Παρατήρησις (για τον Πολίτη πάλε)

Η εφημερίδα (που ακόμα θκιαβάζω διαδικτυακώς) Πολίτης εξήγησεν μας σήμερα γιατί δεν μπορεί να δημοσιεύσει τα ονόματα των βουλευτών που φοροδιαφεύγουν. Δεν έχουν ντοκουμέντα που να μπορούν να δείξουν στο δικαστήριο γιατί εν απόρρητα.

Παρόλα αυτά αν θυμούμαι καλά τότε με την απεργία των ελεγκτών (μεν νομίζετε ότι έχω κόλλημαν μαζίν τους τζαι πάω τους), δεν διστάσαν να δημοσιεύσουν ονόματα τζαι απολαβές ελεγκτών (δεν ξέρω σίουρα γιατί εν πιάννω την έντυπη μορφή, απλά ελάλεν το στο διαδικτυακόν τους), πράγμα που τότε μου είσιεν κάμει συγκλονιστική εντύπωση για το πως χειρίστηκαν τέτοια προσωπικά δεδομένα.

Θκυό πράματα παίζουν:
α) ή που τζείνοι στον Πολίτη έχουν μιαν ιδιαίτερη ευαισθησία στα προσωπικά δεδομένα των πολιτικών μας, αλλά όι στον απλόν πολίτη
ή β) το κράτος λειτουργεί με δύο μέτρα, δύο σταθμά τζαι έσιει τα στοιχεία κάθε φορολογούμενου πολίτη φάτσα φόρα, όποιος θέλει θορεί τα, αλλά κρατά απόρρητα τζείνα των βουλευτών.

άιδεργουέι, αν είσαι απλός πολίτης σε τούτον τον τόπον, έφας την.

The bitch upstairs

Σόρυ ρε κοπέλλες τζαι κοπέλια που το πάω σερί με τους εγγλέζικους τους τίτλους. έτο εν που εμπνέουμαι που τη σχέσην τωρά τελευταία. Η σχέση που λαλείτε ξέρει τη Γερμανίδα τη συνάδελφο μου ως την "bitch upstairs", γιατί είναι όντως σκύλα τζαι γιατί όντως μεινίσκει στον πουπάνω όροφο (τωρά εννά μου πεις ίνταλως έτυχεν που ούλλα τα σπίθκια να μεινίσκεις σε τζείνον που πουπάνω ζει η πιο αντιπαθητική συναδέλφισσα σου?? τι να σου πω? είσιεν φούρνον τζαι αρέσκει μου πολλά το ψητό).

Οι λόγοι που την αντιπαθώ εν πολλοί. Κατά βάση γιατί έννεν ανοιχτά σκύλλα, σαν την Νο. 1 σκύλα του γκρούπ (η οποία ότι κατζίαν έσιει στο νούν της λαλεί σου την τζι ομπρός σου εν κολώνει). Τούτη  έσιει τζείνον το αμερικάνικον, το όποτε σε δει λαλεί σου με συγκλονιστικά ψηλή φωνή τζαι ψεύτικο χαμόγελο "Hiiii, how are you??", τζαι αν κάμεις εσύ το λάθος να απαντήσεις με ψιλο-κουβέντα διά σου τζείνον το ύφος το "ε καλά μεν παίρνεις τζαι θάρρος εν τζαι θέλω να γινούμεν τζαι φίλοι".

Αντιπαθώ την γιατί εν πολλά εμφανώς καριερίστρια. Πολλά ξεκάθαρα δείχνει μας ότι χέστηκε κυριολεκτικά για ούλλους μας, δηλαδή εν με κόφτετε ρε εγώ κάμνω τη δουλειά μου, κοινωνικές σχέσεις μηδέν, εκτός αν θα μιλήσουμε για έρευνα (φυσικά). Μεινίσκει 5 χρόνια δίχα του άντρα της για λόγους καριέρας (τζι όι γιατί δεν είσιεν δουλειάν στην ίδια χώρα που εν ο άντρας της). Τόσον καριερίστρια.

