Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Στην Αθήνα... (2)

Στην Αθήνα ενάμιση μήνα πριν, θυμούμαι εκαθούμασταν κάπου κάτω που την Ακρόπολη με τους συναδέλφους, οι οποίοι επίναν τα κοκτέιλ τους αμέριμνα (ήταν πριν να ξεσπάσει η κουβέντα με την DEXIA που τους έσουσεν λλίον τζαι δαμέ). Εγώ πάλε που εκαταλάβαινα τες κουβέντες γυρώ μου, καθόλου αμέριμνη δεν ήμουν.

στα δεξιά μια κοπέλα επαραπονιέτουν για τες απολύσεις στην εταιρία της τζαι τα λεφτά που "εφαγωθήκαν" ποτζεί ποδά. Θυμός, δυσανασχέτηση, τζείνον το πράμαν το "ενιμπόρω άλλον έννα σπάσω".

Πίσω μας θκυό γερούθκια εκάθουνταν στο παγκάκι (λες τζαι εφκήκαν που ταινία) να κουβεντιάζουν, πιο σιγά, λλιόττερο θυμωμένα, πιο πονεμένα. Ελάλεν ο ένας του άλλου "Μας βλέπω πάλι να μεταναστεύουμε σιγά σιγά. Να φεύγει ο κόσμος για Αμερική, όπως παλιά." "Ποια Αμερική;" είπεν του ο άλλος "ακούς εκεί τώρα υπάρχουν τόοοσα εκατομμύρια φτωχοί". Τζαι ακολούθησε μια συζήτηση για τη ξενιτιά, που την εκαταλάβαινες δεν ήταν θεωρητική, εξέραν το το θέμα καλά.

Εθυμήθηκα τούτα τα γερούθκια σήμερα. Σήμερα που εθκιάβασα ένα ποστ της Κροτ τζαι τους συνδέσμους σε άλλα μπλογκς ελλήνων που εμετανάστευσαν ή εν στη διαδικασία. Εθκιάβασα τα τζι έκλαψα, τζαι για να είμαι ειλικρινής όι επειδή είμαι τζι εγώ ξενιτεμένη (υπό διαφορετικές συνθήκες) τζαι νιώθω τα τζι εγώ, ούτε επειδή είμαι τζι εγώ που έναν τόπον που με κάμνει να νιώθω μαλάκας που τον αγαπώ. Τέλοσπαντων, όι για μένα. Αλλά για τα πλάσματα που βασανίζουνται, γιατί εν βάσανο το να πρέπει να θκιαλέξεις μεταξύ μέλλοντος/ζωής/αξιοπρέπειας/δουλειάς τζαι σπιθκιού (αν τζαι είπαμεν η έννοια του home εν πράμαν ευμετάβλητον). Τζαι για τους λαούς που θα ακολουθήσουν (ποιος ξέρεις ίσως στη νήσο να είμαστεν οι επόμενοι). Γιατί ρε γαμώτο εν άδικο. Εν άδικο να περνά ένας λαός έτσι ζόριν τζαι οι εντός άρχοντες να τον έχουν χεσμένο τζαι οι εκτός να τον φτύνουν τζαι να τον κατηγορούν (εντάξει όι ότι εν έχουν καποια δίκια). Αλλα πάλε εν άδικο.

Τωρά εννά μου πεις τη ρωμιοσύνη μην την κλαίς τζαι εν συνότζαιρη του κόσμου, τζαι η ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει μοναχά ξαποσταίνει κλπ κλπ.. well, εν ξέρω αν στο τέλος η ελλάς θα τραβήξει προς τη δόξα ή θα μείνει μισοδότζιν, τζείνον που ξέρω εν ότι στο ενδιάμεσο, ένας λαός πεθανίσκει, η δημοκρατία πεθανίσκει (ήταν σε κώμα που τζαιρόν δηλαδή, απλά τωρά ετραβήσαμεν τζαι την πρίζα), η ιδέα της Ευρώπης ως υπόδειγμαν, ως οικογένεια πεθανίσκει, ακόμα τζαι η ιδέα της αντίδρασης πεθανίσκει με το σύστημα να εξαγοράζει τη σιωπή σου (ή η σιωπή σου ή η ζωή σου ένα πράμα), εν χρειάζεται καν να πω για την ιδέα της λαϊκής απόφασης. εν το περίμενα να χρησιμοποιήσω τη λέξη μετά το σχολείο, αλλά (εν η αλήθκεια) τα ιδεώδη (που προφανώς ήταν βιτρίνα τόσον τζαιρόν τζαι αράδες στα βιβλία μας τζαι τες βαρύγδουπες προεκλογικές ομιλίες) πεθανίσκουν για να επιβιώσει το σύστημα.

