20 του Ιούλη

Τούτην την ημέραν (εκτός που τη γέννηση της κολλητής Μ.) εγίνηκεν ένας πόλεμος...

πόλεμος κανονικός...
που τζείνους που θορούμεν στην τηλεόραση μέσα μέσα άμα οι συμπαντικοί αστυνόμοι (ρυθμίζουν όλη τη γη τζαι όλο το σύμπαν άμα λάχει επιβάλλοντας την τάξη, τη δική τους τάξη δηλαδή), οι Αμερικάνοι κάμνουν ντου σε καμιά χώρα κάπου στην Ανατολή.

που τζείνους με τα αεροπλάνα τζαι τες σειρήνες τζαι τους στρατιώτες τζαι τους πεθαμένους.

που τζείνους που αφήνουν πίσω πρόσφυγες που ζουν σε προσφυγικούς συνοικισμούς ("τι εννοείς ζεις σε προσφυγικό συνοικισμό; πρόσφυγες έννεν τζείνοι που αναγκάζουνται να φύουν που έσσω τους για να γλυτώσουν την ζωήν τους;" ερώτησε η γνωριμία/επαφή/σχέση προχτές. Εν εκατάλαβεν ούτε τζαι τζείνος ότι εγίνηκεν πόλεμος δαμέ φαίνεται).

πόλεμος κανονικός...

που τζείνους που η μάνα μου εύχεται πάνω που ούλλα να μεν ζήσουν τα παιθκιά της (τζαι τα αγγόνια που δεν έχει) ποττέ. Που τζείνους που της φέρνουν εικόνες στο νου τζαι δάκρυα στα μμάθκια ακόμα τζαι σήμερα.

Μεν με παρεξηγείτε που το λαλώ να το εμπεδώσω, αλλά εγώ τον πόλεμον εν τον έζησα. εγεννήθηκα 10 χρόνια μετά την εισβολήν τζαι ώσπου να άρκεψω να καταλάβω τον κόσμο έξω που τα μίκυ μάους μου επέρασεν άνετα 20ετία. Τόσος τζαιρός που, συγγνώμη αλλά εν αλήθκεια, μερικές φορές ξιχάννω ότι εγίνηκεν έτσι πράμαν ή μάλλον εν συνειδητοποιώ το τι εγίνηκεν ακριβώς. Εγεννήθηκα μέσα στες συνομιλίες, τζείνες που εν εφκάλλαν ποττέ πουθενά, εμεγάλωσα με τούτην την ιδέαν, ότι συζητούμεν έναν θέμαν χαμένον. Με τα τετράδια του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, τζαι τα ίδια συνθήματα κάθε χρόνο έτσι μέραν. Με τες διαδηλώσεις που πάντα επίαιννα για το γνωστό ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Με τες ιστορίες των γονιών μου για τα χαμένα τους χωρκά, για την εύφορην τη γη, τζαι τα παναύρκα, για τους γείτονες, για τη χαμένην ευτυχία. Επόνησα τον πόνον των γονιών μου τζαι των παππούδων μου, έμαθα την ιστορίαν του τόπου μου μέσα που διηγήσεις τζαι που εικόνες τζαι που το μάθημαν της ιστορίας στο σχολείο. Τζαι έμεινεν μου μια θλίψη, θλίψη για ούλλα όσα εγινήκαν, αλλά αποστασιοποιημένη, γιατί τίποτε που τούτα εν έζησα (τζαι ευτυχώς), ούτε τες συνέπειες που εζήσαν οι γονείς μου.

Με τα χρόνια εμεγάλωσα τζι άρκεψα να δυσπυρκώ. Άρκεψα να ακούω λλίον παραπάνω τι λαλούν τζείνοι οι χαντοί στην τηλεόρασην (οι πολιτικοί that is). Άρκεψα να δυσανασχετώ. Με το μάταιον των συζητήσεων, με την επανάληψη των ίδιων τζαι ίδιων επιχειρημάτων, φράσεων τζαι απόψεων. Με τα κολλήματα των πολιτικών. Με την έλλειψη λογικής τζαι διορατικότητας. εβαρήθηκα το κυπριακόν ως τζιαμέ που εν έσιει. τζαι εβαρήθηκα την αντιμετώπισην του θέματος που τους άρχοντες πάλε ως τζιαμέ που εν έσιει. Τους ενωτικούς που ζουν στη σφαίρα της φαντασίας, τζείνους που εν θέλουν καμιά λύση εκτός τζαι αν θα πιάν τζαι την Κερύνεια πίσω, τζείνους που θέλουν λύσην δίκαιην, βιώσιμην τζαι ευρωπαϊκήν (ούλλα πολλά συγκεκριμένα), τζείνους που εν ασχολούνται καν με το κυπριακόν, τζείνους που αγνοούν το πραξικόπημαν, τζαι τζείνους που αγνοούν την εισβολήν, τζείνους που πιστεύκουν στην επαναπροσέγγισην, όλοι είμαστεν αδέλφια/είμαστεν τόσο ίδιοι/ κάνε κι εσύ ένα φίλο τουρκοκύπριο μπορείς (τούτα εν τα λαλώ ειρωνικά, συμφωνώ με χίλια, αλλά εν κάμνω φίλους βάσει ράτσας σόρυ, ούτε επικοινωνώ με ανθρώπους καταναγκαστικά, τούτα τα πράματα έρκουνται φυσικά), ακόμα τζαι μέναν που εγίνηκα τόσον αναίσθητη με το θέμαν. Τόσο κυνική.

Με τούτα τζαι με τζείνα, με τα χρόνια, έλειψεν μου ο συναισθηματισμός, μάχουμαι να δω τα πράματα λογικά τζαι να διαμορφώσω άποψην στηριζόμενη στη λογική, μάχουμαι να ξιλείψω τα στερεότυπα τζαι τες παρανοήσεις που μου εφυτέψαν μες το νουν τζαι εγώ έχαψα τες ούλλες. Θορώ, σε αντίθεση με πολλούς γυρώ μας, την προοπτικήν των πραμάτων, το αύριον. Όι το εχτές. Εν το αρνούμαι, ούτε ξιάννω τα γέριμα, απλά προτιμώ να μεν εστιάζω τζιαμέ. Γιατί πιστεύκω εν λειτουργικόν. Τζαι η λειτουργικότητα εν μεγάλον πράμαν.

Αλλά μέσα μέσα σκέφτουμαι ότι έτσι εν συνειδητοποιώ ότι εγίνηκεν πόλεμος. Πόλεμος ρε κανονικός.