Αλλά εννά μου πεις εσέναν τι σε κόφτει? προσωπική επιλογή. Με γειά της με χαρά της στο κάτω κάτω. Τζείνον που με κόφτει αναγνώστη μου εν που έτυχε να μπλεχτούν οι δρόμοι μας 1-2 φορές, ξέρεις τζείνες οι ψιλοπαρεξηγήσεις που γίνουνται καμιά φορά που ασυνεννοησίαν ανάμεσα σε συναδέλφους. Κάποιες έφταια εγώ τζαι είπα συγγνώμην, κάποιες έφταιεν τζείνην τζαι εφκήκεν στο τέλος τζαι που πάνω (τζαι πάλε έπρεπεν να πω εγώ συγγνώμην. ας ένι, εν τζαι είμαι εγωίστρια). Μέσα σε τούτες τες μικρο-παρεξηγήσεις ανακάλυψα τζείνον το πράμαν που κάμνει τζαι αντιπαθώ το παραπάνω που ούλλα (γιατί επηρεάζει με). Στέλλει email, πίκρικα. Πολλά πίκρικα. αν είσιεν ηλεκτρονικόν φαρμάτζιν θα εμείνισκες στον τόπον.

αλλά επειδή είπαμεν έννεν ξεκάθαρα σκύλλα (αλλά κρυφαλούπα) στέλλει θκυό ειδών email. Πρώατα τζείνα που εν ευγενικά τζαι γλυκανάλατα αλλά στο "πίσω απο τις λέξεις" αφήνει να εννοηθεί τζαι λλίον πίκρισμαν. Ξέρετε, που τζείνα που το πιάνεις το νόημα αλλά εν γεμάτα ευγένεια (τζαι τελειώνουν πάντα με το Have a nice day). Τούτα στέλνει τα σε ούλλους. δηλαδή ακόμα τζι αν απευθύνουνται σε μένα μόνο κάμνει τα cc τζαι σε ούλλους τους καθηγητές ας πούμε που εμπλέκουνται (ο ένας εν πάντα ο επόπτης μου γιατί εν τζαι επόπτης της). Στο καπάκι μετά που τούτα τα email έρκουνται πάντα τα άλλα, τζείνα που εν έχουν με ευγένειες με τίποτε. Εν ανοιχτά πίκρικα τζαι σκυλλέ. Σε τούτα εννοείται οι καθηγητές εν μπαίνουν cc. Λαλεί τα μόνον σε μένα. Προσωπικά.

Την πρώτη φορά που έπιασα έτσι email έκλαια 2 ώρες (ήμουν μικρή και αθώα τότε). Σήμερα αποφάσισα να μεν ασχοληθώ τζαι να μεν της απαντήσω καν. Έβερ.

Εσείς στη θέση μου ας πούμεν τι θα εκάμνετε?? 

Meet the parents (the other way around)

Κατακρίβειαν τους γονιούς της σχέσης είχα τους γνωρίσει που πριν, στα συγκλονιστικά ταξίδια στην Ιρλανδία, που μέχρι στιγμής περιορίζονται σε γάμους τζαι γέννες/μωρά (εντάξει τζαι λλίον τουρισμό).
Παρένθεσις: τούτον το πράμαν που η ζωή μας περιστρέφεται γύρω που γάμους τζαι βαφτίσια εν πολλά ανησυχητικό?? Υπάρχει κάπου/κάπως έξοδος κινδύνου?? Ας μας πει κανείς. Τέλος παρένθεσης.

Τέλοσπάντων, σε τούτα τα ταξίδια τα "πεθερικά" (χρησιμοποιούμεν αυτόν τον όρο για λόγους συντομίας ΤΖΑΙ ΜΟΝΟΝ) είδα τα πολλά λλίον, τζαι εμίλησα τους ακόμα λλιόττερον. Κάτι η γενικότερη αντροπή μου, κάτι που δεν έξερα τζαι τι να πω των πλασμάτων (δεν την κατέχω τη θεματολογία σε έτσι περιπτώσεις), κάτι που δεν καταλάβω ΤΙΠΟΤΕ που το τι λαλούν επειδή έχουν ακαταλαβίστικη ιρλανδέζικην προφοράν στον τρόπο που μιλούν εγγλέζικα. τι να σας πω... τέλοσπάντων, στην Ιρλανδία ήταν ανώδυνο, γιατί κράτησε λίγο.

