά τζαι τρίδιπλα. Τζαι που τελικά απέρριψα τους αστροναύτες. Γιατί δεν ξέρετε όλες τις λεπτομέρειες.
Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη υπάρχει τζαι σκοτεινή πλευρά στο φεγγάρι, the dark side of the moon που λαλούσιν. Τζαι το dark side of the moon φίλε μου μπορώ να σας το περιγράψω με μια μόνο λέξη, μαθηματικά. Πολλύν μαθηματικόν, αλά πολλύν. Τζαι πολλύν modeling (όι τζείνον που πάεις πάνω κάτω στην πασαρέλλαν, αλλά τζείνον που γράφεις εξισώσεις σε πρόγραμμαν τζαι ξέρω γω τι). Ξέρω τι εννά πεις. Σιέσισσα, εφοήθηκεν λλίους αριθμούς. Φίλε τζαι εσύ εννά εφοάσουν εάν είσιες να κάμεις μαθηματικά που το Λύκειον (τζαι στο Λύκειο να σου έκαμνεν τρία χρόνια μάθημα ένας καθηγητής με το παρατσούκλιν Πάολο, από παλιά βραζιλιάνικη τηλενουβέλα το παρατσούκλι, που αντί να κάμνει μάθημα ετζοιμάτουν πάνω στην έδραν).
Να' μαι ειλικρινής εν επολλοβοήθηκα τα μαθηματικά, ότι εν θα τα καταφέρω, είμαι σπιριθκιά αφτούμενη λαλεί ο Πατέρας, πιάννω τα γλίορα με λλία λόγια. Το θέμαν εν " Θέλω να περάσω τα υπόλοιπα 4 χρόνια της ζωής μου κάμνοντας έναν διδακτορικόν με έτσι περιεχόμενον;". Τζαι η απάντηση εν όι, εν γουστάρω τα μαθηματικά τζαι τα μοντέλα τζαι την στατιστικήν για προχωρημένους. Τζι αν θα το έκαμνα εννά το έκαμνα απλά τζαι μόνον για να αποδείξω στον εαυτόν μου ότι μπόρω, για την πρόκλησην με λλία λόγια. Αλλά που την άλλην, οι αστροναύτες; το διδακτορικόν; το βέλγιον; η ζωή; η ευκαιρία; να το αφήκω να πάει;
Τζαι η απάντηση ήρτεν που το πανεπιστήμιον το ίδιον. Εν ξέρω πόσοι φοιτητές γίνουνται δεκτοί σε πιο πολλές θέσεις που τζείνες που εκάμαν αίτησην, αλλά επειδή εγώ είμαι τζαι γαμώ τες φοιτήτριες (τζαι κούκλα τζαι έξυπνη εν ξέρω αν σας το είπα), επροσφέραν μου τζι άλλην θέσην χωρίς να κάμω αίτησην. Τζαι που τους αστροναύτες στέλνουν με σε τζείνους τους τύπους που εν άρρωστοι, αλλά εν έχουν τίποτε, τζείνους με τα ψυχοσωματικά με λλία λόγια. Αστροναύτες ή άρρωστοι; Με φόβον τζαι χωρίς πάθος, να πω την αλήθκειαν μου, οι άρρωστοι.
Έτσι σε λλίον τζαιρόν τζαι για τέσσερα χρόνια θα σας γράφω πόστ που το Βέλγιον, όχι διαστημικά δυστυχώς ή ευτυχώς, αλλά σκέτα βελγικά.
Εν ξέρω αν επήρα τη σωστήν απόφασην.
Κατακρίβειαν τωρά που σας το περιγράφω, φαίνεται μου τόσον εντυπωσιακόν τζαι ουάου τζαι μοναδικόν τζαι γαμάτον τούτον με τους αστροναύτες, που σαννα τζαι μετανοιώνω που έκατσα τζαι έκαμα λίσταν με υπέρ τζαι κατά τζαι αποφάσισα με τη λογική μου.
Λαλείς να προλαβαίνω να αλλάξω γνώμην; Εννά φανώ πολλά σαντανωμένη άμαν τους πω σε διάστημαν μισής ώρας ότι εμετάνωσα;
ΥΓ: προς όλους τους γνωστούς μου, μεν αναρωτηθείτε "γιατί εν μας το είπε". Δεν είπα τίποτα σε κανέναν για τη θέση, εσκόπευκα να σας το ανακοινώσω που κοντά μόλις είχα απάντησην, αλλά όι πιο πριν. Τζαι ελπίζω να μεν θιχτεί κανένας. Σκεφτείτε μόνον ότι ούτε οι γονιοί μου εν το ξέραν. Ακόμα δηλαδή εν ξέρουν ότι εδέχτηκα τη θέση. Εννά τους το ανακοινώσω σιγά σιγά γιατί εν τζαι σε ηλικίαν για καρδιακά, εγκεφαλικά τζαι τέθκοια, μεν έχουμεν δράματα. Το παραϊατρικό προσωπικό να ετοιμάζεται παρακαλώ.
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Βοήθεια?
(Άλλαξα γνώμην 4-5 φορές για το αν πρέπει ή όι να το δημοσιεύσω τούτον το πόστ, επιάσαν με οι αντροπάες φαίνεται. Μάλλον ντρέπουμαι να φκάλλω προς τα έξω τούτα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου που εν πολλογουστάρω, αλλά δε βεριέσαι, που εσάς εννά χωστώ;)
Το ερωτηματικόν εν επειδή εν ξέρω αν όντως χρειάζουμαι βοήθεια, τζαι αν χρειάζουμαι βοήθεια, που φαίνεται ότι χρειάζουμαι, τι είδους βοήθειαν χρειάζουμαι, μιαν φιλικήν κουβένταν/συμβουλήν ή βοήθεια που κανέναν ειδικό;
Τα τελευταία 3-4 χρόνια της ζωής μου, μπορεί τζαι παραπάνω ετοιμάζουμαι για μια φυγή. Τη δική μου. Αποφεύγω συνειδητά ότι μπορεί να με κρατήσει δαμέ με την σκέψην ότι κάποτε εννά φύω (ίσως τζαι που έναν ένστικτο ελευθερίας, μη-δέσμευσης που τίποτε). Τζι άμαν έρκεται τζείνη η ώρα.... κολώνω;;;
Ουφ.
Πότε ξέρεις ότι επήρες τη σωστήν απόφασην για τη ζωή σου; Ποττέ εννά μου πεις. Για να ξέρεις με βεβαιότητα ότι επήρες τη σωστήν απόφασην θα έπρεπεν με κάποιον μαγικόν τρόπον να μπορείς να βιώσεις όλες τις πιθανές εναλλάκτικές τζαι να θκιαλέξεις την καλλύττερην. Έννεν; Αφού εν μπορείς να κάμεις κάτι τέθκοιον υποθέτω απλά προχωράς ρισκάροντας έννεν;
Ρισκάροντας αν θα σου φκεί σε καλό, αν θα' σαι ευτυχισμένος, αν θα σου αρέσκει, αν θα τα φκάλεις πέρα, αν όντως θέλεις κάτι τέθκοιον. Πολλά ΑΝ γενικώς, τζαι με τα ΑΝ εν εφυτρώσαν τζαι πολλά πράματα.
