Γιαγιά Π.

όι η δική μου μια άλλη γιαγιά. Η γιαγιά μιας φίλης.

Τούτη η γιαγιά που λαλείτε, ιστορία μεγάλη. Η φίλη μου ούυυ είσιεν να πει ιστορίες, του άλλου κόσμου. Φταίει μπορεί που η γιαγιά είσιεν λλίον άνοιαν, λλίον Αλτζχάιμερ, ξέρετε τωρά, τα κλασσικά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Τούτη η γιαγιά είσιεν μνήμην σούπερ, τζαι η εγγονή της (η φίλη μου) αγαπούσεν να τη βάλλει στην εξέταση. Γιαγιά πως τη λένε τούτη;; Γιαγιά πόθεν ένι;;; Τζαι έξερεν ότι δεν υπήρχεν περίπτωση η γιαγιά να θυμηθεί την Ερυκίνην.

Τελοσπάντων, κατά ένα περίεργο τρόπο η γιαγιά που δεν αθθυμάτουν ονόματα τζαι λοιπές λεπτομέρειες, εθθυμάτουν πολλά καλά πως φτιάχνουνται ούλλα τα φαγιά, πότε έπρεπεν να ξυπνήσει ο παππούς, πότε έπρεπεν να γινεί το έναν, το άλλον, ότι είσιεν να κάμει με τα άλλα πλάσματα εθθυμάτουν το, το να πιεί τα χάπια της όι, αλλά ας ένι... Τούτη η γιαγιά μπορεί να μεν εθθυμάτουν τα βασικά, αλλά εθθυμάτουν πως να εν ένας δοτικός άνθρωπος, ένας φιλόξενος άνθρωπος, ένας καλός άνθρωπος. Εμένα εσκλάβωνε με η καλοσύνη, τζαι η απλότητα του πλασμάτου. Κάπως έτσι όριζα μες το νου μου την κυπριακήν προσωπικότητα. Τζαι εν απίστευτον πράμαν το πως μπορεί κάποιος να μεν θυμάται τες πιο απλές σημαντικές πληροφορίες, αλλά να κρατά τζείνες τες μιτσιές λεπτομέρειες που τον κάμνουν τζείνον που ένι.

Εχτές που έμαθα ότι επέθανεν θκυό πράματα μου ήρταν στο νου. Ούλλοι τζείνοι οι κυπραίοι που θυμούνται ούλλες τες σημαντικές πληροφορίες, αλλά κάπου εξεχάσαν το πως να εν κυπραίοι. Αλλά τζαι τζείνον το άρθρον που εθκιάβασα πριν λλίον τζαιρόν που ελάλεν πως αν η καλοσύνη εν μες το γενετικό μας υλικό, καθαρά βάσει της θεωρίας της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, σε κάποια φάση τούτη η γενετική προδιάθεση θα εξαφανιστεί που το ανθρώπινο είδος γιατί η καλοσύνη στον κόσμο σήμερα δεν βοηθά την επιβίωση, το αντίθετο ίσως τζαι ως αχρείαστον χαρακτηριστικό του είδους μας κάποτε θα χαθεί. πόσο τρομακτική σκέψη εν τούτη αλήθκεια....