Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει ΙΙ

Εν τζαι θέλω τα τούτα τα πράματα, μα τω Θεώ, απλά έρκουνται τζαι βρίσκουν με. Ούτε που προσπαθώ να κρυφακούω, αντιθέτως προσπαθώ να προστατεύσω τα φκιά μου που κάτι τέθκοια, αλλά μάταια.
Τόπος: η αυλή του ucy. Στο ένα παγκάκι, Ερυκίνη και Μ.#2 συζητούν σοβαρά θέματα (τουτέστιν γιατί κάτι ψωνισμένες κυπραίες φοιτήτριες παρκάρουν τη Μερσεντάρα τους όι στο πάρκινγκ αλλά μέσα στο πανεπιστήμιο, που να τους την χτάρει κανένας αχάπαρος). Στο δίπλα παγκάκι τρεις κυπραίες, κλασσικές (δες προηγούμενο πόστ από το Βουκώλο) στον εξής διάλογο.

(......)

Γυναίκα 1: Α, όι εγιώ πέρνω τον στα καταστήματα τζαι δείχνω του στες βιτρίνες τα πράματα που μ' αρέσκουν, τζαι λαλώ του σημείωνε, ή τούτον ή τούτον ή τούτον ή τούτον. Τι, να τον αφήκω να μου πιάσει ότι να' ναι;
Γυναίκα 2: ου τζι εγώ έτσι κάμνω. πάω πάντα μαζίν του.

Κοιτάξετε. Το θέμα είναι να μεν χάνεις την έκπληξη. Θέλεις ο φίλος σου να σου κάμει έκπληξη, να σου φέρει ένα δώρο, κάτι υπέροχο, που να σου αρέσκει πολλά, τζι εσύ να μεν το περιμένεις, που να εν ωραίο, αλλά να μεν το ξέρεις που πριν, για να μπορείς να πάρεις τζείνον το έκπληκτο, χαρούμενον ύφος τζαι να πεις: "Αγάπη μου, εν το πιστεύκω, ευχαριστώ πάρα πολύ, εν ακριβώς τζείνον που έθελα (ματς, μουτς)". Έλα όμως που οι άντρες εν έχουν τζαι πάρα πολύν γούστον. Τζαι τέλος πάντων έννεν τζαι να τους εμπιστεύκεσαι σε έτσι πράματα. Τι εννά κάμεις; Όι πέτε μου, έσιει άδικον;

Παρένθεση: άρεσεν μου κυρίως το "σημείωσ'τα". Φαντάζουμε την εικόνα, ένας τύπος να τη βουρά βαριεστημένος που πίσω στα κατάστήματα με το μπλοκάκι τζαι να σημειώνει. ΕΛΕΟΣ. Τέλος παρένθεσης.