Εν ξέρω τι θέλω ακριβώς. Να' ρτει κάποιος τζαι να πάρει που πάνω μου την ευθύνην της επιλογής τζαι να μου πει τι να κάμω. Να είμαι ως δια μαγείας πιο θαρραλέα. Να εν μιαν φοράν τα πράματα μες το νου μου ξεκάθαρα. Κυρίως τούτον. Να μπορώ να πω "Ναι, θέλω να κάμω τούτον το πράμαν" ή "Όι έν θελω να το κάμω", εν έσιει τζαι τόσην πολλήν σημασίαν ποιον που τα θκυό, φτάνει να είμαι σίουρη για το τι θέλω.
Πόσον δύσκολον πράμαν ολάν εν τούτον; Το να ξέρεις τι θέλεις. Ε, εγώ εν ξέρω. Τζαι ακόμα σιηρόττερα εν ξέρω πως να ανακαλύψω τι πραγματικά θέλω. Τι σκατά εμάθαινα τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια εν εκατάλαβα.
Που την άλλην όπως λαλεί τζι η μάνα μου "Δως του πελλού αγγούριν να σου πεί "Εν ζαβόν"". Λαϊκή σοφία, λαλεί σου ο άλλος.
Μήπως να πιάω το αγγούριν τζαι να σιωπήσω; (το αγγούριν χρησιμοποιείται εντελώς μεταφορικά χάρην συνδέσεως με τη σοφή λαϊκή παροιμία, μην πάει ο νους σας σε τίποτε πονηρόν. Ευχαριστώ.)
Το ερωτηματικόν εν επειδή εν ξέρω αν όντως χρειάζουμαι βοήθεια, τζαι αν χρειάζουμαι βοήθεια, που φαίνεται ότι χρειάζουμαι, τι είδους βοήθειαν χρειάζουμαι, μιαν φιλικήν κουβένταν/συμβουλήν ή βοήθεια που κανέναν ειδικό;
Τα τελευταία 3-4 χρόνια της ζωής μου, μπορεί τζαι παραπάνω ετοιμάζουμαι για μια φυγή. Τη δική μου. Αποφεύγω συνειδητά ότι μπορεί να με κρατήσει δαμέ με την σκέψην ότι κάποτε εννά φύω (ίσως τζαι που έναν ένστικτο ελευθερίας, μη-δέσμευσης που τίποτε). Τζι άμαν έρκεται τζείνη η ώρα.... κολώνω;;;
Ουφ.
Πότε ξέρεις ότι επήρες τη σωστήν απόφασην για τη ζωή σου; Ποττέ εννά μου πεις. Για να ξέρεις με βεβαιότητα ότι επήρες τη σωστήν απόφασην θα έπρεπεν με κάποιον μαγικόν τρόπον να μπορείς να βιώσεις όλες τις πιθανές εναλλάκτικές τζαι να θκιαλέξεις την καλλύττερην. Έννεν; Αφού εν μπορείς να κάμεις κάτι τέθκοιον υποθέτω απλά προχωράς ρισκάροντας έννεν;
Ρισκάροντας αν θα σου φκεί σε καλό, αν θα' σαι ευτυχισμένος, αν θα σου αρέσκει, αν θα τα φκάλεις πέρα, αν όντως θέλεις κάτι τέθκοιον. Πολλά ΑΝ γενικώς, τζαι με τα ΑΝ εν εφυτρώσαν τζαι πολλά πράματα.
Εν ξέρω τι θέλω ακριβώς. Να' ρτει κάποιος τζαι να πάρει που πάνω μου την ευθύνην της επιλογής τζαι να μου πει τι να κάμω. Να είμαι ως δια μαγείας πιο θαρραλέα. Να εν μιαν φοράν τα πράματα μες το νου μου ξεκάθαρα. Κυρίως τούτον. Να μπορώ να πω "Ναι, θέλω να κάμω τούτον το πράμαν" ή "Όι έν θελω να το κάμω", εν έσιει τζαι τόσην πολλήν σημασίαν ποιον που τα θκυό, φτάνει να είμαι σίουρη για το τι θέλω.
Πόσον δύσκολον πράμαν ολάν εν τούτον; Το να ξέρεις τι θέλεις. Ε, εγώ εν ξέρω. Τζαι ακόμα σιηρόττερα εν ξέρω πως να ανακαλύψω τι πραγματικά θέλω. Τι σκατά εμάθαινα τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια εν εκατάλαβα.
Που την άλλην όπως λαλεί τζι η μάνα μου "Δως του πελλού αγγούριν να σου πεί "Εν ζαβόν"". Λαϊκή σοφία, λαλεί σου ο άλλος.
Μήπως να πιάω το αγγούριν τζαι να σιωπήσω; (το αγγούριν χρησιμοποιείται εντελώς μεταφορικά χάρην συνδέσεως με τη σοφή λαϊκή παροιμία, μην πάει ο νους σας σε τίποτε πονηρόν. Ευχαριστώ.)
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
.....
Ποττέ εν μου αρέσκαν τα ξαφνικά πράματα.
Το ξαφνικόν έχω το συνδεδεμένον με αρνητικά πράματα.
Ξαφνικά εν τα δυστυχήματα, τα εγκεφαλικά τζαι τα καρδιακά επεισόδια.
Εν λαλούμεν τούτος επέθανεν ξαφνικά, στα καλά του καθουμένου;
Ξέρετε πολλά ξαφνικά που εν θετικά;
Πράματα τζαι ξαφνικά τζαι θετικά εν λλίον σπάνιον πράμαν. Όπως το να κερδίσεις το Λόττο τζαι να γινείς εκατομμυριούχος.... (που άτε να σου τύχει έτσι πράμαν, ειδικά εάν δεν παίζεις καν Λόττο)
Τζαι τα ξαφνικά πράματα, θετικά ή αρνητικά, απαιτούν να κάμεις πράματα, όπως το να δράσεις άμεσα, παρομητικά ίσως, τέλοσπάντων χωρίς να σκεφτείς κατά μέσο όσο 675.863 φορές πριν να αποφασίσεις τι να κάμεις.
Τζαι απαιτούν τζαι λλίον θάρρος τζαι λλιην τόλμη (όι απλά γοητείαν).
Τζαι εγώ τούτα ούλλα εν τα έχω (έχω τη γοητεία λαλούσιν). Γι' αυτό ζορίζουμαι.
Εντάξει;
Τζαι ναι είμαι ανώμαλος άνθρωπος. Μεν καρτεράτε αναμενόμενες, κοντά στον μέσον όρον αντιδράσεις.
Εντάξει;
ΥΓ1: Ξέρω ότι τίποτε που τούτα ούλλα εν κάμνει νόημαν προς το παρόν. Όταν και ΑΝ έρτει η ώρα εννά σας εξηγήσω. Μπορείτε αμα θέλετε να με αγνοήσετε σήμερα.
ΥΓ2: Προς τους γνωστούς μου. Αν με δείτε μεν με ρωτήσετε τι εννοώ. Εννά με φέρετε σε δύσκολη θέση. Ευχαριστώ.
Το ξαφνικόν έχω το συνδεδεμένον με αρνητικά πράματα.
Ξαφνικά εν τα δυστυχήματα, τα εγκεφαλικά τζαι τα καρδιακά επεισόδια.