Όταν όμως αποφασίσθην να συνοδέψουμεν τα "πεθερικά" στο ταξίδιν τους στο Άμστερνταμ, που εθέλαν να δουν τες τουλίπες στο Keukenhof, τζαι ότι τα "πεθερικά" θα εκάμναν στάση στην Λουέβεν, με εζώσανε τα φίδια, με εζώσανε. Γιατί ξέρεις τι σημαίνει τούτον, αγαπητέ αναγνώστη έννεν?

Πρώτον, τα "πεθερικά" θα έρτουν έσσω μου. Βάσην κυπριακής παράδοσης με λλία λόγια εγώ εννά πρέπει να δείξω την ανύπαρκτη νοικοτζυροσύνην μου τζαι να εντυπωσιάσω τα πλήθη.

Δεύτερον, θα επερνούσαμεν 2 ολόκληρες ημέρες όλοι μαζί παρέα (τούτον το πράμαν που τα ζευγάρια με το που "επισημοποιούνται" ξεκινούν να κάμνουν παρέα με τους γονιούς τους εν ίσως έναν που τα πιο απωθητικά χαρακτηριστικά της ιδέας "γάμος" τζαι δεν καταλάβω γιατί εγώ που δεν είμαι καν κοντά στο όλον θέμα πρέπει να υποφέρω τούτα τα πράματα). Αλλά ας μεν κλαίουμαι, έθελα τα τζαι εγώ (να πάω στο ταξίδι).

Έτσι που λες, μέρες πριν αποφάσισα ότι εννά να κάμω κέικ, τζαι μάλιστα ελιωτή κέικ γιατί αρέσκει μου τζαι έφερα τζαι ελιές μαύρες που σπίτιν τζαι τέλοσπάντων είπα να το παλέψω. Ως ήτο αναμενόμενον, η ελιωτη, αγαπητέ αναγνώστη μου, παρά το μεράκι τζαι την προσπάθειαν, έμεινεν καθούμενη τζαι επειδή τα "πεθερικά" εκαρτερούσαν κανονικό κέικ, δηλαδή γλυτζίν πράμαν, επήλθεν έναν ψιλο-σοκ όταν επρωτοδοκιμάσαν, ξέρεις, τζείνη η άβολη σιωπή που εν μιλά κανένας τζαι μετά έτσι πολλά δειλά "Μα έννεν γλυτζίν. ίντα κέικ εν τούτο??"

Τέλοσπάντων, εστέφθηκα με επιτυχία η Μις Ακαμάτα 2012 (νοτ ττου φαρ φρομ δε τρουθ). Κρίμας ρε παιδί μου, είπα να κάμω περήφανην την μάναν μου τζι εγιώ μιαν φοράν, να συμπεριφερθώ "φυσιολογικά" (σαν κάθε άλλη συγχωρκανή μου) τζαι να μεν τα καταφέρω?? το καλόν τα πλάσματα έννεν κυπραίοι τζαι εν τους κόφτει (ή εν εδείξαν να τους κόφτει).

Όσο για το Σαββατοκυρίακο στο Άμστερνταμ, είπαμεν, ταλαιπωρία τζαι πάλε ταλαιπωρία. Τα "πεθερικά" εν τω μεταξύ ναν ενθουσιασμένα φουλ. Γιατί η μάνα της σχέσης εν ανθοπώλενα τζαι αρέσκουν της τα λουλούδια τζαι ο πατέρας της σχέσης γενικώς λάτρης της φύσης. έτσι το σάββατον επεράσαμεν το στες τουλίπες, τζαι στην παρέλαση των λουλουδιών (κάτι σαν τα ανθεστήρια του παλιού τζαιρού) τζαι μετά στην εναγωνιώδη προσπάθεια να πάμεν πίσω στο κάστρο-ξενοδοχείο που εμεινίσκαμεν.

