Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

20 του Ιούλη

Τούτην την ημέραν (εκτός που τη γέννηση της κολλητής Μ.) εγίνηκεν ένας πόλεμος...

πόλεμος κανονικός...
που τζείνους που θορούμεν στην τηλεόραση μέσα μέσα άμα οι συμπαντικοί αστυνόμοι (ρυθμίζουν όλη τη γη τζαι όλο το σύμπαν άμα λάχει επιβάλλοντας την τάξη, τη δική τους τάξη δηλαδή), οι Αμερικάνοι κάμνουν ντου σε καμιά χώρα κάπου στην Ανατολή.

που τζείνους με τα αεροπλάνα τζαι τες σειρήνες τζαι τους στρατιώτες τζαι τους πεθαμένους.

που τζείνους που αφήνουν πίσω πρόσφυγες που ζουν σε προσφυγικούς συνοικισμούς ("τι εννοείς ζεις σε προσφυγικό συνοικισμό; πρόσφυγες έννεν τζείνοι που αναγκάζουνται να φύουν που έσσω τους για να γλυτώσουν την ζωήν τους;" ερώτησε η γνωριμία/επαφή/σχέση προχτές. Εν εκατάλαβεν ούτε τζαι τζείνος ότι εγίνηκεν πόλεμος δαμέ φαίνεται).

πόλεμος κανονικός...

που τζείνους που η μάνα μου εύχεται πάνω που ούλλα να μεν ζήσουν τα παιθκιά της (τζαι τα αγγόνια που δεν έχει) ποττέ. Που τζείνους που της φέρνουν εικόνες στο νου τζαι δάκρυα στα μμάθκια ακόμα τζαι σήμερα.

Μεν με παρεξηγείτε που το λαλώ να το εμπεδώσω, αλλά εγώ τον πόλεμον εν τον έζησα. εγεννήθηκα 10 χρόνια μετά την εισβολήν τζαι ώσπου να άρκεψω να καταλάβω τον κόσμο έξω που τα μίκυ μάους μου επέρασεν άνετα 20ετία. Τόσος τζαιρός που, συγγνώμη αλλά εν αλήθκεια, μερικές φορές ξιχάννω ότι εγίνηκεν έτσι πράμαν ή μάλλον εν συνειδητοποιώ το τι εγίνηκεν ακριβώς. Εγεννήθηκα μέσα στες συνομιλίες, τζείνες που εν εφκάλλαν ποττέ πουθενά, εμεγάλωσα με τούτην την ιδέαν, ότι συζητούμεν έναν θέμαν χαμένον. Με τα τετράδια του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, τζαι τα ίδια συνθήματα κάθε χρόνο έτσι μέραν. Με τες διαδηλώσεις που πάντα επίαιννα για το γνωστό ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Με τες ιστορίες των γονιών μου για τα χαμένα τους χωρκά, για την εύφορην τη γη, τζαι τα παναύρκα, για τους γείτονες, για τη χαμένην ευτυχία. Επόνησα τον πόνον των γονιών μου τζαι των παππούδων μου, έμαθα την ιστορίαν του τόπου μου μέσα που διηγήσεις τζαι που εικόνες τζαι που το μάθημαν της ιστορίας στο σχολείο. Τζαι έμεινεν μου μια θλίψη, θλίψη για ούλλα όσα εγινήκαν, αλλά αποστασιοποιημένη, γιατί τίποτε που τούτα εν έζησα (τζαι ευτυχώς), ούτε τες συνέπειες που εζήσαν οι γονείς μου.

Με τα χρόνια εμεγάλωσα τζι άρκεψα να δυσπυρκώ. Άρκεψα να ακούω λλίον παραπάνω τι λαλούν τζείνοι οι χαντοί στην τηλεόρασην (οι πολιτικοί that is). Άρκεψα να δυσανασχετώ. Με το μάταιον των συζητήσεων, με την επανάληψη των ίδιων τζαι ίδιων επιχειρημάτων, φράσεων τζαι απόψεων. Με τα κολλήματα των πολιτικών. Με την έλλειψη λογικής τζαι διορατικότητας. εβαρήθηκα το κυπριακόν ως τζιαμέ που εν έσιει. τζαι εβαρήθηκα την αντιμετώπισην του θέματος που τους άρχοντες πάλε ως τζιαμέ που εν έσιει. Τους ενωτικούς που ζουν στη σφαίρα της φαντασίας, τζείνους που εν θέλουν καμιά λύση εκτός τζαι αν θα πιάν τζαι την Κερύνεια πίσω, τζείνους που θέλουν λύσην δίκαιην, βιώσιμην τζαι ευρωπαϊκήν (ούλλα πολλά συγκεκριμένα), τζείνους που εν ασχολούνται καν με το κυπριακόν, τζείνους που αγνοούν το πραξικόπημαν, τζαι τζείνους που αγνοούν την εισβολήν, τζείνους που πιστεύκουν στην επαναπροσέγγισην, όλοι είμαστεν αδέλφια/είμαστεν τόσο ίδιοι/ κάνε κι εσύ ένα φίλο τουρκοκύπριο μπορείς (τούτα εν τα λαλώ ειρωνικά, συμφωνώ με χίλια, αλλά εν κάμνω φίλους βάσει ράτσας σόρυ, ούτε επικοινωνώ με ανθρώπους καταναγκαστικά, τούτα τα πράματα έρκουνται φυσικά), ακόμα τζαι μέναν που εγίνηκα τόσον αναίσθητη με το θέμαν. Τόσο κυνική.