Εν λαλούμεν τούτος επέθανεν ξαφνικά, στα καλά του καθουμένου;
Ξέρετε πολλά ξαφνικά που εν θετικά;
Πράματα τζαι ξαφνικά τζαι θετικά εν λλίον σπάνιον πράμαν. Όπως το να κερδίσεις το Λόττο τζαι να γινείς εκατομμυριούχος.... (που άτε να σου τύχει έτσι πράμαν, ειδικά εάν δεν παίζεις καν Λόττο)
Τζαι τα ξαφνικά πράματα, θετικά ή αρνητικά, απαιτούν να κάμεις πράματα, όπως το να δράσεις άμεσα, παρομητικά ίσως, τέλοσπάντων χωρίς να σκεφτείς κατά μέσο όσο 675.863 φορές πριν να αποφασίσεις τι να κάμεις.
Τζαι απαιτούν τζαι λλίον θάρρος τζαι λλιην τόλμη (όι απλά γοητείαν).
Τζαι εγώ τούτα ούλλα εν τα έχω (έχω τη γοητεία λαλούσιν). Γι' αυτό ζορίζουμαι.
Εντάξει;
Τζαι ναι είμαι ανώμαλος άνθρωπος. Μεν καρτεράτε αναμενόμενες, κοντά στον μέσον όρον αντιδράσεις.
Εντάξει;
ΥΓ1: Ξέρω ότι τίποτε που τούτα ούλλα εν κάμνει νόημαν προς το παρόν. Όταν και ΑΝ έρτει η ώρα εννά σας εξηγήσω. Μπορείτε αμα θέλετε να με αγνοήσετε σήμερα.
ΥΓ2: Προς τους γνωστούς μου. Αν με δείτε μεν με ρωτήσετε τι εννοώ. Εννά με φέρετε σε δύσκολη θέση. Ευχαριστώ.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Μουσική πανδαισία
Προσοχή: ακολουθεί ποστ για ελληνικό ποπ τραγούδι, παρακαλούνται οι μουσικά ευαίσθητοι να απομακρυνθούν από την οθόνη του υπολογιστή τους.
Αφορμή για τούτον το πόστ εστάθηκε μια συζήτηση που είχα στην καφετέρια του πανεπιστημίου (είπαμεν δουλεύκω τζιαμέ, ΕΝ είμαι φοιτήτρια πλέον.... λαλώ το με κάθε ευκαιρίαν τούτον ώσπου να το χωνέψω). Έδωκεν μου που λαλείτε έναν διαφημιστικόν ένας φίλος για τη βραδιά των ομίλων, στην οποία θα είναι καλεσμένοι έγραφε οι Μάστερ Τέμπο.
Σκέφτουμαι που μέσα μου τζαι λαλώ το τζαι πόξω μου: "μα ποιοι εν τούτοι;". Όσοι ήταν τζιαμέ θορούν με λλίον παράξενα.
-Μα εν τους ξέρεις;
- Όι έπρεπεν;
- (γέλια)
-Ε, καλά πέτε μου κανέναν τραούδιν τους μπας τζαι καταλάβω ποιοι ένι.
-Ε... εκάμαν διασκευή το "Αναθεώρησα" της Πέγκυ.
Τζαι δαμέ ξεκινώ τζαι σκέφτουμαι.
Είναι τούτον, τραούδιν να γινεί τζαι διασκευή; Όσες φορές έτυχεν να το ακούσω εσκέφτηκα μα πόσον να κατρακυλήσει η ποπ ρε παιδί μου; Μεν νομίζετε, ούτε κουλτουριάρα είμαι, ούτε ροκού, ούτε μέταλλο (δηλαδή πορωμένη με τη μέταλ). Καλά ακούω έντεχνον τζαι τζαζ, τζαι μπλουζ, τζαι νάκκον ροκ, αλλά εντάξει. έσιει τζαι το ποπ την ώραν του.
Τζαι ως άτομον που ακούει τζαι τα τραούθκια του συρμού, έχω να δηλώσω ότι μπορεί πάντα η ποπ να ήταν που στίχον πατάτα, αλλά τωρά τελευταία το κακόν επαραγίνην. Τζαι τζιαμέ που ενόμιζες ότι τα είδες ούλλα με τον συγκλονιστικό στίχο-σύνθημα "μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της γης" έρκεται τζαι το "Αναθεώρησα" της Πέγκυ (της Ζήνα ολάν) να σε αποτελειώσει.
Αν δεν ακούσετε ποττέ το τραούδιν της Πέγκυ, μεν ανησυχείτε. Παραθέτω τους στίχους πάραυτα (με μερικά δικά μου σχόλια) για να καταλάβετε τζαι που μόνοι σας (θα σας έβαλλα τζαι το βίντεο να το ακούσετε με τη μουσική, αλλά εν νομίζω να το άντεχα, εν τζαι τα δικά μου φκια λλίον ευαίσθητα).
Πώς ήρθε και σε σκέφτηκα, (στα καλά του καθουμένου)
Χθες βράδυ και ονειρεύτηκα,
Και δίχως ρούχο βρέθηκα (τιτσίρα;)
Στους δρόμους της βροχής
Θαρρείς και προσευχήθηκα,
Για ‘σενανε και ευχήθηκα
Να πάρεις ότι αρνήθηκα (τι εννοεί ο ποιητής; να πάρεις ότι αρνήθηκα...για να το αρνηθώ σημαίνει ότι εν κάτι κακό. Να πάρεις κάτι κακό, τζαι καλά να πάθεις;)
και το μισό της γης (το μισό της γης;; το μισό της γης που αρνήθηκα ίσως;)
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες (συγκλονιστικό!)
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς (το κόλπο του στιχουργού, ζήτησες, συζήτησες, αμφισβήτησες, άτσα μεγάλε!)
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα, (μπράβο ρε Πέγκυ, τούτον εν το σημείον που εκφράζει φαντάζομαι την απελευθέρωση τζαι το δυναμισμό της σύγχρονης γυναίκας. Ναι ρε εχώρισα σε, εννά σπάσω;)
αναθεώρησα
Γι' αυτό και σε τιμώρησα
αλλού να τα χρωστάς (ποια; τζαι που αλλού; της μιχαλούς; τι λαλεί ο ποιητής; εσυγχίστηκα)
Κρατώντας τα προσχήματα,
Έβαζα και στοιχήματα,
Πως όλα είναι πείσματα
Αθώα τις στιγμής (αν μη τι άλλο μια πρόταση κάμνει νόημαν)
Μα ήταν ματαιότητα
Η τόση ανευθυνότητα (ήταν ματαιότητα η ανευθυνότητα;;;)
Ν΄ αλλάζεις και ταυτότητα
κι αξία μιας τιμής
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες (εν κανεί που εν εσυζήτησες, αμφισβήτησες τζαι που πάνω)
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα,
αναθεώρησα
Γι' αυτό και σε τιμώρησα
αλλού να τα χρωστάς
(με λλία λόγια αλλού ντ' αλλού)
Και ερωτώ εσένα αγαπητέ αναγνώστη ανθρώπους που τους άρεσεν τούτον το τραούδιν τζαι είπαν "ας το κάμουμεν διασκευήν" εγώ να πάω να τους ακούσω;
ΥΓ1: Πολλά σπάνια περιπαίζω με τέθκοιον τρόπον κάτι που εδημιούργησεν κάποιος, ακόμα τζι αν εγώ προσωπικά το βρίσκω τσιόφτα, το να μιλώ έτσι προσβάλλει τζαι τζείνους που το εσκεφτήκαν τζαι τζείνους που τους αρέσκει, τζαι νιώθω λλίον άσιημα, αλλά εν μπορώ να αντισταθώ. Απολογούμαι.
