Η ώρα της κρίσεως πλησιάζει

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου. Ακριβώς δύο χρόνια τζαι ένας μήνας που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου στα (όχι και τόσο ιερά) χώματα του Βελγίου. Σε λλιόττερον που 48 ώρες εννά σταθώ απέναντι που το Δικαστήριο (Επιτροπή θέλω να πω) τζαι να κριθώ (να εξηγήσω τα αδικαιολόγητα). Με λλία λόγια έφτασα ως τη μέση.

Μόνο που εμένα τες τελευταίες ετούτες ώρες πριν την κρίση, έπιαν με η κρίση τζι ασχολούμαι με την κρίση. Με να θκιαβάσω θέλω, με να προετοιμαστώ. φαίνουνται ούλλα τόσον ασήμαντα αλήθκεια. ξέρω τι εννά ελάλεν η ψυχολογα: avoidance τζαι procrastination (ούτε να σκεφτώ τες λέξεις στα ελληνικά αυτή τη στιγμή δεν έχω διάθεση), αλλά φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις ακούω σήμερα ολημερίς τον Αγγελάκα σε τούτον το τραούδιν. τζαι εν με φορεί ο τόπος ρε γαμώτο. Ας πούμεν πως μπορείς να κάτσεις σε ένα γραφείο να κάμνεις το playmobil μετά που τούτο?

Πε αλλόναν

Για να είμαι ειλικρινής τα της κρίσης στην Κύπρο εν τα πολλοεπαρακολούθησα έτσι άποψην δεν έχω για το αν εν καλά τα μέτρα για αν δεν ένι (εν τα ξέρω τα μέτρα τζιόλις) αν πρέπει να παρθούν για όι. Αλλά μιλούμεν ώσπου φτάνουν κάποιοι για να υποστηρίξουν τα μέτρα δε λέγεται. ας πούμεν εθκιάβασα στο μπλόγνκ Εφημερίδα τα παρακάτω που τα είπεν ο Παπαδόπουλος, τουλάχιστον σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Μιλούμεν, αν όντως είπεν τα έτσι όπως τα γράφουν, τι να πω ρε Παπαδόπουλε, έκαμες μας τζαι εγελάσαμεν.

Παπαδόπουλος: ''....Μας απειλεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με κυρώσεις. Μας απειλούν οι Οίκοι Αξιολόγησης ότι θα μας κατατάξουν στα σκουπίδια. Προειδοποιεί ο Υπουργός Οικονομικών ότι εάν δεν προχωρήσουμε σε μέτρα ενδεχομένως να φτάσουμε στα πρόθυρα ή και να έχουμε στάση πληρωμών, δηλαδή να μην έχουμε να πληρώσουμε τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους...." (σόρυ τζιόλας αλλά τζαι η τελευταία άσχετη, δηλαδής εγώ, έμαθε τωρά με την κρίση ότι όταν λέμε στάση πληρωμών, εννοούμεν πληρωμών σε τζείνους που μας δανείζουν ριάλλια, που μάλιστα από ότι ξέρω δεν έχουμεν τζαι πολλύν χρέος (πριν 7-8 χρόνια το χρέος μας έτζιζεν το 75% τζαι κανένας εν αγχώνετουν). αλλά εντάξει πως εννά τρομοκρατηθεί ο κόσμος αν δεν τον απειλήσεις με τα ριάλλια του?)

Αλλά το υπέρτατο ήταν ο Βασιλάκης ο Καιλάς:

"... Τι θα γίνουμε για να ζήσουμε; Θα πρέπει να ξαναγίνουμε γεωργοί; Θα βασιστούμε στο τουρισμό; Θα πρέπει να δημιουργήσουμε στην Κύπρο βιομηχανίες; Ποιο είναι το σχέδιο του Προέδρου της Δημοκρατίας και του ΑΚΕΛ για μετά την καταστροφή εποχή;....''
Δηλαδή στην αρκήν εσκέφτηκα ότι εν γίνεται πρέπει στο μπλόνγκ Εφημερίδα να τα εφκάλαν που τον νουν τους. Δηλαδή εν μπορεί να υπάρχει ένας πολιτικός που να λαλεί ότι "θου κύριε, μα να γινούμεν γεωργοί" (γιατί ρε μ******α, ο παππούς σου ίντα μπου ήταν, εν τούτη η ψωνάρα που μας έφαεν), "μα να κάμουμεν βιομηχανίες???" αντί οι πολιτικοί μας να εν οι πρώτοι που εννά υποστηρίξουν την εγχώρια βιομηχανία, που τζαι οι λλίες επιχειρήσεις που υπήρχαν εκλείσαν τζαι έμεινεν ο κόσμος άνεργος, θεωρεί το ο κύριος κάτι προς αποφυγή. Απαντώ σου εγώ κύριε Νικόλα: ναι, ρε, να γινούμεν γεωργοί (ίντα μπου έσιει ο γεωργός?) τζαι ναι ρε να ξανακάμουμεν τες μικρές μας βιομηχανίες (μα εννά πρέπει να κάμουμεν βιομηχανίες?? γιατί΄, γιατί, γιατί?). Γιατί όι? Αλλά βέβαια, εμείς ο ανώτερος ο λαός οι κυπραίοι, είμαστεν ούλλοι φτιαγμένοι, εν μες στα γονίδια μας, να γινούμεν σείχηδες (τωρά που έχουμεν τζαι πετρόλαα) τζαι να εισάγουμε ως τζαι τες πατάτες, γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς εν τόσο κιτς τη σήμερον ημέραν για έναν κυπραίον ναν πατατάρης (άσε που εννά πρέπει να αφήκεις την μερσεντάρα, να πιάεις διπλοκάμπινα, που να βουράς?).

Αν δεν ήταν τόσον τραγικό Νικόλα πραγματικά θα εγέλουν.

Η ώρα μας

εχτές εθκιάβασα τούτον το ποστ της φίλης μου της Κάτω Ύδατα τζαι έκαμεν με αλήθκεια να σκεφτώ. Κάπου λαλεί ότι ήρτεν η ώρα μας. Η ώρα της γενιάς μας να παλέψει για κάτι. Τζείνης της γενιάς των μεγαλωμένων στη δεκαετία του '90, εμάς που εζήσαμε ως τωρά τη ζωή μας μέσα στην σχετική (και πλασματική) ευμάρεια των τραπεζικών δανείων, εμάς που απολαμβάνουμεν ελευθερίες που προηγούμενες γενιές επαλέψαν για χάρη μας.

όσον θκιαβάζω ειδήσεις, τζι όσον συνειδητοποιώ τα όσα γίνουνται με απόλυτη νομιμοποίηση επειδή "εν κρίση τωρά", τόσο βεβαιώνουμαι μέρα με τη μέρα, ότι τούτη εν η ώρα. Η ώρα μας. ήρτεν η ώρα μας να παλέψουμε για κάτι, να αντισταθούμε σε τούτον που γίνεται. Ομπρός στα μμάθκια μας οι άρχοντες λαλούν (χωρίς αιδώ) "εεεε η δημοκρατία με τη μορφή που έσιει εν πολλοκολλά με το οικονομικό μας σύστημα έτσι ας την αλλάξουμεν λλίον". Τζαι εμείς πρέπει να τους απαντήσουμεν. όι το "ότι πείτε, εσείς καταλάβετε", αλλά το "όι ρε μαλάκες, να αλλάξετε το σύστημα σας να ταιρκάζει με τη δημοκρατία μας".

Τζαι στο τέλος της ημέρας όταν εμπαίναμεν στην Ευρώπη εν μας είπεν κανένας ότι εννά κάθουνται θκυό χώρες που τες 27 να αποφασίζουν τζαι να διατάσσουν τες υπόλοιπες τι να κάμουν. Εντάξει ρε κύριοι να εναρμονίσουμεν τες οικονομίες μας, αλλά να κάτσουμεν ούλλοι μαζί τζαι να πάρουμεν τες αποφάσεις, όι να' μαστεν εμείς οι μαλάκες σας. Αν εν τούτον το πράμαν η "πολυπόθητη" Ευρώπη, ε, εγώ εν τη θέλω.