Με τούτα τζαι με τζείνα, με τα χρόνια, έλειψεν μου ο συναισθηματισμός, μάχουμαι να δω τα πράματα λογικά τζαι να διαμορφώσω άποψην στηριζόμενη στη λογική, μάχουμαι να ξιλείψω τα στερεότυπα τζαι τες παρανοήσεις που μου εφυτέψαν μες το νουν τζαι εγώ έχαψα τες ούλλες. Θορώ, σε αντίθεση με πολλούς γυρώ μας, την προοπτικήν των πραμάτων, το αύριον. Όι το εχτές. Εν το αρνούμαι, ούτε ξιάννω τα γέριμα, απλά προτιμώ να μεν εστιάζω τζιαμέ. Γιατί πιστεύκω εν λειτουργικόν. Τζαι η λειτουργικότητα εν μεγάλον πράμαν.

Αλλά μέσα μέσα σκέφτουμαι ότι έτσι εν συνειδητοποιώ ότι εγίνηκεν πόλεμος. Πόλεμος ρε κανονικός.

7 σχόλια:

Sike είπε...

αησταστεία, whatever happened to ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ??

Moonlight είπε...

Η παράγραφος με το "Μεν με παρεξηγείτε που το λαλώ να το εμπεδώσω..." εν το πιο κοντινό πράμα σε τζίνο που νοιώθω που είδα ποτέ να λαλεί κάποιος.
Ήταν ούλλα εικόνες σε τετράδια, μάθημα στο σχολείο, στολισμοί του σέλοτεξ, ιστορίες των γονιών...

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=xF6gzROh_6I

Ερυκίνη είπε...

@Sike
τι να σου πω; εγώ σιέρουμαι που εγκαταλείφθηκαν σε κάποιο βαθμό τούτα τα συνθήματα. Εννοώ, καθαρά λογικά άμαν το δεις, η πόλωση εν βοηθά κανέναν. Ούτε το να μισούμεν τους Τούρκους βοηθά, ούτε να επιμένουμεν σε πράματα ανέφικτα (δες τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια). Ότι γίνεται εν ξεγίνεται. Τζαι τέθκοια συνθήματα εν εσυνδεθήκαν ποττέ με λύση, μόνο με το άσβεστο, καθαρά τυπικό όμως, ενδιαφέρον για την πατρίδα (που όμως συνοδεύεται με ιδέες τύπου καλλύττερα τζείνοι ποτζεί τζαι εμείς ποδά). Άρα το έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο εν ένας ευσεβής πόθος ότι με ένα μαγικό τρόπο, εννά ανοίξουμεν κάποτε τα μμάθκια μας τζαι εννά ξιλιφτούν ούλλοι.

Αν θα λυθεί ποττέ το πράμαν, πρέπει ούλλοι να ηρεμήσουν τζαι που τες θκυό πάντες. Ξέρω ότι έτσι φτάννω στο σημείον να μεν θορώ τες αληθινές διαστάσεις του τι έγινε, τζαι λυπούμαι, αλλά αλήθκεια κάποτε πρέπει να πάμεν παρακάτω.
Εν μια ισορροπία που εν ξέρω ποιος, πως τζαι πότε θα καταφέρει να κατακτήσει: να θυμάται, χωρίς να παραποιεί γεγονότα, αλλά να τα αφήκει πίσω. Δύσκολο.

ΔemΩΝ είπε...

Αγαπητή Ερυκίνη, έφτασα στο μπλογκ σου κατά τύχη, από μια παραπομπή στην ανάρτησή σου για τους καλαμαράες (με την ανάλογη ευαισθησία του Έλληνα απέναντι σε τέτοιες αναρτήσεις). Αυτό που με κέρδισε ήταν η ειλίκρινεια που χαρακτήριζε τόσο εκείνη την ανάρτηση, όσο και και τις επόμενες που διάβασα και φυσικά αυτή που σχολιάζω. Έχω την αίσθηση πως γράφεις αφιλτράριστα και με μια αθωότητα θα έλεγε κανείς.

