Η ώρα της κρίσεως πλησιάζει

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου. Ακριβώς δύο χρόνια τζαι ένας μήνας που τη μέρα που επάτησα το πόδι μου στα (όχι και τόσο ιερά) χώματα του Βελγίου. Σε λλιόττερον που 48 ώρες εννά σταθώ απέναντι που το Δικαστήριο (Επιτροπή θέλω να πω) τζαι να κριθώ (να εξηγήσω τα αδικαιολόγητα). Με λλία λόγια έφτασα ως τη μέση.

Μόνο που εμένα τες τελευταίες ετούτες ώρες πριν την κρίση, έπιαν με η κρίση τζι ασχολούμαι με την κρίση. Με να θκιαβάσω θέλω, με να προετοιμαστώ. φαίνουνται ούλλα τόσον ασήμαντα αλήθκεια. ξέρω τι εννά ελάλεν η ψυχολογα: avoidance τζαι procrastination (ούτε να σκεφτώ τες λέξεις στα ελληνικά αυτή τη στιγμή δεν έχω διάθεση), αλλά φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις ακούω σήμερα ολημερίς τον Αγγελάκα σε τούτον το τραούδιν. τζαι εν με φορεί ο τόπος ρε γαμώτο. Ας πούμεν πως μπορείς να κάτσεις σε ένα γραφείο να κάμνεις το playmobil μετά που τούτο?