Για πρώτη φορά στη ζωή μου εχτές ήβρα τον εαυτό μου να στέκεται στη μέση του δωματίου κρατώντας σφιχτά στα σιέρκα μου το ποτήρι που έπινα νερό (εν λάλλαρος δαμέ) τζαι απλά εθόρουν το με τζείνην την επιθυμία που φκαίνει που μέσα σου τζαι κατακλύζει σε, τόσον έντονον ήταν, να το σύρω με ούλλη μου τη δύναμη πάνω στον τοίχο να γινεί λιλλίτσια.
Ούτε που ξέρω πως εσυγκρατήθηκα.
Υποθέτω επειδή εβαρκούμουν να κάτσω να τα συνάξω μετά.
4 σχόλια:
Συνέβη σε όλους μας (πολλές φορές!) Δύναμη σου εύχομαι, θα βρεθεί ο δρόμος και ο τρόπος.
Εν κάμνω ΚΑΝ διδακτορικό, αλλά έτυχε μου-όι μια φορά...
Κουράγιο...
Πώς είσαι τώρα; Καλύτερα ελπίζω. Συνήθως αυτά έρχονται και φεύγουν και μετά ξανάρχονται και ξαναφεύγουν και πάει λέγοντας, ώσπου να τελειώσει το γράψιμο. Καλή δύναμη!
Ευχαριστώ για την στήριξη παιθκιά.
Νοορ, είμαι καλλυττερα. Αν εξαιρέσεις το μόνιμο πιάσιμο σε αυχένα, ώμους κλπ που την ένταση τζαι τα όνειρα τα γεμάτα αριθμούς τζαι στατιστικές, είμαι μια χαρά :)))))
Δημοσίευση σχολίου