Κατάθλιψη στο γραφείο

πριν λλίες μέρες στο International Dinner party του γκρουπ (φέτος είσιεν πολλύν κυπριακήν κουζίνα με πουρκούριν τζαι κολοκούθκια με τ'αυκά που είχαν ΤΟ σουξέ) εσυζητούσαμεν για το πως πετάσσουμεν κάτι τόνους φαγιών που εν αρκετά να ταίσουν ούλλους τους ανθρώπους που πεινούν (πρόσφατον άρθρο σε μια εφημερίδα) τζαι η συναδέλφισσα η πολωνή ελάλεν ότι εταιρίες όπως το Λιντλ προτιμούν να πετάσσουν φαγιά γιατί πρέπει να πιερώννουν φόρο για να τα διούν στους φτωχούς (ποιος έξυπνος το εσκέφτηκεν τούτο).

 Η αμερικανίδα η συναδέλφισσα επρόσθεσεν το πως μια μεγάλη μάρκα ρούχων, κάτι & Fitch (τζείνοι που έχουν τίτσιρα μοντέλα στα μαχαζιά τους), κρούζει τα ρούχα που μεινίσκουν απούλητα γιατί αν τα δώκει στους φτωχούς αυτομάτως η μάρκα χάνει κάτι που την αξίαν της (κάτι παρόμοιον άκουσα για το Η&Μ τζαι δεν εξαναπάτησα).

Τζαι μετά τα τελευταία νέα που Ελλάδαν, όπου οι αριθμοί αρκέφκουν να παν καλλύττερα είπαν σήμερα, κάποια πλάσματα φυσικά πεθανίσκουν ον δε γουει, αλλα δε βαριέσαι τα νούμερα να φκαίνουν σωστά.

 Σε κάτι τέθκοιες φάσεις σκέφτεσαι κάτι πάει λάθος με την ανθρώπινη ράτσα. Κάπου κάτι εχάσαμεν. Τζαι θυμούμαι τούτες τες κουβέντες του George Carlin (ο άνθρωπος θεός). Μακάρι να έφτανα τζαι εγώ σε τζείνον το σημείον, που θα μπορούσα να κάμω το ίδιον πράμαν, να εγκαταλείψω το είδος μου ή την ελπίδα για το είδος μου τζαι να μεν με πονούν κάτι τέθκοια. Ίσως ακόμα λλία χρόνια απογοήτευσης...