Έφτασε νομίζω πλέον καιρός για ανακατανομή. Ανακατανομή ιδεών τζαι αξιών μες το νου μας σε επίπεδο όχι προσωπικό, ούτε κρατικό, σε επίπεδο ανθρώπινο, παγκόσμιο (τζαι τούτην τη φορά να βάλουμεν τα πλάσματα πρώτα). Γιατί το σύστημα εμείς το εκάμαμεν τζι άμα θέλουμε βάλλουμεν του πουρλόττο τζαι κάμνουμεν άλλον.

(αλλωσπως εξεκίνησεν το ποστ, αλλως πως ετέλειωσεν. σόρυ είμαστεν σε αυτόματη γραφή mode σήμερα)

14 σχόλια:

marilou είπε...

:(
Συμφωνώ με ούλλα.

Noor είπε...

Μου άρεσαν τα κείμενα της Κροτ και των άλλων Ελλήνων μπλόγκερς - πήγα από σύνδεσμο σε σύνδεσμο και διάβασα κάμποσα. Νομίζω όμως ότι πολλοί δραματοποιούν / ρομαντικοποιούν το θέμα 'μετανάστευση' πέραν του δέοντος. Όταν πήγα Αγγλία για σπουδές έπεσα πάνω στην αρχή του κύματος μεταναστών από την Πολωνία. Ξέρω γω πόσες χιλιάδες έφταναν κάθε βδομάδα. Δούλευαν σε εστιατόρια, φάρμες, ως οικιακοί βοηθοί, υδραυλικοί, γενικώς ήταν παντού. Μέχρι να τελειώσω το διδακτορικό και να την κάνω από εκεί, χτύπησε η οικονομική κρίση, οι δουλειές μειώθηκαν, η Πολωνία μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης και η συντριπτική πλειοψηφία των Πολωνών μεταναστών επαναπατρίστηκε ή, όπως εμένα, την έκαναν κι αυτοί για αλλού. Θέλω να πω, η σύγχρονη μετανάστευση δεν είναι σαν την 'ξενιτιά' του 1950: δεν πας σε ένα μέρος για να μείνεις εκεί επ' άπειρον, να περιμένεις το ταχυδρομείο για να επικοινωνήσεις με τους δικούς σου και να τους βλέπεις από κοντά μια φορά στα 5 χρόνια. Ίσως να είμαι εγώ πολύ ψυχρή ή να μην αγάπησα ποτέ αρκετά τον τόπο μου - η αλήθεια είναι πολύ λίγα πράγματα μου λείπουν πραγματικά από την Κύπρο - αλλά πιστεύω ότι ακόμα και για εκείνους που υπεραγαπούν την πατρίδα τους και δεν κάνουν χωρίς οικογένεια και φίλους και παραλίες και συρτάκι η εμπειρία της μετανάστευσης, που μάλλον θα είναι για λίγα χρόνια, δεν θα είναι και τόσο τραγική. All you need is an Internet connection.

Rania είπε...

σωστά τα λές..

postbabylon είπε...

το ελληνικό δημοτικό της φρανκφούρτης εγέμωσσε, εν έχουν τόπον τζιαι δασκάλους για τα πολλά μωρά που ήρταν φέτος με τους γονείς τους που την ελλάδα...

Aceras Anthropophorum είπε...

Πρωτοσέλιδον εχτές δακάτω ήταν η άφηξη των πρώτων SDF (sans domicile fixe) de la crise grecque στα κέντρα υποδοχής. Εντάξει, να δούμεν τι πλάσματε είναι τζιαι τούτοι, αλλά πέρσυ όμως τζιαι πρόπερσι δεν είχει...

Aceras Anthropophorum είπε...