ΥΓ2: μόλις ανακάλυψα τωρά στο site που το οποίον ήβρα τους στίχους ότι ο στιχουργός εν ο Μάνος Ελευθερίου!!! Να υποθέσω ότι ο άνθρωπος έσιει αίσθησην του χιούμορ; Πάντως εγώ εν το πιάννω.
Αφορμή για τούτον το πόστ εστάθηκε μια συζήτηση που είχα στην καφετέρια του πανεπιστημίου (είπαμεν δουλεύκω τζιαμέ, ΕΝ είμαι φοιτήτρια πλέον.... λαλώ το με κάθε ευκαιρίαν τούτον ώσπου να το χωνέψω). Έδωκεν μου που λαλείτε έναν διαφημιστικόν ένας φίλος για τη βραδιά των ομίλων, στην οποία θα είναι καλεσμένοι έγραφε οι Μάστερ Τέμπο.
Σκέφτουμαι που μέσα μου τζαι λαλώ το τζαι πόξω μου: "μα ποιοι εν τούτοι;". Όσοι ήταν τζιαμέ θορούν με λλίον παράξενα.
-Μα εν τους ξέρεις;
- Όι έπρεπεν;
- (γέλια)
-Ε, καλά πέτε μου κανέναν τραούδιν τους μπας τζαι καταλάβω ποιοι ένι.
-Ε... εκάμαν διασκευή το "Αναθεώρησα" της Πέγκυ.
Τζαι δαμέ ξεκινώ τζαι σκέφτουμαι.
Είναι τούτον, τραούδιν να γινεί τζαι διασκευή; Όσες φορές έτυχεν να το ακούσω εσκέφτηκα μα πόσον να κατρακυλήσει η ποπ ρε παιδί μου; Μεν νομίζετε, ούτε κουλτουριάρα είμαι, ούτε ροκού, ούτε μέταλλο (δηλαδή πορωμένη με τη μέταλ). Καλά ακούω έντεχνον τζαι τζαζ, τζαι μπλουζ, τζαι νάκκον ροκ, αλλά εντάξει. έσιει τζαι το ποπ την ώραν του.
Τζαι ως άτομον που ακούει τζαι τα τραούθκια του συρμού, έχω να δηλώσω ότι μπορεί πάντα η ποπ να ήταν που στίχον πατάτα, αλλά τωρά τελευταία το κακόν επαραγίνην. Τζαι τζιαμέ που ενόμιζες ότι τα είδες ούλλα με τον συγκλονιστικό στίχο-σύνθημα "μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της γης" έρκεται τζαι το "Αναθεώρησα" της Πέγκυ (της Ζήνα ολάν) να σε αποτελειώσει.
Αν δεν ακούσετε ποττέ το τραούδιν της Πέγκυ, μεν ανησυχείτε. Παραθέτω τους στίχους πάραυτα (με μερικά δικά μου σχόλια) για να καταλάβετε τζαι που μόνοι σας (θα σας έβαλλα τζαι το βίντεο να το ακούσετε με τη μουσική, αλλά εν νομίζω να το άντεχα, εν τζαι τα δικά μου φκια λλίον ευαίσθητα).
Πώς ήρθε και σε σκέφτηκα, (στα καλά του καθουμένου)
Χθες βράδυ και ονειρεύτηκα,
Και δίχως ρούχο βρέθηκα (τιτσίρα;)
Στους δρόμους της βροχής
Θαρρείς και προσευχήθηκα,
Για ‘σενανε και ευχήθηκα
Να πάρεις ότι αρνήθηκα (τι εννοεί ο ποιητής; να πάρεις ότι αρνήθηκα...για να το αρνηθώ σημαίνει ότι εν κάτι κακό. Να πάρεις κάτι κακό, τζαι καλά να πάθεις;)
και το μισό της γης (το μισό της γης;; το μισό της γης που αρνήθηκα ίσως;)
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες (συγκλονιστικό!)
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς (το κόλπο του στιχουργού, ζήτησες, συζήτησες, αμφισβήτησες, άτσα μεγάλε!)
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα, (μπράβο ρε Πέγκυ, τούτον εν το σημείον που εκφράζει φαντάζομαι την απελευθέρωση τζαι το δυναμισμό της σύγχρονης γυναίκας. Ναι ρε εχώρισα σε, εννά σπάσω;)
αναθεώρησα
Γι' αυτό και σε τιμώρησα
αλλού να τα χρωστάς (ποια; τζαι που αλλού; της μιχαλούς; τι λαλεί ο ποιητής; εσυγχίστηκα)
Κρατώντας τα προσχήματα,
Έβαζα και στοιχήματα,
Πως όλα είναι πείσματα
Αθώα τις στιγμής (αν μη τι άλλο μια πρόταση κάμνει νόημαν)
Μα ήταν ματαιότητα
Η τόση ανευθυνότητα (ήταν ματαιότητα η ανευθυνότητα;;;)
Ν΄ αλλάζεις και ταυτότητα
κι αξία μιας τιμής
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες (εν κανεί που εν εσυζήτησες, αμφισβήτησες τζαι που πάνω)
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα,
αναθεώρησα
Γι' αυτό και σε τιμώρησα
αλλού να τα χρωστάς
(με λλία λόγια αλλού ντ' αλλού)
Και ερωτώ εσένα αγαπητέ αναγνώστη ανθρώπους που τους άρεσεν τούτον το τραούδιν τζαι είπαν "ας το κάμουμεν διασκευήν" εγώ να πάω να τους ακούσω;
ΥΓ1: Πολλά σπάνια περιπαίζω με τέθκοιον τρόπον κάτι που εδημιούργησεν κάποιος, ακόμα τζι αν εγώ προσωπικά το βρίσκω τσιόφτα, το να μιλώ έτσι προσβάλλει τζαι τζείνους που το εσκεφτήκαν τζαι τζείνους που τους αρέσκει, τζαι νιώθω λλίον άσιημα, αλλά εν μπορώ να αντισταθώ. Απολογούμαι.
ΥΓ2: μόλις ανακάλυψα τωρά στο site που το οποίον ήβρα τους στίχους ότι ο στιχουργός εν ο Μάνος Ελευθερίου!!! Να υποθέσω ότι ο άνθρωπος έσιει αίσθησην του χιούμορ; Πάντως εγώ εν το πιάννω.
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009
Γενικό Νοσοκομείο - δε σίκουελ
Τούτον το σήριαλ τελειωμόν δεν έσιει. Τωρά εννά μου πεις ίντα πάεις τζιαμέ κάθε τρεις τζαι λλίον γρουσή μου αφού ξέρεις ότι θα βιώσεις αναπάντεχες καταστάσεις;;
Ε, τι να κάμω, πε μου, να μεν αρρωστώ;; Και σε ερωτώ κυρία μου, να μου πεις τζαι μένα να καταλάβω, γίνεται, όι πε μου γιατί παρολλίον να πάθω μικρά εγκεφαλικά, γίνεται κάποιος να προκρατά αριθμόν προτεραιότητας;;;
Ναι, πάρε μερικά δευτερόλεπτα να κατανοήσεις αυτό που διάβασες. Αριθμός προτεραιότητας. Σημαίνει όποιος πάει πρώτος τζιαμέ πιάνει τον πρώτον αριθμό, ο δεύτερος το δέύτερο, ο 51ος (τούτη ήμουν εγώ) πιάνει το 51 κλπ. Γίνεται να πάει κάποιος τζαι να λαλεί "εκράτησες μου τον αριθμό μου;;;"
Σε τι χώρα ζούμε γαμώ την τύχη μου....