Τα πλάσματα να παθιάζουνται με τα φκιώρα. εγώ πάλε όχι τζαι τόσον. γιατί είπαμεν είμαι τσας ευαίσθητη, αλλά όι τζαι τόσον. άσε που εξαναπία πέρσι (με την αλλεργία, 2.5 ώρες νον-στοπ αψιούρισμαν, θυμούμαι το ακόμα). τζαι να μου λαλούν δε το έναν το δεντρόν, δε το άλλον το φκιόρο, εγώ να μεν αναγνωρίζω κανένα, να μεν ξέρω πω φυτεύκεται το κάθε τι (αλόπως εν τούτον το ιρλανδέζικο τεστ της "νύφης", ξέρω γω?).

Το δεύτερο τεστ αντοχής της "νύφης" δε ήταν στην παρέλαση που η σχέση (άλλος τζαι τζείνος) είσιεν τη φαεινή ιδέα να σκαρφαλώσουμεν σε έναν μικρό ύψωμαν να θορούμεν καλλύττερα. τζαι να σκαρφαλώνουν οι ιρλανδοί (συνταξιούχοι τωρά το τονίζω) στο τσακ μπαμ, ευκολία, τζαι να καρτερούν την κυπραίαν (που χωρκόν της Λευκωσίας το τονίζω) να σκαρφαλώσει. ε ρε τι γέλιον έππεσεν.... τζαι κάτι σχόλια που εν τα εκατάλαβα (γιατί είπαμεν ήμουν χαμένη στη μετάφραση ούλλην την ώρα).

Το τρίτο δε τεστ ήταν τα άλογα, γιατί δίπλα που το κάστρο-ξενοδοχείο μας είσιεν στάβλους για ιππασία (ναι επίαμεν σε κάτι χλίδες για γαλαζοαίματους, τάχα γιατί είσιεν προσφοράν. όταν ήρτεν ο λοαρκασμός .... 3 μικρά εγκεφαλικά που έπαθα. ας ένι, η φτώσια θέλει καλοπέραση που λαλεί τζι ο Πατέρας). Τέλοσπάντων, πίσω στους αππάρους. ούλλοι να παθιάζουνται (συνηθισμένοι με τες αγελάδες τζαι τα πρόβατα δίπλα που το σπίτιν τους), εγώ να κραώ τη μούττη μου γιατί εβρωμούσεν, τα "πεθερικά" να γελούν  η σχέση να μου λαλεί "ωωωω ήβρα το πρώτο πρόβλημα στη σχέση μας" (οι άππαροι??? φορ φακς σέικ). με λλία λόγια εν ίγκωσα ούτε έναν στα 3 τζαι έγινεν προφανές (ελπίζω τζαι εύχομαι) ότι εγώ δεν μπορώ να γίνω παραδοσιακή ιρλανδέζικη σύζυγος στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, με 6 κοπελλούθκια, 3 αγελάδες, 4 κότες, 10 πρόβατα, τζαι έναν άππαρον έτσι να βρέθεται. Ελπίζω.

Κατά τα άλλα καλά επεράσαμεν. Τα πλάσματα μάνα μου ρε πολλά καλά, τόσην ταλαιπωρίαν δεν επαραπονιούνταν τίποτε (σε αντίθεση με την Ερυκίνη σας). Ενθουσιαστήκαν με τα φκιόρα πολλά, τζαι εκόψαμεν ουυυυ κουβέντες δε του άλλου κόσμου, στες οποίες εγώ περίτεχνα εκατάφερα νομίζω  να κρύψω το ότι δεν εκαταλάβαινα τι ελαλούσαν.
Τζαι αν εξαιρέσεις την ταλαιπωρία, εν ήταν τζαι άσιημα

(όου μαι γκοοοτ. γουατ ις χαππενιγκ του μι??).

Bitchy post about Dutch trains

Όταν επιτέλους επεράσαμεν τα σύνορα τζαι εμπήκαμεν στα ιερά χώματα του Βελγίου (πρώτη φορά εχάρηκα τόσο να επιστρέφω Βέλγιο) είπεν μου η σχέση: "υποθέτω να καρτερούμεν έναν bitchy post about Dutch trains, έννεν??"

