Εχάθηκα..

Ξέρω το.

Είναι που η ζωή τζαι η πραγματικότητα παν τόσο γλήορα που δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τζαι πολλά.

Έθελα να γράψω ένα ποστ για τζείνον τον άνθρωπο, τον Δημήτρη Χριστούλα, αλλά δεν έξερα τζαι τι να πω. έτσι επερίμενα. επερνούσαν οι μέρες. Τζαι τελικώς σήμερα που μπήκα στο μπλογκ μου, ακόμα δεν ξέρω τι να πω.

Στο ενδιάμεσο εβρέθηκα για 3 μέρες στην Κύπρο. Στο χωρκό μου, στο οποίο μέσα σε ένα χρόνο δύο άνθρωποι επροσπαθήσαν να αυτοκτονήσουν για χρέη τζαι εσταματήσαν τους τελευταία στιγμή οι συγχωρκανοί. Στα 25 χρόνια που έζησα τζιαμέ (30 για τη μάνα μου) κανένας δεν αυτοκτόνησε (ή αποπειράθηκε) στο χωρκό μου, παρά το ότι πάντα είσιεν πολλά φτωχά πλάσματα που εζούσαν που το πιάτον φαίν της γειτόνισσας.

Έθελα να γράψω τζαι για τούτους τους ανθρώπους. Αλλά τζαι τι να πω?

Εν τόσο τεράστιο το σοκ, θέλει λλίον χρόνο να χωνέψει κανείς το τι συμβαίνει. ομπρος στα μμάθκια μας. Τζαι εμείς δεν κάμνουμεν τίποτε (εκτός που το να ευχούμαστεν να μεν έρτουν τζι έσσω μας).

Είναι όμως που η ζωή τρέχει. Η δική μου ειδικότερα τζαι η ζωή γενικότερα. Η δουλειά που απαιτεί όλο τζαι παραπάνω που το νου μου (ώσπου να με στραντζηίσει), αλλά τζαι τα ωραία, η σχέση (που έρκεται όλο και πιο κοντά), η Κύπρος, οι φίλοι (που τα γέριμα όσο τζι αν τους δεις πεθυμάς τους), η οικογένεια (που εν κυπριακή, τζαι ο ένας εν δεμένος πας τον άλλο. άρρηκτα που λένε). τα δεντρά που φκάλλουν αθθούς τζαι η γέριμη η αλλεργία που επανέρχεται. οι ταινίες, τα φεστιβάλ, οι μουσικές, τζαι ο ήλιος. Οι γάμοι του καλοτζαιρκού. Οι διακοπές τζαι τα συνέδρια.

Τζείνα τα μικρά μικρά. οι πελλάρες τζαι τα σοβαρά.

Καμιά φορά η ζωή μας (τζείνη η μικρή η ασήμαντη) εν αμείλικτη. Επισκιάζει τα πάντα. Που την άλλη, ίσως ναν τζαι καλό.

ΥΓ: δεν είμαι σίγουρη πιο εν το θέμα του σημερινού ποστ. απλά είπα να σας πω ένα γεια. Θα επανέλθω με πιο ουσιαστικά ποσταρίσματα (ελπίζω)