τα πιο βασικά πράματα γλυστρούν που τα σιέρκα μας σιγά σιγά, τζι εν μιλώ μόνον για τες δουλειές, τους μισθούς, τα εργατικά δικαιώματα, το κοινωνικόν κράτος. Μιλώ για αξιοπρέπειαν τζαι τη δυνατότητα του λαού να συμμετέχει στες αποφάσεις που λαμβάνει η χώρα του, η κυβέρνηση του, αλλά τζαι της κάθε χώρας να συμμετέχει σε τζείνες τες ευρωπαϊκές αποφάσεις που την αφορούν. Εν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνουν τα πράματα σιηρόττερα που τωρά, αλλά εννά γινού. Τζαι το να σφίξουμεν το ζωνάρι τζαι να κάμουμεν ότι ότι μας που πριν μας πιάει τζαι εμάς η μπάλα, έννεν η λύση. Πρέπει να ενώσουμεν τες φωνές μας με τζείνους που φωνάζουν (προς το παρόν κανένας ουσιαστικά, αλλά έστω). Πρέπει να τους πούμεν "ως δαμέ", ούλλοι οι λαοί, ούλλων των χωρών. Πρέπει να φκούμεν στους δρόμους όι για τη μόδα (δαμέ οι φοιτητές κάμνουν μου occupy leuven γιατί είδαν το στην τηλεόραση τζαι ίντα ωραία ευκαιρία να πιούμεν μπύρες τζαι να κάμουμεν πάρτυ), να φκούμεν σοβαρά.

Σήμερα το πρωίν επία στη δουλειά μου, εθκιάβαζα τη στατιστική μου τζαι εσκέφτουμουν τι σκατά κάμνω μέσα σε ένα γραφείο σε έτσι περίοδο. ξέρω εν βαρύγδουπον, αλλά εννά το πω, η ιστορία καλεί μας, ναι, εμάς την brain damaged γενιά του '90, να κάμουμεν επιτέλους κάτι. Ήρτεν η ώρα μας.

ΥΓ: αναλύοντας τις πιο πάνω σκέψεις μου σήμερα στην συνάδελφο και φίλη Ε. εξηγώντας γιατί πρέπει να πάμε σε μια διαδήλωση στες Βρυξέλλες, έπιασα έναν τέθκοιο παραξενεμένο βλέμμα (του στυλ επέλλανεν τζαι τούτη), λες τζι ήμουν πίσω στο funky ΠανΚυ. Νοσταλγία.

We need to talk about Kevin

Δεν ξέρω αν η ταινία είναι αριστούργημα, τούτες τες βαρυσήμαντες λέξεις εν οι κριτικοί που τες καθορίζουν, τζείνον που ξέρω εν ότι τούτη η ταινία μπαίνει με μεγάλη ευκολία στην κατηγορία ταινία-οδοστρωτήρας, γιατί όταν τελειώνει τζαι αφτέννουν τα φώτα νομίζεις ότι επεράσαν όλα τα φορτηγά της Ένωσης Κυπρίων Φορτηγατζίων που πάνω σου.

Περίπου 12 ώρες μετά την ταινία τζαι ακόμα εν μπορώ να τη σκεφτώ δίχα να ανατρισιάζω. Είχα να πάθω τούτον το πράμαν, το χτυποκάρδιν, το τρέμουλο, σε έργο που να μεν είναι θρίλερ που τότε που είδα Το Γάλα στο Θέατρο Διόνυσος.

Θκιαβάζοντας την περίληψη στα ολλανδέζικα επία με την ιδέα ότι η ταινία εν για μια μάνα που χάνει το γιο της. κρίμας τα μαθήματα, καμία σχέσις. έτσι το πραγματικό θέμα της ταινίας εξετυλίγχθηκε σιγά σιγά καθώς επροχωρούσε η ταινία. Τζαι επειδή η ταινία παίζει με τη χρονική συνέχεια για να κρατήσει την αγωνία ως το τέλος, θα συνιστούσα να πάτε να τη δείτε έτσι χωρίς να το ψάξετε πρώτα. αφήστε την ταινία να σας αποκαλυφθεί.