A Τζιαι για το πουρλόττον, δεν έχει τρόπον να κρούσεις τον καρκίνον χωρίς να κρούσεις όλον το σώμαν;

Ερυκίνη είπε...

@ Noor
έσιεις δίκαιον. καμία σύγκριση εν μπορεί να γινεί μεταξύ της μετανάστευσης σήμερα τζαι πριν 50 χρόνια. Αντιθέτως. πολλοί μεταναστεύκουν για ποιότητα ζωής τζαι έχουν ποιότητα ζωής τζαι εν τόσον εύκολο να παεννοέρκεσαι σπίτι σου σήμερα. Σίουρα έννεν δραματικά τα πράματα. Αλλά νομίζω άμαν αναγκάζεσαι να φύεις (δηλαδή θα εμείνισκες αν είσιες πχ.δουλειά) έσιει έναν κομμάτι δύσκολο. πάντα το να φεύκεις εν δύσκολο. το σκάιπ έννεν το ίδιο με την προσωπική επαφή όπως τζαι να το κάμουμεν. σίουρα εν καλλύττερον που το τίποτε. υποθέτω ότι επίσης εξαρτάται, που το τι ζωή βρίσκεις τζιαμέ που πάεις.

@ Ασέρας
πιστεύκω ότι έσιει τρόπο. για τζείνους που θέλουν να τον έβρουν. εγώ που οικονομικά εν καταλάβω αλλά (που μαζοχισμό ίσως) εθκιάβασα αρκετά άρθρα οικονομολόγων, που λαλούν ότι η κρίση έννεν της Ελλάδας, έννεν της Ιταλίας. ότι ο καπιταλισμός όπως ένι εν τραβά. Προφανώς μπορεί να αλλάξει με τρόπο που να αντέξει παραπάνω, ή ελπίζω με τρόπο που να πιο βιώσιμος για τον απλό άνθρωπο. Αλλά αν τζείνοι που μπορούν να κάμουν τες αλλαγές, δεν τες κάμνουν, τι πρέπει να κάμει ο λαός?

ΠΛΑΝΗΤΑΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΠΛΑΝΗΤΑΣ είπε...

Ίσως το πρώτο βήμα να είναι μέσα στη συνείδησή μας, δηλαδή το χρήμα να γίνει αυτό για το οποίο πραγματικά δημιουργήθηκε,μέσο και όχι αυτοσκοπός. Και να δοθεί χώρος για τις υπόλοιπες διαστάσεις των πραγμάτων πλην της εμπορικής.

χριστος αντωνιου είπε...

το κειμενο σου με εκανε να αναλογιστω πως αφησαμε τα καθαρματα να μας καταστρεψουν... α.....φιλε ασιερα ο φιλος μου ο κωνσταντης διαβαζει το ιστολογιο σου.εγω μπηκα να το διαβασω απο τα κυπριακα ιστολογια και δεν ειναι δημοσιο λεει.τι εγινε?σου εστειλαν ιο?

Ερυκίνη είπε...

@Πλανητάρχη.
έχεις απόλυτο δίκαιο. Το θέμα είναι πως ?

@ χρίστος
τα καθάρματα αφήσαμεν τα να μας καταστρέψουν (πληθυντικός γιατί τζαι στην κύπρο έχουμε κάμποσα καθαρματούθκια) γιατί όσον οι αγελάδες ήταν παχιές εβόλευκεν ή εν εφένετουν τζαι τόσον ουσιαστικό να τους σταματήσουμεν. Τωρά που αδυνατίσαν εκαταλάβαμεν τι ματσουτζιές εκάμαμεν.
Φίλε ασέρα, τα ίδια μηνύματα λαμβάνω κι εγώ. μιαν εξήγηση ίσως?

Αchernar είπε...