Τζαι το πιο αδιανόητον εν η απάντηση.
Πες ότι έσιεις ΕΤΣΙ μέσον μες το νοσοκομείον τζαι μπορείς να προκρατάς νούμερον, σε ερωτώ γιατί έφυεν η κκελλέ μου δαμέ, εσύ ποιον νούμερον εννά προκρατούσες; Το 1 λογικά για να πάεις πρώτος έννεν; άτε το πολλύν το 2, το 3, το 5, έται για το ξεκάρφωμα.
Ε, η απάντηση ήταν "Ναι, το 50, όπως πάντα".
Το 50 γιατί να θέλεις να το προκρατήσεις;;;;; μήπως θέλεις να μείνεις πιο πολλήν ώραν στο νοσοκομείον, να μεν χάσεις την περιποίηση; ή έσιεις καμιάν εμμονήν με τον αριθμόν 50 τζαι πρέπει πάντα να πιάννεις τον ίδιο;
ξέρω έναν καλόν ειδικό να σου συστήσω κύριος.
Ε, τι να κάμω, πε μου, να μεν αρρωστώ;; Και σε ερωτώ κυρία μου, να μου πεις τζαι μένα να καταλάβω, γίνεται, όι πε μου γιατί παρολλίον να πάθω μικρά εγκεφαλικά, γίνεται κάποιος να προκρατά αριθμόν προτεραιότητας;;;
Ναι, πάρε μερικά δευτερόλεπτα να κατανοήσεις αυτό που διάβασες. Αριθμός προτεραιότητας. Σημαίνει όποιος πάει πρώτος τζιαμέ πιάνει τον πρώτον αριθμό, ο δεύτερος το δέύτερο, ο 51ος (τούτη ήμουν εγώ) πιάνει το 51 κλπ. Γίνεται να πάει κάποιος τζαι να λαλεί "εκράτησες μου τον αριθμό μου;;;"
Σε τι χώρα ζούμε γαμώ την τύχη μου....
Τζαι το πιο αδιανόητον εν η απάντηση.
Πες ότι έσιεις ΕΤΣΙ μέσον μες το νοσοκομείον τζαι μπορείς να προκρατάς νούμερον, σε ερωτώ γιατί έφυεν η κκελλέ μου δαμέ, εσύ ποιον νούμερον εννά προκρατούσες; Το 1 λογικά για να πάεις πρώτος έννεν; άτε το πολλύν το 2, το 3, το 5, έται για το ξεκάρφωμα.
Ε, η απάντηση ήταν "Ναι, το 50, όπως πάντα".
Το 50 γιατί να θέλεις να το προκρατήσεις;;;;; μήπως θέλεις να μείνεις πιο πολλήν ώραν στο νοσοκομείον, να μεν χάσεις την περιποίηση; ή έσιεις καμιάν εμμονήν με τον αριθμόν 50 τζαι πρέπει πάντα να πιάννεις τον ίδιο;
ξέρω έναν καλόν ειδικό να σου συστήσω κύριος.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Είμαστεν ALERT
Εμπήκεν ο Σεπτέμβρης για τα καλά. Πολλά πράματα έχω τούτον τον μήναν να θθυμούμαι, ανάμεσά τους τζαι κάτι που εξέχασα (ένας νους χειμώναν-καλοτζαίριν που λαλεί τζαι ο Πατέρας, τι καρτεράς;) . Η εκδίκαση της έφεσης στην ιστορία με τους δέκα αστυνομικούς εν τούτον τον μήναν. Σε λλίες μέρες δηλαδή. Ας εν καλά οι ALERT τζι αθθυμίζουν μας.
Αθθυμίζουν μας με τακτές ανακοινώσεις τζαι εκδηλώσεις. Όπως τούτην που εννά γινεί την Παρασκευή στη Φανερωμένη κατά τες 6 νομίζω.
Εισηγούμαι να πάτε. Εγώ πάντως εννά πάω. Όι γιατί ούτως ή αλλιώς γουστάρω την περιοχή Φανερωμένης τζαι γιατί εννά έσιει μουσικήν τζαι τέθκοια, αλλά γιατί αρνούμαι να αφήκω τούτην την υπόθεσην έτσι. Αρνούμαι να την ξιάσω, αν τζαι εν πολλά εύκολο με τόσα τζαι τόσα που γίνουνται κάθε μέρα, μικρά τζαι μεγάλα. Αλλά αντιστέκουμαι. Γιατί τούτη η λήθη εν τζείνον στο οποίο ποντάρουν οι άρχοντες (τζείνοι που άρχουν δηλαδή, όι που έχουν αρχοντιά). Εννά ξεχάσουμεν με τον τζαιρόν γι' αυτόν εν οκ. Μπορούν να κάμουν οτιδήποτε.
Εν θα ησυχάσω αν δεν τιμωρηθούν, με κάποιον τρόπον τούτοι. Εν γίνεται να την φκάλουν λάδιν. Τζαι καίγουμαι όι επειδή ξέρω τα πλάσματα που εφάαν το ξύλο, γιατί σημαίνει για μέναν προσωπικά κάτι τούτη η συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά γιατί είμαι ψυχολόγα τζαι αν εν έναν πράμαν που έμαθα καλά που τον συμπεριφορισμόν εν ότι αν θέλεις να μειώσεις την πιθανότηταν να επαναληφθεί μια συμπεριφορά πρέπει το άτομον που την κάμνει να λάβει τιμωρίαν ή έστω να μεν λάβει ενίσχυση. Τζαι το να κάμνεις κάτι τέθκοιον τζαι μετά να σε προστατεύσουν οι νόμοι τζαι το σύστημαν εν ενίσχυση. Μεγάλη ενίσχυση.
Γι' αυτόν θέλω να γινεί κάτι. Για να τιμωρηθούν έστω τζαι μια φορά. Για να υπάρχουν λλιόττερες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέθκοιον ξανά. Τζαι για να τους δείξουμεν ότι άμαν θέλουμεν μπορούμεν να επηρεάσουμεν τα πράματα, εμείς, οι πολίτες. Για να τους δείξουμεν ότι εν το αφήκαμεν να πάει, ότι εν αδιαφορούμεν, ότι είμαστεν τζιαμέ. Όξυπνοι, τζι όι τζοιμισμένοι.
Ελπίζω να σας δω τζιαμέ. Τζι ελπίζω να δω πολλούς τζαι διάφορους, όπως τζαι στες προηγούμενες εκδηλώσεις του ALERT. τούτον έννεν κουβέντα που πρέπει να περιοριστεί σε μιαν ομάδαν ατόμων, εν κρίμαν να περιοριστεί σε μιαν ομάδαν ατόμων.
Αθθυμίζουν μας με τακτές ανακοινώσεις τζαι εκδηλώσεις. Όπως τούτην που εννά γινεί την Παρασκευή στη Φανερωμένη κατά τες 6 νομίζω.
Εισηγούμαι να πάτε. Εγώ πάντως εννά πάω. Όι γιατί ούτως ή αλλιώς γουστάρω την περιοχή Φανερωμένης τζαι γιατί εννά έσιει μουσικήν τζαι τέθκοια, αλλά γιατί αρνούμαι να αφήκω τούτην την υπόθεσην έτσι. Αρνούμαι να την ξιάσω, αν τζαι εν πολλά εύκολο με τόσα τζαι τόσα που γίνουνται κάθε μέρα, μικρά τζαι μεγάλα. Αλλά αντιστέκουμαι. Γιατί τούτη η λήθη εν τζείνον στο οποίο ποντάρουν οι άρχοντες (τζείνοι που άρχουν δηλαδή, όι που έχουν αρχοντιά). Εννά ξεχάσουμεν με τον τζαιρόν γι' αυτόν εν οκ. Μπορούν να κάμουν οτιδήποτε.