Η πρωταγωνίστρια που το όνομα της δεν ξέρω να είμαι ειλικρινής δια ρέστα που άποψην ερμηνείας. Ρέστα. Τζαι η ερμηνεία της εν τόσο δυνατή που προσθέτει στην ένταση που χτίζεται που τον/την σκηνοθέτη (που επίσης ακόμα δεν ξέρω). σκηνοθετικά εθύμισεν μου κάτι που τα τερτίπια του Tom Tywker στο Run Lola Run, με την έντονη παρουσία του κόκκινου (σε τούτη την ταινία τόσο έντονη που μετά τα πρώτα 5 λεπτά έσιεις ήδη μπει στο mood), τζαι τη χρήση του κόκκινου ως σημείο αναφοράς ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν. Αλλά δαμέ πολλά πιο αργά, πιο καταθλιπτικά. Αργό τζαι δυνατό. Το συναίσθημα χτίζεται σιγά σιγά σαν τζείνα τα λεπτά πριν την καταιγίδα. Μόνο που στο τέλος ούτε να κλάψεις εν μπορείς (τζαι λαλεί σας το πλάσμαν ευκολοκλαμούριστον (αν υπάρχει έτσι λέξη)), τόσο παγωμένος είσαι.

Ανάλυση των χαρακτήρων δεν κάμνω γιατί δεν θέλω να σας το χαλάσω πριν το δείτε, τζαι ακόμα σκέφτουμαι κάποια πράματα. Ίσως σε κάποια φάση πιο μετά. Αν είσαι πορωμένος φοιτητής ψυχολογίας αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να πάεις βουρητός στο σινεμά, βουρητός. Αν δεν είσαι ΨΥΧ μπορείς να πάεις τζαι με το πάσον σου. Αλλά αν δεν πάεις, εννά χάσεις.

Συνθήματα...

Όσες φορές είδα στες διαδηλώσεις στην Αθήνα το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κάπου γραμμένο ομολογώ εσυγκλονίστηκα πολλά. Εσηκώθηκεν η τρίχα μου. τζαι ειδικά σήμερα εσκέφτουμουν το πολλά. τούτες τες μέρες, τες μέρες του Πολυτεχνείου.

πως γίνεται περίπου 40 χρόνια μετά ο ίδιος λαός να φωνάζει το ίδιο σύνθημα που φώναζε στη Χούντα σε μια "εκλελεγμένη" (όχι πλέον) "δημοκρατική" κυβέρνηση? Κάμνει σε να σκέφτεσαι.

ΥΓ: i really wonder what it will happen. how it will all end, είπεν ο Γάλλος παρέας εψές. τζαι ένιωσα στο ύφος του τζείνον τον ίδιο κόμπο. γιατί σίουρα πράματα ιτ γοντ μπι πριτυ.

Στην Αθήνα... (2)

Στην Αθήνα ενάμιση μήνα πριν, θυμούμαι εκαθούμασταν κάπου κάτω που την Ακρόπολη με τους συναδέλφους, οι οποίοι επίναν τα κοκτέιλ τους αμέριμνα (ήταν πριν να ξεσπάσει η κουβέντα με την DEXIA που τους έσουσεν λλίον τζαι δαμέ). Εγώ πάλε που εκαταλάβαινα τες κουβέντες γυρώ μου, καθόλου αμέριμνη δεν ήμουν.

στα δεξιά μια κοπέλα επαραπονιέτουν για τες απολύσεις στην εταιρία της τζαι τα λεφτά που "εφαγωθήκαν" ποτζεί ποδά. Θυμός, δυσανασχέτηση, τζείνον το πράμαν το "ενιμπόρω άλλον έννα σπάσω".

Πίσω μας θκυό γερούθκια εκάθουνταν στο παγκάκι (λες τζαι εφκήκαν που ταινία) να κουβεντιάζουν, πιο σιγά, λλιόττερο θυμωμένα, πιο πονεμένα. Ελάλεν ο ένας του άλλου "Μας βλέπω πάλι να μεταναστεύουμε σιγά σιγά. Να φεύγει ο κόσμος για Αμερική, όπως παλιά." "Ποια Αμερική;" είπεν του ο άλλος "ακούς εκεί τώρα υπάρχουν τόοοσα εκατομμύρια φτωχοί". Τζαι ακολούθησε μια συζήτηση για τη ξενιτιά, που την εκαταλάβαινες δεν ήταν θεωρητική, εξέραν το το θέμα καλά.