Τζαι ενώ στην αρκήν είπα να μεν είμαι τόσον προβλέψιμη... εν αντέχω.

Αγαπημένε αναγνώστη έτυχεν σου ποττέ να τσακκίσουν τόοοοοσον πολλά τα νεύρα σου, να πάθεις τέθκοια συκκίρτισην που να βάλεις τα κλάματα ομπρός που ούλλον τον κόσμον??
Εμέναν έτυχε μου σήμερα.

Τζαι ξέρεις τζιαμέ που ξεχειλίζει ας πούμεν το ποτήριν εν τζιαμέ που φτάνεις μετά που ώωωωρες (τονίζω το ώρες) ταξίδι με τρένα, μετρά, λεωφορεία (μεν σου πω τζαι αεροπλάνα τζαι βαπόρια) επιτέλους στο Αμστερνταμ-Σεντράαλ χαρούμενος τζαι λαλούν σου ότι ναι, ναι πρέπει να πιάσεις θκυό τρένα τζαι να πάεις πίσω στην στάση ναι τζείνην την στάσην που επέρναν το πρώτο λεωφορείον που έπιασες η ώρα 10 το πρωί γιατί ναι ναι που τζιαμέ φεύκει τελικά το τρένο για Βρυξέλλες (άσχετα που εσύ εκοίταξες την συνεχώς ενημερωμένη ιστοσελίδα τρομάρα μου που το χάραμα του φου τζαι ελάλεν σου ότι το τρένο σου εν μια χαρά) τζαι ούλλον το ποΰριν που έκαμεν ήταν παντελώς άχρηστον. Τζαι θέλεις να φακκάς να φακκάς να φακκάς την κκελλέν σου πας τον τοίχο.

Αλλά ξέρεις τι?? θα κάμω την έκπληξη (κρίμας που η σχέση εν καταλάβει κυπριακά). Παρά τη συκκίρτιση, τζείνον που έχω να σας πω εν ότι νιώθω τυχερή γιατί σε τζείνον το τρένον που ετράκκαρεν θα μπορούσαμεν να είμασταν κάλλιστα τζι εμείς. οπόταν κατά κάποιον τρόπο το Σαββατοκυρίακον εν επίεν όσον άσιημα εμπορούσεν να πάει...

τζαι αν έβλεπα τα πράματα τόσον ψύχραιμα τζαι θετικά θα ήμουν ζεν μάστερ τζι όι η Ερυκίνη.

ΥΓ: επιπλέον bitchiness : πόσον αδιανόητον ένι να σταματούν να κυκλοφορούν για τρεις ώρες τα λεωφορεία (τζαι τα ταξιά!!) επειδή εν η γ*******η η παρέλαση των λουλουδιών?? Ας πούμεν εν το ιβέντ της χρονιάς. έσιεις έναν ολόκληρο χρόνον να σκεφτείς εναλλακτική διαδρομή για τα λεωφορεία. τζαι άτε ξέρεις ότι θα σταματήσουν τα μέσα μεταφοράς για 3 ώρες. ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩΤΟ μου δεν βάλλεις μιαν ανακοίνωση στην ωραιότατη υπερσύγχρονη ηλεκτρονική πινακίδα σου? Να μεν κάθεται ο άλλος σαν το μαλάκα να καρτερά τα λεωφορεία που όλο έρχονται αλλά ποτέ δεν φτάνουν.  (το τι πέρασα τούτο το σουκου δε λέγεται)

ΥΓ2: τζείνος που νομίζει ότι επέρασα τούτα ούλλα τα μαρτύρια για έναν wild σουκού στο άμστερνταμ εν τζαι πολλά γελασμένος γιατί ναι ναι on top of everything, τούτον ήταν το πρώτο μου σουκού μετά σχέσεως τζαι πεθερικών (δες επόμενον ποστ αύριο που την δουλειά, τωρά πάω να ππέσω).