Εν θα ησυχάσω αν δεν τιμωρηθούν, με κάποιον τρόπον τούτοι. Εν γίνεται να την φκάλουν λάδιν. Τζαι καίγουμαι όι επειδή ξέρω τα πλάσματα που εφάαν το ξύλο, γιατί σημαίνει για μέναν προσωπικά κάτι τούτη η συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά γιατί είμαι ψυχολόγα τζαι αν εν έναν πράμαν που έμαθα καλά που τον συμπεριφορισμόν εν ότι αν θέλεις να μειώσεις την πιθανότηταν να επαναληφθεί μια συμπεριφορά πρέπει το άτομον που την κάμνει να λάβει τιμωρίαν ή έστω να μεν λάβει ενίσχυση. Τζαι το να κάμνεις κάτι τέθκοιον τζαι μετά να σε προστατεύσουν οι νόμοι τζαι το σύστημαν εν ενίσχυση. Μεγάλη ενίσχυση.
Γι' αυτόν θέλω να γινεί κάτι. Για να τιμωρηθούν έστω τζαι μια φορά. Για να υπάρχουν λλιόττερες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέθκοιον ξανά. Τζαι για να τους δείξουμεν ότι άμαν θέλουμεν μπορούμεν να επηρεάσουμεν τα πράματα, εμείς, οι πολίτες. Για να τους δείξουμεν ότι εν το αφήκαμεν να πάει, ότι εν αδιαφορούμεν, ότι είμαστεν τζιαμέ. Όξυπνοι, τζι όι τζοιμισμένοι.
Ελπίζω να σας δω τζιαμέ. Τζι ελπίζω να δω πολλούς τζαι διάφορους, όπως τζαι στες προηγούμενες εκδηλώσεις του ALERT. τούτον έννεν κουβέντα που πρέπει να περιοριστεί σε μιαν ομάδαν ατόμων, εν κρίμαν να περιοριστεί σε μιαν ομάδαν ατόμων.
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009
Να ζήσετε να μας χαιρόσαστε
Ναι, ναι το μωρόν μου εγίνηκεν νιού (ενός όχι new) γρονού. Εκλείσαμεν έναν χρόνον ζωής τζαι οι εορταστικές εκδηλώσεις έχουν αρχίσει εδώ στο Δήμο Λευκωσίας.
Κερνούμε ηλεκτρονική τούρτα νουτέλλα (τουτέστιν μερέντα για τους εξ Ελλάδος) τζαι ηλεκτρονικό χυμό, αλκοόλ εν έσιει γιατί το πάρτυν εν παιδικό. Σε συνεννόηση με τη Δήμαρχο κυρία Μαύρου απόψε στον έναστρο ουρανό της Λευκωσίας θα μπορείτε να απολαύσετε ένα υπερθέαμα με πυροτεχνήματα και στη Λήδρας θα στηθεί street party τιμής ένεκεν. είστε όλοι καλεσμένοι !!!!
Πριν ένα χρόνο περίπου ένας γνωστός ο vencerem επρότεινε μου να κάμω ένα βλογ, για να βάλλω τα κείμενα με τα οποία τον έπρηζα κάθε τρεις τζαι λλίον. (εντωμεταξύν σύμπτωσις, ο vencerem εν ένας τύπος που θορώ μια φορά κάθε τρία τέσσερα χρόνια, δεδομένου ότι ζει στην άλλην άκραν του κόσμου, τζαι εψές εντελώς τυχαία εβρεθήκαμεν σε διπλανά τραπέζια. Ήρτεν για τους εορτασμούς αλόπως).
Που τότε που αποφάσισα να ακούσω τη συμβουλήν του τζαι να ξεκινήσω ένα βλογ, ομολογώ ότι τα πράματα εξελιχτήκαν πολλά διαφορετικά από ότι επερίμενα. Εν επερίμενα ποττέ ότι το βλογ εννά εγίνετουν έναν προσωπικόν, αλλά δημόσιον, ημερολόγιο, ούτε ότι εννά έγραφα ποττέ προς τα έξω τόσον προσωπικά μου πράματα, ούτε ότι εννά έγραφα για πράματα που αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, πχ. πολιτική. Ούτε ότι εννά ανέπτυσσα τόσον στενή σχέση με το βλογ ως οντότητα, ότι εννά εγίνετουν ένα δημιούργημα (έναν πράμαν δικό μου) τζι όι απλά ένα μέσον. Αλλά έτσι ένι με τη δημιουργία υποθέτω. Ποττέ εν ξέρεις που εννά σε φκάλει.
Τζαι εντελώς καινούργια συναισθήματα απέκτησα σε τούτον το χρόνο, όπως η σχέση μου με τους αναγνώστες τζαι τους υπόλοιπους μπλόκκερς, που εν πολλά περίεργη, δεδομένου του ότι εν διαδικτυακή, αλλά εν σχέση, το να μοιράζεσαι με ανθρώπους που δεν τους ξέρεις, αλλά στην ουσία τους ξέρεις και σε ξέρουν. Κάμνει νόημα; Τζαι εντελώς καινούργιο συναίσθημα το να έσιεις ένα alter ego, έναν άλλο εαυτό, που είσαι εσύ, αλλά κι όχι μόνο. Ένας χρόνος που εν είμαι μόνο εγώ, αλλά είμαι τζαι η Ερυκίνη, η Ερυκίνη σας.
Ελπίζω να το απολαμβάνετε τζι εσείς όσον το απολαμβάνω τζι εγώ. Θέλω να δεσμευτώ δημόσια για πολλές και καλές αναρτήσεις, αλλά εντάξει, ας μεν διώ υποσχέσεις που εν ξέρω αν θα τηρήσω. Ξέρω πάντως μετά βεβαιότητος ότι θα συνεχίσω να είμαι η Ερυκίνη σας, η Ερυκίνη μου για αρκετόν καιρόν ακόμα.
Σας αγαπώ και σας φιλώ.
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Μια βόλτα στην πόλη
Μετά από μια κουραστική μέρα χτες, κατέβηκα στην Παλιά Λευκωσία για να χαλαρώσω, τζαι να παρακολουθήσω βέβαια στα χωστά, πίσω που τα δεντρά, αγκαλιά με τες αντλίες της πεζίνας τον Bregovic σε μια αδιανόητη συναυλία (ακόμα είμαι πιασμένη που το χορό).
Θέλοντας να ηρεμήσω από τους ρυθμούς της μέρας (η χαλάρωση έγινε και επισήμως συνταγή γιατρού), αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στις αγαπημένες μου γειτονιές, δηλαδή τζείνες γύρω που τη Φανερωμένη πριν τη συναυλία.