Εθυμήθηκα τούτα τα γερούθκια σήμερα. Σήμερα που εθκιάβασα ένα ποστ της Κροτ τζαι τους συνδέσμους σε άλλα μπλογκς ελλήνων που εμετανάστευσαν ή εν στη διαδικασία. Εθκιάβασα τα τζι έκλαψα, τζαι για να είμαι ειλικρινής όι επειδή είμαι τζι εγώ ξενιτεμένη (υπό διαφορετικές συνθήκες) τζαι νιώθω τα τζι εγώ, ούτε επειδή είμαι τζι εγώ που έναν τόπον που με κάμνει να νιώθω μαλάκας που τον αγαπώ. Τέλοσπαντων, όι για μένα. Αλλά για τα πλάσματα που βασανίζουνται, γιατί εν βάσανο το να πρέπει να θκιαλέξεις μεταξύ μέλλοντος/ζωής/αξιοπρέπειας/δουλειάς τζαι σπιθκιού (αν τζαι είπαμεν η έννοια του home εν πράμαν ευμετάβλητον). Τζαι για τους λαούς που θα ακολουθήσουν (ποιος ξέρεις ίσως στη νήσο να είμαστεν οι επόμενοι). Γιατί ρε γαμώτο εν άδικο. Εν άδικο να περνά ένας λαός έτσι ζόριν τζαι οι εντός άρχοντες να τον έχουν χεσμένο τζαι οι εκτός να τον φτύνουν τζαι να τον κατηγορούν (εντάξει όι ότι εν έχουν καποια δίκια). Αλλα πάλε εν άδικο.

Τωρά εννά μου πεις τη ρωμιοσύνη μην την κλαίς τζαι εν συνότζαιρη του κόσμου, τζαι η ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει μοναχά ξαποσταίνει κλπ κλπ.. well, εν ξέρω αν στο τέλος η ελλάς θα τραβήξει προς τη δόξα ή θα μείνει μισοδότζιν, τζείνον που ξέρω εν ότι στο ενδιάμεσο, ένας λαός πεθανίσκει, η δημοκρατία πεθανίσκει (ήταν σε κώμα που τζαιρόν δηλαδή, απλά τωρά ετραβήσαμεν τζαι την πρίζα), η ιδέα της Ευρώπης ως υπόδειγμαν, ως οικογένεια πεθανίσκει, ακόμα τζαι η ιδέα της αντίδρασης πεθανίσκει με το σύστημα να εξαγοράζει τη σιωπή σου (ή η σιωπή σου ή η ζωή σου ένα πράμα), εν χρειάζεται καν να πω για την ιδέα της λαϊκής απόφασης. εν το περίμενα να χρησιμοποιήσω τη λέξη μετά το σχολείο, αλλά (εν η αλήθκεια) τα ιδεώδη (που προφανώς ήταν βιτρίνα τόσον τζαιρόν τζαι αράδες στα βιβλία μας τζαι τες βαρύγδουπες προεκλογικές ομιλίες) πεθανίσκουν για να επιβιώσει το σύστημα.

Έφτασε νομίζω πλέον καιρός για ανακατανομή. Ανακατανομή ιδεών τζαι αξιών μες το νου μας σε επίπεδο όχι προσωπικό, ούτε κρατικό, σε επίπεδο ανθρώπινο, παγκόσμιο (τζαι τούτην τη φορά να βάλουμεν τα πλάσματα πρώτα). Γιατί το σύστημα εμείς το εκάμαμεν τζι άμα θέλουμε βάλλουμεν του πουρλόττο τζαι κάμνουμεν άλλον.

(αλλωσπως εξεκίνησεν το ποστ, αλλως πως ετέλειωσεν. σόρυ είμαστεν σε αυτόματη γραφή mode σήμερα)

Προς Αξιότιμο κο. Jamie Oliver

(δεδομένου του όσα γίνουνται με δημοψηφίσματα τζαι πραματα, που μόλισ τωρά ήρτα έσσω τζι έχω χρόνο τζαι ίντερνετ να τα θκιαβάσω, αυτό το πόστ μπαίνει επίσης στην κατηγορία εδώ ο κόσμος καίγεται)

Αγαπητέ κύριε Oliver,

Επιτρέπεις μου να σε λαλώ Jamie έννεν? Εγώ που λαλείς, Jamie, να το ξέρεις υπηρξα φαν σου που τον τζαιρό που ήμουν μιτσιά (καλά εντάξει έφηβη) που τότε που ήσουν ακόμα παστός τζαι όι τόσο ψωνάρα όσο σήμερα. Που τότε που σε έδειχνε το ΡΙΚ τα απογεύματα. Αν δεν ξέρεις τι εν το ΡΙΚ, εν πειράζει, δεν είναι της παρούσης (άσε που δε χάννεις τζαι τίποτε).