ΥΓ3: τζαι τι στ'ανάθεμαν έπαθεν το blogger??ίσια σήμερα ήβραν τζαι τούτοι???

Ήρτεν τούτη η μέρα...

τζαι σύμπτωσην η ίδια ημερομηνία που έφυεν ο Παπάζογλου (γέριμη 17 Απρίλη, να φύεις που το ημερολόγιο).

τούτη η μέρα που την εφοούμασταν. θυμούμαι μερικά χρόνια πριν που ήρτεν ο Μητροπάνος Κύπρον τζαι εν επίαμεν, ελαλούσαμεν ότι ήταν λάθος μας, ήταν τζαι άρρωστος, εν τζαι ξέρεις καμιά φορά. Η Μ. είπεν τότε (παραφράζω ότι θυμούμαι) "φαντάζεσαι να πεθάνει ο Μητροπάνος? τι εννά κάμουμεν?"...

έλα μου ντε... Ο κύριος Χρίστος σήμερα στο ράδιο, γιατί εν τζείνος που μου το είπεν, ήταν πολλά χάλια, άκουα τη φωνήν του, εκαταλάβετουν ότι έπνιεν έναν λυγμόν. όπως τζι εγώ (γιατί ήμουν τζαι δουλειάν).

Εν ξέρω αν εν που επέθανεν, ο Μητροπάνος άλλωστε εν αθάνατος (έννεν?), ή που νιώθω ότι ήρτεν έναν τέλος, δεν ξέρω ποιου πράματος ακριβώς, αλλά κάτι ετέλειωσε. Τζαι ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάμουμεν..

έθελα να βάλω έναν τραούδιν του. θα έβαλλα ίσως τη Ρόζα υπό κανονικές συνθήκες αλλά το πρώτο που μου ήρτεν στο νου ήταν τούτο...

Αιωνία του η μνήμη....



ΥΓ: Κύριε μητροπάνο θέλω να ξέρεις ότι δαμέ στην ξενιθκιά είσιεν κάτι φάσεις μοναχικές, που έβαλλα τα τραούθκια σου σερί στο ΓιουΤιουμπ τζαι έκαμνα κκέφιν που λέμεν, μόνη μου, τζαι ακόμα μεν το πεις σε κανέναν γνωστό μου να γινώ ρεζίλιν έσυρνα τζαι κανέναν γυρόν (τζι ας μεν ξέρω να χορεύκω, είμαι τζαι γεναίκα). Εννά σε πεθυμήσω. Αλλά πάλε εν τζαι φεύκεις που ταλήθκεια.

Στην Κύπρο, αδέλφια μου, στην Κύπρο...

Αχ η Κύπρος. Η Κύπρος....

έλεα σε μια φίλη προχτές ότι το 3ήμερον στη νήσο, ήταν η τέλεια δόση Κύπρου, τζείνην που εν αρκετή να δεις για λλίο τα πλάσματα που αγαπάς, να πάεις στους 2-3 τόπους που εσύχναζες, να φάεις τα 1596 φαγιά που επεθύμησες, αλλά όχι τόση ώστε να ξεκινάς να θορείς τα άλλα, τα κλασσικά, τζείνα ούλλα που σου ετσακρούσαν τα νεύρα.

γουέεελλλ, πελλάρες. Τρείς μέρες δεν είναι αρκετές, ούτε να δεις τους φίλους σου, ούτε να πάεις τους γυρούς σου, γιατί τζείνη η αίσθηση του να κάθεσαι με την παρέα σου, έξω κάτω που τον υπέροχο ήλιο μας, τζιαμέ στη Φανερωμένη, τζαι να μυρίζει δεντρά, τζαι να πίνεις τη φραπεδιά σου, δεν χορτάννεται. δεν χορτάνεται.