Αυτό που με έκανε να αφήσω αυτό το σχόλιο είναι η απάντησή σου στο σχόλιο της/του Sike και κυκρίως η αποστροφή σου: "Ότι γίνεται εν ξεγίνεται." Και αυτομάτως σκέφτηκα πόση απόσταση υπάρχει πλέον από εκείνες τις γενιές που δηλώνανε "ας είμαστε επιτέλους ρεαλιστές κι ας επιδιώξουμε το αδύνατον" με τη δική σας γενιά!..

(Επίσης δεν μπορούσα να αποφύγω τη σκέψη πως αν κάποτε - όχι και τόσο παλιά πια! - ο λαός αυτός που κατοικούσε σε αυτό το νησί δεν ήταν τόσο αντιρεαλιστής κι αντιπραγματιστής - τόσο παράτολμα αντιρεαλιστής! - ακόμα θα ήταν το νησί αποικία των άγγλων...)

Sike είπε...

διαφωνώ κι εγώ με το "ό,τι γίνεται εν ξεγίνεται". Πώς έγινεν από το πουθενά in the first place? Έτσι και θα ξεγινεί. :|

Ερυκίνη είπε...

αγαπητέ δαίμωνα,
ελπίζω να μην σε ενοχλεί το καλαμαράες, χρησιμοποιώ το ούλλη μου τη ζωή μα ούτε μια φορά με προσβλητική χροιά έτσι εν νιώθω την ανάγκη να μεν το λαλώ όταν μιλώ με καλαμαράες.

Λοιπόν, άρεσε μου το σχόλιο σου. Ξέρεις είμαι γενικώς φύσει απαισιόδοξη σε πολλά πράματα στη ζωή μου. Εννοώ εν είμαι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα για όλη τη γενιά.! Ελπίζω δηλαδή ότι εν σκέφτεται ούλλη η γενιά σαν εμέναν γιατί αλλιώς είμαστεν χαμένοι που σιέριν:)

Ίσως να έχεις δίκαιον. ίσως που τη γενιά μας να λείπει κάτι. το πάθος, η αγωνιστικότητα, ο ρομαντισμός ακόμα, προηγούμενων γενιών, αλλά ξέρεις έσιει να κάμει τζαι με το τι βιώνει ο καθένας. Η αγγλοκρατία ήταν υποθέτω πολλά διαφορετική κατάσταση, εν διαφορετικόν να νιώθεις την καταπίεση ενός κατακτητή, έσιεις κάτι στο οποίο να αντιδράσεις τζαι πολλά συγκεκριμένα πράματα να κάμεις.

Η κατάσταση στην Κύπρον τωρά εν διαφορετική. Γιατί ξέρεις εν έχουμεν έναν κατακτητή πάνω που την κκελλέ μας (μπορεί ναν πάνω στο νησί, αλλά εν μας επηρεάζει στην καθημερινή μας ζωή, εκτός που τους εγκλωβισμένους). Τζαι αν ήταν διαφορετικά τα πράματα είμαι σίουρη πως τζαι η γενιά μας τα ίδια θα έκαμνεν με προηγούμενες.

Αλλά αν έρτεις στο σήμερα, στο Κυπριακό, εν μιλούμεν για επανάστασην, εν μιλούμεν για πόλεμον (εν θα πετάξουμεν τους Τούρκους στη θάλασσα), μιλούμε για λύσην πολιτική. τζαι η φράση "ότι έγινεν εν ξεγίνεται" αναφέρεται ακριβώς στην ρομαντική (αλλά στα πλαίσια της πολιτικής λύσης, βλακώδη) ιδέα μερικών μερικών ότι λύση μπορεί να εν μόνον κάτι που θα μας πάρει ακριβώς όπως είμασταν πριν την εισβολήν, τζαι ούλλα τα άλλα εν απαράδεκτα. Με σύνορα ως την Κερύνειαν που λαλεί το σύνθημα. Τζαι ό,τι γίνεται εν ξεγίνεται υπό την έννοια ότι την εισβολήν εν μπορούμεν να την πάρουμεν πίσω. τες συνέπειες της εν μπορούμεν να τες πάρουμεν πίσω. Εν αδύνατον να πάμεν στην ίδιαν προηγούμενην κατάστασην με ό,τι μεσολάβησε. Τούτον εν σημαίνει ότι εν μπορούμεν να λύσουμεν το πρόβλημα, αλλά καθαρά ορθολογιστικά πιστεύκω ότι αν επιδιώξουμεν μόνον το αδύνατον θα μείνουμε με θκυό χείλη καμένα. Αν τούτο δείχνει ότι εν έχω ίχνος ρομαντισμού μέσα μου, τζαι μηδενική δυνατότητα να εξελιχθώ σε επαναστατική φύση, εν θα διαφωνήσω. Αλλά πραγματικά πιστεύετε έχω άδικο;