Εγώ αγαπητέ Jamie με το που έμαθα ότι έσιεις εστιατόρια ποτζεί τζαι ποδά στο Λονδίνον, έπρηξα τη σχέση να το ξέρεις να έρτουμεν να φάμεν, για να σε υποστηρίξουμεν, όι ότι το χρειάζεσαι δηλαδής, αλλά άτε υπάρχει τζαι μια σχέση μεταξύ μας (εσύ μπορεί να μεν το ξέρεις, αλλά υπάρχει). Εψές τελικώς επίαμεν στο καινούργιο σου, στο Angel, τζαι τούτος εν ο λόγος που σου γράφω τζιόλις. Ξέρω ότι εννά εκτιμούσες την άποψη μιας ταπεινής φαν.

Αγαπητέ Jamie, άρεσεν μου πολλά το ντεκόρ του στυλ είμαστε μέσα σε μια κουζίνα τζαι μάλιστα παλαιού στυλ, αρέσαν μου τα φαγιά τα τοποθετημένα ωραία σε ξύλινες θήκες ποτζεί ποδά, τζείνες οι παλιές φουντάνες στο μπαρ, αλλά φορ γκοτς σεικ, επιβάλλεται να πετάξεις τα τραπέζια τζαι τες καρέκλες πάραυτα τζαι ν’ αγοράσεις άλλα. Καταλαβαίνω ότι θέλετε να περάσετε το μήνυμα «δεν είμαστε χαϊκλέ εστιατόριο δαμέ», αλλά τα γέριμα που τα τραπέζια τζαι τες καρέκλες των χαϊκλέ εστιατορίων, ως τα τραπέζια της καφετέριας του πανεπιστημίου, έσιει πολλήν απόσταση τζαι πολλά ενδιάμεσα να θκιαλέξεις. Έλεος. Άσε που δεν ταιρκάζει με το υπόλοιπο ντεκορ. Δηλαδή καλλύττερα βάλε ξύλενα τραπέζια, ξύλενες καρέκλες, στυλ χασαποταβέρνα. Αίσχος.

Όσο για το φαίν Jamie, είμαι σίουρη ότι εν έσιεις ανασφάλειες, ξέρεις ότι ήταν καλό. Τζαι τα crispy riceballs που εφάμεν για ορεκτικό τζαι η καρμπονάρα μου με meatballs in lemon sauce ήταν εξαιρετικά. Μια παρατήρηση όμως τζαι μεν παρεξηγηθείς. Ας πούμεν το πιάτο με τες ελιές που επαραγγείλαμεν εν μπορείς να το ονομάζεις «the best olives in the world”. Λαλεί σου το μια Κυπραία Jamie, μπορεί να είσαι χρυσοχέρης αλλά που ελιές ΔΕΝ καταλάβεις. Τζαι οι ελιές έτσι για να μαθαίνεις θέλουν μιαν προετοιμασίαν έναν κάτι, όι σκέττες νέττες. Έλα μιαν φοράν κύπρο να φάεις ελιές τσακκιστές με σκόρτον τζαι λάδιν τζαι κόλιαντρον, να σου πω ποιες εν οι καλλύττερες ελιές στον κόσμο.

Κατά τα άλλα εχάρηκα που έφαα που τα σιέρκα σου (στο περίπου).

Με αγάπη

Ερυκίνη

ΥΓ: Αν ανακαλύψεις ότι σου λείπει μια μαντιλιά αγαπητέ Jamie, παραδέχουμαι, ναι ήμουν εγώ. Αλλά μεν το δεις ως κλεψιά. Έπρεπε να το κάμω για να σου δώκω το μήνυμα : «τι εννά γινεί με τούτην την εμπορευματικοποίηση του ονόματος τζαι της φάτσας σου τελοσπαντων? Δηλαδή που ταλήθκεια πιστεύκεις ότι κάποιος ήταν να εδίαν 12 λίρες να γοράσει μια μαντιλιά που γράφει Jamie’s Italian?». Ας γελάσω χαρωπά