Επίσης, τα λαμπούθκια σου μπορεί να άψουν ανά πάσα στιγμή. Ακόμα τζαι που τες Βρυξέλλες ασ πούμε, μέσα στο αεροπλάνο για λάρνακα με τον τύπο που πίσω να τσακκώνεται με τον αεροσυνοδό, που ετόλμησε να του κάμει παρατήρηση, τζαι να τον λαλεί καρακιόζη πίσω που τη ράσιην του, τα δύο 15χρονα που ήταν τόσο ενθουσιασμένα με το αι (στοδιάολο)-φόουν τους που εμιλούσαν στο τηλέφωνο, ακόμα τζαι όταν το αεροπλάνο εκινήτουν για απογείωση. Τζαι τζιαμέ που λαλείς, ναι το κλασσικό χωρκαθκιόν του νεόπλουτου κυπραίου, ακούεις τη συζήτηση στην ομπροστινή σειρά, θκυό κυρίες μεγάλης ηλικίας, της φιλοπτώχου τζαι της ελληνο-ορθόδοξης παράδοσης (τούτα τα πράματα φαίνουνται) τζαι δίπλα τους μια νεαρή κοπέλα τζαι μόλις εγνωριστήκαν (έννεν υπέροχο το πόσες κουβέντες μπορουν να κόψουν οι κυπραίοι μέσα στο αεροπλάνο?? αγαπώ τους για τούτον). Τζαι η συζήτηση να εν για μετα-φυσικές εμπειρίες τύπου "εμέναν ήρτεν στον ύπνον μου η παναγιά". Τζαι να θέλεις να χτυπήσεις ενέσεις, όι που παίζουν έτσι συζητήσεις, αλλά που μια νέα κοπέλα πιστεύκει τούτα τα πράματα.

Τέλοσπαντων, την Κύπρον δεν μπορείς να την προβλέψεις. όσο τζι αν ούλλα μεινίσκουν τα ίδια ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι θα σου φανερώσει. Μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα, σαν το γυναικοπάζαρο στο τέρμα της Λήδρας, τζαι την ολοκαίνουργια πλατεία Σολωμού, δυσάρεστα σαν την τιμήν της πεζίνας τζαι τες το δάσος φοινιτζιάς που εξεφύτρωσεν στην τάφρο (άγνωσται αι βουλαί του κυρίου). Έτσι ένι τζαι με την Κύπρο τζαι με ούλλα, πάντα έσιεις θκυό όψεις στο νόμισμα.

Αλλά όπως τζαι να το κάμεις η Κύπρος εν η Κύπρος. Μπορεί να αλλάξαμεν πολλά, αλλά η ζωή εξακολουθεί ναν τόσο γλυτζιά, χαλαρή, τζαι οι άνθρωποι τόσον υπέροχοι ώρες ώρες. Εξακολουθούν να πίνουν τον καφέν τους χωρίς να βιάζουνται, οι φοιτητές να βρέθουνται στα στέκια τους μετά το μάθημα (όι σαν κάτι άλλους ποδά), οι παρέες να κάμνουν χάζια τζαι να λαλούν λαφαζανιές (πόσο μου λείπουν οι λαφαζανιές). Τζαι, είχα το ξεχάσει τούτον, πόσον εύκολον ένι στην Κύπρο, να βρεθεί μια παρέα, να ππέσει μια ιδέα τζαι μετά έτσι για την πλάκα μας, τζαι το κέφι μας τζαι το γούστο μας, έτσι απλά ξεκινάς να την υλοποιήσεις.

είχα ξεχάσει τούτες τες δουλειές τες παρείστικες. Ναν καλά μια παρέα εκεί στη Λευκωσία που μου τες εθθύμισε, τζαι κάμνει μου τζαι την τιμή να με βάλλει τζαι μένα μέσα (άμπα τζαι δω καλήν ιδέα να πάω να χωθώ εγώ). τζαι επειδή γουστάρω πολλά τούτες τες φάσεις που ξεκινούν που μιαν κουβένταν, πας τον καφέ, μιαν καλήν ημέραν παρουσιάζω σας τους δαμέ.

Μια παρέα που γουστάρει να θορεί τζαι να ακούει διαφορετικά πράματα, ταινίες, παραστάσεις, μουσικές, συναυλίες κλπ. (τζείνα που πάντα ενιώθαμεν ότι εν υπάρχουν αρκετά στη νήσο) αποφάσισε να κάμει ένα site που να παρουσιάζει το τι διαφορετικό παίζει στην Κύπρο (κατά βάση Λευκωσία τζαι Λεμεσό προς το παρόν) τζαι την άποψή τους για πράματα που είδαν/ακούσαν τζαι αρέσαν τους.

