Back

Πόσος τζαιρός επέρασεν αλήθκεια που την τελευταία φορά που έγραψα ένα ποστ δαμέ; Πολλύς. Που τότες, χμμμ.... πολλά πράματα εγινήκασιν (βάλε μέσα κάμποσον φυρμόν στην δουλειά, πενταήμερην επίσκεψην της σχέσης, σύντομο ταξιδάκιν στη νήσο κύπρο τζαι πάλε απο την αρχή, δηλαδή πάλε στον φυρμόν), αλλα το πιο ουσιαστικόν των τελευταίων ημερών: Εκατάφερα, (ποιος να μου το ελάλεν) να συμπληρώσω ένα Τοp 3 που δύσκολα συμπληρώνεται στη ζωή ενός πλασμάτου και παραθέτω κάτωθι (γιατί ένα αρχαίον το διαθέτομεν).

Τοp 3 most fucking scary bus rides ever (αλλιώς Πελλολεωφοριατζίες παντού):

1. Στην Ελλάδα, Αθήνα συγκεκριμένα, σε τζείνην την κλασική εκδρομή του σχολείου το Πάσχα. Το σχολείο μας πάει με λεωφορεία μπουζούκια, στην Βίσση τζιόλις (ναι ναι εκπαιδευόμαστε από μικρά στα κυπριακά ήθη και έθιμα). Ο λεωφοριατζής μας προφανώς να τα έχει πιει τζαι ναν ντίρλα κυριολεκτικά τζαι να μας παίρνει που τα μπουζούκια στο ξενοδοχείο με απίστευτες ταχύτητες (για έναν κέντρο πόλης τουλάχιστον). Να έχουμεν περάσει ένα κόκκινο, να έχουμε στρίψει ούυυλλες τες στροφές με ξερογύρισμαν, να έχουμεν παρασύρει/χτάρει κάτι που ήταν στο πεζοδρόμιο. Άστα να πάνε. Να είμαστεν εν τω μεταξύ ούλλη η παρέα στο τσακίρ κέφι (μόνον έτσι εξηγείται το πως δεν επανικοβλήθηκα). Να τραουδούμεν του λεωφοριατζή "Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω" τζαι τζείνος να βάλλει πείσμα "τι νομίζετε δεν μπορώ να σας πάω στο ξενοδοχείο; όχι, όχι θα σας πάω". Πως εφτάσαμεν ζωντανοί κανείς δεν ξέρει.

2. Πάλε στην Ελλάδα (κάτι λαλεί τούτον πιστεύκω), στην Κέρκυρα Κέρκυρα με το Ποντικονήσι τούτην τη φορά. Να είμαστεν μια σειρά τουριστικά λεωφορεία, δηλαδή τεράστια, στα στενοσόκακα της Κέρκυρας. Το δικό μας πρώτο τζαι καλλύττερο. Εγώ τζαι η Σ. (η διπλανή μου) πρώτο τραπέζι πίστα, γιατί η Σ. είχε πάθει έρωτα με τον λεωφοριατζήν τον Φάνιη έτσι είδαμεν με τα μμάθκια μας το αυτοκίνητο που την απέναντι πλευρά να έρκεται. Δεδομένου του στενοσόκακου, φυσικά να μεν μπορεί να ρέξει τζαι τζείνος τζαι το λεωφορείον. Τζαι δαμέ μπαίνει η νοοτροπία του τζαι πολλά άντρα οδηγού. Τι να κάμει τζείνος πισινή; Μεγάλη προσβολή. Να κάμει πισινήν το λεωφορείο, το ακολουθούμενο από 6 άλλα. Στην αρκήν ήταν πουρούες, μετά ξιτιμασιές (να μαζεύκουνται εν το μεταξύ τζι άλλα αυτοκίνητα). Μετά κατεβαίνει ο Φάνιης κάτω, κατεβαίνει τζι ο άλλος (ένας τύπος με μερσεντάρα, τζοίλιον τζαι μουστάκαν τύπου Ζαχόπουλος). Κατεβαίνουν τζαι άλλοι οδηγοί. Τζαι μετά να αρκέφκουν να δέρνουνται ούλλοι μαζί. Να φκάλλει ο τύπος με τον τζοίλιον μασιέριν τζαι που μέσα που το αυτοκίνητον η κόρη του να φκαίνει κλαίοντας, να φύρνεται στο δρόμον. να γίνεται πανικός. στο τέλος δεν θυμούμαι πως, επροχωρήσαμεν. (τίποτε που τα παραπάνω δεν είναι φανταστικό, τα έζησα όλα με τα μμάθκια μου).

3. Στο Βέλγιο, Βρυξέλλες, (που εν τάχα μου τζαι Ευρωπαίοι), στο λεωφορείο προς το αεροδρόμιο. Ταχύτητες εξωφρενικές, ακόμα τζαι για αυτοκινητόδρομο εξωτερικού. Στην σήραγγα, να τζίζει το λεωφορείο πάνω στον τοίχο/κιγκλίδωμα (εν εκατάλαβα ακριβώς) τζαι να ακούεται ένα σκκκκράαααατς. να έχουμε σιέσει ούλλοι πάνω μας. να βαστώ το σίδερον μπροστά λες τζι είμαστεν στο τρενάκι του τρόμου. κανονικότατα στες στροφές να ψιλοφεύκει ο κώλος μου που το κάθισμαν. Τζαι ούλλοι στο λεωφορείο, κύριοι, να μεν φκάλλουν άχνα. Σε κάποια φάση κάποιος εν άντεξεν τζαι είπεν του κάτι στα γαλλικά, που εν τζαι καταλάβω, αλλά σίουρα ξιτιμασιά εν ήταν (τόσον τζαιρόν με τον γάλλον παρέα έμαθα τες μισές ξιτιμασιές). έτσι αγνοήθηκε παντελώς. Στο αεροδρόμιο επήρα μιαν ανάσαν τζι είπα ποτέ πια ποτέ (την επόμενη φορά με το shuttle παρακαλώ).