Κάπου τζιαμέ στο σχολείον της Φανερωμένης, εσυνειδητοποίησα την πρώτην αλλαγή. Το μικρό βιβλιοπωλείο, το πρώτο βιβλιοπωλείο που επισκέφτηκα ποττέ, έκλεισε. Μεν φανταστείτε κανένα Σολώνειο, μια τρύπα ήταν. Μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Θυμούμαι την πρώτη φορά που με επήρεν η μάνα μου όταν ήμουν μιτσιά σαν χτες. Ήταν τόσο στενό. Τζαι παντού βιβλία. Δεξιά τζι αριστερά τα ράφια, γεμάτα βιβλία, εξεκινούσαν που το πάτωμα τζι εφτάναν το ταβάνι. Εν έβλεπες τοίχους σε τούτον το μαχαζούιν. Μόνο βιβλία. Τζαι μια σκάλα για να ανεβοκατεβαίνει ο άνθρωπος να σου φέρνει βιβλία. Πρώτη φοράν εθόρουν τόσα βιβλία μαζεμένα. Παιδίν που χωρκόν εν είχα ξαναπάει ούτε σε βιβλιοθήκες, ούτε σε βιβλιοπωλεία.
Πόσον αγαπούσα τούτον το μαχαζούιν, εν φαντάζεστε. Την τελευταία φορά που επία θυμούμαι ήταν στο λύκειον. Εγόρασα το λεξικό των αρχαίων του Σταματάκου, τζι μέσα που είδα πρώτη φορά το όνομα Ερυκίνη, τζαι το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, που εδάνεισα σε μια συμμαθήτρια μου τζαι εν μου το επέστρεψεν ποττέ. Η γαιδούρα. Που τότε που εμπήκα στο Πανεπιστήμιον, εξεκίνησα τες βιβλιοθήκες, τζαι το Σολώνειον τζαι το Public. Μισώ το Public. Αλλά πάω. Με λλία λόγια, εν αποτελεί πλέον μέρος της ζωής μου τούτον το τοπούιν, αλλά εννά μου λείψει.
Τζαι προχωρώντας στεναχωρημένη προς τη Λήδρας επρόσεξα τη δεύτερη αλλαγή.
Οι γνώριμοι ήχοι που έφταναν στ' αυτιά μου εν ήταν οι Beatles που συνηθίζει να παίζει στην κιθαρούαν του τζείνος ο τύπος στη Λήδρας. Ήταν μάλλον μπαγλαμάς. Όχι του κυρ-Θάνου προφανώς, αλλά της ρεμπέτικης κομπανίας που στήθηκε στο τέλος του δρόμου. Γνωστές φάτσες. Νέα παιθκιά. Με τες κιθαρούες τζαι τους μπαγλαμάες τους να τραουδούν. Να σταματούν τζαι να τους ακούουν άνθρωποι όλων των ηλικιών. Ένας παππούς να παίζει με το κομπολόι τζαι να σιγοτραουδά τζαι θκυό κοπέλλες πάνω κάτω στα 20, να κάμνουν παραγγελιές τζαι ένας κινέζος να σταματά με το ποδήλατο, θκυό μαμάδες με τα καροτσάκια τους, ένας εγγλέζος να χαζεύκει την αλλόκοτη μελωδία τζαι ένας καλαμαράς να ρίχνει λεφτά στη θήκη λέγοντας "Μπράβο ρε παιδιά, ξυπνάτε το νεκροταφείο".
Εν θα αποκαλούσα ποττέ τη Λευκωσία νεκροταφείο, ποττέ, αλλά σίουρα κάτι αλλάσσει, κάτι ξυπνά. Ο χαρακτήρας μιας σύγχρονης Λευκωσίας, κάτι παλιό τζαι κάτι τζαινούρκο. Ένα KFC σε ένα ιστορικό κτήριο. Ένας μπαγλαμάς με υπόβαθρο τους beatles και τα χρώματα του Bregovic λίγα μέτρα μακριά. Μια νεαρή κοπέλα τζαι ένας παππούς να σιγοτραγουδούν παρέα.
Αγαπώ τη Λευκωσία. Τζι ας αλλάσσει. Επειδή αλλάσσει. Τζι ας απομακρύνεται που τες πρώτες εικόνες της ζωής μου. Αγαπώ τη Λευκωσία του χτες που έχω μες τες αναμνήσεις μου, τζαι τη Λευκωσία του σήμερα που θορώ με τα μμάθκια μου, που αλληλεπιδρώ μέσα της τζαι ίσως να συμβάλλω σε αυτήν. Μεν σου πω αγαπώ τζαι τη Λευκωσία του αύριο για τζείνα ούλλα που μπορεί να γίνει.
Θέλοντας να ηρεμήσω από τους ρυθμούς της μέρας (η χαλάρωση έγινε και επισήμως συνταγή γιατρού), αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στις αγαπημένες μου γειτονιές, δηλαδή τζείνες γύρω που τη Φανερωμένη πριν τη συναυλία.
Κάπου τζιαμέ στο σχολείον της Φανερωμένης, εσυνειδητοποίησα την πρώτην αλλαγή. Το μικρό βιβλιοπωλείο, το πρώτο βιβλιοπωλείο που επισκέφτηκα ποττέ, έκλεισε. Μεν φανταστείτε κανένα Σολώνειο, μια τρύπα ήταν. Μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Θυμούμαι την πρώτη φορά που με επήρεν η μάνα μου όταν ήμουν μιτσιά σαν χτες. Ήταν τόσο στενό. Τζαι παντού βιβλία. Δεξιά τζι αριστερά τα ράφια, γεμάτα βιβλία, εξεκινούσαν που το πάτωμα τζι εφτάναν το ταβάνι. Εν έβλεπες τοίχους σε τούτον το μαχαζούιν. Μόνο βιβλία. Τζαι μια σκάλα για να ανεβοκατεβαίνει ο άνθρωπος να σου φέρνει βιβλία. Πρώτη φοράν εθόρουν τόσα βιβλία μαζεμένα. Παιδίν που χωρκόν εν είχα ξαναπάει ούτε σε βιβλιοθήκες, ούτε σε βιβλιοπωλεία.
Πόσον αγαπούσα τούτον το μαχαζούιν, εν φαντάζεστε. Την τελευταία φορά που επία θυμούμαι ήταν στο λύκειον. Εγόρασα το λεξικό των αρχαίων του Σταματάκου, τζι μέσα που είδα πρώτη φορά το όνομα Ερυκίνη, τζαι το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, που εδάνεισα σε μια συμμαθήτρια μου τζαι εν μου το επέστρεψεν ποττέ. Η γαιδούρα. Που τότε που εμπήκα στο Πανεπιστήμιον, εξεκίνησα τες βιβλιοθήκες, τζαι το Σολώνειον τζαι το Public. Μισώ το Public. Αλλά πάω. Με λλία λόγια, εν αποτελεί πλέον μέρος της ζωής μου τούτον το τοπούιν, αλλά εννά μου λείψει.
Τζαι προχωρώντας στεναχωρημένη προς τη Λήδρας επρόσεξα τη δεύτερη αλλαγή.
Οι γνώριμοι ήχοι που έφταναν στ' αυτιά μου εν ήταν οι Beatles που συνηθίζει να παίζει στην κιθαρούαν του τζείνος ο τύπος στη Λήδρας. Ήταν μάλλον μπαγλαμάς. Όχι του κυρ-Θάνου προφανώς, αλλά της ρεμπέτικης κομπανίας που στήθηκε στο τέλος του δρόμου. Γνωστές φάτσες. Νέα παιθκιά. Με τες κιθαρούες τζαι τους μπαγλαμάες τους να τραουδούν. Να σταματούν τζαι να τους ακούουν άνθρωποι όλων των ηλικιών. Ένας παππούς να παίζει με το κομπολόι τζαι να σιγοτραουδά τζαι θκυό κοπέλλες πάνω κάτω στα 20, να κάμνουν παραγγελιές τζαι ένας κινέζος να σταματά με το ποδήλατο, θκυό μαμάδες με τα καροτσάκια τους, ένας εγγλέζος να χαζεύκει την αλλόκοτη μελωδία τζαι ένας καλαμαράς να ρίχνει λεφτά στη θήκη λέγοντας "Μπράβο ρε παιδιά, ξυπνάτε το νεκροταφείο".