Παέννετε δαμέ άμα γουστάρετε. Η Ερυκίνη σας έγραψεν την άποψήν της για το Hunger Games (όσοι εν το είδετε κατίσιη σας).

ΥΓ: το βασικό μήνυμα τούτου του ποστ (γράφω πολλές ασυναρτησίες τωρά τελευταία να το προσέξω), εν ότι η Κύπρος (παρά τα όσα λαλώ του εαυτού μου τζαι παρά τα ούλλα τα αδιανόητα της), ααχχχ εν πάντα σπίτι... τζαι όι μονον γιατί η οικογένεια τζαι οι φίλοι σου εν τζιαμέ...

Εχάθηκα..

Ξέρω το.

Είναι που η ζωή τζαι η πραγματικότητα παν τόσο γλήορα που δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τζαι πολλά.

Έθελα να γράψω ένα ποστ για τζείνον τον άνθρωπο, τον Δημήτρη Χριστούλα, αλλά δεν έξερα τζαι τι να πω. έτσι επερίμενα. επερνούσαν οι μέρες. Τζαι τελικώς σήμερα που μπήκα στο μπλογκ μου, ακόμα δεν ξέρω τι να πω.

Στο ενδιάμεσο εβρέθηκα για 3 μέρες στην Κύπρο. Στο χωρκό μου, στο οποίο μέσα σε ένα χρόνο δύο άνθρωποι επροσπαθήσαν να αυτοκτονήσουν για χρέη τζαι εσταματήσαν τους τελευταία στιγμή οι συγχωρκανοί. Στα 25 χρόνια που έζησα τζιαμέ (30 για τη μάνα μου) κανένας δεν αυτοκτόνησε (ή αποπειράθηκε) στο χωρκό μου, παρά το ότι πάντα είσιεν πολλά φτωχά πλάσματα που εζούσαν που το πιάτον φαίν της γειτόνισσας.

Έθελα να γράψω τζαι για τούτους τους ανθρώπους. Αλλά τζαι τι να πω?

Εν τόσο τεράστιο το σοκ, θέλει λλίον χρόνο να χωνέψει κανείς το τι συμβαίνει. ομπρος στα μμάθκια μας. Τζαι εμείς δεν κάμνουμεν τίποτε (εκτός που το να ευχούμαστεν να μεν έρτουν τζι έσσω μας).

Είναι όμως που η ζωή τρέχει. Η δική μου ειδικότερα τζαι η ζωή γενικότερα. Η δουλειά που απαιτεί όλο τζαι παραπάνω που το νου μου (ώσπου να με στραντζηίσει), αλλά τζαι τα ωραία, η σχέση (που έρκεται όλο και πιο κοντά), η Κύπρος, οι φίλοι (που τα γέριμα όσο τζι αν τους δεις πεθυμάς τους), η οικογένεια (που εν κυπριακή, τζαι ο ένας εν δεμένος πας τον άλλο. άρρηκτα που λένε). τα δεντρά που φκάλλουν αθθούς τζαι η γέριμη η αλλεργία που επανέρχεται. οι ταινίες, τα φεστιβάλ, οι μουσικές, τζαι ο ήλιος. Οι γάμοι του καλοτζαιρκού. Οι διακοπές τζαι τα συνέδρια.

Τζείνα τα μικρά μικρά. οι πελλάρες τζαι τα σοβαρά.

Καμιά φορά η ζωή μας (τζείνη η μικρή η ασήμαντη) εν αμείλικτη. Επισκιάζει τα πάντα. Που την άλλη, ίσως ναν τζαι καλό.

ΥΓ: δεν είμαι σίγουρη πιο εν το θέμα του σημερινού ποστ. απλά είπα να σας πω ένα γεια. Θα επανέλθω με πιο ουσιαστικά ποσταρίσματα (ελπίζω)