Γειά σου Ερυκίνη. Τυχαία έπεσα πάνω στο blog σου, και μου αρέσει πολύ.
Έχει περάσει πολύς καιρός από το ποστ αυτό, μα θέλησα να το σχολιάσω. Είμαι Ελληνίδα, από την Αθήνα, μα δεν έχει σημασία αυτό, θα μπορούσα να είμαι από οπουδήποτε. Όσον αφορά τη μετανάστευση, οκ, καλά τα λέτε, δεν είναι όπως πριν 50 χρόνια - μα εμένα αυτό που με πνίγει είναι το ότι με αναγκάζει κάποιος τρίτος να το κάνω αυτό. Με το ζόρι. Πρέπει δηλαδή να μεταναστεύσω επειδή 4-5 πολυεθνικές έβαλαν τη χώρα μου στο μάτι, με το έτσι θέλω; Ε όχι! Δεν με νοιάζει αν έχω skype ή αν μπορώ σε 3-5-10 ώρες να είμαι πίσω σπίτι μου. Απλά δεν μου αρέσει να μας αναγκάζουν, σαν τα κυνηγημένα σκυλιά, να φύγουμε από τη χώρα. Μετά θα αναγκάσουν άλλους λαούς, έπειτα κι άλλους, κι όλη η υδρόγειος θα πρέπει να μετακινείται από το ένα μέρος στο άλλο, για να επιζήσει(έτσι κάνει ήδη η μισή). Ζωή είναι αυτή; Και πού να πάει τόσος κόσμος; Και καλά οι νέοι, αλλά αυτοί που απολύθηκαν και είναι μέσης ή μεγάλης ηλικίας και δεν τους θέλει κανείς; Που δεν είναι "ανταγωνιστικοί"; Αυτή είναι η λύση;
Δεν νομίζω. Μα όσο ο κόσμος φοβάται, θα μετακινείται σαν τα κοπάδια των ζώων από εδώ κι απο κει, όπου τον προστάζει ο "τσοπάνης". Πλούσιες είναι οι χώρες μας,γι αυτό τις θέλουν και κόβονται τόσο. Αν είχαμε το μυαλό και τα κότσια, θα είχαμε όλον αυτόν τον πλούτο εμείς. Αυτή είναι η λύση, κι όχι η μετανάστευση. Μα, αν κανείς δε μιλά, αν "αφήσαμε τα
καθάρματα να μας καταστρέψουν" όπως είπε κι ένας φίλος εδώ, αυτό θα είναι το πεπρωμένο μας.
Εκτός κι αν σηκωθούμε επιτέλους και καταστρέψουμε εμείς τα καθάρματα.Κι όταν λέω "εμείς", δεν εννοώ μόνο την Ελλάδα, αλλά κι όλες εκείνες τις χώρες που τις έχουν βάλει στο μάτι. Έστω στο "και πέντε", μετά το σφύριγμα της λήξης. Ποτέ δεν είναι αργά.

Ερυκίνη είπε...

Achernar,
καλωσόρισες!
Νομίζω κι εγώ νιώθω το ίδιο πράγμα. ότι το συναίσθημα του να φεύγεις από τον τόπο σου, χωρίς να το έχεις επιλέξει, εξ ανάγκης, δεν μπορεί, είναι αδύνατο να αλλάξει όση τεχνολογία κι αν έχουμε, όσο εύκολο κι αν είναι να δει κανείς τους δικούς του.
Η ξενιθκιά έσιει πόνον, τουλάχιστον για μας εκεί στη Μεσόγειο.

Τωρά για τα υπόλοιπα, δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ να είναι πολύ αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγή. Σε παγκόσμιο επίπεδο αλλαγή. Σε κάποια φάση θα το προσπαθήσουμε, είμαι σίουρη. Ο κόσμος εν ένα καζάνι που βράζει που λένε. Σε κάποια φάση θα ξεχειλίσει. ή τουλάχιστον εγώ είμαι αισιόδοξη τζαι καρτερώ τούτην τη στιγμή.

Αchernar είπε...

Kι εγώ το ίδιο αισιόδοξη είμαι, όσα άσκημα κι αν βλέπω γύρω μου κάθε μέρα. Η αισιοδοξία χρειάζεται για να μπορέσει κάποιος να κινητοποιηθεί και να αντιδράσει.
Τα ΜΜΕ ξέρουν πολύ καλά απο ψυχολογία, γι' αυτό και τρομοκρατούν τον κόσμο, για να τον φέρουν σε κατάσταση κατάθλιψης, να ατονήσει, να βουλιάξει στον καναπέ και να παραδοθεί μια ώρα αρχύτερα. Μα ευελπιστώ...