Εν θα αποκαλούσα ποττέ τη Λευκωσία νεκροταφείο, ποττέ, αλλά σίουρα κάτι αλλάσσει, κάτι ξυπνά. Ο χαρακτήρας μιας σύγχρονης Λευκωσίας, κάτι παλιό τζαι κάτι τζαινούρκο. Ένα KFC σε ένα ιστορικό κτήριο. Ένας μπαγλαμάς με υπόβαθρο τους beatles και τα χρώματα του Bregovic λίγα μέτρα μακριά. Μια νεαρή κοπέλα τζαι ένας παππούς να σιγοτραγουδούν παρέα.
Αγαπώ τη Λευκωσία. Τζι ας αλλάσσει. Επειδή αλλάσσει. Τζι ας απομακρύνεται που τες πρώτες εικόνες της ζωής μου. Αγαπώ τη Λευκωσία του χτες που έχω μες τες αναμνήσεις μου, τζαι τη Λευκωσία του σήμερα που θορώ με τα μμάθκια μου, που αλληλεπιδρώ μέσα της τζαι ίσως να συμβάλλω σε αυτήν. Μεν σου πω αγαπώ τζαι τη Λευκωσία του αύριο για τζείνα ούλλα που μπορεί να γίνει.
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009
Δουλειές με φούντες
Γεια σας τζαι καλό μήνα. Ξεκινώ το Σεπτέμβρη με εκνευρισμό (πάλε καλά εννά περάσουμεν με λλία λόγια). Γιατί έπιασα δουλειάν.
Άμαν εν έχω δουλειάν εκνευρίζουμαι, άμαν έχω δουλειάν πάλε εκνευρίζουμαι, πότε στ' ανάθθεμαν εν είμαι νευριασμένη ρωτάς φίλε αναγνώστη, τζαι η απάντηση είναι περίπου 3-4 μέρες το χρόνο. Άστα.
Τι; θέλεις να μάθεις γιατί είμαι νευριασμένη; Γιατί εργάζομαι σε κατάστημα παιχνιδιών. Ναι, ναι. Τα επτά χρόνια σπουδών μπήκαν στο συρτάρι, πείνας πεσούσης (δηλαδή έππεσεν πείνα). τζαι θέλω, αγαπημένε αναγνώστη, να με φανταστείς εμέναν, με μητρικό ένστικτο από το 0 ως το 100 μείον 10, που συμπαθώ και κατανοώ τη Μήδεια, που εν μπορώ να κάμνω ταχτιριτι, να πρέπει να αλληλεπιδράσω με τα μωρούθκια.
Τζαι άτε να τους παίξεις, να τα βουράς τα πισών να μεν σύρουν ούλλην τη διακόσμησην κάτω. Να ταράσσουν ούλλα τα παιχνίδια για να παίξουν, τζαι μετά πάεννε Ερυκίνη να τα βάλεις στον τόπον τους.
Τζαι το σιηρόττερον, τα μιτσιά μιτσιά μπιχλιμπιδάκια, σκατάκια, για τα μωράκια. ξυστρούλες, τζαι σβούρες τζαι σημειωματαριάκια τζαι ριγούλες, τζαι το να τζαι τ' άλλο. τζαι να τα καθαρίσει η Ερυκίνη έναν- έναν τζαι μετά να τα βάλει πίσω στη θέση τους. Τζαι η αφεντικίνα ναν τζαι ψιλοψυχαναγκαστικιά. "Όι το αεροπλανάκι ήταν που κάτω τζι όι που πάνω που την πλατφόρμα. Όι το αεροπλανάκιν ήταν λλίον πιο δεξιά, όι τόσον αριστερά."
Τζαι να συγκραθκιούμαι να μεν πω τίποτε για το αεροπλανάκι.....
Το καλόν εν ότι εν είμαστεν τζαι Τζάμπο (ουστ απο' δώ), δηλαδή εν μπαίνει τζαι πολύς κόσμος τζαι ουσιαστικά τη μισή μέρα κάθουμαι τζαι παίζω στο ιντερνέτ.
'Ωσπου να με απολύσουν, που εννά με απολύσουν σίουρα πράματα μόλις αντιληφθούν πόσον αγαπώ τα σκασμένα, θορώ με να γράφω καμιάν 20ρια πόστ την εβδομάδα.
Άμαν εν έχω δουλειάν εκνευρίζουμαι, άμαν έχω δουλειάν πάλε εκνευρίζουμαι, πότε στ' ανάθθεμαν εν είμαι νευριασμένη ρωτάς φίλε αναγνώστη, τζαι η απάντηση είναι περίπου 3-4 μέρες το χρόνο. Άστα.
Τι; θέλεις να μάθεις γιατί είμαι νευριασμένη; Γιατί εργάζομαι σε κατάστημα παιχνιδιών. Ναι, ναι. Τα επτά χρόνια σπουδών μπήκαν στο συρτάρι, πείνας πεσούσης (δηλαδή έππεσεν πείνα). τζαι θέλω, αγαπημένε αναγνώστη, να με φανταστείς εμέναν, με μητρικό ένστικτο από το 0 ως το 100 μείον 10, που συμπαθώ και κατανοώ τη Μήδεια, που εν μπορώ να κάμνω ταχτιριτι, να πρέπει να αλληλεπιδράσω με τα μωρούθκια.
Τζαι άτε να τους παίξεις, να τα βουράς τα πισών να μεν σύρουν ούλλην τη διακόσμησην κάτω. Να ταράσσουν ούλλα τα παιχνίδια για να παίξουν, τζαι μετά πάεννε Ερυκίνη να τα βάλεις στον τόπον τους.
Τζαι το σιηρόττερον, τα μιτσιά μιτσιά μπιχλιμπιδάκια, σκατάκια, για τα μωράκια. ξυστρούλες, τζαι σβούρες τζαι σημειωματαριάκια τζαι ριγούλες, τζαι το να τζαι τ' άλλο. τζαι να τα καθαρίσει η Ερυκίνη έναν- έναν τζαι μετά να τα βάλει πίσω στη θέση τους. Τζαι η αφεντικίνα ναν τζαι ψιλοψυχαναγκαστικιά. "Όι το αεροπλανάκι ήταν που κάτω τζι όι που πάνω που την πλατφόρμα. Όι το αεροπλανάκιν ήταν λλίον πιο δεξιά, όι τόσον αριστερά."
Τζαι να συγκραθκιούμαι να μεν πω τίποτε για το αεροπλανάκι.....
Το καλόν εν ότι εν είμαστεν τζαι Τζάμπο (ουστ απο' δώ), δηλαδή εν μπαίνει τζαι πολύς κόσμος τζαι ουσιαστικά τη μισή μέρα κάθουμαι τζαι παίζω στο ιντερνέτ.
'Ωσπου να με απολύσουν, που εννά με απολύσουν σίουρα πράματα μόλις αντιληφθούν πόσον αγαπώ τα σκασμένα, θορώ με να γράφω καμιάν 20ρια πόστ την εβδομάδα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)